“ไม่กิน ได้ยินแล้วก็ไปซะ”
“จะให้โอกาสอีกครั้ง ตอบใหม่” ต้องดาวกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเธอเริ่มรู้สึกได้พลังการคุกคามลอยคละคลุ้งออกมาจากตัวเขาปะทะใส่ตัวเธออย่างจัง
“ฉันง่วง” น้ำเสียงอ่อนลง เพราะเมื่อคืนกว่าเธอจะนอนหลับได้มันไม่ง่ายเลย แม้เธอจะโตแล้วแต่การย้ายบ้านมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะปรับตัวเข้ากับสถานที่แห่งใหม่ เพราะจะว่าไปเมื่อคืนเป็นคืนแรกที่เธอได้นอนในบ้านหลังใหม่ของตัวเองตามปกติในแบบที่ควรจะเป็น ไหนจะสถานที่ ไหนจะเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงสองสามวันที่ผ่านมา มันไม่ง่ายที่เธอจะยอมรับมันได้และใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติในทันที ปรับตัว เธอกำลังอยู่ในช่วงเวลานี้อยู่
“แต่นี่มันจะเจ็ดโมงแล้ว คุณจะนอนให้เสียสุขภาพทำไม ไปล้างหน้าไป๊ เดี๋ยวผมรออยู่ตรงนี้” ไบรอัลปรับอารมณ์กลับมาดีขึ้นเมื่อต้องดาวไม่ปฎิเสธต่อคำเชิญอย่างมีแผนการณ
“ไม่กิน ได้ยินแล้วก็ไปซะ” “จะให้โอกาสอีกครั้ง ตอบใหม่” ต้องดาวกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเธอเริ่มรู้สึกได้พลังการคุกคามลอยคละคลุ้งออกมาจากตัวเขาปะทะใส่ตัวเธออย่างจัง “ฉันง่วง” น้ำเสียงอ่อนลง เพราะเมื่อคืนกว่าเธอจะนอนหลับได้มันไม่ง่ายเลย แม้เธอจะโตแล้วแต่การย้ายบ้านมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะปรับตัวเข้ากับสถานที่แห่งใหม่ เพราะจะว่าไปเมื่อคืนเป็นคืนแรกที่เธอได้นอนในบ้านหลังใหม่ของตัวเองตามปกติในแบบที่ควรจะเป็น ไหนจะสถานที่ ไหนจะเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงสองสามวันที่ผ่านมา มันไม่ง่ายที่เธอจะยอมรับมันได้และใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติในทันที ปรับตัว เธอกำลังอยู่ในช่วงเวลานี้อยู่ “แต่นี่มันจะเจ็ดโมงแล้ว คุณจะนอนให้เสียสุขภาพทำไม ไปล้างหน้าไป๊ เดี๋ยวผมรออยู่ตรงนี้” ไบรอัลปรับอารมณ์กลับมาดีขึ้นเมื่อต้องดาวไม่ปฎิเสธต่อคำเชิญอย่างมีแผนการณ
“ชิงชิง” ต้องดาวเงยขึ้นจ้องหน้าไบรอัลทันทีด้วยดวงตาที่โตขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับใบหน้าที่แสดงถึงความขุ่นเคือง “มีอะไรเหรอ” จนไบรอัลต้องเอ่ยถาม “ชื่อนั้นเขาไว้สำหรับญาติหรือคนสนิทกันเท่านั้น” ไบรอัลยิ้มและพยักหน้า “ชิงชิง ออกเสียงถูกเนอะ” “นี่คุณ! ฉันพูดไปเมื่อกี้ไม่เข้าใจเหรอ ว่าญาติหรือคนสนิท” “ก็เพราะว่าเข้าใจไงถึงเรียกว่าชิงชิง คุณป่วยจนสมองเบลอแล้วเหรอไง ว่าผมเป็นผู้ชายของคุณไปแล้ว ไข่แดง ไข่แดงของใครโดนผมเจาะไปแล้ว” “อร้ายยยยย ไอ้บ้า ไอ้ลามก” ต้องดาวลุกจากเก้าอี้และเดินหนีไปเลย ปล่อยให้ไบรอัลหัวเราะไล่หลังมา&nb
“เจ้านายฉันอยากพบ” ไบรอัลแสยะยิ้ม คนที่วางยาเขาคือเจ้านายเจ้าพวกนี้อย่างงั้นเหรอ “แล้วถ้าฉันปฎิเสธละ” “ปากก็บอกได้ แต่ตัวก็ต้องถูกลากไปอยู่ดี” “แกคิดว่าคนอย่างฉันจะให้คนอย่างพวกแก คนระดับอย่างเจ้านายพวกแกพบได้ง่ายๆเหรอ” ไบรอัลสบตาพวกมันไร้ซึ่งความเกรงกลัว “พวกเราก็จะใช้กำลัง” ฮาฮาฮา ไบรอัลหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “พวกแกนี่มันโง่จริงๆเหมาะแล้วที่ดีแต่ใช้กำลัง แกช่วยมองไปทางโน้นสิ แกเห็นกล้องของซุปเปอร์มาร์เก็ตมั้ย ตอนนี้ภาพใบหน้าพวกแกถูกบันทึกไว้แล้ว และนั่นกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังวิ่งมาทางนี้ เอาละคราวนี้ถ้าฉันเป็นพวกแก ฉันจะวิ่ง ไม่งั้
ไบรอัลถอดถอนริมฝีปากออกมาอย่างแสนเสียดายแปลกๆ แต่ถ้าเขาไม่ปลดปล่อยโพรงปากนี้เป็นอิสระมีหวังเธอได้ขาดใจบนอกเขาตอนนี้แน่ๆ “ผมขอแนะนำตัว ผมไบรอัล ผมไม่มีชื่อเล่นชื่อสั้นๆ แล้วคุณละต้องดาว คนจีนต้องมีชื่อเล่น ของคุณคืออะไร หรือว่าคือ ชิงชิง ที่แปลว่าดาว เหรอเปล่า หรือถ้าคุณไม่บอกผมก็จะเรียกคุณว่าที่รักในทุกๆที่...” “อืม” ต้องดาวรีบตอบรับเสียงในคอทันที เอ่ยเรียกชื่อเล่นกันธรรมดาดีกว่า เพราะคนอย่างเขาพูดจริงทำจริงแน่ บ้าจริงๆ แล้วทำไมเธอต้องเขินด้วยนะ เธอไม่แปลกใจที่ไบรอัลจะเดาถูก ก็ความสามารถภาษาจีนกลางของเขาอยู่ในระดับที่ดีมาก “ปล่อยฉันได้แล้ว” ต้องดาวร้องบอกเมื่อไบรอัลไม่ยอมคลายอ้อมแขน เธอพยายามเก็บอาการเขินอายไว้ “เฮ่ยยยยย ผมก็หลงคิดว่าคุณอยากจะให้ผมเรียกคุณว่าที่รักเสียอีก”&n
“ถ้าอยากจะเป็นคนไข้ของหมอต้าเซียน คุณก็เอามีดแทงหัวใจตัวเองให้บาดเจ็บก่อน แบบนั้นก็มีสิทธินะ เพราะผมจะพาคุณมาส่งที่นี่แน่นอน” ต้องดาวหันไปมองไบรอัลพร้อมแววตาที่เหมือนจะสาดกระสุนนับร้อยใส่ให้เขาสิ้นชีพไปบัดเดี๋ยวนี้ “สวัสดีครับ” ต้าเซียนเป็นฝ่ายตัดบท ระงับสงครามน้ำลายอีกครั้ง จึงทำให้ไบรอัลและต้องดาวต้องหันมากล่าวลาต้าเซียนด้วยมารยาทก่อนที่ ไบรอัลจะปิดประตูรถให้เรียบร้อยเมื่อต้องดาวเข้าไปนั่งเป็นอย่างดีแล้ว “แล้วเจอกัน” ไบรอัล กล่าวทิ้งท้ายกับต้าเซียนอย่างเข้าใจกันดี “โอ้พระเจ้า!” ต้องดาวร้องเสียงหลงด้วยความเหลือเชื่อเมื่อฝีเท้าของไบรอัลแทรกตัวเข้าไปในห้องของเธอ “คุณตลกดีจัง” ไบรอัลไม่สนใจเสียงโอดครวญ
“ทานได้น้อยจังเลยค่ะ” พยาบาลที่เข้ามาเอายาหลังอาหารมาให้ และเห็นว่าอาหารลดลงไปแค่เพียงนิดเดียว เมื่อวานแทบไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ ต้องดาวยิ้มและรับยามาทาน เมื่อวานเธอไม่ได้ทานอาหารที่โรงพยาบาลจัดมาให้หมดหรอก ที่มันไม่เหลือเพราะคนเฝ้าไข้ต่างหาก เขาทานเยอะมาก ทั้งๆ ที่ส่วนของเขาหมดไปแล้ว เขายังมาทานส่วนที่เธอทานไม่หมดด้วย และอีกอย่างอาหารที่โรงพยาบาลไม่ถูกปากเธอเลยจริงๆ เธอเป็นประเภทอยู่ง่ายแต่กินยากมาก “คุณกินน้อยไปมั้ย” เขาเอ่ยออกมาเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองถาดอาหารของเธอเมื่อวานนี้ “พอแล้ว ฉันอิ่มแล้ว” สิ้นคำของเธอ เขาจึงเลื่อนถาดอาหารของเธอไปทานหน้าตาเฉยเลย หลังจากที่พยาบาลขอตัวออกไปแล้ว ต้องดาวเหงาจริงๆ อย่างที่เขาว่าไว้ แต่พรุ่งนี้เธอก็ออกจากที่นี่ได้แล้ว แล้วจะย