LOGINShare
10
Last Updated:
2025-08-31 21:46:28เสียงฆ้องเบา ๆ ดังขึ้นสามครั้ง ก่อนที่ม่านกำมะหยี่สีแดงขลิบทองในห้องโถงของตำหนักคุนหนิงจะถูกเลิกขึ้นอย่างช้า ๆ แสงแดดยามสายส่องลอดเข้ามาตกต้องกับอาภรณ์สีม่วงทองระยับตา ไทเฮาปรากฏกายอย่างสง่างาม
เรือนพระเกศาที่ขาวแซมเพียงเล็กน้อยถูกเกล้าอย่างประณีต ประดับปิ่นหยกชั้นสูง สายตาคมกริบของนางกวาดมองเหล่าสนมและพระสนมชั้นสูงที่คุกเข่าลงและนั่งเรียงรายอยู่เบื้องหน้า ทันใดนั้น บรรยากาศทั้งตำหนักอี้คุนก็เหมือนถูกตรึงด้วยไอเย็นแห่งอำนาจของสตรีที่เคยได้ชื่อว่ามีอำนาจที่สุดในวังหลังของจักรพรรดิองค์ก่อน เสียงขันทีขานพระนามกังวานก้อง “ไทเฮาเสด็จ” เหล่าสตรีในวังหลังที่มียศต่ำต่างหมอบลงจนหน้าผากแตะพื้น อวิ๋นซินเยว่เองก็ยืนขึ้นเช่นกัน เพียงประสานมือค้อมตัวลงต่ำอย่างนอบน้อม แต่ในใจกลับรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่กำลังกดทับมาบนบ่า ไทเฮา ก้าวลงจากบัลลังก์ย่อม ๆ แท่นสูง เสียงรองเท้าปักมุกกระทบพื้นไม้ดังก้องอย่างสง่างาม นางทอดพระเนตรมายังอวิ๋นซินเยว่ ริมฝีปากโค้งเพียงน้อย แต่เต็มไปด้วยนัยลึกล้ำ “ฮองเฮา… อีกเจ็ดวันจะมีงานเลี้ยงชมบุปผา เจ้าคงรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่เพียงงานรื่นเริง แต่เป็นงานที่แสดงเกียรติยศและเป็นหน้าตาของวังหลัง” เสียงของพระนางหนักแน่นแต่ไม่ดังเกินไป ทว่าชัดเจนจนได้ยินทุกคำหากทว่า ทุกถ้อยคำกลับกดทับบรรยากาศให้เคร่งครัดขึ้นจนเหล่านางสนมตัวสั่นไม่กล้าแม้จะเงยหน้า ไทเฮาเหลือบมองไปทางแถวพระสนม โดยเฉพาะซูเฟย ที่ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาของพระนางวูบวาบราวกับมีไฟที่พร้อมจะโหมกระหน่ำได้ทุกเมื่อ ก่อนจะวกกลับมาที่อวิ๋นซินเยว่อีกครั้ง “เจ้าจะต้องเป็นผู้จัดการงานนี้ให้สำเร็จ อย่าให้ข้า… หรือใครทั้งวังหลัง ผิดหวังเป็นอันขาด” คำกำชับนั้นเหมือนดาบคมกริบ อวิ๋นซินเยว่กดศีรษะต่ำลงกว่าเดิม รับพระบัญชาโดยไม่อาจปฏิเสธ แต่ในใจกลับรู้ดีว่า นี่มิใช่เพียงงานชมดอกไม้ หากแต่เป็นเวทีประลองเชือดเฉือนของสตรีในวังหลังทั้งปวง [ติ๊ง! มิชชั่นใหม่มาแล้วขอรับ! ภารกิจ พิชิตใจไทเฮาและองค์จักรพรรดิด้วยงานเลี้ยงชมบุปผา รางวัล : ค่าความไว้วางใจจากไทเฮา +10 ค่าความสนิทสนม +2 ค่าความใกล้ชิดจากฝ่าบาท +5 และบทลงโทษ ในกรณีที่หม่าม๊าทำไม่สำเร็จ ค่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านและฝ่าบาทจะติดลบเพิ่มอีก 500 แต้ม ความไว้วางใจจากไทเฮา -10 และจะพลาดชมฉากลับของพระเอกฉากต่อไปครับ] “โห เยอะจัด ถ้าทำสำเร็จ แต้มเพิ่มมาเท่าหัวแม่เท้ามด แต่ถ้าพลาดแต้มลดโคตรเยอะ ไม่แฟร์เลย” อวิ๋นซินเยว่บ่นอุบอิบ [ถ้าอย่างนั้น เสี่ยวหลิงจะเพิ่มรางวัลให้ แต่บทลงโทษในกรณีที่หม่าม๊าทำไม่สำเร็จก็จะยิ่งมากขึ้นนะครับ ซับมิชชั่น! เพิ่มสถานการณ์สร้างความสัมพันธ์ระหว่างท่านและพระเอก หากทำมิชชั่นหลักสำเร็จ จะสามารถทำซับมิชชั่นได้ครับ] “ต้องแบบนี้สิ ค่อยน่าสนุกหน่อย” อวิ๋นซินเยว่คลายกังวลลงไปมาก ก่อนที่เสี่ยวหลิงจะหายไป และทุกอย่างกลับมาดำเนินต่ออย่างที่ควรจะเป็น หลังไทเฮาเสด็จกลับ บรรยากาศในห้องโถงยังคลาคล่ำด้วยเสียงพูดคุยเบา ๆ เสื้อผ้าเสียดสีกับเครื่องประดับยามร่างอรชรแตาละนางเคลื่อนไหว และกลิ่นธูปอวลแผ่ว ๆ เหล่าสนมแต่ละคนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน หลังจากไทเฮาเสด็จกลับไปแล้ว ทันใดนั้น เสียงหัวเราะนุ่มนวลดังขึ้น “ช่างสมกับเป็นพระชายาเอกจริง ๆ เพคะ… ไม่สิ บัดนี้ต้องเรียกว่า ‘ฮองเฮา’ แล้วสิ” หญิงสาวผู้ก้าวออกมาอย่างสง่างามคือซูกุ้ยเฟย ผู้เลื่องชื่อเรื่องความงามที่เปรียบดั่งบุปผาแรกแย้ม แต่แฝงหนามพิษร้ายแรง [ติ๊ง! ซูกุ้ยเฟย สนมชั้นสูงขั้นกุ้ยเฟย ได้ชื่อว่างดงามมาก เป็นบุตรีคนรองที่เกิดจากภรรยาเอกของเหอหย่งโหว ครั้งหนึ่ง ทั้งสองเคยอยู่ในฐานะพระชายาเอกและพระชายารองแห่งองค์ชายสิบสี่ ขัดแย้งและแข่งกันแทบทุกลมหายใจตั้งแต่วันแรกที่ซูเหมยเยว่ก้าวเข้ามาในจวน เมื่ออวี้เหยียนขึ้นครองบัลลังก์… ความขัดแย้งเดิมก็เพียงเปลี่ยนเวทีจากเรือนหลังเป็นวังหลัง] อวิ๋นซินเยว่พยักหน้ารับรู้ เช่นนั้นซูกุ้ยเฟยก็คงไม่ชอบนางเท่าไหร่ ซูกุ้ยเฟยเดินเข้ามาใกล้ ยกพัดงาช้างปิดปาก ริมฝีปากแดงสดโค้งยิ้มที่แฝงพิษ “งานชมดอกไม้ที่ไทเฮามอบหมายให้พระองค์… หวังว่าจะไม่ทำให้คนทั้งวังหลังผิดหวังนะเพคะ ฮองเฮา!” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเย้ยหยัน ทำเอาบรรดาสนมอื่น ๆ ชะงักกึก บ้างแอบก้มหน้าอมยิ้ม บ้างลอบส่งสายตาลุ้นว่า ฮองเฮาจะตอบโต้อย่างไร อวิ๋นซินเยว่มองคู่ปรับเก่าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เพียงยกยิ้มบางคล้ายไม่ใส่ใจ แต่ในห้วงลึกของหัวใจกลับรู้ดี ศึกครั้งนี้ไม่ใช่แค่พิธีชมดอกไม้ หากคือสนามรบที่จะตัดสินว่าใครจะยืนหนึ่งในวังหลังได้อย่างแท้จริง …… ภายในตำหนักหรูหราที่ประดับด้วยม่านไหมสีแดงเข้มและกำยานหอมแรงเกินจำเป็น ซูกุ้ยเฟย นั่งเอนกายอยู่บนตั่งหยก มือเรียวไล้พัดงาช้างเบา ๆ ข้างกายรายล้อมด้วยนางกำนัลคนสนิทหลายชีวิต ไม่เพียงงามวิจิตรยิ่งกว่าใครในวัง นางยังเป็นที่โปรดปรานที่สุดของฝ่าบาทนับตั้งแต่อวี้เหยียนขึ้นครองราชย์ แม้ไม่อาจแย่งตำแหน่งฮองเฮามาได้ แต่ เกียรติยศของกุ้ยเฟย ก็มากพอจะทำให้สตรีทั้งวังหลังต้องก้มหัวให้นาง เสียงหัวเราะใสกังวานดังขึ้น “งานชมดอกไม้ที่ใกล้เข้ามา… ฮองเฮาจะจัดการได้งดงามเพียงใดกันเชียว? ข้าแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะเห็นความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนาง” เหล่านางกำนัลต่างหัวเราะคล้อยตาม บางคนก้มหน้ากระซิบข่าวลือที่เพิ่งได้ยินว่า ฮองเฮาพลาดทำให้ฝ่าบาทไม่พอใจจนเศษถ้วยบาดแก้ม ซูกุ้ยเฟยเพียงเลิกคิ้วพลางยกพัดขึ้นปิดรอยยิ้ม “เจ็บที่กายไม่เท่าเจ็บที่ใจหรอก… หากฝ่าบาทไม่เหลียวแล ฮองเฮาที่เหลือแต่ชื่อ จะยืนหยัดอยู่ได้นานสักเท่าไร?” ในใจนางรู้อยู่แก่ใจศึกวังหลังครั้งนี้มิใช่แค่เรื่องศักดิ์ศรี หากแต่คือโอกาส ตอกฝาโลงของอวิ๋นซินเยว่ หากงานชมดอกไม้ล้มเหลวเพียงนิดเดียว นั่นย่อมหมายถึงบัลลังก์แห่งอำนาจในวังหลังจะโน้มเอียงมาทางกุ้ยเฟยอย่างนางโดยสมบูรณ์
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาราชาทรราชย์ 13
เสียงหัวเราะชื่นชมจากบรรดาสนมดังระงมไปทั่วลาน เมื่อ ซูกุ้ยเฟย ยกกลอนที่เพิ่งแต่งเสร็จขึ้นถวายไทเฮา ท่วงทำนองอ่อนหวาน เปรียบดอกโบตั๋นเป็นสัญลักษณ์แห่งเกียรติยศ สละสลวยจนแม้แต่ขุนนางฝ่ายในที่นั่งอยู่ด้วยยังพยักหน้ารับ ซูกุ้ยเฟยยกยิ้มบาง ก่อนหันไปทางซินเยว่พลางเอื้อนเอ่ยเสียงใส “กลอนของหม่อมฉันหาได้พิเศษอันใดไม่… ผู้ที่มีความสามารถแท้จริงด้านบทกวีคือฮองเฮาต่างหากเพคะ” ทันใดนั้นสายตาทุกคู่ก็หันมาจับจ้องยัง อวิ๋นซินเยว่ หัวใจเธอกระตุก เพราะตัวเองแต่งกลอนไม่เป็นแม้แต่นิดเดียว! [ติ๊ง! สถานการณ์อันตรายระดับ 95%! หากตอบไม่ได้ = ค่าศักดิ์ศรีฮองเฮาลดฮวบ! ถูกผู้คนหัวเราะเยาะทั้งงาน และไทเฮาจะผิดหวังในตัวท่านมากขอรับ] “เอ่อ…หม่อมฉันกลัวว่า หากแต่งกลอนออกมา…จะไปไม่ถึงครึ่งของกุ้ยเฟยเพคะ” เสียงกระซิบดังระงม หลายคนชะงักนึกว่าฮองเฮาจะถอยหนี แต่เธอกลับหันไปยิ้มกว้างต่อหน้าทุกคน ไทเฮาเลิกพระขนงเล็กน้อย คล้ายสนใจอยากฟัง อวิ๋นซินเยว่สูดหายใจลึก แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงใส “ดอกไม้อาจงดงามเพราะฤดูกาล แต่ก็เหี่ยวเฉาไปเพราะฤดูกาลผันผ่านเช่นกัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาราชาทรราชย์ 12
และแล้ววันจัดงานชมบุปผาก็มาถึง เสียงกลองเบา ๆ จากเหล่านักดนตรีด้านนอกดังมาเป็นสัญญาณ งานเลี้ยงชมบุปผาที่ทุกคนรอคอยกำลังจะเริ่มขึ้น ภายในตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง นางกำนัลนับสิบต่างรุมล้อม ใส่เสื้อคลุมชั้นแล้วชั้นเล่า สีสันสดใสราวท้องฟ้ายามรุ่งอรุณกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม ชุดปักดิ้นเงินลายหงส์สยายปีกโอบล้อมไปทั่วร่าง ผมดำถูกรวบขึ้นอย่างประณีต ประดับปิ่นหยกมรกตระยิบระยับ เมื่อเครื่องประดับชิ้นสุดท้ายถูกเสียบลง เธอถูกดันให้นั่งต่อหน้ากระจกทองเหลืองบานใหญ่ ภาพสะท้อนเบื้องหน้าทำให้เธอถึงกับตะลึง “นี่…คือข้าจริง ๆ หรือ?” อวิ๋นซินเยว่อ้าปากค้างเล็กน้อย กะพริบตาปริบ ๆ เหมือนมองคนแปลกหน้า ผิวที่ปกติซีดขาวบัดนี้เจือสีแดงนวลอย่างสุขภาพดี ริมฝีปากทาด้วยชาดสีแดงอ่อนดูงามละมุน สายตาที่เคยสดใสราวเด็กสาวกลับกลายเป็นวาววับดั่งหญิงสูงศักดิ์ที่พร้อมจะสะกดทุกสายตาแต่แววซุกซนยังไม่หายไป ทำให้ความสง่างามนั้นยิ่งมีเสน่ห์มากกว่าใคร
ฝ่ามิติพลิกชะตาราชาทรราชย์ 11
ลมฤดูใบไม้ผลิพัดกลีบดอกเหมยปลิวเข้ามาในตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่ท่ามกลางกองบันทึกพิธีและตำรามารยาทสูงเป็นตั้ง ดวงตาคมกวาดมองทีละบรรทัดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม นางพึมพำเบา ๆ “งานชมดอกไม้… มิใช่เพียงเรื่องความงาม หากแต่สะท้อนศักดิ์ศรีของฮองเฮา หากข้าพลาดเพียงนิดเดียว ซูกุ้ยเฟยจะต้องใช้เป็นข้ออ้างโจมตีข้าแน่” ทันใดนั้น แสงสีฟ้าใสสว่างวาบขึ้นกลางอากาศ เสี่ยวหลิง ระบบเอไออัจฉริยะปรากฏร่างจำลองขึ้นมาพร้อมเสียงแจ่มใสที่ตัดกับบรรยากาศตึงเครียด “หม่าม๊า อย่ากังวลไปเลย ข้าได้สแกนบันทึกงานราชพิธีเก่า ๆ ทั้งหมดแล้ว พบว่ามีจุดอ่อนอยู่หลายอย่างที่สามารถพลิกสถานการณ์ให้ท่านได้เปรียบ!” อวิ๋นซินเยว่เงยหน้ามองด้วยสายตาวาบประกายความหวัง “เจ้ามีแผนอะไรหรือ เสี่ยวหลิง?” ภาพเสมือนคล้ายแผนผังสามมิติถูกฉายขึ้นกลางห้อง แสดงการจัดวางตำแหน่งโต๊ะสำรับ น้ำชา ดนตรี และตำแหน่งดอกไม้ในสวน เสี่ยวหลิงเอ่ยเสียงกระตือรือร้น “หากท่านเลือกพันธุ์ดอกไม้ที่ยังไม่เบ่งบานเต็มที่ พอถึงวันงานมันจะผลิบานพร้อมกันพอดี สร้างความประทับใจได้มากกว่าซูกุ้ยเฟยที่มัวแต่เน้นความหรูหราเกินจำเป็น” นางพยักหน้าอย่างครุ
ฝ่ามิติพลิกชะตาราชาทรราชย์ 10
เสียงฆ้องเบา ๆ ดังขึ้นสามครั้ง ก่อนที่ม่านกำมะหยี่สีแดงขลิบทองในห้องโถงของตำหนักคุนหนิงจะถูกเลิกขึ้นอย่างช้า ๆ แสงแดดยามสายส่องลอดเข้ามาตกต้องกับอาภรณ์สีม่วงทองระยับตา ไทเฮาปรากฏกายอย่างสง่างามเรือนพระเกศาที่ขาวแซมเพียงเล็กน้อยถูกเกล้าอย่างประณีต ประดับปิ่นหยกชั้นสูง สายตาคมกริบของนางกวาดมองเหล่าสนมและพระสนมชั้นสูงที่คุกเข่าลงและนั่งเรียงรายอยู่เบื้องหน้า ทันใดนั้น บรรยากาศทั้งตำหนักอี้คุนก็เหมือนถูกตรึงด้วยไอเย็นแห่งอำนาจของสตรีที่เคยได้ชื่อว่ามีอำนาจที่สุดในวังหลังของจักรพรรดิองค์ก่อนเสียงขันทีขานพระนามกังวานก้อง “ไทเฮาเสด็จ”เหล่าสตรีในวังหลังที่มียศต่ำต่างหมอบลงจนหน้าผากแตะพื้น อวิ๋นซินเยว่เองก็ยืนขึ้นเช่นกัน เพียงประสานมือค้อมตัวลงต่ำอย่างนอบน้อม แต่ในใจกลับรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่กำลังกดทับมาบนบ่าไทเฮา ก้าวลงจากบัลลังก์ย่อม ๆ แท่นสูง เสียงรองเท้าปักมุกกระทบพื้นไม้ดังก้องอย่างสง่างามนางทอดพระเนตรมายังอวิ๋นซินเยว่ ริมฝีปากโค้งเพียงน้อย แต่เต็มไปด้วยนัยลึกล้ำ “ฮองเฮา… อีกเจ็ดวันจะมีงานเลี้ยงชมบุปผา เจ้าคงรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่เพียงงานรื่นเริง แต่เป็นงานที่แสดงเกียรติยศและเป็
ฝ่ามิติพลิกชะตาราชาทรราชย์ 9
รุ่งอรุณสาดแสงสีทองผ่านม่านบาง ๆ ของตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่ลุกขึ้นด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจจะทำสิ่งใดสักอย่างเพื่อตอบแทนพระเมตตาเมื่อคืนที่ผ่านมา จากที่ได้ฟังเรื่องราวที่เสี่ยวหลิงเล่าให้ฟัง ประกอบกับคำพูดของนางกำนัลถึงสิ่งที่ฝ่าบาททำให้ แม้จะไม่รู้ว่าคืนนั้นฝ่าบาทได้ยินอะไรไปบ้าง แต่หัวใจของนางก็เต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ “เตรียมสมุนไพรบำรุงร่างกาย ข้าจะลงมือทำซุปด้วยตัวเอง” นางสั่งเสียงหนักแน่น ไม่นาน กลิ่นหอมละมุนของซุปสมุนไพรค่อย ๆ ลอยอบอวลไปทั่วตำหนัก มือเรียวเล็กยกถาดทองเหลืองขึ้นมั่นคง มุ่งตรงไปยังตำหนักหยางซิน ที่พำนักขององค์จักรพรรดิอวี้เหยียน ภายในท้องพระโรง อวี้เหยียนประทับบนบัลลังก์มังกรสูงสง่า แววตาคมคายยังเย็นเฉียบไม่ต่างจากผืนน้ำแข็งพันปี เมื่อเห็นฮองเฮาก้าวเข้ามาพร้อมถาดในมือ พระเนตรหรี่ลงแวบหนึ่ง “หม่อมฉัน…ทำซุปบำรุงมาถวายเพคะ” อวิ๋นซินเยว่เอ่ยเสียงอ่อนโยน แววตาเปี่ยมความจริงใจ ขันทีข้างพระวรกายรีบรับถาดมาวางตรงหน้าพระอง
ฝ่ามิติพลิกชะตาราชาทรราชย์ 8
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของอวี้เหยียนสะท้อนก้องไปทั่วห้อง อวิ๋นซินเยว่เงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสนและตื่นตระหนก ฝ่าบาทมาถึงหน้าประตูแล้ว แต่เหตุใดมิมีผู้ใดรายงาน! อวิ๋นซินเยว่ตื่นตระหนกแล้ว! "ถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ" เธอย่อตัวลง ก่อนที่ร่างสูงโปร่งนั้นจะเดินผ่านหน้าไป ก่อนจะนั่งลงที่เตียงของเธอ "มาเถิด" สีหน้าเรียบนิ่งขององค์จักรพรรดิทำให้อวิ๋นซินเยว่ไม่อาจคาดเดาได้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน หญิงสาวกวาดสายตามองหาเสี่ยวหลิง แต่เจ้าระบบตัวดีกลับไม่อยู่ให้เห็น 'ดีนี่ เสี่ยวหลง! เวลาสำคัญแบบนี้กลับหายหัว ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ' เธอคิดในใจ ร่างบางเดินเข้าไปหาก่อนจะนั่งลงข้างกายเจ้าแผ่นดิน อวิ๋นซินเยว่ไม่กล้าสบสายตา แต่เธอรู้สึกได้ว่าคนข้างกายตอนนี้กำลังต้องมองนางอยู่ 'โอ๊ย อึดอัดชะมัด จะจ้องเงียบ ๆ อีกนานมั้ยเนี่ย' อวิ๋นซินเยว่ตัดสินใจเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “ฝ่าบาท…เมื่อครู่ทรงหัวเราะสิ่งใดหรือเพคะ?” แววตาคมเข้มตวัดลงมาสบกับนาง ริมพระโอษฐ์ยกขึ้นน้อย ๆ คล้ายจะขบขัน คล้ายจะเย้า สายตาของเธอที่เผลอเหลือบมอง เมื่อเห็นเช่นนั้นยิ่งชวนให้หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบหลุดออกมานอกอก “เปล่า”
You may also like
ลิขิตกาลบันดาลรัก
ป่าดอกท้อ32.7K viewsชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์29.2K viewsข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่68.2K viewsเกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง
ปลายฝนต้นหนาว13.3K viewsบุปผาเยียวยาใจ
ซูเมี่ยวหลิง1.6K viewsเชลยรักของฮองเฮาตัวร้าย
วันว่างว่างของหญิงใหญ่539 viewsเว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1
รอยหยัก - หนิงอัน2.5K viewsชาติภพนี้ ข้าขอเป็นภรรยาและมารดาที่ดี
ต้นไม้แห้ง4.0K views
