Share

ตอนที่74ลาก่อนสหาย

last update Huling Na-update: 2025-06-03 21:14:58

เสี่ยวหนี่เริ่มเล่าเสียงค่อยๆ แต่แววตาเปล่งประกายสนุกสนานอย่างคนที่กำลังได้เม้าท์เรื่องราวที่ตนเองรู้อย่างถ่องแท้

“ที่กลุ่มนางในห้องเครื่องฝึกหัดของข้ามีทั้งหมดหกคนรวมข้า ไม่รวมเสี่ยวอี้ด้วย แต่ละคนก็ต่างพื้นเพ ต่างนิสัยกันไปหมด อย่างคุณหนูหยางชินอวี้น่ะ นางได้รางวัลเป็นพัดสวยๆ อันหนึ่ง ข้ายังอยากได้เลยนะ แต่ดูนางจะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไร คงเพราะบ้านนางก็มิได้ขัดสน หรืออาจไม่ชอบของพวกนี้ก็ได้”

เสี่ยวหนี่ขยับตัวเล็กน้อย พลางหรี่ตามองหม้อชาบูที่เริ่มเดือดจัด แล้วพูดต่อ

“เฟิงหรานกับหลิงเชียวเป็นแม่ครัวมืออาชีพไม่ได้มีท่าทีเป็นคุณหนูเลยสักนิด นางทั้งสองดูจะไม่ต้องการ ส่วนข้ากับ...เอ่อ...พี่สาวของข้า ก็ได้กันคนละชิ้นแล้ว”

ตงเจี้ยนพยักหน้ารับแล้วว่าเสียงเรียบ

“งั้นสุดท้าย คนที่ได้พัดไปก็คือเซี่ยหยาสินะ...แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับนางล่ะ พัดนั่นจะช่วยอะไรนางได้” ถามเพราะไม่เคยอยู่ในจุดที่เซียหยานางกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

“ได้สิ ก็เอาไปขายน่ะสิ” เสี่ยวหนี่ตอบทันควันพร้อมยักไหล่เบาๆ

“ก็แหม เงินเดือนในวังมันก็น้อย แถมงานก็หนัก ข้าอยู่ตัวคนเดียวก็ไหว มีเงินกินเที่ยวได้ แต่เซี่ยหยา...นางต้องเลี้ยงทั้งคร
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Locked Chapter

Pinakabagong kabanata

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่142คิดถึงคนทำ

    ภายในตำหนักหลวงยามค่ำกลิ่นหอมของชีสละลายผสานกับเครื่องเทศอบอวลไปทั่วห้อง เหนือถาดที่วางพิซซ่าชิ้นร้อน กลิ่นออริกาโน่อ่อนๆ ลอยขึ้นมาปะทะปลายจมูกหยางลี่ก้มหน้าลง สูดลมหายใจอย่างช้าๆ ดวงตาคมกริบปิดลงราวกับปล่อยให้ความหอมละมุนพาเขากลับไปยังคืนเก่าคืนหนึ่งในห้องครัวที่มีรอยยิ้มสดใสของใครคนหนึ่งประดับอยู่ตรงข้ามโต๊ะไม้เก่าหยางลี่ลืมตาขึ้นช้าๆ จ้องมองพิซซ่าตรงหน้าพลางเผยรอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้าเข้มขรึมของตน ตงเจี้ยนที่ยืนอยู่ด้านข้าง สังเกตสีหน้าของหยางลี่ได้ทันที จึงยิ้มกว้างพลางเอ่ยเสียงสดใสว่า“สมใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ หอมเหมือนพิซซ่าที่เสี่ยวหนี่ทำไม่มีผิด แบบนี้อีกหน่อยฝ่าบาทต้องโปรดพิซซ่าเป็นประจำแน่นอน”หยางลี่เหลือบตามองตงเจี้ยนครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวช้าๆ“ข้าคิดว่า…นำตัวเสี่ยวหนี่กลับมาทำให้ข้ากินดีกว่าจะได้กินเมื่อไหร่ก็ได้ทุกเวลา”คำพูดนั้นเรียบง่ายแต่แววตาที่สะท้อนกลับซับซ้อนนัก…เต็มไปด้วยความโหยหา ความคิดถึงและความรู้สึกที่ไม่เคยจางลงเลย ตงเจี้ยนหัวเราะเบาๆ พยักหน้าอย่างรู้ทัน“อยากกินขนมหรือคิดถึงคนทำกันแน่พ่ะย่ะค่ะ”หยางลี่ไม่ได้ตอบอะไร เพียงยิ้มมุมปากบางๆ พลางจ้องพิซซ่าตรงหน้า…แต่หัวใ

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่141มันไม่ง่าย

    ภายในห้องเครื่องตำหนักองค์ชายรอง นางกำนัลหลายคนกำลังตระเตรียมวัตถุดิบอย่างขะมักเขม้นหยุดนิ่ง เสียงขันทีกวงซุนที่อ่านพระบัญชาดังขึ้น กึกก้องและชัดถ้อยชัดคำ“ฝ่าบาทมีพระราชประสงค์ให้ นางกำนัลเซียหยา เป็นผู้ปรุงพิชซ่าถวายในคืนนี้”เซียหยาประสานมือแล้วย่อกายลงรับบัญชา ดวงหน้าขาวนวลเปื้อนรอยยิ้มน้อยๆ ที่อาบแววซึ้งทันที“หลิงเซียหยารับบัญชาฝ่าบาทเพคะ…”เงยหน้าช้าๆ ดวงตาไหววูบบางเบา เงียบงันเพียงครู่หนึ่งก่อนจะพึมพำกับตนเอง“หากเสี่ยวหนี่อยู่ที่นี่…ฝ่าบาทคงไม่ต้องมีบัญชาถึงข้า…สินะ”เสียงแผ่วเบาดั่งลมหายใจ หลุบตาลงมองมือที่กำลังจะนวดแป้ง แววคิดถึงเอ่อล้นขึ้นในดวงตาใส“เฮ้อ…เสี่ยวหนี่…เมื่อไหร่เจ้าจะกลับมา…ข้าเองก็คิดถึงเจ้านะ…”ปลายนิ้วของเซียหยาวางลงบนแป้งอย่างเบามือพร้อมกับยิ้มบางๆ กับตัวเอง ราวกับเห็นร่างที่คุ้นเคยที่เคยยืนอยู่ตรงนี้ กำลังหัวเราะเฮฮา ทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว“แต่ข้าสัญญา…ข้าจะทำให้สุดฝีมือ...ให้สมกับที่มีเจ้าเป็นครู พิชซ่านี้…จะต้องอร่อยที่สุดเพื่อให้ฝ่าบาท...คิดถึงเจ้า...มากขึ้นอีกหน่อย” เสียงเซียหยาแน่นหนักขึ้นเล็กน้อยแล้วเริ่มลงมือทำพิชซ่าภายในห้องเครื่องตำหนักหยางชินอว

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่140พิชซ่า

    หยางชินอวี้นิ่งงัน ดวงหน้าเรียบเฉย หากในดวงตาค่อยๆ ฉายแววตระหนัก หยางชินอวี้พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะวางพัดลงบนถาด แล้วลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม“ก็ได้…เจ้าน่ะพูดถูก ถึงเวลาแล้วที่ข้าควรจะไปแสดงตัวให้ชัดเจนเสียทีว่าใครคือคนที่ควรอยู่ข้างฝ่าบาท…” แววตาของ หยางชินอวี้แปรเปลี่ยนแข็งกร้าวอย่างเงียบงัน ภายในตำหนักหยางลี่ทอดมองออกไปยังลานกว้างนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยหิมะขาวสะอาด ตงเจี้ยนยืนกอดกระบี่อยู่ข้างๆ“…ข้าอยากกินพิชซ่าสูตรของเสี่ยวหนี่” พูดขึ้นลอยๆ ราวกับเป็นคำรำพึงที่เล็ดลอดออกจากใจตงเจี้ยนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบขึ้นหลังคิดอยู่ครู่หนึ่ง“พิชซ่าหรือพ่ะย่ะค่ะ”“อืม…แผ่นแป้งกรอบนอกนุ่มใน กลิ่นหอมอบอวล น้ำซอสเข้มข้น…มีชีสที่เยิ้มยืดดั่งหยาดไหม…” หยางลี่พยักหน้าช้าๆ ตงเจี้ยนหัวเราะเบาๆ “ฝ่าบาทพรรณนาราวกับกวีเชียวพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเองก็ยังจำรสชาติของพิชซ่าได้แม่น…ยำรสอาหารที่ต่างออกไกลิ่นสมุนไพรชิดหนึ่งที่หอมบนแป้งที่อบจนเกรียม” ตงเจี้ยนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตบมือเบาๆ “ข้าน้อยลืมไปเสียสนิท…ตอนนั้นในงานเทศกาลเหมันต์คนที่ปรุงพิชซ่าในห้องเครื่องไม่ใช่เสี่ยวหนี่ แต่เป็น เซียหยานางในห้องเครื่องท

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่139หยางชินอวี้

    ภายในตำหนักที่เงียบงัน เสียงกรีดร้องดังก้องสะท้อนราวกับเสียงวิญญาณถูกฉีกกระชาก กุ้ยเฟยชวีหยาทรุดกายลงกับพื้น ดวงตากลมโตแดงก่ำน้ำตาไหลพรากปะปนกับเครื่องสำอางที่ละลายกลายเป็นรอยเปื้อนเลอะใบหน้างาม เสียงแหลมสูงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกสั่นเครือ“ไม่จริง ไม่จริง พ่อข้า…ท่านพ่อ…เขาจะถูกประหารอย่างนั้นหรือ ข้าจะไปหาเขา ข้าจะไปหาฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องฟังข้า”กุ้ยเฟยชวีหยาปัดมือสาวใช้ที่เข้ามาใกล้ออก ก่อนจะพยายามพยุงตนเองขึ้นด้วยแรงโกรธแค้นและหวาดกลัว แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นธรณีประตูกลางตำหนัก หรูซินยืนขวางไว้เต็มตัว“กุ้ยเฟย อย่าแม้แต่คิดที่จะก้าวออกไป” หรูซินกล่าวเสียงเข้ม“หลีกไป” ซวีหยาตวาดลั่น ดวงตากร้าวจนแทบกลืนกินทุกอย่างหรูซินกระชากแขนกุ้ยเฟยชวีหยาอย่างไม่ไว้หน้า ดึงร่างที่พยายามจะดิ้นหลุดกลับเข้ามาภายในตำหนัก จากนั้นผลักนางให้นั่งลงกับเบาะอย่างแรงจนผมเผ้ากระเซอะกระเซิง“ท่านคิดหรือว่าการออกไปตอนนี้จะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ตอนนี้ฝ่าบาท…มิได้เป็นของท่านอีกต่อไปแล้ว” หรูซินสบตาชวีหยาอย่างเฉียบขาด กุ้ยเฟยชวีหยาเบิกตากว้างร่างสั่นสะท้าน หรูซินยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ“

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่138เรียกวิญญาณ

    แต่เสียงฟึ่บของสายลมดังฉับไว ดาบยาวของตงเจี้ยนสะบัดวูบเข้าขวางกั้นใต้เท้าจางโยว่เซียนที่พุ่งมาด้วยแรงทั้งหมด ถูกแรงผลักกลับอย่างแรงจากดาบยาวนั้นปะทะจนร่างกระเด็นล้มกลิ้งไปกลางห้อง เสียงกระแทกดังสนั่นพร้อมเสียงหอบหายใจแรงของใต้เท้าจางโยว่เซียน“อย่าให้กบฎตระกูลจางเข้าใกล้ฝ่าบาท”เฟิงอวี้เฉิงตะโกนก่อนจะก้าวแทรกบัง หันดาบออกเป็นแนวป้องกัน ข้างๆ กันหานเล่ยรีบพาหยางลี่ถอยห่างออกจากแนวการปะทะอย่างมีชั้นเชิง มืออีกข้างยังจับดาบเตรียมพร้อม“คุมตัวไว้รอฝ่าบาทตัดสินโทษ”ตงเจี้ยนตะโกน มือหมุนดาบกลับใช้ด้ามตวัดเข้ากระแทกข้อเท้าจางโหยว่เซียนอย่างแรง เสียงกระดูกดังกร๊อบ พร้อมร่างที่ทรุดฮวบลงอีกครั้งเจ็บจนร้องไม่ออกองครักษ์อีกสองนายจากกองเฉพาะกิจของตงเจี้ยนกรูเข้าไปจับแขนทั้งสองข้างของจางโหยว่เซียน กดร่างให้แนบกับพื้น เลือดไหลจากมุมปากของขุนนางใหญ่ที่เคยลอยสูงในราชสำนัก ดวงตาแข็งกร้าวของใต้เท้าจางโยว่เซียนยังไม่ยอมแพ้ แต่ร่างกายของเขาสั่นระริกไปทั้งร่างหยางลี่ที่ยืนอยู่นิ่งๆ กล่าวเพียงเสียงเบาแต่แหลมคมดั่งใบมีด“ไม่มีใครลอยอยู่เหนือกฎแผ่นดิน…แม้แต่เจ้าก็ตาม ใต้เท้าจาง”ขณะที่เหล่าทหารองครักษ์เข้าป

  • ฝ่าบาทอย่าเพึ่งรักข้าแค่กินข้าวให้หมดก่อน!   ตอนที่137จุดจบ

    ภายในตำหนักหลวงแสงตะวันบ่ายส่อง หยางลี่นั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้จันทน์ในห้องชั้นใน บรรยากาศเงียบสงัด มีเพียงเสียงพู่กันจุ่มน้ำหมึกเบาๆ และเสียงถอนหายใจแผ่วๆ ที่กำลังคิดถึงคนไกลแผ่นกระดาษขาวสะอาดถูกวางไว้ตรงหน้า หมึกหอมเริ่มจางเมื่อพู่กันยังไม่ขยับ หยางลี่นั่งนิ่งสีหน้าเคร่งขรึมเหมือนกำลังตัดสินใจในบางสิ่ง หัวใจหนักอึ้งจนไม่อาจจรดถ้อยคำแรกลงได้“…จะเขียนว่าอย่างไรดี ถึงจะทำให้นางรู้ว่า ข้ายังรออยู่เสมอจริงๆ …ไม่ได้เชื่อข่าวลือจนจิตใจหวั่นไหว…”ยังไม่ทันที่ปลายพู่กันจะขยับ เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นเร่งร้อน พร้อมกับเสียงทหารหน้าประตูตะโกนเสียงแตกตื่น“ใต้เท้าจาง ท่านไม่อาจเข้าไปตามอำเภอใจได้พ่ะย่ะค่ะ” หยางลี่เก้บจดหมายไว้ในกล่องแล้วสอดไว้ใต้เแท่นนอนอีกชั้นประตูไม้ถูกผลักออกอย่างถือวิสาสะก่อนใครจะทันขวาง ใต้เท้าจางโหยว่เซียนก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าตึงเครียดและไม่เกรงกลัวสายตาใครทั้งสิ้น สะบัดแขนขณะก้าวพรวดเข้ามา เสียงของจางโยว่เซียนทุ้มต่ำแต่แฝงด้วยแรงอารมณ์“ฝ่าบาท ข้า… ต้องขอเข้าเฝ้าทันทีในเวลานี้ ข้าไม่อาจรอได้อีกต่อไปแล้ว”หยางลี่วางพู่กันลงช้าๆ เสียงหมึกหยดลงกระดาษดังเบาๆ เหมือนความอดทนที่

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status