การง้อเมียในแบบของมาร์คัส 1

เช้าวันต่อมา อันนาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดที่อบอุ่นของมาร์คัส เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับอยู่ด้วยความรู้สึกที่สับสน ก่อนจะพยายามขยับตัวออกอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขารู้สึกตัว

แต่ก็ไม่ทัน มาร์คัสลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยสายตาคมกริบ "จะไปไหน"

"จะไปห้องน้ำค่ะ" อันนาตอบเสียงเบา

มาร์คัสปล่อยให้เธอลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัว ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นตามไปอาบน้ำเช่นกัน เมื่อออกมาจากห้องน้ำ

มาร์คัสเห็นอันนากำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก เขามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง

"วันนี้ไม่ต้องไปเรียนหรอก" เขากระซิบเสียงนุ่มข้างหูของเธอ

อันนาหันมามองเขาด้วยความประหลาดใจ "ไม่ได้นะคะ วันนี้อันนามีสอบ"

"สอบ? งั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง" มาร์คัสบอกเสียงเรียบ แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงจัง

อันนาส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว "ไม่ได้ค่ะ ไม่เอาแล้ว" เธอนึกถึงเรื่องราวเมื่อวานแล้วก็รู้สึกอับอายจนไม่อยากจะกลับไปที่มหาวิทยาลัยอีก

มาร์คัสเข้าใจความรู้สึกของเธอ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ

"อันนา ฉันขอโทษ" คำขอโทษที่หลุดออกมาจากปากของมาร์คัสทำให้เธอถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะพูดคำนี้ออกมา

อันนาถึงกับต้องหยุดชะงักฟังสิ่งที่ได้ยินออกมาจากปากของผู้ชายที่ดูโหดร้ายและดิบเถื่อน

"ฉันรู้ว่าทำผิดไปแล้ว...ขอโทษที่ทำลายโทรศัพท์ของเธอ" มาร์คัสพูดต่อ "เดี๋ยวฉันจะพาไปซื้อใหม่"

คำพูดของมาร์คัสทำให้อันนาเริ่มใจอ่อน เธอไม่ได้โกรธที่เขาทำโทรศัพท์ของเธอพัง แต่เธอรู้สึกเสียใจที่เขาไม่เชื่อใจเธอ และทำอะไรโดยไม่ถามความเห็นของเธอก่อน

"คุณมาร์คัส...อันนาไม่ได้โกรธคุณนะคะ แต่อันนาแค่..."

"ฉันรู้" มาร์คัสพูดแทรกขึ้นมา "ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว" เขาดึงอันนาเข้ามากอด "ให้โอกาสฉันได้ไหม"

อันนาพยักหน้าช้าๆ "ค่ะ"

"งั้นให้ฉันไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยนะ แล้วเลิกเรียนกี่โมง เดี๋ยวฉันไปรับ" มาร์คัสยังคงยืนยันหนักแน่นว่าจะไปรับแล้วไปส่งอันนา

อันนาเอี้ยวคอเงยขึ้นไปมองคนที่เกยคางเอาไว้บนบ่าเล็กของเธออย่างจับผิด เพราะอันนากลัวเหลือเกินว่าถ้ามาร์คัสไปแล้วเจอกับไตรภพอีกครั้ง เธอจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ที่ดูตึงเครียดอย่างนั้น

"คุณมาร์คัสคะ อันนาขอเล่าเรื่องผู้ชายคนที่คุณเจอเมื่อวานได้ไหมคะ เขาชื่อพี่ไตรภพ" อันนาเริ่มปริปากและกำลังจะเล่าทุกอย่างให้กับมาร์คัสฟังต่อให้เขาจะอยากรู้หรือไม่อยากรู้ก็ตาม

"อืม แล้วไง..." น้ำเสียงที่อารมณ์ดีเมื่อสักครู่เริ่มติดโมโหและดูทุ้มต่ำลงไป

"พี่เขาเป็นลูกเจ้าของร้านทองค่ะ เคยเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับอันนานี่แหละ หลังจากเขาเรียนจบไป"

"ก่อนที่คุณมาร์คัสจะเจออันนา จำได้ไหมคะ ว่าอันนาขายข้าวแกงแล้ว พี่ไตรภพก็มาอุดหนุนอันนาทุกวัน

"เขาคงตกใจที่ไม่เห็นอันนาไปเปิดร้านขายข้าวเกือบ 3 วันพอมาเจอก็เลยเป็นอาการอย่างที่คุณมาร์คัสเห็น"

อันนาจับมือของมาร์คัสเอาไว้ขณะที่ถูกโอบรัดจากด้านหลัง อันนาเงยหน้าและส่งยิ้มให้มาร์คัส นี่เป็นครั้งที่สองหลังจากที่ทั้งคู่พูดคุยกันบนความเข้าใจ

"ฉันเข้าใจแล้ว แต่ถ้ามันยังมายุ่งกับเธออีก มันอาจจะเหลือแต่ชื่อ"

มาร์คัสกระซิบข้างหูของอันนาด้วยน้ำเสียงที่ดูเยือกเย็นและบาดลึกลงไปในใจของอันนาถึงกับสั่นไหว

เธอรู้ว่าคนอย่างมาร์คัสทำจริงแน่นอน ขนาดสัญญามูลค่าหลายพันล้านเขายังฉีกทิ้งยังไม่แยแส เมื่อเธอย้อนนึกไปถึงคนที่

ชื่อเดวิดก็หายออกไปจากวงการนี้จริงๆ แม้แต่หนังสือพิมพ์หรือโลกอินเทอร์เน็ต เดวิดก็ไม่เคยปรากฏตัวนับจากวันนั้นอีกเลย

รถหรูแล่นมาส่งอันนาที่มหาวิทยาลัยตามปกติ และอันนาก็ยังคงเป็นที่สนใจและถูกจับจ้องจากบรรดานิสิตนักศึกษา แต่สำหรับอันนา

วันนี้เป็นวันที่สอง เธอเริ่มเปลี่ยนความคิดและภูมิใจในสิ่งที่เธอเป็น เธอได้กตัญญูต่อพ่อของเธอ และกำลังชดใช้ทุกอย่างเพื่อให้พ่อเธอกลับมามีชีวิตที่ปกติสุข เธอจึงเดินด้วยความสง่าผ่าเผยและขึ้นตึกคณะเรียนไปหาเพื่อนทั้งสอง

"สมหญิง วันนี้ฉันไม่ได้กินข้าวเช้ามา หิวมากเลย" เมื่ออันนามาถึงก็อ้อนสมหญิงที่เห็นว่าปกติจะต้องซื้อขนมมาเผื่อเธอเป็นประจำ

"ไม่ต้องมาอ้อนเลย! สรุปคุณสามีสุดหล่อของเธอเนี่ยเมื่อวานเป็นไงบ้าง" สมหญิงที่เป็นห่วงเพื่อนก็ถามออกมาแล้วก็หยิบเอาขนมที่ซื้อเตรียมไว้รอเพื่อนสาวทั้งสองคนออกมาด้วย

แต่ยังไม่ทันจะตอบก็มีเสียงดังขึ้นมา "พวกแกจะกินไม่รอฉันใช่ไหม!" ยายพลอยเพื่อนตัวแสบอีกคนหนึ่งของอันนา

"ใครบอกว่าจะกินไม่รอ เราก็รออยู่เนี่ย" อันนาหันไปตอบพลอยแบบติดตลกและออดอ้อน

"แกไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องพูดเลย! สรุปเมื่อวานเป็นยังไง ถ้าฉันไม่ลากพี่ไตรภพเอาไว้นะ สงสัยฉันว่าสามีสุดหล่อของแกอ่ะ ยิงกบาลพี่ไตรภพแน่เลยว่ะ หน้าโคตรโหดเลย ขนาดฉันเป็นสาวสองฉันยังกลัว" สมหญิงทำเสียงสองเสียงสามแบบน่ารัก

"ฉันคุยกับคุณมาร์คัสเข้าใจแล้วล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว เขาก็แค่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับฉันแล้วก็ตกใจที่อยู่ดี ๆ พี่ไตรภพก็พูดเสียงดังแบบนั้นด้วย"

อันนาได้พูดในสิ่งที่เธอเห็นแล้วก็ไม่อยากจะบอกเพื่อนในสิ่งที่ไตรภพได้ยื่นข้อเสนอวันที่เธอไปขอความช่วยเหลือ

"แกรู้ไหมว่าพี่ไตรภพอ่ะ มาหาแกที่นี่ทุกวัน ไปที่ร้านข้าวทุกวันเลยนะเว้ย" พลอยหันมาเล่าให้ฟังขณะที่กำลังหยิบขนมเข้าปาก

อันนาจึงตัดสินใจไม่ปิดบังเพื่อนทั้งสองคนและเล่าเรื่องวันที่เธอไปขอความช่วยเหลือจากไตรภพ

"ทุกอย่างมันก็เป็นอย่างที่ฉันเล่าให้แกฟังนี่แหละ" ผ่านไปเพียง 15 นาทีเรื่องที่อันนาเล่าก็เป็นที่ประจักษ์ต่อหน้าเพื่อนทั้งสอง

"พี่ไตรภพเนี่ยนะยื่นข้อเสนอให้แกแต่งงานถึงจะช่วยปลดหนี้ให้พ่อ จริงเหรอวะแก" สมหญิงที่ทำท่าทางตกใจก็หันหน้ามามองอันนา

อันนาพยักหน้าลงเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าทุกอย่างที่เธอเล่าเป็นเรื่องจริง

"แต่ว่าพี่ไตรภพเขาก็รวยนี่ ทำไมแกไม่แต่งกับเขาอ่ะ" พลอยหันมาถามเสริม

"แล้วแกคิดดูซิ พ่อกับแม่เขาอ่ะรังเกียจบ้านฉันอย่างกับไส้เดือนกิ้งกือ เวลาพี่ไตรภพมากินข้าวที่ร้านก็เดินมาด่าฉันทุกวัน"

"ถ้าฉันไปเป็นสะใภ้เขาเนี่ย เขาไม่โขกไม่สับฉันจมดินเลยเหรอวะ และอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบพี่ไตรภพด้วย" อันนาก็พูดไปตามเนื้อผ้า

"งั้นแปลว่าแกชอบคุณสามีสุดหล่อคนนี้ของแกใช่ไหม" สมหญิงหันมาถามแล้วยิ้ม

ในขณะนั้นอันนาก็ไม่รู้จะตอบยังไงก็ได้แต่ยิ้มออกไป เพราะความอ่อนโยนของมาร์คัสค่อยๆ ปรากฏขึ้นชัดเจนเรื่อยๆ

ในครั้งแรกมาร์คัสอาจจะดูใจร้ายและพูดจากับเธอไม่ดี แต่วันสองวันมานี้มาร์คัสดูแลเธออย่างดีทุกอย่าง

ผ่านไปไม่นานการสอบวันนี้ก็จบลงลุล่วงด้วยดี อันนาสอบเทอมนี้เป็นเทอมสุดท้าย เธอก็จะจบการเรียนมหาวิทยาลัย นี่เป็นการสอบกลางเทอม

"แก แล้วแกกลับยังไงอ่ะ" พลอยและสมหญิงหันมาถามเพื่อน

"เดี๋ยวพี่เต้มารับว่ะ ว่าวันนี้จะไปดูหนังกันนะแก ไปดูหนังกับฉันไหม" พลอยหันมาถามสมหญิง

"ไม่จ๊ะ วันนี้ฉันนัดพู่ไว้" สมหญิงก็หันมาทำท่าขิงใส่เพื่อนเกทับ

"ส่วนแกฉันคงไม่ชวนแหละ โน่นแกเห็นไหม ยืนหน้าหล่อกำลังเดินมาหาแกน่ะ" สมหญิงชี้ไปที่ทางเข้าคณะ

ผู้ชายหน้าคมคายดูภูมิฐาน มองยังไงก็ไม่เบื่อ มาร์คัสกำลังเดินตรงมาหาอันนาเพื่อมารับเมียตัวน้อยกลับบ้าน แต่ด้วยท่าทางที่ดูสง่าผ่าเผย

และใบหน้าที่หล่อเหลาเป็นเอกลักษณ์มันเป็นที่สนใจของสาวน้อยสาวใหญ่สาวสองในมหาวิทยาลัยทุกคนต่างพากันกรี๊ดกร๊าดทุกย่างก้าวของมาร์คัส...