ตอนที่ 30 คุณชายน้อย

หวังซื่อมองหญิงสาวเดินกลับไปที่บาร์ครัว จากนั้นก็หยิบจานจะไปนั่งริมสระน้ำด้านหน้าใกล้หน้าผา ตรงนั้นมีโต๊ะหินอ่อนวางอยู่

หยางเจิงหันมองคุณชายน้อยที่นิ่งเงียบ จนกระทั่งมือที่ถือช้อนของเด็กน้อยบีบแน่นเข้าหากัน “กินด้วยกันสิ” จากนั้นก็ตักเส้นเข้าปาก ก้มหน้าลงไปในจานเกือบครึ่ง ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเพราะรู้สึกเขินอายที่ตัวเองเป็นฝ่ายยอมก่อน

มินตราที่ถือจานอาหารหันมายิ้ม แล้วตอบ “ขอบคุณคุณชายน้อยมากค่ะที่อนุญาต” เธอไม่กล้าทำตัวเสมอเทียบเท่าเด็กน้อย ถึงอย่างไรหวังซื่อก็ต้องมาก่อนคนนอกอย่างเธออยู่แล้ว

บรรยากาศการกินเป็นไปอย่างเงียบเชียบ ต่างคนต่างกินไม่พูดไม่จา เด็กน้อยก็กินหมดไปหนึ่งจานจึงเงยหน้าขึ้นมาทำคิ้วขมวดใส่เธอ

มินตราเลยจะหยิบจานไปเก็บ แต่มือน้อยดึงเอาไว้ ใบหน้าน้อยๆ มุ่ยปากแม้ไม่อยากพูด “เอาอีก”

หญิงสาวยิ้มอย่างเอ็นดู รู้สึกผิดเหมือนกันที่เล่นบทไม่กินก็ไม่ให้กินอะไรเลยจนถึงเย็นกับเด็กน้อยห้าขวบ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้เด็กน้อยก็จะกลายเป็นคนเอาแต่ใจได้

“ได้ค่ะ” และเธอก็รู้ว่าต้องเป็นแบบนี้ เลยทำเผื่อเอาไว้แล้ว จัดการตักลงจ