19

อวิ๋นซินเยว่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งทองเหลือง ริมฝีปากประดับรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะความพึงพอใจ แต่เกิดจากความอิ่มเอมใจในความรักที่ได้รับ ตลอดสองวันที่ผ่านมานี้ องค์จักรพรรดิอวี้เหยียน แสดงความคลั่งรักเธออย่างเปิดเผย และรุนแรง พระองค์ไม่เพียงแต่กักเธอไว้ในตำหนักทรงงานเพื่อสอนราชกิจ แต่ยังโอบกอดเธอไว้แน่นขณะทรงงาน ราวกับเด็กที่กลัวของรักจะหายไป

"ให้ตายสิ...ทำไมถึงได้คลั่งรักกันขนาดนี้" เธอหัวเราะเบา ๆ มือเรียวไล้ไปตามรอยแผลเป็นที่มือซึ่งถูกเขากระทำเมื่อวันก่อน รอยนั้นกำลังจางหายไป เหมือนกับความสงสัยของเธอที่กำลังถูกความอ่อนโยนของเขาบดบัง

แต่ในใจลึก ๆ บางสิ่งก็ยังคงตะหงิด ๆ มันไม่สมเหตุผลเลยที่คนอย่างเขาที่แต่ก่อนไม่เคยชายตามองเธอ และออกจะรังเกียจด้วยซ้ำ แต่หลังจากเหตุการณ์ที่ถึงขั้นมีสัมพันธ์ทางกายกันแล้วด้วยอารมณ์หึงหวง เขากลับหันมารักใคร่เธอขนาดนี้ ความรักที่มาเร็วและรุนแรงเกินไปนี้... กำลังซ่อนเร้นบางสิ่งอยู่หรือไม่?

เพื่อเป็นการตอบแทนความรู้สึกที่ถูกเติมเต็ม อวิ๋นซินเยว่ลงมือทำอาหารด้วยตัวเองด้วยสกิลข้าวกล่องฮองเฮาเช่นเคย ในวันนี้เธอเลือกทำซุปไก่ตุ๋นโสมที่ช่วยบำรุงหั