16

และแล้ววันจัดงานชมบุปผาก็มาถึง เสียงกลองเบา ๆ จากเหล่านักดนตรีด้านนอกดังมาเป็นสัญญาณ งานเลี้ยงชมบุปผาที่ทุกคนรอคอยกำลังจะเริ่มขึ้น

ภายในตำหนักคุนหนิง อวิ๋นซินเยว่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง นางกำนัลนับสิบต่างรุมล้อม ใส่เสื้อคลุมชั้นแล้วชั้นเล่า สีสันสดใสราวท้องฟ้ายามรุ่งอรุณกับกลีบกุหลาบแรกแย้ม ชุดปักดิ้นเงินลายหงส์สยายปีกโอบล้อมไปทั่วร่าง ผมดำถูกรวบขึ้นอย่างประณีต ประดับปิ่นหยกมรกตระยิบระยับ

เมื่อเครื่องประดับชิ้นสุดท้ายถูกเสียบลง เธอถูกดันให้นั่งต่อหน้ากระจกทองเหลืองบานใหญ่

ภาพสะท้อนเบื้องหน้าทำให้เธอถึงกับตะลึง “นี่…คือข้าจริง ๆ หรือ?” อวิ๋นซินเยว่อ้าปากค้างเล็กน้อย

ผิวที่ปกติซีดขาวบัดนี้เจือสีแดงนวลอย่างสุขภาพดี ริมฝีปากทาด้วยชาดสีแดงอ่อนดูงามละมุน สายตาที่เคยสดใสราวเด็กสาวกลับกลายเป็นวาววับดั่งหญิงสูงศักดิ์ ที่พร้อมจะสะกดทุกสายตา แต่แววซุกซนยังไม่หายไป ทำให้ความสง่างามนั้นยิ่งมีเสน่ห์มากกว่าใคร

[ติ๊ง!ความงามของหม่าม๊าพุ่งถึง120 %]

เสี่ยวหลิงที่ปรากฏตัวออกมา ลอยวนอยู่รอบตัวอวิ๋นซินเยว่กระซิบอย่างตื่นเต้น

นี่นับว่าเป็นงานใหญ่งานแรกของนางนับแต่เข้ามาอยู่ในโลกนี้เลยทีเดียว อวิ๋นซินเยว่ตื่นเต้นจนเหงื่อซึม ฝ่ามือเย็นเฉียบ…และตอนนั้นเองที่ประตูตำหนักเปิดออกเบา ๆ เสียงกงกงอี้จิ้งประกาศด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน “ฝ่าบาทเสด็จ…” นางกำนัลทั้งหมดคุกเข่า ศีรษะก้มต่ำจนไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง

อวี้เหยียนก้าวเข้ามาในชุดคลุมมังกรสีดำทองทอด้วยดิ้นเงิน สายตาดำสนิทที่มักเย็นชาสะดุดหยุดลงทันที ภาพแรกที่สะท้อนเข้าไปในสายตาของเขาคือ… ฮองเฮาผู้สง่างามราวหงส์ ที่ถูกเขาพันธนาการไว้ในตำหนักนี้มาสองวันเต็ม

อวิ๋นซินเยว่รีบลุกขึ้น ยกชายกระโปรงค้อมกายถวายบังคมตามพิธี แต่ชั่วขณะที่เงยหน้า สายตาสองคู่ก็สบกันพอดี และเพียงชั่วขณะนั้น…อวี้เหยียนก็รู้สึกได้ว่า บางสิ่งในอกซ้ายของตนสั่นสะท้าน นี่คือสตรีที่เขาเพิ่งประกาศความเป็นเจ้าของอย่างบ้าคลั่ง! และนางก็งามเกินกว่าที่เขาจะอนุญาตให้ใครมองได้!

ริมฝีปากเขากระตุกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว คล้ายกำลังลอบข่มอารมณ์ไม่ให้เผลอเผยรอยยิ้มออกมา แต่สายตาคมกริบนั้น…ไม่อาจซ่อนความแวววับได้ อวิ๋นซินเยว่หัวใจเต้นแรง ‘ให้ตายสิ…ทำไมเขาต้องมองฉันขนาดนี้ด้วยล่ะ!’

[ติ๊ง!ฝ่าบาทจ้องหม่าม๊าติดต่อกัน19วินาทีแล้วครับ!

ระดับความประทับใจ:+8!

ระดับความคลั่งรัก:พุ่งสูงถึงขีดสุดอีกครั้ง!]

ทว่าพระสุรเสียงทุ้มต่ำกลับดังขึ้นใกล้ ๆ หู “ฮองเฮา… เจ้างามกว่าบุปผาที่เจ้าจัดขึ้นวันนี้เสียอีก เจ้าไม่จำเป็นต้องให้ใครมองดอกไม้เลย เพราะความงามของเจ้าก็เพียงพอแล้ว” เพียงประโยคเดียวที่เอ่ยออกมา ก็ทำเอาร่างเล็กเงยหน้าขึ้นไปมอง กลับเห็นเพียงสายตาเรียบนิ่ง ทำเอานางถึงกับไม่อาจแน่ใจได้เลยว่า คำพูดนั้นเป็นคำชมจริง ๆ หรือเธออาจหูแว่วไปเอง

“วันนี้งานเลี้ยงมีเพียงสตรีวังหลัง ข้าจะไปสะสางราชกิจ เจ้า…ไปเถิด” คำสั่งสั้นกระชับทำให้ทุกคนก้มศีรษะพร้อมรับบัญชา อวิ๋นซินเยว่กัดริมฝีปาก ก้าวขึ้นเกี้ยวอย่างระวัง ทว่ายามที่นางหันกลับไปชั่วขณะ ดวงตาคมนั้นยังคงจ้องตามอยู่ สายตานั้นช่างนิ่งสงบ แต่แฝงความร้อนเร้นที่ยากจะอธิบาย

แสงแดดยามสายทอประกายลงบนสวนหลวง ดอกเหมยขาวและพฤกษาหลากสีที่ถูกบรรจงบ่มไว้ตลอดฤดู ผลิบานสะพรั่งราวกับแข่งขันอวดความงาม ลานหินอ่อนกลางสวนถูกจัดวางโต๊ะยาวประดับผ้าไหมปักดิ้นทอง

“ฮองเฮา เสด็จ!”

สายตานับร้อยจับจ้องทันทีที่อวิ๋นซินเยว่ปรากฏตัว นางก้าวช้า ๆ อย่างสง่างาม นั่งลง ณ ที่สูงสุดเบื้องขวาของไทเฮา รอยยิ้มของ ซูกุ้ยเฟย ที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายของไทเฮากลับเยือกเย็น นางสวมชุดผ้าไหมสีแดงเข้มปักลายดอกโบตั๋น ซูกุ้ยเฟยยกถ้วยชาแนบริมฝีปาก ลอบมองอวิ๋นซินเยว่ ก่อนเอ่ยเสียงหวาน “ฮองเฮาช่างงดงามยิ่งนัก เพียงปรากฏกายก็กวาดสายตาทุกคู่ไปเสียสิ้น …หวังว่าความงามนั้น จะช่วยให้งานชมบุปผาครั้งนี้ราบรื่น”

อวิ๋นซินเยว่หันไปสบตาซูกุ้ยเฟย รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าสวยทันที “กุ้ยเฟยกล่าวเกินไปเพคะ ดอกไม้ต่างหากที่เปล่งประกาย ข้าเพียงหวังว่าจะจัดงานให้เป็นที่พอพระทัยไทเฮาและทุกท่าน… หากมีสิ่งใดบกพร่อง ก็ขอให้กุ้ยเฟยโปรดชี้แนะ” ไทเฮายกพระโอษฐ์ยิ้มบาง ๆ สายตาผ่านไปมาระหว่างสตรีสองคนที่นั่งเผชิญหน้า

เสียงชื่นชมจากบรรดาสนมดังระงมไปทั่วลาน เมื่อซูกุ้ยเฟยยกกลอนที่เพิ่งแต่งเสร็จขึ้นถวายไทเฮา ท่วงทำนองอ่อนหวาน สละสลวยจนแม้แต่ไทเฮายังพยักหน้าอย่างยอมรับในความสามารถ ซูกุ้ยเฟยยกยิ้มบาง ก่อนหันไปทางซินเยว่พลางเอื้อนเอ่ยเสียงใส

“เกรงว่าหม่อมฉันคงขายหน้าแล้ว กลอนของหม่อมฉันหาได้ไพเราะไม่… หากเทียบกันแล้วผู้ที่มีความสามารถแท้จริงด้านบทกวีคือฮองเฮาต่างหากเพคะ โปรดแสดงฝีมือให้พวกเราได้ชมความงามของกลอนที่สะท้อนบุปผาแห่งวังหลังด้วยเถิดเพคะ!”

ทันใดนั้นนั้นสายตาทุกคู่ก็หันมาจับจ้องยังอวิ๋นซินเยว่ หัวใจเธอกระตุก… เพราะตัวเองแต่งกลอนไม่เป็นแม้แต่นิดเดียว!

[ติ๊ง!สถานการณ์อันตรายระดับ 95]

อวิ๋นซินเยว่ตัดสินใจเด็ดขาด! เธอจะไม่ทำตามกฎ! เธอจะทำลายกฎ! “กุ้ยเฟยกล่าวเกินไปแล้ว” อวิ๋นซินเยว่ยิ้มอย่างมั่นใจที่สุด “เราไม่ถนัดในเรื่องของบทกวีที่มีท่วงทำนองตามธรรมเนียมโบราณสักเท่าไหร่ แต่ว่าเราได้ประพันธ์เพลงขับขานบทหนึ่งขึ้นมา เพื่อชมความงามของดอกไม้และความรักที่แข็งแกร่งที่สุดในแคว้นอวี้”

เธอเลือกที่จะใช้บทกวีที่เธอจำได้จากความรู้ในโลกยุคใหม่ บทกวีที่เรียบง่ายแต่ทรงพลังในเชิงความรู้สึก

เธอสั่งให้นางกำนัลนำฉิน (เครื่องดนตรีจีน) มาบรรเลงทำนองคลอเบา ๆ ก่อนที่เธอจะเริ่มขับขานบทเพลงที่เธออ้างว่าเป็นเพลงใหม่ที่แต่งเองด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะกังวาน แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและความรักที่รุนแรง

“ยามบุปผาแรกแย้ม… ผิวน้ำแข็งจะละลายสิ้น ดวงใจที่เคยถูกพันธนาการ… จักกลับมาผลิบานอีกครา ร่องรอยแห่งอดีตมิอาจลบเลือน… แต่ความรักคือยาพิษที่ร้ายแรงที่สุด หากไร้ซึ่งความรัก… ชีวิตนี้ก็เปรียบดั่งเถ้าธุลี ขอเพียงมีบุปผานี้ร่วมเคียง… ใจข้าก็ยอมรับทุกพันธนาการ”

บทเพลงสั้น ๆ นั้นเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่รุนแรงและเร่าร้อน มันไม่ได้กล่าวถึงดอกไม้ตามขนบ แต่กล่าวถึงความรักที่ยอมรับการเป็นเจ้าของอันเป็นแก่นแท้ของความสัมพันธ์กับองค์จักรพรรดิอวี้เหยียน!

ทุกคนในงานเงียบงัน! ไทเฮาจ้องมองอวิ๋นซินเยว่ด้วยความตกตะลึง! นี่ไม่ใช่บทกวี…แต่เป็นคำสารภาพรัก ที่เปิดเผยและรุนแรงที่สุดในวังหลัง! และมันตรงกับสถานะขององค์จักรพรรดิผู้ที่เพิ่งแสดงความเป็นเจ้าของฮองเฮาไปหมาด ๆ! ซูกุ้ยเฟยที่เตรียมการโจมตีไปต่อไม่ถูก! บทเพลงนี้ทำลายยุทธศาสตร์ของนางจนหมดสิ้น!

“ยอดเยี่ยม…” ไทเฮาเอ่ยเสียงแผ่ว “ช่างเป็นเพลงที่… ‘กล้าหาญ’ ยิ่งนัก!” อวิ๋นซินเยว่รู้ว่านี่คือโอกาส! เธอใช้โอกาสที่ทุกคนยังตะลึงอยู่…เพื่อรุกคืบเข้าสู่ ‘ซับมิชชั่น’!

“ไทเฮาเพคะ!” เธอเอ่ยอย่างนอบน้อมแต่เด็ดขาด “หากกล่าวถึงความงามของบุปผาและความเงียบสงบ หม่อมฉันได้สร้างที่ประทับแห่งใหม่ไว้ที่มุมสวนแห่งนี้ เพื่อหวังให้พระองค์ได้ทรงพักผ่อนเป็นการส่วนพระองค์ หม่อมฉันขออนุญาตนำทุกท่านไปชมความงามที่หม่อมฉันจัดเตรียมไว้ และหวังว่าพระองค์จะทรงประทับใจเป็นพิเศษในความเงียบสงบที่หม่อมฉันได้จัดไว้สำหรับสองที่นั่งเพคะ”

เธอเน้นคำว่าสองที่นั่งอย่างจงใจ! มันเป็นสัญญาณที่ส่งไปยังองค์จักรพรรดิผู้ไม่มางานเลี้ยง!

ไทเฮาลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ใบหน้าของนางดูไม่พอใจนักที่ฮองเฮาเล่นกับอำนาจ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความกล้าหาญที่แสดงออกมาเพื่อองค์จักรพรรดิได้

“ดี… ถ้าอย่างนั้น… ก็พาพวกเราไปดูเถิด”

อวิ๋นซินเยว่นำเหล่าสตรีวังหลังไปยังมุมสวนที่เงียบสงบที่สุด ภายใต้ซุ้มดอกเหมยที่ถูกจัดแต่งเป็นห้องโถงเล็ก ๆ มีโต๊ะไม้หอมขนาดเล็กวางอยู่… พร้อมถ้วยชาและเครื่องเคียงที่จัดไว้เพียง ‘สองชุด’

แต่ที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงคือ…

องค์จักรพรรดิอวี้เหยียน! ที่บอกว่าไปสะสางราชกิจ! บัดนี้กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะเล็ก ๆ นั้นแล้ว! ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงความหงุดหงิด… แต่เต็มไปด้วยร่องรอยของการซ่อนความตื่นเต้นที่ถูกจับได้!

เขาไม่สนใจใครเลย… นอกจากฮองเฮาที่กำลังเดินเข้ามา!