ใจอ่อน

หลังจากเสร็จภารกิจและกิจกรรมช่วงนั้นตลอดทั้งวัน อันนาเอาแต่นอนหลับเพราะเธอรู้สึกเจ็บระบม และเหมือนว่าความซวยของเธอจะไม่หมดแค่นั้น เพราะอยู่ดีๆ อันนาก็ไข้ขึ้นสูงและตัวร้อน

"คุณหนูอันนาทานข้าวหน่อยนะคะ"

ป้าสมศรีที่เดินขึ้นเอาข้าวมาให้อันนาบนห้อง แต่เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน ป้าสมศรีจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาเอง

ทำให้เห็นอันนานอนซม เหงื่อโทรมใบหน้า ป้าสมศรีเห็นสภาพใบหน้าที่ซีดเซียวจึงรีบเดินเข้าไปปลุกอันนา

"คุณหนูอันนาคะ ป้าเอาข้าวมาให้"

จังหวะที่เอื้อมมือไปแตะตัวของอันนา ทำให้ป้าสมศรีรู้ว่าอันนาตัวร้อนผ่าว เธอจึงตกใจและรีบไปแจ้งรายงานให้กับนายท่าน ของเธอ คือ มาร์คัส อย่างรวดเร็ว

มาร์คัสที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวในคฤหาสน์ หลังจากเสร็จกิจกรรมกับอันนาตลอดช่วงเช้า ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่าย กว่าๆ

เมื่อเขารู้ว่าอันนาอยู่ๆ เกิดอาการไข้ขึ้นตัวร้อนอย่างไม่ทราบสาเหตุซึ่งใจจริงเขารู้สาเหตุอยู่แล้วว่านั่นน่าจะเกิดจากตัวเขา เขาจึงได้เชิญหมอประจำตระกูลมาที่บ้าน

"ป้าสมศรี หมอมาหรือยังครับ" มาร์คัสหันมาถามป้าสมศรีที่ยืนอยู่ข้างๆ

"คุณหมอกำลังมาค่ะคุณมาร์คัส" ป้าสมศรีหันมาตอบแล้วยืนโค้งคำนับเล็กน้อย จึงเดินออกไปเพื่อให้มาร์คัสได้อยู่ข้างๆ อันนา

ผ่านไปไม่นาน หมอประจำตระกูลก็มาถึง คุณลุงหมอที่มาร์คัสไว้ใจและให้ดูแลทุกคนในบ้านของเขา

"คุณลุงครับ เธอเป็นยังไงบ้าง" มาร์คัสกระวนกระวายถามออกไปอย่างร้อนรน ซึ่งปกติเขาไม่เคยต้องห่วงกังวลใครแบบนี้ แต่ผู้หญิงอย่างอันนาทำให้เขานั่งไม่ติด

"ลุงถามตรงๆ ก่อนหน้านี้คนไข้ได้ทำกิจกรรมอะไรหรือเปล่า"

คุณลุงหมอหันมาถามมาร์คัสกระอักกระอ่วนไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่ก็จำใจต้องตอบออกไปและเล่าบางเหตุการณ์ที่จำเป็นให้กับลุงหมอได้ฟัง

"งั้นเดี๋ยวเรียกคุณพยาบาลที่อยู่ด้านนอกมาตรวจแผลด้านใน เดี๋ยวเชิญคุณมาร์คัสออกไปด้านนอกก่อน"

"ตรวจแผลด้านในเหรอครับคุณลุงหมอ?" มาร์คัสทวนคำพูดทันทีเพราะเขาไม่อยากให้ใครต้องมาเห็นของเมียรักของเขา

"ครับ ตรวจแผลด้านในเพราะไม่รู้ว่าคนไข้เกิดอาการอักเสบร่วมด้วยหรือเปล่า" คุณลุงหมอพูดเสียงเรียบนิ่ง

"ไม่ได้ครับ ผมต้องอยู่ด้วย ผมเป็นสามีของเธอ" มาร์คัสพูดคำว่าเป็นสามีออกมาได้อย่างเต็มปากเต็มคำอย่างไม่รู้สึกกระดากใจ

คุณลุงหมอที่ได้ยินคำพูดของมาร์คัสก็แอบประหลาดใจเล็กน้อย คนอย่างมาร์คัสไม่เคยยอมรับใครเป็นภรรยา

แต่กับผู้หญิงตรงหน้า ออกอาการเป็นห่วงกระวนกระวาย นั่งไม่ติด แถมยังประกาศตัวต่อหน้าหมอว่าเป็นสามี

"คุณมาร์คัสเป็นสามีของคนไข้ใช่ไหมครับ" คุณลุงหมอทวนคำอีกครั้ง

"ครับ ผมเป็นสามีของเธอแบบถูกต้องตามกฎหมาย" มาร์คัสเน้นย้ำ

"งั้นก็เดี๋ยวให้พยาบาลตรวจอาการ คุณมาร์คัสจะอยู่ด้วยก็ได้ เดี๋ยวหมอจะไปนั่งรอให้พยาบาลรายงานด้านนอก"

ด้วยจรรยาบรรณของแพทย์ เขารู้ว่ามาร์คัสคิดอะไรอยู่และคงหวงอันนาไม่น้อย จึงเลือกไปนั่งรออยู่ด้านนอก

"ขอบคุณครับคุณลุงหมอ"

มาร์คัสพยักหน้าเคารพลงเล็กน้อย และพยาบาลก็ได้เดินมาตรวจอาการต่างๆ จดบันทึกรายงาน จังหวะที่เลิกผ้าขึ้น

มาร์คัสก็แอบตกใจเพราะเห็นด้านล่างที่บวมแดงเปล่งอย่างชัดเจน หัวใจของมาร์คัสวูบไหวเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดว่าเขาจะรังแกอันนามากเกินไปขนาดนี้

"เดี๋ยวเชิญคุณหมอเข้ามาด้านในได้เลยค่ะ" พยาบาลได้เรียกคุณหมอประจำตระกูลเข้ามาด้านในหลังจากทำการตรวจและจดอาการอย่างละเอียด

"หมอได้อ่านดูอาการของคนไข้แล้ว" คุณลุงหมอหันมามองหน้ามาร์คัส จนเขารู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป

"หมอ รบกวนเดี๋ยวให้คนไข้ทานยาตามอาการ แล้วห้ามทำกิจกรรมแบบนี้อีกนะครับ มันเสี่ยงกับคนไข้"

"เพราะถ้าเธอไม่เต็มใจ เหมือนเป็นการข่มขืนเธอทางอ้อม ดูจากบาดแผลด้านในแล้ว" ผู้เป็นหมอพูดออกมาตรงๆ ยิ่งทำให้มาร์คัสกระตุกวูบในคำพูดที่ได้ยิน

"งั้นเดี๋ยวหมอจัดยาให้ ก็ให้คนไข้กินตามอาการแล้วทานอาหารอ่อน ๆ ไปก่อนนะครับ" หลังจากพูดคุยกับมาร์คัสจบ คุณลุงหมอและพยาบาลก็เดินออกจากคฤหาสน์พร้อมรถหรูและบอดี้การ์ดขับไปส่งจนถึงที่บ้าน

"ป้าสมศรีครับ รบกวนเตรียมผ้าเช็ดตัวกับกะละมังน้ำมาให้ผมหน่อย ผมจะเช็ดตัวให้เธอ"

มาร์คัสกลายเป็นคนอ่อนโยนตั้งแต่เมื่อไหร่ ป้าสมศรีหันมาคิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

กะละมังน้ำ ผ้าเช็ดตัว ผ้าขนหนู มาร์คัสจัดการเองทุกอย่าง แม้กระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเธอ เขาจ้องมองดวงหน้าที่ซีดเซียวและรู้สึกผิดอยู่ในใจ ลึกๆ ทั้งหมดเป็นเพราะเขาทำให้เธอต้องล้มป่วย

"พ่อคะ อย่าทำแม่! อย่า...!" อันนาละเมอเพ้อพกถึงวันที่พ่อตบตีแม่เพราะติดการพนัน

มาร์คัสที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีก เหมือนเขากำลังทำร้ายอันนาทางอ้อม มาร์คัสจึงตัดสินใจว่าเขาจะดีกับอันนาให้มากขึ้นกว่าเดิมสักเล็กน้อย

มาร์คัสจึงบอกให้ราเชนทร์ตามหาพ่อของอันนาอย่างเงียบ ๆ เพื่อให้กลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง

เขาไม่รู้ตัวเองเลยว่ากำแพงในใจค่อยๆ สั่นคลอนลงทีละเล็กละน้อย เขาเริ่มเป็นห่วงอันนาและหวงอันนามากขึ้นเข้าไปอีก

ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ดวงตาหนักอึ้งของอันนาหน้าแดงเพราะพิษไข้ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกสบายตัว ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาในช่วงเวลาเย็นแล้ว

ผลสุดท้ายคือวันนี้อันนาไม่ได้ไปมหาวิทยาลัย โทรศัพท์ของเธอที่ถูกมาร์คัสยึดเอาไว้ก็ไม่สามารถติดต่อกับเพื่อนสนิทอย่าง พลอย ได้เลย

เธอหันไปเห็นมาร์คัสนั่งอยู่ข้างๆ เตียงพร้อมกับดูงานในโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงไปด้วย

"คุณมาร์คัส..." น้ำเสียงแหบพร่าแผ่วเบาเอ่ยชื่อเรียกออกมา

"ฟื้นแล้วเหรอ" มาร์คัสวางทุกอย่างลงแล้วหันมาหาอันนา ถึงแม้จะไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่เขาก็แสดงท่าทีเป็นห่วงอันนาอย่างชัดเจน

"อันนาเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ อันนาเธอรู้สึกจำอะไรไม่ได้หลังจากช่วงบ่ายที่เธอมานอน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ 5-6 โมงเย็นแล้ว"

"เธอเป็นไข้นะ แต่ว่าตอนนี้ดีขึ้นแล้ว หมอจัดยาให้แล้ว เดี๋ยวเธอกินข้าวหน่อยสิ ฉันให้ป้าสมศรีทำข้าวต้มไว้ให้เธอแล้ว" นี่เป็น ประโยคยาวๆ ที่ดูเป็นห่วงเป็นใยจากมาร์คัส เป็นประโยคแรก

"ค่ะคุณมาร์คัส"

ผ่านไปไม่นาน ป้าสมศรีให้แม่บ้านอีกคนนึงถือถาดอาหารขึ้นมาให้อันนาบนห้อง หลังจากวางถาดอาหารเสร็จ แม่บ้านก็ถอยตัวและเดิกลับออกไป

"ทานข้าวสิ จะได้กินยา" มาร์คัสบอกให้อันนากินข้าวต้มร้อนๆ แต่ในขณะนั้นอันนาเธอไม่หิวข้าวเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับรู้สึกอยากกินของหวานๆ

"คุณมาร์คัสคะ อันนาอยากกินช็อกโกแลต"

เธอหันมาออดอ้อนขอมาร์คัส ซึ่งความจริงเธอไม่ได้ออดอ้อน มันเป็นอิริยาบถธรรมดาที่เธอไม่เคยได้ใช้กับมาร์คัสต่างหาก หัวใจของมาร์คัสอ่อนยวบเมื่อเห็นท่าทีน่ารักของคนไม่สบายบนเตียง.....