เริ่มต้นโซ่ตรวนพิศวาส

ความอบอุ่นจากร่างกายเปราะบางนี่เป็นครั้งแรกที่มาร์คัสได้นอนกอดผู้หญิงคนหนึ่งบนเตียงของเขาเขาไม่เคยอนุญาตให้ใครหรือคู่นอนคนไหนเข้ามาเหยียบในคฤหาสน์หลังงาม

มาร์คัสใช้มือหนาเกลี่ยผมสวยของอันนาเหน็บไปที่ใบหูเพื่อดูใบหน้าที่สวยงามของเธอได้เต็มตาหน้าตาที่ดูธรรมดาแต่งแต้มเล็กน้อยก็สวยจนกินใจมาทัศไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

"เธอเป็นของฉันและจะเป็นแบบนี้ตลอดไป" มาร์คัสที่นอนอยู่ก็พูดเบาๆที่ข้างหูของอันนา

ร่องรอยของค่ำคืนที่ผ่านมา มาร์คัส มองดูช้าๆ สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วผืนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด ก่อนจะหยุดลงที่รอยด่างสีแดงเข้มที่ปรากฏเป็นจ้ำๆ บนผ้าปูนั้น

รอยเลือด...

ไม่ใช่แค่บนผ้าปูที่นอน แต่เมื่อเขาลุกขึ้นเพื่อไปทำความสะอาดร่างกาย รอยเลือดนั้นยังเคลือบติดอยู่บนแท่งเอ็นของเขา อย่างชัดเจน

มาร์คัสหยุดชะงักไปชั่วครู่ แววตาที่มักจะเยือกเย็นไร้อารมณ์ฉายแววประหลาดใจระคนกับความรู้สึกบางอย่างที่เขาเองก็ไม่อาจเข้าใจ

อันนา...บริสุทธิ์!

คำนี้ผุดขึ้นมาในความคิดของเขาอย่างไม่คาดฝัน ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาล้วนแต่มีประสบการณ์โชกโชน

ไม่เคยมีใครที่เขาได้สัมผัสแล้วพบว่าเธอยังบริสุทธิ์เช่นนี้ ยิ่งกับหญิงสาวที่ต้องมาเป็นลูกหนี้และเข้ามาอยู่ภายใต้เงาของเขา การที่เธอไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อนเป็นเรื่องที่มาร์คัสไม่เคยคาดคิด

ความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างไปจากความต้องการทางกายปกติเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของมาร์คัส มันไม่ใช่ความรัก

ไม่ใช่ความผูกพัน แต่มันคือความรู้สึกของการได้ ครอบครองอย่างสมบูรณ์ และความรู้สึกที่ว่าสิ่งมีชีวิตตรงหน้าคือของมีค่าที่เขาได้มาด้วยอำนาจและอิทธิพลของเขาแต่เพียงผู้เดียว

มาร์คัสเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการชำระร่างกายอย่างไม่รีบร้อน แต่ในใจของเขายังคงคิดถึงเรื่องของอันนา เขานึกย้อนไปถึงใบหน้าเปื้อนน้ำตา ความหวาดกลัวในแววตา และร่างที่สั่นสะท้านภายใต้การครอบครองของเขา

เขาอยากจะเอ่ยคำขอโทษต่ออันนาแต่ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายและเขาไม่เคยจะต้องง้อผู้หญิงคนไหนมาก่อนแต่อันนากำลังแหกทุกกฎของเขา

เด็กสาวคนนี้...ที่ถูกความผิดของพ่อผลักไสให้เข้ามาอยู่ในกรงทองของเขา ผู้หญิงที่ไม่ได้พรั่งพร้อมด้วยเสน่ห์ยั่วยวนเหมือน คลอเดีย หรือผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาคุ้นเคย แต่กลับมีความบริสุทธิ์ที่เหนือความคาดหมาย

ความรู้สึกที่ได้เป็นคนแรกของผู้หญิงคนนี้...มันแปลกใหม่สำหรับมาร์คัส มันไม่ใช่แค่ชัยชนะทางกาย แต่เป็นชัยชนะที่ลึกซึ้งกว่านั้น มันทำให้เขารู้สึกถึงอำนาจเหนือชีวิตของเธออย่างแท้จริง

เมื่อเขาก้าวออกมาจากห้องน้ำ มาร์คัสเหลือบมองไปยังเตียงนอนที่ที่มีร่างเล็กนอนสลบอยู่บนเตียงโดยสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขานี่ก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่เขายอมให้ใครมาแตะต้องเข้าของเครื่องใช้ของเขา

"หึ..." มาร์คัสหัวเราะในลำคออย่างเยือกเย็น แต่ในเสียงหัวเราะนั้นกลับมีความพึงพอใจบางอย่างแฝงอยู่

อันนา...เธอได้กลายเป็น สมบัติชิ้นใหม่ ของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว และดูเหมือนว่าเกมนี้จะน่าสนใจกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

อันนาหลับไปได้อย่างไรไม่รู้ ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความอ่อนเพลียจากค่ำคืนที่แสนทรมาน หรือเพราะร่างกายที่บอบช้ำจนเกินจะทนไหว

เมื่อลืมตาตื่นขึ้น แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างอย่างไม่ปรานี เธอกระพริบตาถี่ๆ ปรับสายตาให้เข้ากับความสว่าง และพบว่าตัวเองยังคงนอนอยู่บนเตียงใหญ่ของมาร์คัส

ข้างกายไม่มีเขาแล้ว มาร์คัสหายไปไหนก็ไม่รู้ ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและความรู้สึกโหวงเหวงในอก อันนาพยุงกายลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

ความปวดเมื่อยแล่นไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย โดยเฉพาะส่วนล่างที่ยังคงเจ็บระบม เธอเหลือบมองผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดที่ไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ เหมือนเมื่อคืนนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ความเป็นจริงมันคือฝันร้ายที่กรีดลึกในใจ

อันนาเดินลงจากเตียงช้าๆ โดยที่เสื้อเชิ้ตของมาร์คัสยังคงคลุมกายเธออยู่ มันเป็นเสื้อที่ใหญ่เกินตัวเธอมาก ทำให้เธอดูเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่กำลังหลงทาง

เธอมองหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ถูกถอดทิ้งไว้เมื่อคืน แต่ก็ไม่พบ อันนาตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ จัดการชำระร่างกายอย่างเงียบงัน พยายามชะล้างความรู้สึกสกปรกที่เกาะกินหัวใจออกไป

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เธอก็พบว่ามีชุดใหม่วางไว้บนเก้าอี้ข้างเตียง เป็นชุดเดรสเรียบๆ สีขาวสะอาดตา คล้ายกับชุดที่นักเรียนใส่ อันนาสวมใส่มันอย่างช้าๆ มันทำให้เธอนึกถึงชีวิตนักศึกษาที่เคยเป็น แต่ตอนนี้...ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

ไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ป้าสมศรีเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารเช้าในมือ ใบหน้าของป้ายังคงฉายแววเห็นใจเมื่อเห็นสภาพของอันนา

"คุณหนูอันนาตื่นแล้วเหรอคะ"ป้าสมศรีแม่บ้านประจำคฤหาสน์หรูหลังใหญ่หลังนี้มาดูแลอันนาด้วยตัวเองตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้

"ขออันนาลงไปทานข้างล่างได้ไหมค่ะอันนาถามป้าแม่บ้านด้วยความหวังเพราะเธออยากจะลงไปสูดอากาศตอนเช้า

"แต่คุณมาร์คัสสั่งให้ดิฉันนำมาให้คุณหนูทานที่ห้องค่ะ" ป้าสมศรีวางถาดลงบนโต๊ะเล็กๆ ข้างหน้าต่าง

อันนาพยักหน้าเล็กน้อย "ขอบคุณค่ะป้าสมศรี" เธอมองไปที่อาหารเช้าซึ่งเป็นโจ๊กอุ่นๆ ที่ดูน่าทาน แต่เธอกลับไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

"คุณหนูทานซะนะคะ จะได้มีแรง" ป้าสมศรีพูดอย่างอ่อนโยน

"คุณมาร์คัสสั่งไว้ว่า ถ้าคุณหนูไม่ทาน เขาก็จะลงมาดูแลเองค่ะ"

คำขู่กลายๆ ของมาร์คัสทำให้อันนาต้องฝืนตักโจ๊กเข้าปาก เธอรู้ดีว่าคำว่า "ดูแลเอง" ของเขานั้นหมายถึงอะไร

ป้าสมศรีอยู่ดูแลเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นแผงยาคุมมาให้กับอันนา นายท่านบอกให้คุณหนูอันนาทานยาคุมด้วยค่ะ" ป้าสมศรีบอกเสียงเรียบก่อนขอตัวออกไปเพื่อทำงานอื่น ทิ้งให้อันนาอยู่กับความว่างเปล่าและความเจ็บปวด

อันนาพยักหน้า ในขณะนั่งอยู่ลำพังในห้องใหญ่ เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นสวนสวยงามเบื้องล่าง แต่ภาพเหล่านั้นกลับดูพร่ามัวไปหมด ทุกอย่างรอบตัวดูสวยงามและหรูหรา

แต่สำหรับเธอแล้ว นี่ไม่ใช่กรงทอง แต่มันคือกรงขังที่มองไม่เห็น หัวใจของอันนาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอคิดถึงแม่ คิดถึงชีวิตที่เคยเรียบง่าย คิดถึงร้านข้าวเล็กๆ ที่เป็นเหมือนลมหายใจของเธอ

"ฉันจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้อีกนานแค่ไหน" อันนาพูดกับตัวเองพรางน้ำตาก็จะไหลออกมาเธอหวนนึกถึงแม่ที่ต้องจากไปเพราะพ่อก็ยิ่งเศร้าใจเข้าไปอีก

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ร่างของอันนาสะดุ้ง มาร์คัสเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าคมเข้มของเขายังคงนิ่งเฉย ยากจะคาดเดาความคิด แต่สายตาของเขากลับกวาดมองเธอด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อันนาไม่เข้าใจ

"ทานหมดแล้วใช่ไหม" มาร์คัสถามเสียงเรียบ ขณะที่เดินเข้ามาใกล้

อันนาพยักหน้าเล็กน้อย มองไปยังชามโจ๊กที่พร่องไปไม่ถึงครึ่งชาม

มาร์คัสก้มลงมามองหน้าอันนาใกล้ๆ ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาที่บวมช้ำของเธอ

"วันนี้ฉันจะพาเธอไปพบกับเพื่อนร่วมงานคนสำคัญ"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของอันนาตกวูบอีกครั้ง เธอจะต้องเผชิญหน้ากับสายตาของผู้คนอีกมากมาย และเธอจะทำอย่างไรกับสถานะที่คลุมเครือของเธอ

"ไปเตรียมตัวซะ" มาร์คัสสั่ง ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปข้างนอก

"จำไว้ อันนา เธอคือของของฉัน ห้ามทำอะไรให้ฉันเสียหน้าเด็ดขาด"

คำสั่งของเขาชัดเจนและเฉียบขาด อันนารู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เธอเป็นเพียง นกน้อยในกรงทอง ที่ต้องทำตามคำสั่งของ ซาตาน ผู้ครอบครองชีวิตของเธออย่างสมบูรณ์

อันนาจะสามารถรักษาความเข้มแข็งของตัวเองไว้ได้หรือไม่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับโลกภายนอกในฐานะ "ของของมาร์คัส" และการพบปะกับเพื่อนร่วมงานของเขา..