17

สายตานับร้อยจับจ้องไปยังซุ้มดอกเหมยอันเงียบสงบ ภาพองค์จักรพรรดิอวี้เหยียนผู้เคร่งขรึม กำลังนั่งอยู่เพียงลำพัง ณ โต๊ะไม้หอมเล็ก ๆ ที่ถูกจัดไว้เพียงสองที่นั่ง ทำเอาสตรีทั้งวังหลังถึงกับตกตะลึงจนไร้เสียง

โดยเฉพาะ ซูกุ้ยเฟย! ใบหน้าของนางขาวซีดลงทันที รอยยิ้มเยือกเย็นที่เคยประดับอยู่บัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นและเจ็บใจอย่างที่สุด! แผนการทั้งหมดของนางพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง! ฮองเฮาไม่ได้ไร้ความสามารถ! แต่ฉลาดจนน่ากลัว!

ไทเฮาเองก็ทรงนิ่งงันไปชั่วครู่ ดวงตาคมกริบของพระนางมองมาที่อวิ๋นซินเยว่ด้วยความไม่พอใจ เพราะฮองเฮาผู้นี้กล้าใช้ ‘องค์จักรพรรดิ’ เป็นเครื่องมือในการทำลายอำนาจของนาง (โดยไม่ตั้งใจ) และนี่เป็นการแสดงออกถึงความรักของฝ่าบาทที่เปิดเผยเกินไป!

อวี้เหยียนไม่สนใจสายตาใครเลย พระองค์มองมาที่ฮองเฮาด้วยสายตาที่ลุ่มลึกและเต็มไปด้วยการครอบครอง ราวกับต้องการให้ทั้งโลกรับรู้ว่า นางคือเหตุผลเดียวที่พระองค์มาปรากฏตัวที่นี่

อวิ๋นซินเยว่โค้งคำนับอย่างสง่างาม ราวกับว่าการปรากฏตัวของพระองค์เป็นเรื่องปกติที่สุดในโลก

“คารวะฝ่าบาทเพคะ”

“ฮองเฮา…” อวี้เหยียนกล่าวเสียงต่ำ ใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยที่ถูกจับได้ “เจ้ากำลังทำอะไร”

“หม่อมฉันนำไทเฮาและเหล่าสนมมาชมความงามของบุปผาและหาความสงบส่วนพระองค์เพคะ” อวิ๋นซินเยว่ตอบ เธอเดินเข้าไปใกล้โต๊ะ และใช้สายตาสื่อสารกับเขาอย่างชัดเจนว่า ‘โปรดช่วยหม่อมฉันด้วย’

อวี้เหยียนเข้าใจทันที ความคลั่งรักและความต้องการที่จะปกป้องนางทำให้เขาตัดสินใจทันที!

พระองค์ตวัดสายตาไปยังไทเฮา “เสด็จแม่” พระสุรเสียงของพระองค์ทรงอำนาจ “ข้าไม่คาดคิดว่าฮองเฮาจะจัดเตรียมสถานที่ได้เงียบสงบถึงเพียงนี้ ข้าจะขอใช้สถานที่แห่งนี้สะสางราชกิจกับฮองเฮาเป็นการส่วนตัว ส่วนงานเลี้ยง… ข้าขอฝากให้พระองค์ทรงดำเนินการต่อไป ดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดนั้นคือการประกาศปิดฉากงานเลี้ยง! และเป็นการมอบอำนาจกลับไปให้ไทเฮา พร้อมทั้งกันสตรีทุกคนออกไปจากฮองเฮา!

ไทเฮายกพระโอษฐ์ยิ้มอย่างไม่เต็มใจนัก “เช่นนั้นก็แล้วแต่พระประสงค์ของฝ่าบาทเถิด”

ซูกุ้ยเฟยที่ยืนอยู่ถึงกับทรุดลงเล็กน้อย! นางรู้แล้วว่านางได้พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง! และถูกฮองเฮาใช้เป็นสะพานเหยียบขึ้นสู่ตำแหน่งที่มั่นคงที่สุดแล้ว! เหล่าสนมถูกนำออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงสองพระองค์ในความเงียบสงบที่โอบล้อมด้วยกลิ่นดอกไม้หอมกรุ่น

อวิ๋นซินเยว่ทรุดตัวลงนั่ง ณ ที่ว่างตรงข้ามพระองค์ เธอยิ้มอย่างโล่งใจที่สุด และส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจให้เขา

“ขอบพระทัยเพคะฝ่าบาท”

อวี้เหยียนมองเธออย่างพิจารณา “เจ้ากล้ามาก” พระองค์กล่าวเสียงต่ำ “กล้าที่จะเรียกข้าออกมาจากตำหนักทรงงาน เพียงเพราบทเพลงหนึ่ง”

“หม่อมฉันมิได้เรียกเพคะ” เธอตอบอย่างกล้าหาญ “หม่อมฉันเพียงแค่จัดเตรียมสถานที่ที่หม่อมฉันรู้ว่าฝ่าบาทจะมาต่างหากเพคะ” คำพูดนั้นคือการยอมรับว่าเธอรู้จักและเข้าใจเขา! ซึ่งเป็นสิ่งที่อวี้เหยียนไม่เคยอนุญาตให้ใครทำได้มาก่อน! อวี้เหยียนหัวเราะในลำคอ เป็นเสียงหัวเราะที่เบาที่สุด…แต่จริงใจที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยิน

“แล้วเจ้าจัดเตรียมอะไรไว้ให้ข้า”

“อาหารสำหรับสองที่นั่งเพคะ” อวิ๋นซินเยว่รีบรินชาชั้นดีที่หอมกลิ่นดอกไม้ลงในถ้วยหยกของเขา ก่อนจะยกกล่องไม้สลักที่บรรจุอาหารพิเศษมาวางไว้เบื้องหน้า

“นี่คือ ‘ซุปตุ๋นดอกไม้โบราณ’ เพคะ”

“มันเป็นสูตรที่หม่อมฉันปรุงเอง โดยใช้วัตถุดิบที่หม่อมฉันนำมาเองจากบ้านเกิด หวังว่าพระองค์จะทรงโปรด”

อวี้เหยียนมองซุปนั้นนิ่ง ๆ ซุปใสแจ๋วที่มีกลีบดอกไม้สีขาวสะอาดลอยอยู่ เขาไม่ได้สัมผัสมานานแล้วอาหารที่ถูกทำด้วยความตั้งใจเช่นนี้ เขาไม่แตะมันทันที แต่กลับจับมือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา

“มือของเจ้า ยังมีร่องรอยบาดแผลจากเมื่อสองวันก่อนอยู่เลย” พระองค์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ซ่อนไว้ “เจ้าทำให้ข้าโกรธ… และข้าก็ลงโทษเจ้า แต่เจ้ากลับมาเรียกข้าให้มานั่งกินอาหารที่เจ้าทำด้วยมือที่บาดเจ็บนี้อีก”

“หม่อมฉันไม่เคยโกรธพระองค์เพคะ” เธอตอบอย่างอ่อนโยนที่สุด “เพราะหม่อมฉันรู้ดีว่าความรักของพระองค์นั้น… รุนแรงกว่าความโกรธมากนัก และมันคือสิ่งที่หม่อมฉันต้องการเพคะ”

อวี้เหยียนจ้องมองเธอด้วยความตะลึง! เธอรู้! เธอเข้าใจความรู้สึกที่เขาพยายามซ่อนไว้ทั้งหมด!

อวี้เหยียนดึงมือของเธอเข้าหา พระองค์จูบลงบนรอยแผลเป็นที่มือของเธออย่างอ่อนโยน เป็นการจูบที่ไม่เร่าร้อน…แต่ลึกซึ้งและอ่อนโยนที่สุด

“ฮองเฮา…” พระองค์กล่าว “ข้าเคยบอกแล้วว่าเจ้าเป็นของข้า”

“หม่อมฉันรู้เพคะ”

“ถ้าอย่างนั้น… ต่อไปนี้ เจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้ยุ่งเกี่ยว กับเรื่องไร้สาระของวังหลังอีก” พระองค์ตัดสินใจทันที “งานชมบุปผาเป็นงานที่น่าเบื่อหน่าย ข้าอนุญาตให้เจ้ามอบอำนาจทั้งหมดในการดูแลงานวังหลังให้ไทเฮาและซูกุ้ยเฟยไป”

“ฝ่าบาท…”

“ฟังข้าให้จบ!” พระองค์กล่าวเสียงต่ำ ดวงตาของเขาสื่อถึงความเป็นเจ้าของที่ไม่อาจปฏิเสธ “เจ้าจะใช้เวลาทั้งหมดที่เหลือ อยู่กับข้าในตำหนักทรงงาน! ข้าจะสอนเจ้าเรื่องราชกิจ! สอนเจ้าเรื่องการเมือง! เจ้าจะต้องอยู่ข้างกายข้า ทุกย่างก้าว! เพื่อให้ข้ารู้ว่าเจ้ายังอยู่กับข้า! และไม่มีใครสามารถพรากเจ้าไปได้! นี่คือ ‘บทลงโทษ’ ของเจ้า! โทษฐานที่กล้าทำให้ข้าเผยความคลั่งไคล้ออกมา!”

[ติ๊ง! มิชชั่นหลักสำเร็จ!

แม้จะถูกขัดจังหวะแต่ฝ่าบาทแสดงออกอย่างชัดเจน!

ค่าความไว้วางใจจากไทเฮา+10

ค่าความสนิทสนม+2!

ซับมิชชั่นสำเร็จ!

(โต๊ะอาหารสำหรับสองที่นั่ง)ค่าความใกล้ชิดจากฝ่าบาท+5!พิเศษ:ปลดล็อคโบนัส:‘ราชกิจเคียงคู่’(NewScenario:WorkingwiththeEmperor)แล้วครับ!]

อวิ๋นซินเยว่แทบจะกรี๊ด! เธอถูกจำกัดอิสรภาพ…แต่ได้อยู่ข้างพระเอกตลอดเวลา! นี่คือการเร่งภารกิจกู้โลกอย่างแท้จริง!

“หม่อมฉันยินดีรับบทลงโทษนี้เพคะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้รับคำยินยอมจากฮองเฮาแล้ว อวี้เหยียนก็เริ่มกินซุปตุ๋นดอกไม้โบราณที่เธอทำ เขาตักมันขึ้นมาช้า ๆ รสชาติที่อ่อนโยนและนุ่มนวลละลายในปาก มันแตกต่างจากอาหารโอชะทั้งหมดที่เขาเคยกินมา มันเต็มไปด้วยความรู้สึก

[ติ๊ง! รสชาติซุปดอกไม้: เยียวยาจิตใจ คะแนน:+10 องศา!

ความคลั่งรักลดความรุนแรงลง5]

อวี้เหยียนกินซุปจนหมดถ้วย ความเย็นชาที่เคยมีบนใบหน้าลดลงไปมาก เขาดูเป็นบุรุษธรรมดามากขึ้น

“จำไว้ ฮองเฮา” พระองค์กล่าวขณะวางถ้วยชาลง “อำนาจที่แท้จริงในวังหลังไม่ได้อยู่ที่การจัดงานเลี้ยงที่สมบูรณ์แบบ แต่อยู่ที่การเป็นคนเดียวที่ข้ามองเห็น เจ้าทำได้ดีมากในวันนี้…และข้าขอให้สัญญาว่าตราบใดที่เจ้ายังอยู่ข้างข้า..ข้าจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรทำอันตรายเจ้าได้แน่นอน"

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้นจากนอกซุ้มดอกเหมย กงกงอี้จิ้งรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา

“ฝ่าบาท! เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ! เรือนของซูกุ้ยเฟยถูกค้นพบว่ามีสิ่งต้องห้ามและเอกสารลับ ที่ส่งไปยังแดนเหนือ! ตอนนี้ไทเฮากำลังดำเนินการไต่สวนแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

อวิ๋นซินเยว่เบิกตากว้าง! ซูกุ้ยเฟยถูกโจมตีกลับทันที! ใครกันที่ทำเรื่องนี้! เธอเหลือบมององค์จักรพรรดิอวี้เหยียน ใบหน้าของเขากลับมาเรียบเฉยอย่างรวดเร็ว แต่ในแววตานั้นมีความเย็นชาที่ลึกล้ำซ่อนอยู่…หรือว่า...