LOGINShare
บทที่ 732
Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 733
จังหวะที่พวกเขาเพิ่งเดินออกมาจากคุกหลวง ทหารรักษาการณ์กลุ่มหนึ่งก็ลาดตระเวนผ่านมาพอดีเมื่อพวกเขาเห็นพวกฉู่จวินสิงก็ล้วนประหลาดใจ“พวกเจ้าเข้าไปทำอะไรในคุกหลวง?” ทหารรักษาการณ์ที่นำหน้ามาถามด้วยความประหลาดใจเขาเห็นว่าทหารรักษาการณ์สิบกว่าคนนี้ล้วนไม่คุ้นหน้า แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากอย่างไรเสียทหารรักษาการณ์ในวังหลวงก็มีอยู่จำนวนมาก ถึงมีคนหน้าไม่คุ้นปรากฏตัวขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกฉู่จวินสิงกล่าวเสียงขรึม “ตอนพวกข้าลาดตระเวนมาถึงที่นี่ ได้ยินเสียงร้องดังมาจากข้างในจึงเข้าไปตรวจดู”“ดีที่ข้างในมีแค่คนที่ถูกทรมานส่งเสียงร้อง แต่ไม่เจอตัวโจรร้ายที่โกนหัวฝ่าบาท”ทหารรักษาการณ์เหล่านั้นได้ยินแล้วก็พยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงเข้าใจ“ในเมื่อเป็นอย่างนั้น พวกเราก็ลาดตระเวนต่อกันเถอะ”“พวกเจ้าไปลาดตระเวนทางนั้น พวกข้าจะไปลาดตระเวนทางนี้”ฉู่จวินสิงว่าแล้วก็แยกจากทหารรักษาการณ์กลุ่มนั้นฉู่จวินสิงนำทหารเหล่านั้นตรงไปยังทางออกของวังหลวงเมื่อเจอกับทหารรักษาการณ์กลุ่มอื่นระหว่างทาง ต่างฝ่ายก็เพียงแต่พยักหน้าให้กันเล็กน้อยเท่านั้นไม่มีใครสังเกตว่าพวกเขาเป็นคนที่ปลอมตัวเป็นทหารรักษาการณ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 734
ขณะที่เรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากเจี่ยนอันอันถูกเนรเทศไปพร้อมกับครอบครัวฉู่จวินสิงหากไม่ใช่เพราะเจี่ยนอันอันต้องติดตามครอบครัวฉู่จวินสิงเดินทางไปยังแดนเนรเทศ ไม่สามารถนำสิ่งของล้ำค่ามากมายขนาดนั้นติดตัวไปด้วยเจี่ยนกั๋วกงคงสงสัยไปแล้วว่าเงินเหล่านั้นถูกเจี่ยนอันอันขโมยไปแต่เรื่องที่คลังหลวงถูกปล้นก็ทำให้เจี่ยนกั๋วกงรู้สึกถึงความผิดปกติของเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งคราวก่อนเขาเข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ เดิมตั้งใจว่าจะกราบทูลเรื่องนี้ด้วยแต่คิดไม่ถึงเลยว่าตนเองเพิ่งเอ่ยถึงเรื่องที่ว่าครอบครัวฉู่จวินสิงอาจยังไม่ตายก็ถูกฉู่ชางเหยียนตำหนิเอาอีกแล้วเขาไหนเลยจะมีความกล้าเอ่ยถึงเรื่องนี้กับฉู่ชางเหยียนอีกแต่ตอนนี้พอมาใคร่ครวญดีๆ แล้ว โจรที่ปล้นจวนกั๋วกงผู้นี้มีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นโจรที่ปล้นคลังหลวงเดิมนั้น เจี่ยนกั๋วกงอยากสืบสวนเรื่องที่บ้านตนเองถูกปล้นอย่างเงียบๆอย่างไรเสียเรื่องนี้พูดออกมาแล้วก็มีแต่จะทำให้พวกขุนนางที่เป็นอริกับเขาหัวเราะเยาะแต่เวลาผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขากลับจับไม่ได้กระทั่งเงาของเจ้าโจรร้ายผู้นั้นยามนี้คลังหลวงถูกปล้นมานานขนาดนี้ก็ยังไม่มีใครจับตัวโจรผู้นั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 735
ไม่มีใครคาดถึงว่าเรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นฝีมือของพวกเขาต่อให้ทหารเหล่านั้นฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีทางเชื่อมโยงเรื่องนี้ไปถึงพวกเขาเจี่ยนอันอันไม่สนใจว่าจะเกิดความโกลาหลขึ้นภายในเมืองจิงโจวหรือไม่ อย่างไรเสีย พวกนางก็เป็นคนที่ตายไปแล้วสำหรับฉู่ชางเหยียนคิดว่าฉู่ชางเหยียนก็คงคิดไม่ถึงเด็ดขาดว่า คนที่ลักลอบเปิดประตูเมืองหนีออกไปจะเป็นพวกนางเจี่ยนอันอันสวมแว่นตาล่องหนกับหูฟัง แอบสอดส่องทุกอย่างในวังหลวงนางดูตำหนักหลงเหอก่อนเป็นอันดับแรก เห็นว่าฉู่ชางเหยียนไม่ได้กลับไปพักผ่อนคิดว่าคงกำลังตรวจฎีกาอยู่ในห้องทรงพระอักษรกระมังเจี่ยนอันอันจึงดูในห้องทรงพระอักษรแล้วก็เห็นฉู่ชางเหยียนอยู่ที่นั่นดังคาดแต่ว่าคราวนี้ เจี่ยนกั๋วกงก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกันเจี่ยนอันอันนึกถึงฉากที่นางสบตากับเจี่ยนกั๋วกงขณะรถม้าวิ่งผ่านหน้าจวนกั๋วกงตอนแรกนางยังนึกสงสัย กลางดึกกลางดื่นแบบนี้เจี่ยนกั๋วกงไม่นอนหลับพักผ่อน นั่งรถม้าออกไปทำอะไร?ตอนนี้ในที่สุดนางก็เข้าใจเสียที เจี่ยนกั๋วกงเข้าวังไปหารือกับฉู่ชางเหยียนนี่เองในไม่ช้า คำพูดของเจี่ยนกั๋วกงก็ถ่ายทอดมาถึงหูเจี่ยนอันอันผ่านหูฟัง“ฝ่าบาท คลังสมบัติในบ้าน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 736
เมื่อได้ประจักษ์ถึงวิชาแพทย์ของเจี่ยนอันอัน เหล่าชาวบ้านล้วนนับถือนางประหนึ่งหมอเทวดาก็มิปานแต่พวกเขาล้วนไม่รู้ชื่อจริงของเจี่ยนอันอัน รู้เพียงนางมีรูปโฉมงดงาม และข้างกายยังมีหนุ่มรูปงามผู้หนึ่งคอยติดตามอยู่ชาวบ้านต่างพากันสืบข่าวอยู่หลายวัน ก็ยังไม่รู้ว่านางมาจากแห่งหนตำบลใดพวกเขาต่างก็รู้ว่า เมืองอินเป่ยไม่ใช่ที่ๆ ผู้ใดจะเข้าออกได้ตามอำเภอใจเจี่ยนอันอันก็ไม่อาจออกไปได้เช่นกันขอเพียงพวกเขาตั้งใจเสาะหา สักวันต้องพบเจอนางได้แน่......ถังหมิงเซวียนรอมาถึงสามสี่วัน จนคิดว่าเหยียนซวงน่าจะตัดเย็บเสื้อเสร็จสิ้นแล้วถึงเวลาที่เขาควรไปหมู่บ้านชิงสุ่ยเยี่ยมเยียนเหยียนซวงสักหน่อย และหากได้พบเจี่ยนอันอันที่นั่นด้วย ก็จะได้โอ้อวดต่อนางเล็กน้อยเพราะบัดนี้เขาไม่ต้องพึ่งพาเจี่ยนอันอันสืบหาเบาะแสของเหยียนซวงแล้ว เขารู้แล้วว่านางพักอยู่ที่ใดวันนี้ในยามเช้า ถังหมิงเซวียนจึงควบม้ามาถึงหมู่บ้านชิงสุ่ยแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเจี่ยนอันอันซึ่งเขาก็หาได้ใส่ใจไม่ เพราะคิดว่าเจี่ยนอันอันคงมีธุระอื่นกระมังและเป้าหมายเขามีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ก็คือตามไปถึงบ้านเหยียนซวง เพื่อรับเสื้อผ้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 737
เดิมถังหมิงเซวียนก็เป็นคนรูปงามอยู่แล้ว ยิ่งมาสวมใส่เสื้อชุดใหม่นี้ ก็ยิ่งเสริมความเป็นผู้ดีมีตระกูลให้เขามากขึ้น“แม่นางเหยียน ฝีมือเจ้าไม่เลวจริงๆ เสื้อผ้าชุดนี้ข้าใส่แล้วพอดีกับตัวมาก”ถังหมิงเซวียนกล่าวชมจากใจจริงเมื่อครู่อยู่ในห้อง เขาได้มองผ่านคันฉ่อง ว่าตนใส่ชุดนี้แล้วผลจะเป็นอย่างไรพูดแล้วจะหาว่าชมกันเอง ฝีมือว่าที่ภรรยาของเขาช่างยอดเยี่ยมนักเหยียนซวงก็พอใจฝีมือตนเองเช่นกัน นางจึงยิ้มให้ถังหมิงเซวียน“คุณชายถังใส่พอดีก็ย่อมจะดีมาก ข้าจะได้ไม่ต้องแก้ไขใหม่”ทั้งคู่ถามไถ่ทุกข์สุขตามมารยาทเล็กน้อย ในที่สุดถังหมิงเซวียนยังคงอดใจไม่ไหว ซักถามในสิ่งที่กังขาอยู่“แม่นางเหยียน ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า เห็นคุณชายเหยียนบอกว่า เมื่อครู่เจ้าไปส่งเสื้อให้พี่เสิ่น”“พี่เสิ่นท่านนี้คือผู้ใด และเขาเป็นอะไรกับเจ้า?”ถังหมิงเซวียนจ้องมองเหยียนซวงด้วยแววตาเป็นประกาย และหาได้ตระหนักไม่ว่า คำถามของตนมีความละลาบละล้วงเพียงใดทันใดนั้นเหยียนซวงก็มีใบหน้าเย็นชา“คุณชายถัง เรื่องที่ไม่ควรรู้โปรดอย่าได้ซักถามมากนัก ในเมื่อได้เสื้อผ้าแล้ว ก็เชิญท่านกลับไปเถิด”ถังหมิงเซวียนไม่คาดคิดว่า เหยียน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 738
ต่อมานางถูกอารองจับขายให้แก่ชายชราวัยห้าสิบกว่าผู้หนึ่งจึงยิ่งไม่มีแก่ใจไปตามหาหมอเทวดาถังอีกได้แต่พาเหยียนอวี่ซึ่งยังป่วยอยู่ หลบหนีมาอยู่เมืองอินเป่ยโดยไม่คาดคิดว่า แม้จะอยู่ในเมืองที่ถูกปิดกั้นแห่งนี้ ก็ยังได้มาพบหมอเทวดาถังตัวจริงเข้าเหยียนซวงรู้สึกตื้นตันใจยิ่ง พร้อมลบล้างความรู้สึกไม่พอใจเมื่อครู่นี้ไปหมดสิ้น“ท่านหมอถังคงยังไม่ได้กินอาหารเช้า ถ้าอย่างไรอยู่กินก่อนแล้วค่อยไปเถิด”เหยียนซวงกล่าวพลางรีบวิ่งไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารเมื่อเช้านี้นางยังไม่ทันได้ทำอาหาร ก็คิดว่าจะนำเสื้อตัวใหม่ที่เพิ่งตัดเย็บเสร็จไปมอบให้แก่คุณชายใหญ่แห่งตระกูลเสิ่นก่อนหน้านี้เสิ่นจือเจิ้งคิดจะไปอำเภอไถหยางซื้อเสื้อชุดใหม่มาสับเปลี่ยนแต่ได้ยินเซียงเสวี่ยกล่าวว่า แม่นางเหยียนซวงที่อยู่ข้างบ้านมีฝีมือในการตัดเย็บเสื้อผ้าเก่งนักถ้าให้ดีไปจ้างนางตัดชุดใหม่ ดีกว่าไปซื้อที่อำเภอไถหยางซึ่งอยู่ห่างไกลเสิ่นจือเจิ้งไม่คัดค้าน จึงให้เซียงเสวี่ยไปพาเหยียนซวงมาพบ เพื่อให้นางวัดตัวตัดชุดใหม่ให้เขาและเสิ่นจืออวี้ด้วยเมื่อคืนหลังจากเหยียนซวงตัดเสื้อสองตัวเรียบร้อย รุ่งขึ้นจึงรีบนำไปส่งทันทีโดยไม
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 739
ครั้นเมื่อเห็นถังหมิงเซวียนจ้องมองนางเขม็ง จึงได้แต่กล่าวตอบ “อันอันเดินทางไกล อีกนานกว่าจะกลับมา”ถังหมิงเซวียนไม่รู้คำว่าเดินทางไกลคือหมายถึงไปที่ใด ตามหลักหากเพียงแค่เข้าเมือง ก็ไม่นับว่าเดินทางไกลมากนักเว้นเสียแต่เจี่ยนอันอันออกจากเมืองอินเป่ย แต่กลับไปที่อื่นมากกว่าแต่พอเขามาอยู่เมืองอินเป่ยจึงได้รู้ ว่าประตูเมืองถูกปิดแน่น ผู้ใดก็ห้ามเข้าออกเป็นอันขาดแล้วเจี่ยนอันอันจะออกจากเมืองอินเป่ยได้อย่างเปิดเผย ไปอยู่ที่อื่นได้อย่างไร?แต่เมื่อเห็นเหยียนซวงไม่ยอมพูดความจริง เขาจึงไม่กล้าถามมากความอีกเหตุเพราะเมื่อครู่เขาเองก็ใจร้อนเกินไป ถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม จึงทำให้เหยียนซวงไม่พอใจนักถ้ายังไปซักไซ้ไล่เลียงจนทำให้นางโกรธอีก เห็นทีอาหารมื้อนี้เขาคงไม่ต้องกินอีกแล้วไม่นานทั้งสามคนก็กินข้าวจนอิ่ม เหยียนซวงลุกไปล้างชาม ยังได้ยินถังหมิงเซวียนกับเหยี่ยนอวี่พูดคุยอยู่ลานบ้านถังหมิงเซวียนถามเขา “โรคของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้ดีขึ้นหรือยัง?”เหยียนอวี่ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถังหมิงเซวียนจึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ยังคงตอบตามตรง “โรคของข้าได้รับการรักษาจากแม่นางเจี่ยนจนหายดีแล้ว”“เ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 740
แม้ว่าถังหมิงเซวียนและคู่หมั้นนางต่างมาจากแคว้นหนิงชวนเช่นกัน แต่ก็มิได้แปลว่าทั้งคู่จะเป็นคนคนเดียวกันเหยียนซวงแอบนึกดีใจเสียด้วยซ้ำ เคราะห์ดีที่คู่หมั้นนางไม่ใช่ถังหมิงเซวียน หาไม่แล้วด้วยชาติกำเนิดของนาง คงไม่คู่ควรกับถังหมิงเซวียนเป็นแน่แท้ถังหมิงเซวียนไม่เพียงเป็นหมอเทวดาเลื่องชื่อแห่งแคว้นหนิงชวน เมื่อครู่จากการเอ่ยปากของเขา ยังได้กล่าวถึงคนในครอบครัวอีกต่างหากเขามีบิดาเป็นขุนนางในวัง ส่วนมารดาก็เป็นธิดาของพ่อค้าใหญ่ในแคว้นหนิงชวนมีปูมหลังที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ส่วนตัวเขาเองก็เป็นหมอเทวดาอันเลื่องชื่อครั้นหันมามองดูนางบ้าง กำพร้าทั้งบิดามารดา ไปใช้ชีวิตอยู่กับอารองและอาสะใภ้อารองมิได้เมตตาต่อนางและเหยียนอวี่แม้แต่น้อย ซ้ำยังเห็นแก่เงินเพียงห้าสิบตำลึงจนยอมขายนางทิ้งไปเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว นางกับเขาย่อมเหมือนอยู่กันคนละโลกโดยแท้หากไม่เพราะนางหนีแต่งงานจนมาถึงเมืองอินเป่ย คงไม่ได้รู้จักกับครอบครัวเสิ่นจือเจิ้งและเจี่ยนอันอันและยิ่งไม่ได้พบหมอเทวดาเช่นถังหมิงเซวียนหลายวันนี้ความใส่ใจของเหยียนซวงล้วนไปอยู่ที่เสิ่นจือเจิ้งเพียงผู้เดียว แต่อีกฝ่ายกลับเย็นชาต่อนาง ห
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 827
และไม่นานเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ร่างกายเริ่มมีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว กระดูกและข้อต่อค่อยทวีความเจ็บปวดรุนแรงขึ้นเสียงร้องของเขาดังยิ่งกว่าเมื่อครู่หลายเท่าตัว แต่หัวหน้าผู้คุมและลูกน้องต่างไม่เห็นยาพิษที่เจี่ยนอันอันโยนออกไป จึงเห็นการกู่ร้องของเฝิงซานกวงเป็นเพียงการขัดขืนครั้งสุดท้ายเท่านั้นแม้พวกเราจะรู้ดีว่า เฝิงซานกวงเป็นญาติกับเจ้าเมืองตานแต่เมื่อท่านเจ้าเมืองออกคำสั่งมาแล้ว พวกเขาก็ย่อมต้องปฏิบัติตามพวกเขาคุมตัวเฝิงซานกวงไปยังห้องลงทัณฑ์ พร้อมจับมัดไว้กับม้านั่งตัวหนึ่งผู้คุมสองคนยกไม้พลองขึ้น พร้อมฟาดลงที่สะโพกเฝิงซานกวงอย่างแรง“อ๊าก โอ๊ย โอ๊ย!”เดิมทีร่างกายก็เจ็บปวดอยู่แล้ว ยังมาถูกโบยซ้ำอีกเฝิงซานกวงเจ็บเสียจนเสียงร้องโหยหวนราวกับหมูโดนเชือดไม่นานก็โบยครบยี่สิบไม้ พร้อมกับสะโพกเฝินซานกวงซึ่งยับเยินไม่เป็นชิ้นดีเลือดไหลซึมออกมาจนเปื้อนเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นเจี่ยนอันอันตามมายังห้องลงทัณฑ์ มองลอดหน้าต่างเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตาและบัดนี้เฝิงซานกวงได้หมดสติไปแล้ว เสื้อผ้ายังเปื้อนด้วยเหงื่อเย็นที่โซมกายนางพอใจเป็นอย่างมากที่ผลออกมาเช่นนี้ จึงได้กล่าวต่อเจ้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 826
เฝิงซานกวงถลึงตาใส่เจี่ยนอันอัน พลางกล่าวแก้ตัว “ท่านอารอง ข้าไม่เห็นว่าแร่หินจะมีปัญหาอันใด”“หากแร่เหล่านี้มีพิษจริง แล้วข้าจะอยู่รอดปลอดภัยมาได้อย่างไร?”คำกล่าวนี้ย่อมทำให้เจ้าเมืองตานเกิดความกังขาเช่นกัน จึงมองไปยังฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน รู้สึกว่าคำพูดของสองคนนี้ ดูจะไม่ชอบมาพากลนักเจี่ยนอันอันยิ้มหยันพลางกล่าว “ท่านย่อมจะปลอดภัยแน่นอน เพราะรู้แต่แรกแล้วว่าแร่หินมีพิษ จึงกินยาป้องกันไว้ก่อนล่วงหน้า”เฝินซานกวงแอบสะดุ้งในใจ แต่ยังไม่คิดยอมรับว่าแร่หินมีพิษจริงจึงได้กล่าวแก้ตัวอีกครั้ง “เจ้าอย่าได้กล่าวเหลวไหล ข้าเคยกินยาถอนพิษเมื่อไหร่กัน”นี่ล้วนเป็นสิ่งที่เจ้าคิดเองเออเองทั้งเพ หวังนำมาซ้ำเติมให้ข้ามีโทษหนักมากขึ้น”เจี่ยนอันอันพอดูออกว่า เจ้าเมืองตานเริ่มคล้อยตามคำพูดเฝิงซานกวงบ้างแล้วนางจึงกล่าวต่อเจ้าเมืองตานว่า “หากท่านเจ้าเมืองไม่เชื่อคำพูดของข้า ก็ให้ส่งคนไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ได้ เพื่อดูว่าข้าพูดถูก หรือเฝิงซานกวงพูดถูกกันแน่”เจ้าเมืองตานจึงรีบเรียกทหารในจวนมา พร้อมสั่งให้ไปตรวจสอบที่เหมืองแร่ไม่นานทหารผู้นั้นก็ได้กลับมา พร้อมรายงานว่าคนงานที่อยู่ในเหมือง ล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 825
ครั้นเจ้าเมืองตานได้ยินว่าฉู่จวินสิงมา หัวใจก็พลันหนักอึ้งเขาสาวเท้าออกไปจากคุกในทันที “รีบเชิญพวกเขาเข้ามา”องครักษ์ได้ยินเจ้าเมืองตานใช้คำว่าเชิญ ในใจก็คิดว่าฉู่จวินสิงจะต้องเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งเป็นแน่เขาไม่กล้าชักช้าจึงย้อนกลับไปโดยพลันเขากล่าวกับฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันอย่างนอบน้อม “ใต้เท้าของข้าเชิญพวกท่านเข้าไปข้างใน”ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันสาวเท้าเข้าไปในจวน โดยมีองครักษ์นำทางไปยังโถงใหญ่คนทั้งสองมาถึงบริเวณนอกโถงใหญ่ก็เห็นว่าเจ้าเมืองตานรออยู่ข้างในแล้วเจ้าเมืองตานรีบออกมาต้อนรับ เขาประสานมือกล่าว “ทั้งสองท่านมาที่จวนข้าได้อย่างไร เหมืองนั่นเกิดเรื่องอันใดขึ้นอีกอย่างนั้นรึ?”“เจ้าเมืองตานกล่าวไม่ผิด เหมืองนั่นเกิดเรื่องขึ้นแล้วจริงๆ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้สองมือของเจ้าเมืองตานกำแน่นเขานึกแล้วเชียวว่าจะต้องเป็นเรื่องดีๆ ที่เฝิงซานกวงทำอีกแล้วเป็นแน่เจี่ยนอันอันบอกเรื่องที่แร่ในเหมืองมีพิษออกมาเจ้าเมืองตานได้ยินแล้วก็ยิ่งโมโหอย่างหนักเขามีหลานแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ ถึงกับให้คนเหล่านั้นขุดแร่มีพิษเลยหรือนี่ถ้าไม่ใช่เพราะเฝิงซานกวงเป็นหลานของเขา เขาคงส
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 824
พวกลูกน้องต่างมองหน้ากัน ความงุนงงฉายเกลื่อนใบหน้าพวกเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดตนเองจึงไม่ถูกพิษหากไม่ใช่เพราะเจี่ยนอันอันเพิ่งพูดออกมาว่าแร่ของที่นี่มีพิษ พวกเขาก็คงยังไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำลูกน้องคนหนึ่งในจำนวนนั้นเอ่ยขึ้น “พวกข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ แต่ตอนแรกที่พวกข้ามาที่นี่เคยได้กินน้ำแกงปลาจี้ที่เจ้าเหมืองเฝิงทำ”“หรือจะเป็นเพราะน้ำแกงนั่น พวกข้าถึงได้ไม่ถูกพิษ?”ลูกน้องคนอื่นๆ ก็รีบร้อนพยักหน้าด้วยเช่นกัน“ใช่แล้ว วันแรกที่พวกข้ามาที่นี่ล้วนแต่ได้ดื่มน้ำแกงปลาจี้ไปหนึ่งถ้วย”“ข้าคิดออกแล้วเหมือนกัน ตอนที่ข้าซดน้ำแกงปลาจี้นั่นยังคิดอยู่เลยว่าเจ้าเหมืองเฝิงช่างใจกว้างนัก เพิ่งมาถึงก็ให้พวกข้าดื่มน้ำแกงปลาจี้ที่สดใหม่เช่นนี้ อาศัยน้ำแกงปลาจี้นี้ ข้าก็จะตั้งใจทำงานให้เขา”เจี่ยนอันอันมุ่นคิ้ว เมื่อครู่นางดมดูแล้ว พิษในแร่นั่นไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถถอนพิษได้ด้วยน้ำแกงปลาจี้ถ้วยเดียวเห็นทีเรื่องนี้คงต้องไปถามเฝิงซานกวงถึงจะรู้เรื่องในเมื่อแร่มีพิษ แต่เฝิงซานกวงและพวกลูกน้องล้วนแต่ปลอดภัยไม่ได้รับผลกระทบ แสดงว่าเขาจะต้องมีวิธีแก้พิษอยู่อย่างแน่นอนนา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 823
เจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางมองไปทางซ่งไหล “ท่านเล่า จำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหนด้วยเหมือนกันรึ?”ซ่งไหลส่ายหน้าเบาๆ “จำไม่ได้”เจี่ยนอันอันคว้าข้อมือซ่งไหลขึ้นมาจับชีพจรให้เขาในไม่ช้านางก็ได้ข้อสรุปคนเหล่านี้ทุกคนล้วนถูกพิษ ขณะที่พิษประเภทนี้จะทำให้คนที่ถูกพิษสูญเสียความทรงจำไปในชั่วพริบตาหลังจากที่นางปล่อยมือซ่งไหลก็สุ่มหยิบแร่ก้อนหนึ่งบนพื้นขึ้นมานางนำมาจ่อใต้จมูกดมดูก็ได้กลิ่นสกปรกจางๆ ที่แผ่ซ่านออกมาจากก้อนแร่ได้ในทันทีนางกล่าวกับฉู่จวินสิง “ถ้าข้าเดาไม่ผิด แร่ในเหมืองนี้ล้วนแต่มีพิษ”คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้ทุกคนบริเวณนั้นล้วนสัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจที่พวกเขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร เป็นเพราะต้องพิษจากแร่พวกนี้อย่างนั้นหรือ?“พวกข้าควรทำอย่างไรดี ข้าไม่อยากตาย!”“ข้าก็ไม่อยากตายเหมือนกัน ข้าอยากไปจากที่นี่”“แม่นางได้โปรดปล่อยพวกข้าไปเถอะ ให้พวกข้าไปจากที่นี่เถอะนะ”คนงานเหมืองเหล่านั้นขอร้องเจี่ยนอันอันเสียงระงม หวังว่านางจะสามารถปล่อยพวกเขาไปซ่งไหลก็หวาดกลัวมากเช่นกัน เขาอยากไปจากที่นี่ ไม่อยากตายอยู่ในสถานที่แห่งนี้เจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 822
ฉู่จวินสิงและซ่งไหลที่รออยู่ด้านนอกล้วนร้อนใจอย่างยิ่งโชคดีที่เจี่ยนอันอันออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งยังพาเด็กชายหนึ่งคนออกมาด้วยซ่งไหลรีบอุ้มเด็กชายออกมาข้างนอกเขากระซิบเรียกชื่อเด็กชายเบาๆ “หวายหมิง เจ้าฟื้นเร็วเข้า”เจี่ยนอันอันเห็นว่าซ่งไหลมีท่าทางเป็นกังวลอย่างมาก นางจึงบอกเสียงเบาว่า “เขาแค่สลบไปเท่านั้น ไม่ได้เป็นอันใดมาก”หลังจากที่นางพูดจบก็มุดเข้าไปในถ้ำอีกครั้งรอจนถึงตอนที่นางพาเด็กชายคนที่สองออกมาก็ถอดแว่นสายตากลางคืนออกแล้วนางกล่าวกับฉู่จวินสิงว่า “พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยคุยกัน”ฉู่จวินสิงพยักหน้าน้อยๆ แล้วอุ้มเด็กชายอีกคนขึ้นมาซ่งไหลอุ้มหวายหมิงตามเจี่ยนอันอันออกไปจากในเหมืองด้วยเช่นกันคนที่รออยู่ด้านนอกล้วนแต่ร้อนใจเป็นที่ยิ่งไม่รู้ว่าข้างในเป็นอย่างไรบ้างแล้วเมื่อพวกเขาเห็นพวกเจี่ยนอันอันออกมาก็พากันถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเจี่ยนอันอันให้พวกเขาวางเด็กชายทั้งสองลงบนพื้นที่ว่าง นางหยิบถุงเข็มเงินออกมาจากในมิติแล้วฝังเข็มให้เด็กชายสองคนนั้นผ่านไปไม่นาน ในที่สุดเด็กชายทั้งสองก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมาซ่งไหลเห็นว่าน้องชายทั้งสองของตนเองฟื้นแล้วก็คุกเข่าล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 821
แต่ไม่ว่าเขาออกแรงมากเท่าไรก็ไม่อาจผลักหินยักษ์ออกไปได้ก่อนหน้านี้ที่นี่ก็เคยเกิดการถล่มมาก่อน แต่ไม่ได้หนักหนาเท่าครั้งนี้หากยังไม่ช่วยคนข้างในออกมา เกรงว่าเด็กสองคนนั้นคงต้องจบชีวิตลงที่นี่จริงๆ แล้วเจี่ยนอันอันขมวดคิ้วมุ่น นางพลันก้าวออกมาบริเวณหน้าถ้ำแล้วออกแรงผลักหินยักษ์ก้อนนั้นแต่หินยักษ์หนักเกินไป นางผลักอยู่หลายทีแต่ก็ไม่สามารถทำให้หินยักษ์นั้นขยับเขยื้อนได้เลยฉู่จวินสิงก็รีบเดินเข้ามาหา เขาให้เจี่ยนอันอันถอยออกไปแล้วรวบรวมกำลังภายในฟาดฝ่ามือใส่หินยักษ์ก้อนนั้นอย่างหนักหน่วงครั้นฝ่ามือนั้นฟาดลงไป หินยักษ์ก้อนนั้นเพียงสั่นคลอนไม่กี่ที แต่ก็ไม่ได้ถูกกำลังภายในทะลวงไปได้ขณะที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีนั่นเอง เจี่ยนอันอันพลันกวาดตามองคลังอาวุธในมิติครุ่นคิดว่าสามารถหยิบระเบิดออกมาจากในนั้นสักลูกได้หรือไม่โชคดีที่ตอนที่นางช่วยสองแม่ลูกสกุลเฉียวต่อกรกับเฝิงซานกวงก่อนหน้านี้ คลังอาวุธได้เลื่อนขั้นอย่างเงียบๆคำประกาศปรากฏขึ้นในมิติ : [ระดับคลังอาวุธ 50 สามารถหยิบอาวุธได้สองชนิด]เจี่ยนอันอันนึกยินดี นางรีบบอกให้ทุกคนหลบไปนอกเหมือง แม้แต่ฉู่จวินสิงก็ให้ออกไปจากตร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 820
เจ้าเมืองตานประสานมือต่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง “เรื่องราวได้จบลงแล้ว ข้าน้อยคงต้องขอกลับจวนไปไต่สวนเรื่องนี้ต่อ ขอลาแต่เพียงเท่านี้”เจี่ยนอันอันประสานมือตอบเช่นกัน “ท่านค่อยๆ เดิน ไม่ส่งแล้ว อย่างไรคงต้องรบกวนท่านให้ความเป็นธรรมแก่เรื่องนี้”“ข้าน้อยทราบดี” เจ้าเมืองตานกล่าวพลางขึ้นรถม้าไปพร้อมกับถอนหายใจหนักหน่วงอีกครั้งเหตุใดเขาจึงมีหลานชายที่ชอบก่อเรื่องนี้เช่นนี้หนอ? ช่างไม่ยอมปล่อยให้เขาได้อยู่สบายบ้างเลยรอจนเจ้าเมืองตานจากไปแล้ว เจี่ยนอันอันจึงหันมามองเหล่าบริวารของเฝิงซานกวงอีกครั้งซึ่งทุกคนต่างก็รู้ว่า ยามนี้ในเหมืองได้เปลี่ยนเจ้าของใหม่แล้วพวกเขาจึงไม่กล้าทำส่งเดชอีก ได้แต่ก้มหน้าก้มตายืนนิ่งอยู่เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้ามัวยืนเซ่อหาอันใดอีก ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเฝิงซานกวงอีกแล้ว แต่ละคนจงรีบไสหัวไปให้พ้น”“หากวันหน้าข้าได้รู้ว่า พวกเจ้ากลับมาก่อเรื่องที่นี่อีก ข้าจะให้มีจุดจบเช่นเดียวกับเฝิงซานกวง”บรรดาลูกน้องเฝิงซานกวงเห็นว่าบัดนี้คงได้ตกงานเป็นแน่แท้ต่อไปจะรับเงินใต้โต๊ะคงไม่มี ยิ่งอย่าหมายว่าคิดลักขโมยแร่หินในเหมืองออกไปขายบ้างจึงต่างพากัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 819
แต่เรื่องนี้หากจะว่าไป ก็ล้วนเป็นความผิดของเฝิงซานกวงหากเขามิได้แอบใช้แรงงานเด็ก เจี่ยนอันอันก็ไม่อาจใช้เพียงหนึ่งร้อยตำลึง มาซื้อเหมืองแร่แห่งนี้ได้ไม่ทันรอให้เจ้าเมืองตานได้กล่าวตอบ เฝิงซานกวงกลับโมโหขึ้นก่อน “นังตัวดี อย่าถือว่าเคยเป็นอดีตชายาเยียนอ๋องมาก่อน ก็จะใช้เงินเพียงหนึ่งร้อยตำลึงมาซื้อเหมืองของข้าได้”“ขอบอกให้รู้ เหมืองแห่งนี้ข้าเป็นคนขุดขึ้นเอง จะไม่มีวันยอมขายให้เจ้าเด็ดขาด”เจี่ยนอันอันมองหน้าเฝิงซานกวงด้วยแววตาดูหมิ่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“ฟังนะเฝิงซานกวง บัดนี้เจ้ากลายเป็นนักโทษแล้ว มีสิทธิ์อันใดมาเพ้อเจ้อไร้สาระกับข้าอีก”เฝิงซานกวงโกรธจนสุดจะทนไหว พลันกระอักโลหิตออกจากปากทันทีพร้อมพาเอาฟันหน้าสองซี่ที่ถูกต่อยร่วงเมื่อครู่นี้ออกมาด้วยเจ้าเมืองตานรู้ดีว่าไม่อาจสู้เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงได้ อีกทั้งเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของเฝิงซานกวงจริงว่าตามกฎหมายแล้ว เมื่อเฝิงซานกวงทำผิดเช่นนี้ เหมืองของเขาก็ควรจะถูกทางการยึดคืนดังนั้นเจี่ยนอันอันจึงได้มาพูดกับเขา ว่าจะขอซื้อเหมืองแห่งนี้ไว้เองอีกทั้งเฝิงซานกวงก็ไม่มีสิทธิ์ชอบธรรม ที่จะยับยั้งการซื้อขายของ
