LOGINShare
บทที่ 556
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 557
เมื่อทั้งสองคนกลับถึงบ้านก็เห็นฉู่จวินสิงกระโดดลงมาจากหลังคาเจี่ยนอันอันตะลึงงันไปชั่วขณะ แต่ไม่นานก็เข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นนางหยอกล้อว่า “ท่านขึ้นไปทำอะไรบนหลังคา คงไม่ใช่ขึ้นไปอาบแดดกระมัง”ฉู่จวินสิงพูดเสียงต่ำทุ้ม “ข้ากลัวเจ้าจะมีอันตราย”เจี่ยนอันอันหัวเราะ “พรืด” ออกมา มีหรือที่นางจะไม่รู้ความคิดของเขานางไม่ได้หยอกล้อฉู่จวินสิงต่อ แต่จูงมือฉู่ตั๋วตั่วเดินไปอยู่ใต้ร่มเงา นางบอกฉู่ตั๋วตั่วว่าต้องใช้กำลังไฟอย่างไรในการหลอมสมุนไพรสามชนิดนี้ฉู่ตั๋วตั่วฟังด้วยความตั้งใจและจดจำวิธีการไว้ในสมองหลังจากที่ฉู่ตั๋วตั่วเรียนรู้วิธีการหลอมเสร็จเรียบร้อย นางก็กลับไปพร้อมกับกวนซินเจี่ยนอันอันกลับเข้าห้องไปปิดตาเอนตัวลง จิตสำนึกของนางเข้าสู่ห้วงมิติทันทียาพิษที่หลอมอยู่ในเตาหลอมยาหลอมเสร็จเรียบร้อยนานแล้วนางสูดดมกลิ่นยาพิษ มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาปะจมูก ในนั้นมีกลิ่นหอมของบุปผาพิเศษนานาชนิดผสมผสานอยู่ เจี่ยนอันอันยิ้ม ทำการเทยาพิษในเตาหลอมลงในขวด นี่เป็นยาพิษที่นางเพิ่งหลอมขึ้นใหม่ แม้จะมีกลิ่นหอมปะจมูก ทว่าความเป็นพิษกลับรุนแรงกว่ายาพิษชนิดอื่นเป็นร้อยเท่าตัวเจี่ยนอันอั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 558
สีหน้าของเจี่ยนอันอันมืดครึ้มลง ดูแล้วสตรีอ้วนนางนี้คงจะลืมความเจ็บปวดจากบทเรียนไปแล้วสินะนางควรกรอกยาพิษใส่ปากกุ้ยเหมยให้เป็นใบ้ ต่อไปจะได้พูดอะไรไม่ได้อีกกุ้ยเหมยเห็นลูกค้าที่ซื้อผักมีท่าทีไม่เชื่อก็พูดทันที “พวกเจ้าไม่รู้อะไร เมื่อวานข้าซื้อผักจากร้านพวกเขา หลังจากได้กินก็มีอาการถ่ายท้อง”เจ้าของแผงขายของคนอื่นๆ พากันเอะอะโวยวายตาม“กุ้ยเหมยพูดถูก เมื่อวานข้าก็ซื้อผักจากร้านพวกเขาเช่นกัน ตอนแรกคิดว่าผักสดใหม่มาก ทว่ากินไปแล้วกลับถ่ายท้อง”“พวกข้าล้วนแต่เป็นเหยื่อ ขอแนะนำให้พวกเจ้าอย่าซื้อผักของพวกเขาจะดีกว่า”บรรดาคนที่ซื้อผักได้ฟังดังนี้ก็มีสีหน้าไม่สู้ดีตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าควรซื้อหรือไม่ควรซื้อดี กุ้ยเหมยใช้โอกาสนี้พูดต่ออีกว่า “ข้าจะบอกความจริงให้พวกเจ้าฟัง ผักของร้านนี้ถูกทำอะไรบางอย่าง”“ถึงแม้ว่าหลังจากที่พวกเจ้ากินจะไม่ได้มีอาการถ่ายท้อง แต่ยิ่งกินก็ยิ่งเสพติดใช่หรือไม่?”บรรดาคนที่ซื้อผักหันไปมองหน้ากันเมื่อได้ยินดังนี้ทุกคนต่างมีความรู้สึกเช่นนี้ นับแต่ที่พวกเขาซื้อผักของร้านนี้ เป็นความจริงที่กินแล้วติดใจเสมือนว่าหากไม่ได้กินผักของร้านนี้แม้เพียงมื้อเดีย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 559
มาถึงตอนนี้ บรรดาคนที่มาซื้อผักก็เข้าใจแล้วมิน่าเล่า พวกเขากินผักของร้านนี้แล้วถึงได้ไม่เป็นอะไรแต่เจ้าของแผงขายของเหล่านี้กลับบอกว่ากินแล้วมีอาการถ่ายท้องรวมถึงที่บอกว่ากินผักของร้านนี้แล้วมีอาการเสพติด ทั้งหมดเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งนั้นที่พวกเขาอยากกินผักของร้านนี้ต่อเป็นเพราะว่ามันสดใหม่และรสชาติดีต่างหากที่แท้เจ้าของแผงขายของเหล่านี้ก็ปองร้ายสองคนนี้นี่เอง ต้องการทำให้พวกเขาไม่สามารถมาขายผักที่ตลาดได้อีกหากไม่สามารถกินผักได้อีก คราวนี้พวกเขาคงได้คะนึงหาทั้งคืนทั้งวันของจริงแน่ลูกค้าที่ซื้อผักหันไปวิพากษ์วิจารณ์เจ้าของแผงขายของเหล่านั้นทันที ปากพูดถ้อยคำตำหนิหญิงชราที่ชอบมาซื้อผักกาดขาวก่อนหน้านี้พูดกับบรรดาเจ้าของแผงขายของว่า “พวกเจ้ามันไร้มโนธรรม ผักของร้านตัวเองไม่สดใหม่เองแท้ๆ ยังจะมีหน้ามาขัดขวางไม่ให้พวกข้ากินผักที่สดใหม่ของคนอื่นอีก”คนอื่นๆ พูดคล้อยตาม“ท่านยายผู้นี้พูดถูก หากพวกเจ้ามีความสามารถก็ขายผักที่สดใหม่สิ หากไม่มีความสามารถก็อย่าใช้วิธีน่ารังเกียจแบบนี้”“พวกข้ากินแล้วไม่เคยถ่ายท้องสักครั้ง เหตุใดจึงมีแต่พวกเจ้าที่ถ่ายท้อง”บรรดาเจ้าของแผงขายของถูก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 560
บรรดาเจ้าของแผงขายของฟังแล้วตะลึงงันชีวิตนี้พวกเขาไม่เคยเห็นเงินสิบล้านตำลึงมาก่อน จะให้ไปหาเงินจำนวนมากขนาดนี้มาให้นางจากที่ใดเจ้าของแผงผู้หนึ่งอดพูดด้วยความโมโหไม่ได้ “นี่เจ้าคงหิวเงินจนบ้าสินะ ข้าไม่เคยเจอผู้ใดบูชาเงินแบบเจ้ามาก่อน!”เจี่ยนอันอันปรายตามองเจ้าของแผงขายของที่พูดด้วยความดูถูกก่อนจะยิ้มว่า “ไม่ให้ข้าบูชาเงินแล้วจะให้บูชาสิ่งใด บูชากวนอูหรือ?”“อีกอย่าง เป็นพวกเจ้าเองที่วางแผนปองร้ายข้า ไม่ว่าพวกเจ้าจะต้องการหรือไม่ก็ต้องชดใช้ให้ข้า”“ไม่ต้องพูดมากแล้ว จ่ายเงินมาเสีย!”เจี่ยนอันอันพูดจบก็ยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง ส่งสัญญาณให้บรรดาเจ้าของแผงขายของจ่ายเงินมาเดี๋ยวนี้เจ้าพวกชั่ว ตอนนี้พวกเจ้าอยู่ในมือข้าแล้ว หากไม่ขูดรีดให้พวกเจ้าไม่เหลือแม้แต่กางเกงใน ข้าจะเลิกใช้ชื่อเจี่ยนอันอัน!บรรดาเจ้าของแผงขายของรู้ตัวว่าวันนี้ตัวเองเจองานยากเข้าแล้ว พวกเขาขึ้นหลังเสือแล้วลงยากหากตอนนี้ไม่ยอมจ่ายเงิน เกรงว่าจะถูกวางยาถ่ายแบบเดียวกับกุ้ยเหมยพวกเขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี แต่ละคนมองไปทางถังก่วง หวังว่าเขาจะช่วยพูดอะไรบ้างแต่ถังก่วงไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย เขาเดินกลับไปที่แผง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 561
ขณะที่บรรดาเจ้าของแผงขายของไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี มีเสียงฝีเท้ากลุ่มหนึ่งดังขึ้นเจี่ยนอันอันหันไปมอง เห็นว่ามีเจ้าหน้าที่ทางการสามคนจากที่ว่าการอำเภอกำลังเดินมาทางนี้มีคนวิ่งไปแจ้งทางการในตอนที่เจี่ยนอันอันกำราบกุ้ยเหมยเมื่อครู่เซิ่งฟางได้ยินว่ามีคนก่อความวุ่นวายที่ตลาดอีกแล้วก็ส่งเจ้าหน้าที่มาตรวจสอบสถานการณ์ทันทีบรรดาเจ้าหน้าที่อดผงะไม่ได้เมื่อเห็นเจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงอยู่ที่นี่จังหวะที่กำลังจะกล่าวทักทายฉู่จวินสิง พวกเขาก็เห็นอีกฝ่ายพยักหน้าให้น้อยๆพวกเขาเข้าใจความหมายโดยพลันและละสายตาไปทางอื่นบรรดาเจ้าของแผงต่างรู้สึกกังวลในใจเมื่อเห็นเจ้าหน้าที่ทางการเหตุใดจึงมีกลุ่มคนในชุดเครื่องแบบเจ้าหน้าที่มาอีกแล้ว หรือว่าพวกเขาจะมาเก็บค่าคุ้มครองเช่นกัน?แต่พวกเขามอบเงินทั้งหมดที่มีติดตัวให้เจี่ยนอันอันไปหมดแล้วหากคนกลุ่มนี้ต้องการเงินจากพวกเขาอีกขึ้นมาจะทำอย่างไร?ในตอนนี้เอง ชาวบ้านที่เป็นคนไปแจ้งทางการก็วิ่งออกมาเขาชี้เจี่ยนอันอันพลางพูดกับกลุ่มเจ้าหน้าที่ “นางผู้นี้แหละที่ลงมือทำร้ายเจ้าของแผงคนหนึ่งเมื่อครู่”พูดจบแล้วหันไปมองทางกลุ่มเจ้าของแผงขายของแต่ครั้น
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 562
เวลานี้พวกเขากลายเป็นคนใบ้กินหวงเหลียน แม้จะขมแต่กลับพูดอะไรไม่ออก[1]หนึ่งในเจ้าหน้าที่ทางการคนหนึ่งหันไปพูดกับเจี่ยนอันอัน “แม่นางเจี่ยน เงินสิบล้านตำลึงนี้ดูจะมากเกินไปหน่อย”“ท่านลดจำนวนลงหน่อยได้หรือไม่และเลิกแล้วเรื่องนี้ต่อกันไป”บรรดาเจ้าของแผงเห็นเจ้าหน้าที่ทางการพูดเข้าข้างตัวเองในที่สุดก็พากันแสดงท่าทีเห็นด้วยเจ้าของแผงที่เอ่ยปากพูดเมื่อครู่ก็เอ่ยเช่นกัน “แม่นาง ก่อนหน้านี้พวกข้าทำผิดไป ท่านช่วยยกโทษให้ได้หรือไม่?”“พวกข้าหาเงินสิบล้านตำลึงมาให้ไม่ได้จริงๆ ข้าขอยกผักทั้งหมดให้ท่านได้หรือไม่ รวมกับเงินทั้งหมดที่มอบให้ก่อนหน้านี้ ขอให้เลิกแล้วต่อกันเถิด”เจ้าของแผงคนอื่นๆ แสดงท่าทีเห็นด้วย พวกเขาแย่งกันพูดอ้อนวอน หวังว่าเจี่ยนอันอันจะใจกว้างยอมยกโทษให้เจี่ยนอันอันยิ้มเยาะว่า “ผักของพวกเจ้าเหี่ยวหมดแล้ว ต่อให้ข้าเอาไปให้หมูกิน เกรงว่าหมูก็คงไม่อยากกินด้วยซ้ำ”บรรดาเจ้าของแผงเห็นเจี่ยนอันอันหัวรั้นและยังคงไม่ยอมปล่อยพวกตัวเองไป พวกเขาก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีในตอนนี้เอง มีเสียงปรบมือดังขึ้นทุกคนหันไปมองทางต้นเสียง เห็นบุรุษชุดขาวหน้าตาอ่อนโยนสง่างามดุจหยกผู้หนึ่งสื
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 563
เจี่ยนอันอันหันตัวกลับไปด้วยความสงสัย “เจ้ายังมีธุระอะไรหรือ?”ถังก่วงพูดอย่างเขินอายเล็กน้อย “ไม่ทราบว่าแม่นางแซ่เจี่ยนใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันคิดในใจ บรรดาเจ้าหน้าที่ทางการต่างเรียกนางว่าแม่นางเจี่ยน นางก็ต้องแซ่เจี่ยนอยู่แล้วสิถังก่วงรู้ตัวว่าตัวเองถามอะไรไม่เข้าท่า เขากระแอมไอเบาๆ “แม่นางเจี่ยน ไม่ทราบว่าท่านรู้จักอวี๋ผิงเหลียงหรือไม่?”เจี่ยนอันอันนึกเรื่องที่ตัวเองซื้อสมุนไพรทั้งภูเขาจากครอบครัวของอวี๋ผิงเหลียงขึ้นได้ทันทีนางพยักหน้า “รู้จัก ทำไมหรือ?”ถังก่วงรู้สึกยินดี ดูเหมือนว่าอวี๋ผิงเหลียงจะไม่ได้พูดโกหกเขารีบประสานมือพูดว่า “อวี๋ผิงเหลียงอยู่บ้านติดกับข้า เขาเคยชมท่านให้ข้าฟัง บอกว่าท่านไม่เพียงช่วยเหลือน้องสาวของเขา แต่ยังรับซื้อสมุนไพรของครอบครัวเขาด้วย”เจี่ยนอันอันขานตอบว่า “อ้อ” นางเข้าใจแล้วว่าถังก่วงต้องการผูกมิตรกับนางถังก่วงเห็นเจี่ยนอันอันไม่พูดอะไรก็ยิ่งขาดความมั่นใจเขาอยากบอกเจี่ยนอันอันเหลือเกินว่าที่บ้านเขาก็มีคนป่วยหนักเช่นกัน อยากให้เจี่ยนอันอันช่วยรักษาก่อนหน้านี้ภรรยาของเขาพาลูกกลับไปที่บ้านแม่ แต่แล้วลูกกลับตกลงไปในบ่อ หลังจากช่วยขึ้นมา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 564
ถังก่วงเห็นเจี่ยนอันอันกินเสร็จแล้วก็ทำการเก็บผักที่เหลือลงบนรถเข็นเขาลากรถเข็นและรอให้เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงขึ้นรถม้าถังก่วงพูดว่า “แม่นางเจี่ยน ตัวข้าเดินค่อนข้างช้า หากพวกท่านรีบก็ไปรอที่ปากทางเข้าหมู่ซีโข่วก่อนได้ ข้าจะรีบตามไปให้เร็วที่สุด”เจี่ยนอันอันพยักหน้าแล้วบอกให้ฉู่จวินสิงควบรถม้าจากไปถังก่วงเห็นรถม้าของทั้งคู่มุ่งไปทางหมู่บ้านซีโข่วจริงๆ ก็เบาใจลงในที่สุดถังหมิงเซวียนขี่ม้าตามอยู่ด้านหลังรถม้าอย่างไม่เร็วไม่ช้าฉู่จวินสิงได้ยินเสียงฝีเท้าม้าด้านหลังก็หันไปมอง เห็นว่าถังหมิงเซวียนกำลังตามมาเขาจะหยุดรถม้าเพื่อซักถามถังหมิงเซวียนแต่แล้วกลับได้ยินเจี่ยนอันอันพูดว่า “ไม่ต้องสนใจเขา เขาอยากตามก็ปล่อยให้เขาตามไป”นางอยากเห็นเหมือนกันว่าบุรุษผู้นี้คิดจะทำอะไรรถม้ามาถึงปากทางเข้าหมู่บ้านซีโข่วอย่างรวดเร็ว ฉู่จวินสิงดึงบังเหียนรถม้า รอให้ถังก่วงตามมาถังหมิงเซวียนหยุดอยู่ห่างออกไปไม่ไกลเช่นกันดวงตาของเขาจับจ้องเจี่ยนอันอันไม่ละสายตา รู้สึกสงสัยใคร่รู้ในตัวนางมากขึ้นเรื่อยๆแม่นางผู้นี้ดูแล้วท่าทางแค่อายุสิบสี่สิบห้าปี แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูกลับมีความเ
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 827
และไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ร่างกายเริ่มมีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว กระดูกและข้อต่อค่อยทวีความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเสียงร้องของเขาดังยิ่งกว่าเมื่อครู่หลายเท่าตัว แต่หัวหน้าผู้คุมและลูกน้องต่างไม่เห็นยาพิษที่เจี่ยนอันอันโยนออกไป จึงเห็นการกู่ร้องของเฝิงซานกวงเป็นเพียงการขัดขืนครั้งสุดท้ายเท่านั้นแม้พวกเราจะรู้ดีว่า เฝิงซานกวงเป็นญาติกับเจ้าเมืองตานแต่เมื่อท่านเจ้าเมืองออกคำสั่งมาแล้ว พวกเขาก็ย่อมต้องปฏิบัติตามพวกเขาคุมตัวเฝิงซานกวงไปยังห้องลงทัณฑ์ พร้อมจับมัดไว้กับม้านั่งตัวหนึ่งผู้คุมสองคนยกไม้พลองขึ้น พร้อมฟาดลงที่สะโพกเฝิงซานกวงอย่างแรง“อ๊าก โอ๊ย โอ๊ย!”เดิมทีร่างกายก็เจ็บปวดอยู่แล้ว ยังมาถูกโบยซ้ำอีกเฝิงซานกวงเจ็บเสียจนเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูโดนเชือดไม่นานก็โบยครบยี่สิบไม้ พร้อมกับสะโพกเฝินซานกวงซึ่งยับเยินไม่เป็นชิ้นดีเลือดไหลซึมออกมาจนเปื้อนเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเจี่ยนอันอันตามมายังห้องลงทัณฑ์ มองลอดหน้าต่างเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตาและบัดนี้เฝิงซานกวงได้หมดสติไปแล้ว เสื้อผ้ายังเปื้อนด้วยเหงื่อเย็นที่โซมกายนางพอใจเป็นอย่างมากที่ผลออกมาเช่นนี้ จึงได้กล่าวต่อเจ้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 826
เฝิงซานกวงถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน พลางกล่าวแก้ตัว “ท่านอารอง ข้าไม่เห็นว่าแร่หินจะมีปัญหาอันใด”“หากแร่เหล่านี้มีพิษจริง แล้วข้าจะอยู่รอดปลอดภัยมาได้อย่างไร?”คำกล่าวนี้ย่อมทำให้เจ้าเมืองตานเกิดความกังขาเช่นกัน จึงมองไปยังฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน รู้สึกว่าคำพูดของสองคนนี้ ดูจะไม่ชอบมาพากลนักเจี่ยนอันอันยิ้มหยันพลางกล่าว “ท่านย่อมจะปลอดภัยแน่นอน เพราะรู้แต่แรกแล้วว่าแร่หินมีพิษ จึงกินยาป้องกันไว้ก่อนล่วงหน้า”เฝินซานกวงแอบสะดุ้งในใจ แต่ยังไม่คิดยอมรับว่าแร่หินมีพิษจริงจึงได้กล่าวแก้ตัวอีกครั้ง “เจ้าอย่าได้กล่าวเหลวไหล ข้าเคยกินยาถอนพิษเมื่อไหร่กัน”นี่ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าคิดเองเออเองทั้งเพ หวังนำมาซ้ำเติมให้ข้ามีโทษหนักมากขึ้น”เจี่ยนอันอันพอดูออกว่า เจ้าเมืองตานเริ่มคล้อยตามคำพูดเฝิงซานกวงบ้างแล้วนางจึงกล่าวต่อเจ้าเมืองตานว่า “หากท่านเจ้าเมืองไม่เชื่อคำพูดของข้า ก็ให้ส่งคนไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ได้ เพื่อดูว่าข้าพูดถูก หรือเฝิงซานกวงพูดถูกกันแน่”เจ้าเมืองตานจึงรีบเรียกทหารในจวนมา พร้อมสั่งให้ไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ไม่นานทหารผู้นั้นก็ได้กลับมา พร้อมรายงานว่าคนงานที่อยู่ในเหมือง ล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 825
ครั้นเจ้าเมืองตานได้ยินว่าฉู่จวินสิงมา หัวใจก็พลันหนักอึ้งเขาสาวเท้าออกไปจากคุกในทันที “รีบเชิญพวกเขาเข้ามา”องครักษ์ได้ยินเจ้าเมืองตานใช้คำว่าเชิญ ในใจก็คิดว่าฉู่จวินสิงจะต้องเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งเป็นแน่เขาไม่กล้าชักช้าจึงย้อนกลับไปโดยพลันเขากล่าวกับฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันอย่างนอบน้อม “ใต้เท้าของข้าเชิญพวกท่านเข้าไปข้างใน”ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันสาวเท้าเข้าไปในจวน โดยมีองครักษ์นำทางไปยังโถงใหญ่คนทั้งสองมาถึงบริเวณนอกโถงใหญ่ก็เห็นว่าเจ้าเมืองตานรออยู่ข้างในแล้วเจ้าเมืองตานรีบออกมาต้อนรับ เขาประสานมือกล่าว “ทั้งสองท่านมาที่จวนข้าได้อย่างไร เหมืองนั่นเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีกอย่างนั้นรึ?”“เจ้าเมืองตานกล่าวไม่ผิด เหมืองนั่นเกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้สองมือของเจ้าเมืองตานกำแน่นเขานึกแล้วเชียวว่าจะต้องเป็นเรื่องดีๆ ที่เฝิงซานกวงทำอีกแล้วเป็นแน่เจี่ยนอันอันบอกเรื่องที่แร่ในเหมืองมีพิษออกมาเจ้าเมืองตานได้ยินแล้วก็ยิ่งโมโหอย่างหนักเขามีหลานแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ ถึงกับให้คนเหล่านั้นขุดแร่มีพิษเลยหรือนี่ถ้าไม่ใช่เพราะเฝิงซานกวงเป็นหลานของเขา เขาคงส
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 824
พวกลูกน้องต่างมองหน้ากัน ความงุนงงฉายเกลื่อนใบหน้าพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดตนเองจึงไม่ถูกพิษหากไม่ใช่เพราะเจี่ยนอันอันเพิ่งพูดออกมาว่าแร่ของที่นี่มีพิษ พวกเขาก็คงยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำลูกน้องคนหนึ่งในจำนวนนั้นเอ่ยขึ้น “พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ แต่ตอนแรกที่พวกข้ามาที่นี่เคยได้กินน้ำแกงปลาจี้ที่เจ้าเหมืองเฝิงทำ”“หรือจะเป็นเพราะน้ำแกงนั่น พวกข้าถึงได้ไม่ถูกพิษ?”ลูกน้องคนอื่นๆ ก็รีบร้อนพยักหน้าด้วยเช่นกัน“ใช่แล้ว วันแรกที่พวกข้ามาที่นี่ล้วนแต่ได้ดื่มน้ำแกงปลาจี้ไปหนึ่งถ้วย”“ข้าคิดออกแล้วเหมือนกัน ตอนที่ข้าซดน้ำแกงปลาจี้นั่นยังคิดอยู่เลยว่าเจ้าเหมืองเฝิงช่างใจกว้างนัก เพิ่งมาถึงก็ให้พวกข้าดื่มน้ำแกงปลาจี้ที่สดใหม่เช่นนี้ อาศัยน้ำแกงปลาจี้นี้ ข้าก็จะตั้งใจทำงานให้เขา”เจี่ยนอันอันมุ่นคิ้ว เมื่อครู่นางดมดูแล้ว พิษในแร่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถถอนพิษได้ด้วยน้ำแกงปลาจี้ถ้วยเดียวเห็นทีเรื่องนี้คงต้องไปถามเฝิงซานกวงถึงจะรู้เรื่องในเมื่อแร่มีพิษ แต่เฝิงซานกวงและพวกลูกน้องล้วนแต่ปลอดภัยไม่ได้รับผลกระทบ แสดงว่าเขาจะต้องมีวิธีแก้พิษอยู่อย่างแน่นอนนา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 823
เจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางมองไปทางซ่งไหล “ท่านเล่า จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหนด้วยเหมือนกันรึ?”ซ่งไหลส่ายหน้าเบาๆ “จำไม่ได้”เจี่ยนอันอันคว้าข้อมือซ่งไหลขึ้นมาจับชีพจรให้เขาในไม่ช้านางก็ได้ข้อสรุปคนเหล่านี้ทุกคนล้วนถูกพิษ ขณะที่พิษประเภทนี้จะทำให้คนที่ถูกพิษสูญเสียความทรงจำไปในชั่วพริบตาหลังจากที่นางปล่อยมือซ่งไหลก็สุ่มหยิบแร่ก้อนหนึ่งบนพื้นขึ้นมานางนำมาจ่อใต้จมูกดมดูก็ได้กลิ่นสกปรกจางๆ ที่แผ่ซ่านออกมาจากก้อนแร่ได้ในทันทีนางกล่าวกับฉู่จวินสิง “ถ้าข้าเดาไม่ผิด แร่ในเหมืองนี้ล้วนแต่มีพิษ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้ทุกคนบริเวณนั้นล้วนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจที่พวกเขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร เป็นเพราะต้องพิษจากแร่พวกนี้อย่างนั้นหรือ?“พวกข้าควรทำอย่างไรดี ข้าไม่อยากตาย!”“ข้าก็ไม่อยากตายเหมือนกัน ข้าอยากไปจากที่นี่”“แม่นางได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถอะ ให้พวกข้าไปจากที่นี่เถอะนะ”คนงานเหมืองเหล่านั้นขอร้องเจี่ยนอันอันเสียงระงม หวังว่านางจะสามารถปล่อยพวกเขาไปซ่งไหลก็หวาดกลัวมากเช่นกัน เขาอยากไปจากที่นี่ ไม่อยากตายอยู่ในสถานที่แห่งนี้เจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 822
ฉู่จวินสิงและซ่งไหลที่รออยู่ด้านนอกล้วนร้อนใจอย่างยิ่งโชคดีที่เจี่ยนอันอันออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งยังพาเด็กชายหนึ่งคนออกมาด้วยซ่งไหลรีบอุ้มเด็กชายออกมาข้างนอกเขากระซิบเรียกชื่อเด็กชายเบาๆ “หวายหมิง เจ้าฟื้นเร็วเข้า”เจี่ยนอันอันเห็นว่าซ่งไหลมีท่าทางเป็นกังวลอย่างมาก นางจึงบอกเสียงเบาว่า “เขาแค่สลบไปเท่านั้น ไม่ได้เป็นอันใดมาก”หลังจากที่นางพูดจบก็มุดเข้าไปในถ้ำอีกครั้งรอจนถึงตอนที่นางพาเด็กชายคนที่สองออกมาก็ถอดแว่นสายตากลางคืนออกแล้วนางกล่าวกับฉู่จวินสิงว่า “พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยคุยกัน”ฉู่จวินสิงพยักหน้าน้อยๆ แล้วอุ้มเด็กชายอีกคนขึ้นมาซ่งไหลอุ้มหวายหมิงตามเจี่ยนอันอันออกไปจากในเหมืองด้วยเช่นกันคนที่รออยู่ด้านนอกล้วนแต่ร้อนใจเป็นที่ยิ่งไม่รู้ว่าข้างในเป็นอย่างไรบ้างแล้วเมื่อพวกเขาเห็นพวกเจี่ยนอันอันออกมาก็พากันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเจี่ยนอันอันให้พวกเขาวางเด็กชายทั้งสองลงบนพื้นที่ว่าง นางหยิบถุงเข็มเงินออกมาจากในมิติแล้วฝังเข็มให้เด็กชายสองคนนั้นผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเด็กชายทั้งสองก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาซ่งไหลเห็นว่าน้องชายทั้งสองของตนเองฟื้นแล้วก็คุกเข่าล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 821
แต่ไม่ว่าเขาออกแรงมากเท่าไรก็ไม่อาจผลักหินยักษ์ออกไปได้ก่อนหน้านี้ที่นี่ก็เคยเกิดการถล่มมาก่อน แต่ไม่ได้หนักหนาเท่าครั้งนี้หากยังไม่ช่วยคนข้างในออกมา เกรงว่าเด็กสองคนนั้นคงต้องจบชีวิตลงที่นี่จริงๆ แล้วเจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางพลันก้าวออกมาบริเวณหน้าถ้ำแล้วออกแรงผลักหินยักษ์ก้อนนั้นแต่หินยักษ์หนักเกินไป นางผลักอยู่หลายทีแต่ก็ไม่สามารถทำให้หินยักษ์นั้นขยับเขยื้อนได้เลยฉู่จวินสิงก็รีบเดินเข้ามาหา เขาให้เจี่ยนอันอันถอยออกไปแล้วรวบรวมกำลังภายในฟาดฝ่ามือใส่หินยักษ์ก้อนนั้นอย่างหนักหน่วงครั้นฝ่ามือนั้นฟาดลงไป หินยักษ์ก้อนนั้นเพียงสั่นคลอนไม่กี่ที แต่ก็ไม่ได้ถูกกำลังภายในทะลวงไปได้ขณะที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีนั่นเอง เจี่ยนอันอันพลันกวาดตามองคลังอาวุธในมิติครุ่นคิดว่าสามารถหยิบระเบิดออกมาจากในนั้นสักลูกได้หรือไม่โชคดีที่ตอนที่นางช่วยสองแม่ลูกสกุลเฉียวต่อกรกับเฝิงซานกวงก่อนหน้านี้ คลังอาวุธได้เลื่อนขั้นอย่างเงียบๆคำประกาศปรากฏขึ้นในมิติ : [ระดับคลังอาวุธ 50 สามารถหยิบอาวุธได้สองชนิด]เจี่ยนอันอันนึกยินดี นางรีบบอกให้ทุกคนหลบไปนอกเหมือง แม้แต่ฉู่จวินสิงก็ให้ออกไปจากตร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 820
เจ้าเมืองตานประสานมือต่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง “เรื่องราวได้จบลงแล้ว ข้าน้อยคงต้องขอกลับจวนไปไต่สวนเรื่องนี้ต่อ ขอลาแต่เพียงเท่านี้”เจี่ยนอันอันประสานมือตอบเช่นกัน “ท่านค่อยๆ เดิน ไม่ส่งแล้ว อย่างไรคงต้องรบกวนท่านให้ความเป็นธรรมแก่เรื่องนี้”“ข้าน้อยทราบดี” เจ้าเมืองตานกล่าวพลางขึ้นรถม้าไปพร้อมกับถอนหายใจหนักหน่วงอีกครั้งเหตุใดเขาจึงมีหลานชายที่ชอบก่อเรื่องนี้เช่นนี้หนอ? ช่างไม่ยอมปล่อยให้เขาได้อยู่สบายบ้างเลยรอจนเจ้าเมืองตานจากไปแล้ว เจี่ยนอันอันจึงหันมามองเหล่าบริวารของเฝิงซานกวงอีกครั้งซึ่งทุกคนต่างก็รู้ว่า ยามนี้ในเหมืองได้เปลี่ยนเจ้าของใหม่แล้วพวกเขาจึงไม่กล้าทำส่งเดชอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตายืนนิ่งอยู่เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้ามัวยืนเซ่อหาอันใดอีก ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเฝิงซานกวงอีกแล้ว แต่ละคนจงรีบไสหัวไปให้พ้น”“หากวันหน้าข้าได้รู้ว่า พวกเจ้ากลับมาก่อเรื่องที่นี่อีก ข้าจะให้มีจุดจบเช่นเดียวกับเฝิงซานกวง”บรรดาลูกน้องเฝิงซานกวงเห็นว่าบัดนี้คงได้ตกงานเป็นแน่แท้ต่อไปจะรับเงินใต้โต๊ะคงไม่มี ยิ่งอย่าหมายว่าคิดลักขโมยแร่หินในเหมืองออกไปขายบ้างจึงต่างพากัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 819
แต่เรื่องนี้หากจะว่าไป ก็ล้วนเป็นความผิดของเฝิงซานกวงหากเขามิได้แอบใช้แรงงานเด็ก เจี่ยนอันอันก็ไม่อาจใช้เพียงหนึ่งร้อยตำลึง มาซื้อเหมืองแร่แห่งนี้ได้ไม่ทันรอให้เจ้าเมืองตานได้กล่าวตอบ เฝิงซานกวงกลับโมโหขึ้นก่อน “นังตัวดี อย่าถือว่าเคยเป็นอดีตชายาเยียนอ๋องมาก่อน ก็จะใช้เงินเพียงหนึ่งร้อยตำลึงมาซื้อเหมืองของข้าได้”“ขอบอกให้รู้ เหมืองแห่งนี้ข้าเป็นคนขุดขึ้นเอง จะไม่มีวันยอมขายให้เจ้าเด็ดขาด”เจี่ยนอันอันมองหน้าเฝิงซานกวงด้วยแววตาดูหมิ่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“ฟังนะเฝิงซานกวง บัดนี้เจ้ากลายเป็นนักโทษแล้ว มีสิทธิ์อันใดมาเพ้อเจ้อไร้สาระกับข้าอีก”เฝิงซานกวงโกรธจนสุดจะทนไหว พลันกระอักโลหิตออกจากปากทันทีพร้อมพาเอาฟันหน้าสองซี่ที่ถูกต่อยร่วงเมื่อครู่นี้ออกมาด้วยเจ้าเมืองตานรู้ดีว่าไม่อาจสู้เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงได้ อีกทั้งเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเฝิงซานกวงจริงว่าตามกฎหมายแล้ว เมื่อเฝิงซานกวงทำผิดเช่นนี้ เหมืองของเขาก็ควรจะถูกทางการยึดคืนดังนั้นเจี่ยนอันอันจึงได้มาพูดกับเขา ว่าจะขอซื้อเหมืองแห่งนี้ไว้เองอีกทั้งเฝิงซานกวงก็ไม่มีสิทธิ์ชอบธรรม ที่จะยับยั้งการซื้อขายของ
