ด่ามาจูบกลับ

ตอนที่ 6 ด่ามาจูบกลับ

ร่างสูงเดินเข้าประชิดร่างเล็กพร้อมกับใช้มือหนาทั้งสองข้างรวบรัดเอวบางเอาไว้ อลิสาถึงกับร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

“ปล่อยฉันนะ นายจะทำบ้าอะไร”

เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ก็จับเธอทำเมียไง ไหนๆเราก็จะต้องแต่งงานกันแล้ว ฉันขอเช็คช่วงล่างของเธอก่อน อยากรู้จริงๆ เครื่องมันจะฟิตสตาร์ทติดง่ายหรือเปล่า”

เขาพูดพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์สำรวจที่ใบหน้าของอลิสา ก่อนจะเลื่อนสายตาลงไปมองที่เนินอก หน้าอกเต่งตึงกำลังบดเบียดที่หน้าท้องหนา แม้จะมีเสื้อผ้าปกปิด แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าขนาดของของมัน ใหญ่เกินตัว

“ปล่อยนะ ไอ้บ้ากาม”

อลิสาพยายามดีดดิ้น ยิ่งดิ้นเขากลับยิ่งโอบรัดร่างเธอไว้แน่น

“ด่าอีกสิ ดิ้นอีก ฉันจะจับเธอปล้ำจริงๆ เธอคิดว่าคนอย่างฉันทำได้ไหมล่ะ”

“...”

อลิสาทำได้เพียงแค่ยืนนิ่งเงียบ ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด เธอกลัวว่าเขาจะทำแบบที่เขาขู่จริงๆ ขนาดในรถเขายังทำได้โดยไม่แคร์ว่าใครจะเดินผ่านไปเห็น

“ไง ยัยปากดี ยืนตัวสั่นพูดอะไรไม่ออกเลย ฉันเตือนแล้วนะ เธอต้องไปบอกพ่อกับแม่ของเธอว่าเธอไม่อยากแต่งงานกับฉัน ถ้าเธอยังคิดจะเล่นตลกลองดีกับฉัน ฉันจับเธอปล้ำจริงๆลองดูไหม”

(พรึ่บ)

“ว้าย! ปล่อยฉัน ฉะ...ฉันหายใจไม่ออก นายจะมากอดฉันทำไม ปล่อย!”

“รับปากมาสิ ว่าเธอจะยกเลิกเรื่องที่เราจะแต่งงานกัน”

“เออๆ ฉันจะไปบอกพ่อกับแม่ว่าไม่อยากแต่งงานกับนาย แต่...”

“แต่อะไร อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะ ยัยตัวแสบ”

“ฉันขอเวลาหนึ่งเดือน ช่วงเวลานั้นนายต้องไปเดทกับฉัน พอครบหนึ่งเดือน ฉันจะบอกพ่อกับแม่ว่าเราไปกันไม่ได้ ฉันจะไม่แต่งงานกับนาย ตกลงไหม”

หมอพีรพัฒน์ยืนนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“ตกลง และฉันหวังว่าเธอจะทำตามที่พูดนะ ไม่ใช่แอบมาตกหลุมรักฉันตอนที่เราไปเดทกัน เพราะผู้ชายอย่างฉันไม่มีวันตกหลุมรักผู้หญิงคนไหน แม้แต่คู่นอนหลายๆคน ฉันก็ไม่เคยมีใจให้”

“มั่วไม่เลือก ทุเรศ”

“หุบปาก ถ้าเธอยังจะด่าฉันอยู่แบบนี้ ฉันจะจูบเธอ ด่าสิ ด่ามาจูบกลับ ลองดูไหม”

“มะ...ไม่ด่าแล้ว ฉันจะเข้าบ้านแล้ว ปล่อยสิ ฉันจะทำตามที่เราตกลงกัน”

“ดี”

(พรึ่บ)

อลิสาผละออกจากลำแขนหนา ก่อนจะวิ่งออกไปจากสวนดอกไม้อย่างรวดเร็ว

“หึ คิดว่าจะแน่ ความคิดเด็กๆ คิดจะแกล้งจะขู่คนอย่างไอ้พัฒน์ รู้จักฉันน้อยไปแล้ว ยัยเด็กบ้า”

เขาพูดพึมพำพร้อมกับมองร่างเล็กที่วิ่งออกไป จากนั้นจึงรีบสาวเท้าตามหลังอลิสา

“มาแล้วเหรอลูก ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมถึงหน้าซีดขนาดนั้น”

คุณนายชมจันทร์ถามลูกสาวที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในบ้าน อลิสาหน้าซีดเซียวไม่กล้าสบตากับผู้ใหญ่ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ภายในห้องรับแขก

“พู่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะคุณแม่”

อลิสาพูดเบาๆพร้อมกับเดินไปนั่งลงข้างๆมารดา คุณนายชมจันทร์รีบใช้ฝ่ามือแตะที่หน้าผากของลูกสาวด้วยความห่วงใย

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”

“น้องชมพู่ไม่ได้ป่วยหรอกครับคุณน้า น้องน่าจะตื่นเต้นเรื่องที่เราตกลงจะคบหาศึกษานิสัยใจคอกันก่อนแต่งน่ะครับ จริงไหมครับ น้องชมพู่”

หมอพีรพัฒน์นั่งลงโซฟาฝั่งตรงข้าม เขาพูดพร้อมกับจ้องหน้าของอลิสาด้วยแววตาที่มีเลศนัย

“ค่ะ พู่กับพี่พัฒน์ตกลงจบคบกันดูก่อน เรื่องแต่งงานค่อยว่ากันอีกทีนะคะคุณแม่ ไม่เกินสองเดือน พู่กับพี่พัฒน์ก็คงจะได้รู้จักกันมาก็ขึ้น”

“ก็ดีเหมือนกัน ป้าก็เห็นด้วยกับเด็กๆทั้งสอง ให้เขาลองศึกษานิสัยใจคอกันดูก่อนสักระยะ จะได้ไม่เป็นการบังคับหนูชมพู่จนเกินไป ถ้าลองคบกันแล้วไปกันไม่ได้ หนูชมพู่ไม่อยากจะแต่งงานกับลูกชายของป้า ป้าก็ไม่โกรธหนูหรอกจ้ะ ทุกอย่างอยู่ที่หนูตัดสินใจเลยนะ หนูชมพู่จะได้ไม่รู้สึกกดดันจนเกินไป”

คุณนายพิมพ์พรรณเสนอความคิดขึ้นมา

“แบบนั้นก็ดีนะครับ ให้ลูกๆตัดสินใจกันเอง สมัยนี้เขาให้ลูกเลือกกันเองทั้งนั้น พวกเขาจะได้ไม่มาว่าผู้ใหญ่คลุมถุงชนน่ะ”

เจ้าสัวชาญชัยเอ่ยสำทับ

“ค่ะ ชมยังไงก็ได้ แล้วแต่ลูกๆจะตัดสินใจ”

“งั้นวันพรุ่งนี้หลังเลิกงาน ผมขออนุญาตมารับน้องชมพู่ไปทานข้าวนอกบ้านนะครับ คุณน้า”

หมอพีรพัฒน์เอ่ยขออนุญาตบิดาและมารดาของอลิสา ทั้งสองเห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่ว่าที่ลูกเขยพูดออกมา

“ตามสบายเลยนะหมอพัฒน์ จะมารับน้องตอนไหนก็มาได้เลยจ้ะ ไม่ต้องเกรงใจน้า หมอพัฒน์กับหนูชมพู่แลกเบอร์โทร แลกไอดีไลน์กันไว้นะ จะได้ติดต่อกันง่าย ไม่ต้องรอขออนุญาตน้าก็ได้”

ทั้งสองทำตามสิ่งที่คุณนายชมจันทร์แนะนำ ก่อนที่หมอพีรพัฒน์และครอบครัวจะเดินทางกลับบ้าน

(ติ๊งติ๊ง)

หมอพัฒน์ : พรุ่งนี้ 18.00 น. ฉันจะไปรับเธอที่บ้าน เตรียมตัวไปเดทปลอมๆกับฉัน ตามนั้นนะ

ชมพู่ : เออ รู้แล้วน่า ฉันจะรอนะ นายว่าที่สามี

หมอพัฒน์ : ห้ามเรียกฉันแบบนี้อีก ไม่งั้นโดนแน่

อลิสาไม่ได้ตอบกลับข้อความทางไลน์แต่อย่างใด เธอเพียงแค่เปิดอ่านและเบ้ปากใส่หน้าจอมือถือก็เท่านั้น

“หึ นายคิดว่าฉันจะกลัวคำขู่ของนายหรือไง คนอย่างชมพู่ ถนัดเรื่องปั่นหัวคนอยู่แล้ว เจ้าเล่ห์อย่างนายก็ไม่สู้แผนของฉันหรอก”

อลิสาพูดพึมก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอน

เย็นวันจันทร์

“สวัสดีครับ ผมมารับน้องชมพู่ไปทานข้าวครับคุณน้า”

“นั่งรอก่อนนะหมอพัฒน์ เดี๋ยวน้าให้คนไปตามน้องก่อน”

“ไม่ต้องตามหรอกค่ะคุณแม่ พู่พร้อมแล้วค่ะ”