ค่ำคืน

ความดิบเถื่อนและความหิวกระหายของมาร์คัสถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่ เขาไม่ใช่คนอ่อนโยน และไม่ได้ต้องการความอ่อนโยนจากเธอ

"อย่าร้องออกมาให้ฉันได้ยินฉันไม่ชอบ.!"

มาร์คัสที่ได้ยินเสียงสะอื้นจากอันนาที่นอนอยู่ใต้ล่างของเขาก็สั่งเสียงแข็งด้วยความอารมณ์เสีย นี่เขาน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรือไงอันนาถึงได้ร้องไห้เพียงพอได้นอนกับเขามันยิ่งทำให้เขารู้สึกเสียฟอร์มสุด ๆ

"ถ้าไม่อยากให้อันนาทำในสิ่งที่คุณไม่ชอบคุณก็ปล่อยอันนาสิคะ.ฮึก..ฮื่อ ปล่อยซิค่ะปล่อย..!"

ทั้งเสียงร้องเสียงโวยวายปนสะอึกสะอื้นไม่ได้ทำให้มาคัดสงสารอันนาขึ้นมาเลยสักนิดตอนนี้เขาอยากจะสั่งสอนคนปากดีอย่างอันนาให้รู้ว่าอย่าพยศกับเขา

อันนาพยายามจะตีฝีปากทั้งที่ตัวเองไม่มีอะไรสามารถต่อรองได้เลยแม้แต่นิดเดียวแค่มาทัชกระดิกนิ้วเดียวอันนาก็คงกลายเป็นปุ๋ย

"ดี.! พยศแบบนี้ฉันชอบ"

มีเพียงความต้องการทางกายที่เข้าครอบงำ ราวกับสัตว์ป่าที่กำลังล่าเหยื่อ อันนารับรู้ถึงทุกสัมผัส ทุกการเคลื่อนไหวของเขา ราวกับกำลังตกอยู่ในพายุที่โหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เธอเป็นเพียงตุ๊กตาที่เขาจะทำอะไรก็ได้ตามใจปรารถนา

"กรี๊ด เจ็บ ...! ฮื่อ เอาออกไปไม่เอาแล้วเอาหน้าเจ็บ..เจ็บ..."

เมื่อแท่งเป็นขนาดใหญ่ของมาร์คัสทิ่มเข้าไปพรวดเดียวจนมิดด้าม ทำให้อันนาที่อยู่ใต้ล่างร้องกรี๊ดดังลั่นห้องความเจ็บปวดแล่นกลับเข้ามากลางลำกายอันนาน้ำตาไหล

มาร์คัสตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เขากำลังสัมผัสแต่เขาก็ไม่เชื่อว่าบนโลกใบนี้ยังเหลือผู้หญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่องเขาเพียงแค่ทำตามแรงอารมณ์และพายุโหมกระหน่ำ

"ฮึ..!เลิกแสดงละครได้แล้วเรามาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่า" คำพูดของมาร์คัสมันฝางลึกเข้าไปในจิตใจของอันนา

มาร์คัสเริ่มบรรเลงเพลงรักที่เร่าร้อนและรุนแรงกว่าทุกครั้ง กลิ่นกายหอมๆของอันนามันไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนอื่นมันดูแปลกประหลาดแต่ก็น่าหลงใหล

"อ้าส์ ..ซี๊ด ..อันนาเสียว.."อันนาที่ไม่สามารถกักเก็บเสียงที่น่ารังเกียจเอาไว้ได้เธอเปล่งเสียงครวญครางออกมาเหมือนจะขาดใจ

"ซี๊ด แม่งทำรีแพร์ที่ไหนมาวะโคตรแน่นเลยอ้าส์.."

มาร์คัสที่ยังคิดว่าอันนาคงทำศัลยกรรม รีแพ มาแน่ๆแต่ดูเหมือนจะแน่นกว่าทุกคนที่เขาเคยมีความสัมพันธ์มาด้วย

ค่ำคืนนั้นยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุดสำหรับอันนา ทุกสัมผัสที่มาร์คัสมอบให้ล้วนเจ็บปวดและทรมาน เธอพยายามหลีกหนีจากความเป็นจริง

พยายามหลับตาและจินตนาการว่าตัวเองอยู่ที่ไหนสักแห่งที่ห่างไกลจากตรงนี้ แต่ความเจ็บปวดและความรู้สึกไร้ค่าก็ยังคงตามหลอกหลอนเธอไปทุกที่

เมื่อทุกอย่างสงบลง แสงจันทร์ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาเพียงน้อยนิด อันนานอนหอบหายใจอยู่ข้างกายมาร์คัส ร่างกายบอบช้ำ หัวใจปวดร้าว มองหน้ามาร์คัสพล่ามัวเพราะม่านน้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด

มาร์คัสพลิกตัวกลับ ไม่มีการกอดรัด ไม่มีคำพูดปลอบโยน เขาแค่หลับตาลง ราวกับว่าเมื่อภารกิจเสร็จสิ้น ทุกสิ่งก็จบลง

อันนาลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างอันนาพยายามพยุงร่างเล็กของเธอกลับไปที่ห้องแต่ก็มีเสียงดุบนเตียงดังขึ้นมา

"เธอจะไปไหนอันนา.!มาร์คัส ที่นอนอยู่บนเตียงถามเสียงรีบนิ่งจ้องมองร่างเปลือยเปล่าของอันนาที่พยายามลงจัดเตียงใหญ่ของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาต

"อันนาจะกลับห้องค่ะคุณเสร็จภารกิจแล้วใช่หรือเปล่าคะ" อันนารู้สึกรังเกียจตัวเองเหมือนเป็นผู้หญิงทีไร้ค่า

"เธอต้องนอนที่นี่ ถ้าไม่มีคำสั่งจากฉัน ห้ามออกจากห้องของฉันเด็ดขาด..!"มาร์คัสสั่งเสียงหนักแน่น

"ค่ะงั้นอันนาขอใช้ห้องน้ำได้ไหมคะ?"อันนาเงยหน้าขออนุญาตมาร์คัส

มาคัดมองเธอจากบนเตียงกว้างแล้วพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

อันนาหอบหิ้วสภาพร่างที่บอบช้ำจากกิจกรรมที่รุนแรงครั้งแรกที่แสนเจ็บปวดและทรมานมันไม่น่าจำเลยสักนิดอันนานั่งร้องไห้อยู่ใต้สายน้ำฝักบัวเธอใช้มือถูไปที่ตัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนผิวที่ขาวของเธอขึ้นเป็นสีแดงเกือบทั้งตัว

มาร์คัสเห็นว่าอันนาหายเข้าไปนานเขาจึงเคาะประตูเรียก

"ออกมาได้แล้วอย่าให้ฉันต้องเข้าไปลากเธอ.!" เขาไม่ได้เรียกเธอด้วยความเป็นห่วงแต่ใช้คำพูดที่เป็นคำสั่ง

อันนาเมื่อได้ยินเสียงของมาร์คัสเธอก็ร้อนรนรีบลุกขึ้นจากฝักบัวและเก็บความชอกช้ำกลืนลงคอลงไป

"ค่ะ อันนาเสร็จแล้วค่ะ" เธอส่งเสียงออกมาจากภายในห้องอาบน้ำ

สภาพของอันนาที่เปียกตอนคราบเครื่องสำอางบนใบหน้าถูกลบออกเธอนุ่งกระโจมอกเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว

รอยแดงตามแขนขาทั้งหน้าและหลังเหมือนถูกนิ้วรอยข่วนขีดเต็มไปหมดมาคัสที่เห็นเกิดความไม่พอใจจึงเดินเข้าไปหาเธอแล้วกระชากเข้าที่แขน

"รังเกียจฉันนักหรือไง.!" มาร์คัสรู้ว่าอันนาทำอะไรกับตัวเอง

"เปล่านะคะ ฉันก็แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่สะอาด" อันนาพูดไปตามความรู้สึกของเธอโดยที่ไม่รู้ว่าคำพูดของเธอกำลังจะเริ่มมีอิทธิพลกับความรู้สึกของคนตรงหน้ามากแค่ไหน

ไปนอนได้แล้ว มาร์คัสสั่งเสียงเรียบ

แต่ว่าอันนาไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนมีแค่ชุดกระโจมอกผ้าขนหนูผืนเดียวขออันนากลับไปนอนที่ห้องได้ไหมคะอันนายังคงพยายามตีตัวออกห่างจากคนอันตรายอย่างมาร์คัส

ไม่ได้! มาร์คัสไม่อนุญาตให้อันนาออกจากห้องของเขาและหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวโยนให้อันนา

อันนาหันไปมองด้วยท่าทีไม่เข้าใจเธอยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนรูปปั้นหินจะหนีก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ถูก

จะยืนมองอีกนานไหมเอาไปใส่ซะสิฉันง่วงจะนอนมาทัชหันมาบอกกับอันนาด้วยน้ำเสียงตึงๆ

อันนาก้าวขาไปหยิบเสื้อของมาร์คัสขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาเธอแทบจะไม่กล้าหายใจแรงเพราะกลัวจะทำอะไรให้มาร์คัสไม่พอใจและทำรุนแรงกับเธออีก

เธอหันไปมองมาร์คัสที่นอนหลับอย่างสงบ ใบหน้าของเขาเมื่อยามหลับดูผ่อนคลาย แต่ในใจของอันนากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ เธอลุกจากเตียงอย่างเงียบเชียบ สวมใส่เสื้อผ้าของเธออย่างทุลักทุเล ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนแห่งนั้นไปอย่างเชื่องช้าที่สุด

เธอไม่รู้ว่าอนาคตของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่ค่ำคืนนี้คือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงของ "การใช้หนี้" ที่มาร์คัสหมายถึง และมันเป็นบทเรียนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเธอ

ชีวิตของอันนาในคฤหาสน์ของมาร์คัสจะเป็นอย่างไรต่อไป เธอจะสามารถทนอยู่กับสภาพแบบนี้ได้นานแค่ไหนหัวใจที่บอบช้ำของอันนากำลังทำให้เธอตายด้านนับจากวันนี้เธอกลายเป็นคนของมาร์คัสอย่างเต็มตัว