หน้าหลัก / รักโบราณ / ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน! / ตอนที่75ภายใต้สถานการณ์ตึงเครียดก็ยังมีองค์ชายรอง

แชร์

ตอนที่75ภายใต้สถานการณ์ตึงเครียดก็ยังมีองค์ชายรอง

ผู้เขียน: จันทร์ส่องแสง
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-04 08:05:22

หยางลี่หันหน้าสบตากับตงเจี้ยนอย่างรวดเร็ว คล้ายจะพูดว่า เจ้าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้หรือ

ตงเจี้ยนครุ่นคิดไปครู่หนึ่งถอนหายใจเบาๆ แต่ก็พยักหน้าให้อย่างเข้าใจ ก่อนจะวางตะเกียบลงแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่จริงจัง

“ส่งจดหมายถึงกันไม่ได้เหรอหากว่าอยากจะคุยกันเล่าจะส่งจดหมายถึงกันได้หรือไม่”

หยางลี่หันกลับมามองเสี่ยวหนี่ทันที

“ใช่ๆ เราเขียนจดหมายหากันก็ได้ แต่ฮ่าๆๆๆ ทำแบบนี้เหมือนเป็นคู่รักกันเลย แต่ก็ได้นะแค่ห้ามอย่าเขียนคำหวานมานะข้าเขิน” น้ำเสียงสดใสลืมความโศกเศร้าไปเสียหมด

“นั่นสิ… แค่จดหมาย ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร ถ้าแค่เขียนถึงกัน บางที…ก็นับว่าได้พบกันอย่างหนึ่ง หายคิดถึงไปได้เชียว” เสี่ยวหนี่ยิ้มบางๆ พยักหน้ารับ

หยางลี่ยิ้มออกมา ดวงตาเปล่งประกายด้วยความอบอุ่น

“แค่เราได้ติดต่อพูดคุยกัน… ข้าก็พอใจแล้ว” หยางลี่ก็ยังรู้สึกเศร้าหมองไม่เลิกรา

ครัวของนางในห้องเครื่องฝึกหัด

เช้าวันใหม่มาเยือน เสี่ยวหนี่ในชุดแม่ครัวม้วนแขนเสื้อขึ้นสูงอย่างกระฉับกระเฉง ใบหน้าเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ขยับมือหั่นวัตถุดิบอย่างคล่องแคล่ว พร้อมฮัมเพลงเบาๆ

“อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะเจ้าคะ” เสี่ยวอี้ยิ้มน้อยๆ ขณะล้างผักอย
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่140พิชซ่า

    หยางชินอวี้นิ่งงัน ดวงหน้าเรียบเฉย หากในดวงตาค่อยๆ ฉายแววตระหนัก หยางชินอวี้พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะวางพัดลงบนถาด แล้วลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม“ก็ได้…เจ้าน่ะพูดถูก ถึงเวลาแล้วที่ข้าควรจะไปแสดงตัวให้ชัดเจนเสียทีว่าใครคือคนที่ควรอยู่ข้างฝ่าบาท…” แววตาของ หยางชินอวี้แปรเปลี่ยนแข็งกร้าวอย่างเงียบงัน ภายในตำหนักหยางลี่ทอดมองออกไปยังลานกว้างนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยหิมะขาวสะอาด ตงเจี้ยนยืนกอดกระบี่อยู่ข้างๆ“…ข้าอยากกินพิชซ่าสูตรของเสี่ยวหนี่” พูดขึ้นลอยๆ ราวกับเป็นคำรำพึงที่เล็ดลอดออกจากใจตงเจี้ยนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบขึ้นหลังคิดอยู่ครู่หนึ่ง“พิชซ่าหรือพ่ะย่ะค่ะ”“อืม…แผ่นแป้งกรอบนอกนุ่มใน กลิ่นหอมอบอวล น้ำซอสเข้มข้น…มีชีสที่เยิ้มยืดดั่งหยาดไหม…” หยางลี่พยักหน้าช้าๆ ตงเจี้ยนหัวเราะเบาๆ “ฝ่าบาทพรรณนาราวกับกวีเชียวพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเองก็ยังจำรสชาติของพิชซ่าได้แม่น…ยำรสอาหารที่ต่างออกไกลิ่นสมุนไพรชิดหนึ่งที่หอมบนแป้งที่อบจนเกรียม” ตงเจี้ยนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตบมือเบาๆ “ข้าน้อยลืมไปเสียสนิท…ตอนนั้นในงานเทศกาลเหมันต์คนที่ปรุงพิชซ่าในห้องเครื่องไม่ใช่เสี่ยวหนี่ แต่เป็น เซียหยานางในห้องเครื่องท

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่139หยางชินอวี้

    ภายในตำหนักที่เงียบงัน เสียงกรีดร้องดังก้องสะท้อนราวกับเสียงวิญญาณถูกฉีกกระชาก กุ้ยเฟยชวีหยาทรุดกายลงกับพื้น ดวงตากลมโตแดงก่ำน้ำตาไหลพรากปะปนกับเครื่องสำอางที่ละลายกลายเป็นรอยเปื้อนเลอะใบหน้างาม เสียงแหลมสูงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกสั่นเครือ“ไม่จริง ไม่จริง พ่อข้า…ท่านพ่อ…เขาจะถูกประหารอย่างนั้นหรือ ข้าจะไปหาเขา ข้าจะไปหาฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องฟังข้า”กุ้ยเฟยชวีหยาปัดมือสาวใช้ที่เข้ามาใกล้ออก ก่อนจะพยายามพยุงตนเองขึ้นด้วยแรงโกรธแค้นและหวาดกลัว แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นธรณีประตูกลางตำหนัก หรูซินยืนขวางไว้เต็มตัว“กุ้ยเฟย อย่าแม้แต่คิดที่จะก้าวออกไป” หรูซินกล่าวเสียงเข้ม“หลีกไป” ซวีหยาตวาดลั่น ดวงตากร้าวจนแทบกลืนกินทุกอย่างหรูซินกระชากแขนกุ้ยเฟยชวีหยาอย่างไม่ไว้หน้า ดึงร่างที่พยายามจะดิ้นหลุดกลับเข้ามาภายในตำหนัก จากนั้นผลักนางให้นั่งลงกับเบาะอย่างแรงจนผมเผ้ากระเซอะกระเซิง“ท่านคิดหรือว่าการออกไปตอนนี้จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ตอนนี้ฝ่าบาท…มิได้เป็นของท่านอีกต่อไปแล้ว” หรูซินสบตาชวีหยาอย่างเฉียบขาด กุ้ยเฟยชวีหยาเบิกตากว้างร่างสั่นสะท้าน หรูซินยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่138เรียกวิญญาณ

    แต่เสียงฟึ่บของสายลมดังฉับไว ดาบยาวของตงเจี้ยนสะบัดวูบเข้าขวางกั้นใต้เท้าจางโยว่เซียนที่พุ่งมาด้วยแรงทั้งหมด ถูกแรงผลักกลับอย่างแรงจากดาบยาวนั้นปะทะจนร่างกระเด็นล้มกลิ้งไปกลางห้อง เสียงกระแทกดังสนั่นพร้อมเสียงหอบหายใจแรงของใต้เท้าจางโยว่เซียน“อย่าให้กบฎตระกูลจางเข้าใกล้ฝ่าบาท”เฟิงอวี้เฉิงตะโกนก่อนจะก้าวแทรกบัง หันดาบออกเป็นแนวป้องกัน ข้างๆ กันหานเล่ยรีบพาหยางลี่ถอยห่างออกจากแนวการปะทะอย่างมีชั้นเชิง มืออีกข้างยังจับดาบเตรียมพร้อม“คุมตัวไว้รอฝ่าบาทตัดสินโทษ”ตงเจี้ยนตะโกน มือหมุนดาบกลับใช้ด้ามตวัดเข้ากระแทกข้อเท้าจางโหยว่เซียนอย่างแรง เสียงกระดูกดังกร๊อบ พร้อมร่างที่ทรุดฮวบลงอีกครั้งเจ็บจนร้องไม่ออกองครักษ์อีกสองนายจากกองเฉพาะกิจของตงเจี้ยนกรูเข้าไปจับแขนทั้งสองข้างของจางโหยว่เซียน กดร่างให้แนบกับพื้น เลือดไหลจากมุมปากของขุนนางใหญ่ที่เคยลอยสูงในราชสำนัก ดวงตาแข็งกร้าวของใต้เท้าจางโยว่เซียนยังไม่ยอมแพ้ แต่ร่างกายของเขาสั่นระริกไปทั้งร่างหยางลี่ที่ยืนอยู่นิ่งๆ กล่าวเพียงเสียงเบาแต่แหลมคมดั่งใบมีด“ไม่มีใครลอยอยู่เหนือกฎแผ่นดิน…แม้แต่เจ้าก็ตาม ใต้เท้าจาง”ขณะที่เหล่าทหารองครักษ์เข้าป

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่137จุดจบ

    ภายในตำหนักหลวงแสงตะวันบ่ายส่อง หยางลี่นั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้จันทน์ในห้องชั้นใน บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงพู่กันจุ่มน้ำหมึกเบาๆ และเสียงถอนหายใจแผ่วๆ ที่กำลังคิดถึงคนไกลแผ่นกระดาษขาวสะอาดถูกวางไว้ตรงหน้า หมึกหอมเริ่มจางเมื่อพู่กันยังไม่ขยับ หยางลี่นั่งนิ่งสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนกำลังตัดสินใจในบางสิ่ง หัวใจหนักอึ้งจนไม่อาจจรดถ้อยคำแรกลงได้“…จะเขียนว่าอย่างไรดี ถึงจะทำให้นางรู้ว่า ข้ายังรออยู่เสมอจริงๆ …ไม่ได้เชื่อข่าวลือจนจิตใจหวั่นไหว…”ยังไม่ทันที่ปลายพู่กันจะขยับ เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นเร่งร้อน พร้อมกับเสียงทหารหน้าประตูตะโกนเสียงแตกตื่น“ใต้เท้าจาง ท่านไม่อาจเข้าไปตามอำเภอใจได้พ่ะย่ะค่ะ” หยางลี่เก้บจดหมายไว้ในกล่องแล้วสอดไว้ใต้เแท่นนอนอีกชั้นประตูไม้ถูกผลักออกอย่างถือวิสาสะก่อนใครจะทันขวาง ใต้เท้าจางโหยว่เซียนก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าตึงเครียดและไม่เกรงกลัวสายตาใครทั้งสิ้น สะบัดแขนขณะก้าวพรวดเข้ามา เสียงของจางโยว่เซียนทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยแรงอารมณ์“ฝ่าบาท ข้า… ต้องขอเข้าเฝ้าทันทีในเวลานี้ ข้าไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว”หยางลี่วางพู่กันลงช้าๆ เสียงหมึกหยดลงกระดาษดังเบาๆ เหมือนความอดทนที่

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่136ข้าคิดถึงเจ้าหนี่ฮวา

    เกี้ยวหลังใหญ่ของไทเฮาฟู่ฉีหยุดลงหน้าประตูจวนใต้เท้าจาง บ่าวไพร่คุกเข่ารับเสด็จแน่นขนัด เสียงขานว่าไทเอาเสด็จดังลั่น เงาของไทเฮาในฉลองพระองค์เรียบหรูแต่ทรงอำนาจ นั่งนิ่งอยู่บนเกี้ยวอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยใต้เท้าจางโหยว่เซียนอยู่ในชุดเต็มยศคุกเข่าอยู่หน้าเกี้ยว ใบหน้าซีดขาว ดวงตาแฝงความเครียดอย่างหนัก “ถวายพระพรไทเฮา” ใต้เท้าจางรีบออกมารับหน้า ผายมือเชิญด้านในแต่ไทเฮาเพียงนั่งนิ่งไม่ขยับกายองครักษ์รีบมายืนด้านหลังเกี้ยวคุ้มกันอย่างเแข็งขันสายตาคมกริบที่มองยังใต้เท้าจางเสมือนรู้ทันและกดดันในนั้นเสียงของไทเฮาดังขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่เด็ดขาด“ทุกสิ่งที่ท่านทำมาตลอดอยู่ในสายตาของข้าเสมอใต้เท้าจาง ที่ข้าไม่ออกมาตัดมือของท่านเสียก่อนหน้านี้เพราะคิดว่าท่านยังเป็นประโยชน์ต่อฮ่องเต้หยางลี่…และต่อบ้านเมือง”ใต้เท้าจางเงยหน้าช้าๆ กัดฟันแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะที่แทบจะกลั้นไม่อยู่“เป็นเช่นนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ไทเฮา…ข้าผิดหวังเหลือเกิน ข้า…จางโหยว่เซียน รับใช้ราชสำนักมาหลายรัชกาล ภักดีดุจเงาในยามราตรีมิได้หลับใหล แม้แต่ยามเงียบสงบหรือวุ่นวาย”ไทเฮาฟู่ฉียืนมองเขาอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะเดินช้าๆ เข

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่135

    โรงเตี๊ยมบ้านโจวยามสายอวี่หรงเอนหลังพิงพุ่มไผ่ มือถือจอกน้ำชา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของใบชาผสมกลิ่นขนมอบจากครัวลอยคลุ้งในอากาศเสี่ยวหนี่นั่งนิ่งดวงตาเหม่อมองยอดไม้สูง เงียบงันอย่างผิดวิสัย“เจ้าไม่อยากรู้เรื่องในวังหลวงหรือ” เสียงของอวี่หรงเอ่ยเบาๆ แต่เปี่ยมด้วยความห่วงใย“อยากรู้สิข้านะชอบเสือกเรื่องของชาวบ้านอยู่แล้ว” อวี่หรงยิ้ม“คิว่าไม่อยากรู้เห้นเจ้าไม่แวะมาพูดคุยกับข้าเลย”“งานข้ายุ่งนี่”“ก็ได้ๆ ตั้งใจฟังนะ” เสี่ยวหนี่นั่งเท้าคางจ้องหน้าอวี่หรงนิ่ง“กุ้ยเฟยซวีหยา…ถูกตำหนิอย่างแรง ฝ่าบาทไม่รู้ว่ายังให้โอกาสนางอีกไหม แต่ที่ข้าเห็นไม่มีแม้แต่แววตาสงสาร ส่วนโจวชัว…สหายเจ้าคนนั้นก็ได้รับการแต่งตั้งเป็นไท่จือเรียบร้อยแล้ว งานยิ่งใหญ่ทีเดียว ข้ากับอันหรูก็ไปอยู่ด้วย” หัวเราะแห้งๆเสี่ยวหนี่นิ่งเงียบ ยิ้มบางๆ ไม่ตอบอะไร อวี่หรงยกจอกชาขึ้นดื่มราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วพูดตบท้ายด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแฝงรอยหยอกล้อ“แต่ที่เจ้าควรรู้น่ะ…คือพี่ใหญ่หยางลี่ของข้า เขากำลังเก็บกวาดวังหลวงให้สะอาดเกลี้ยง เพื่อรอเจ้ากลับไปนะ หนี่ฮวา”เสี่ยวหนี่สะดุ้งเล็กน้อย แววตาที่นิ่งสงบกลับสั่นไหววูบหนึ่ง หลบสายตาอ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status