บทที่ 4

กริชชัยหันไปคว้า หวี ก่อนจะหวีผมให้หญิงสาว อย่างทะนุ ถนอม กอหญ้าก้มหน้ามองชายหนุ่ม ด้วยแววตาอ่อนไหว

แต่เมื่อกริชชัยหันไปมอง หญิงสาวก็มองเมินออกไปด้านนอก

“ โอเคแล้ว ลงไปกันได้ ห้ามแสดงกิริยาแบบนี้ ต่อหน้าพ่อแม่ และน้องๆ ของผม

ไม่งั้น ผมจะบอกแม่ว่าเราเป็นอะไรกัน “

“ ไม่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ” หญิงสาวสวนทันควัน

“ ถ้าเธอยังบอกว่า เราไม่เป็นอะไรกัน ฉันจะแสดงให้ดู ว่าไง”

“ ไปหรือไม่ไปดีล่ะ ฉันก็ชักไม่หิวข้าวแล้ว ยิ่งเธอหวานไปทั้งตัวแบบนี้ “ กริชชัยส่งสายตาจาบจ้วง ทะลุทะลวง

“ บ้า คนลามก “

“ว่าไง จะไปกินข้าว หรือให้ฉันกินเธอที่นี่ ดีล่ะ บอกไว้ก่อน ถ้าฉันกินเธอเมื่อไหร่

เธอไม่ได้กลับบ้านง่ายๆ แน่ๆ แต่ถ้าเธอไปกินข้าว กินเสร็จจะเดินไปส่งที่บ้าน “

“ ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้ ไม่ได้เป็นง่อย “ กอหญ้าพูดน้ำเสียงสะบัด

“ ฉันบอกว่าฉันจะไปส่ง อย่าดื้อ ไม่งั้นเจ็บตัวแน่ “

“ ถ้างั้นไม่ต้องมาถาม จะให้ทำอะไร สั่งมาเลย คุณถือไพ่เหนือกว่าแล้วนี่ “

กอหญ้าพูดน้ำเสียงท้อแท้

“ ก็แค่นั้น โยกโย้ไปได้ น่าเบื่อ” กริชชัย อุ้มหญิงสาวลงจากอ่าง ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้ม เสียงดัง

“ คุณกริชชัย “

“ครับ คุณกอหญ้า มีอะไรหรือเปล่า “

น้ำเสียงของชายหนุ่มแฝงอาการล้อเลียน กอหญ้ากัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะเดินกระแทกเท้า

ตามชายหนุ่มลงไปห้องอาหาร กริชชัยจูงมือ กอหญ้าแทบตลอดเวลาระหว่างเดินจาก

ข้างบนลงสู่ข้างล่าง เมื่อใกล้ถึงบริเวณ ห้องอาหาร ชายหนุ่มปล่อยมือ ก่อนกระซิบเบาๆ

น้ำเสียงคุกคาม

“ ทำตัวให้น่ารัก ไม่งั้น คืนนี้เธอไม่ได้กลับบ้านแน่ๆ “

กอหญ้า หน้างอ แต่ก็เดินตามชายหนุ่มไปแต่โดยดี

ในห้องรับประทานอาหารซึ่งประกอบไปด้วย ธมกานต์ประมุขของบ้าน ซึ่งนั่งเป็นประธาน ข้างขวาคือ ตรีรินทร์ ต้นตาลและต้นน้ำนั่งอยู่ถัดจากตรีรินทร์ออกมา ทุกคนกำลังรอ กริชชัย

„ยัยน้ำ พี่เขาว่ายังไง จะลงมากินข้ามไหม “ ตรีรินทร์ถามน้ำเสียงมีกังวล

„ บอกว่าจะตามมานะคะ อ้าว นั่นไงพูดถึงก็มาพอดี “ ต้นน้ำ มองเห็นกริชชัยเดินเข้ามาในห้อง

แต่ก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็นบุคคลที่เดินตามมา

„ โลกแตกแน่ๆ ญ่า เดินเข้ามากับพี่ชาย “ ต้นน้ำ กรีดร้องน้ำเสียงตื่นเต้น

ธมกานต์ และตรีรินทร์ มอง บุตรชาย และบุตรบุญธรรม เดินตามกันมา แล้วรู้สึกดีใจ

„ ตายแล้ว ยัยญ่า มา มาให้ป้ากอดหน่อย ไม่ได้เจอกันเป็นอาทิตย์ “ ตรีรินทร์ลุกขึ้นเข้าไปสวมกอด บุตรสาวบุญธรรม ที่รักเอ็นดูเหมือนลูกในไส้

ตรีรินทร์หอมซ้าย ขวา แล้วโอบกอด “ คิดถึงจังเลย เดี๋ยวนี้ไม่เห็นมาคุยกับป้ามั่งเลย หรืองานเดินแบบเยอะ เรียนหนักหรือเปล่า มีอะไรบอกป้าได้นะ ญ่า”

„ นี่ คุณ ๆ มานั่งนี่ ได้แล้ว เอานั่งประจำที่ กอหญ้า นั่งข้างๆ พี่กริชนั่นสิลูก “

ธมกานต์เสนอแนะ

„ เออ ไม่เป็นไรค่ะ ญ่าไปนั่งข้างน้ำก็ได้ “ กอหญ้าก้าวเท้าจะออกเดิน แต่ต้องชะงักเมื่อ

ชายหนุ่มคว้าข้อมือไว้

„ พี่ว่า น้องญ่านั่งข้างๆ พี่ดีกว่า ไปนั่งข้างน้ำ แล้วจะตักอาหารได้ไง “ กริชชัย ส่งสายตาดุดัน

กอหญ้า กัดริมฝีปากแล้วเดินไปที่เก้าอี้ ที่ชายหนุ่มเลื่อนไว้ให้ หญิงสาวค้อน ชายหนุ่มด้วยความหมั่นไส้

ต้นน้ำชะโงกหน้ามากระซิบ “ ไม่น่าเชื่อเลยญ่า มากับพี่กริชได้ไง โลกจะถล่ม เออ แล้วเข้ามา

ตอนไหน น้ำก็นั่งเล่น เจ้าปุกปุยอยู่หน้าบ้านตั้งนาน ไม่ยักจะเห็น” ต้นน้ำยักไหล่ อย่างมึนงง

กอหญ้า นิ่งเงียบ หญิงสาวมองภาพอบอุ่นภายในบ้าน พิพัฒนพงค์ แล้วน้ำตารื้น “ ชีวิตครอบครัวแบบนี้มิใช่เหรอ ที่เธอโหยหา แม้ว่า ทุกๆคนที่บ้านนี้ จะเอ็นดูเธอแค่ไหน แต่กอหญ้าก็รู้

เต็มอกว่า เธอเป็นแค่ส่วนเกิน ของครอบครัวนี้

กริชชัยหัวเราะ เมื่อ ฟังต้นน้ำเล่าเรื่องตลกในโรงพยาบาล ก่อนจะหันมามองหน้า

หญิงสาวที่นั่งเคียงข้าง ขมวดคิ้ว กริชชัย เอื้อมมือไปตักหมู ชายหนุ่มจงใจเอนกายเข้ามาใกล้

จนใบหน้าเฉียด คางหญิงสาวไปแค่ นิดเดียว

กอหญ้าตกใจ ใบหน้าร้อนผ่าว ก่อนจะส่่งสายตาดุ ให้ชายหนุ่ม กริชชัย ยิ้มยั่วยวน

ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเล็บ มาจิกที่หน้าขา

„ โอ๊ย ...“ เสียงกริชชัยร้องลั่น กอหญ้ามีใบหน้าตื่น เมื่อตกใจไม่คิดว่า ชายหนุ่มจะร้องเสียงลั่นห้อง

„ กริช เป็นอะไรลูก ร้องเสียงดัง “ ตรีรินทร์ มีท่าทางตกใจ เมื่อได้ยินบุตรชายเพียงคนเดียวร้องเสียงดัง

„ ผมโดน มดกัดครับ “ กริชชัยปรายตามอง กอหญ้า

ชายหนุ่มแอบ ยึดข้อมือหญิงสาวไว้ ก่อนจะใช้ลูบต้นขาไปมา กอหญ้าพยายามที่จะดึงข้อมือกลับ แต่ถูก ชายหนุ่มดึงไว้อย่างแน่น หนา

กอหญ้าส่งสายตาดุ แต่ชายหนุ่มทำไม่รู้ ไม่ชี้ หญิงสาวก็เลย ปล่อยเลยตามเลย กริชชัยจับข้อมือ ก่อนจะวาง ฝ่ามือของตัวเองบนฝ่ามือของหญิงสาว ก่อนจะลูบไล้ต้นขาของตนเองไปๆ มาๆ

ชายหนุ่มกางนิ้วออก แล้วจะวางมือบนมือเล็กนิ่ง ความร้อนถ่ายทอดจากฝ่ามือสู่ฝ่ามือ จนกอหญ้าใบหน้าร้อนผ่าว

โดยที่ไม่มีสายตาใดๆ ภายในห้อง สังเกตุเห็น กริชชัย กินข้าวไป แล้วยิ้ม อย่างมีความสุข

โดยเจ้าตัวก็ไม่ทราบว่า ตนเองมีความสุขจากอะไร

„ ใกล้สอบแล้วใช่ไหม กอหญ้า ป้าว่าจะถาม เมื่อไหร่จะปิดเทอม “ ตรีรินทร์พูดขณะที่วางแก้วน้ำ ลง แววตาที่มองมาที่กอหญ้า อบอุ่น

กอหญ้าขยับตัว “ เออ วันพรุ่งนี้ มีสอบหนึ่งตัวค่ะ สอบสามวัน อาทิตย์หน้าก็ปิดเทอมแล้วค่ะ”

„ ดีจัง จะได้มาช่วยงานที่โรงแรม ป้านะ งานล้นมือ”

„ ค่ะ “ กอหญ้ารับคำ

„ หมู่นี้ ไม่เห็น ตาหมอเลย งานยุ่งงั้นเหรอ คบกันมากี่ปีแล้ว “ ตรีรินทร์เอ่ยถาม

ต้นน้ำ ชะงักรู้สึกฝืดขึ้นในลำคอ รู้สึกร้อนผ่าวที่หัวตา หญิงสาววางช้อน ก่อนจะขยับตัว

„ พี่หมองานยุ่งมั่งคะ”

„ บอกว่าป้าคิดถึง ชวนมาทานข้าวที่บ้านก็ได้ “

„ค่ะ “

กริชชัย วางช้อนเสียงดังกระทบจาน “ ขอโทษครับ ช้อนหลุดมือ ชายหนุ่มเผลอบีบข้อมือหญิงสาว กอหญ้านิ่วหน้า ก่อนจะใช้เท้าเหยียบเท้าของชายหนุ่ม

สักครู่ สาวใช้ จากเรือนหลังเล็ก เดินเข้ามาพร้อมส่งมือถือ ให้กับ หญิงสาว

„ คุณญ่าขา คุณหมอโทรมาตั้งหลายหนแล้วค่ะ คุณญ่าลืมโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ นมอิ่มให้หนูเอามาให้ค่ะ เผื่อคุณหมอมีธุระด่วน “

กอหญ้าวางช้อนก่อนถือโอกาสดึงมือจากชายหนุ่ม “ ญ่าขอตัว แป๊ปหนึ่งนะคะ “

„ ผมก็อิ่มแล้ว รินทร์ ปล่อยให้เด็กๆ คุยกันเถอะ ไปเดินเล่นกันเถอะ ย่อยอาหาร ขืนนั่งๆ นอนๆ ผมลงพุงอีกแน่ ๆ “

ตรีรินทร์ ยิ้มรับ ก่อนจะเดินตามธมกานต์ ออกไป

ต้นน้ำ มองโทรศัพท์ ของกอหญ้าแววตาเศร้า แต่ฝืนยิ้ม “ น้ำขอตัวก่อนนะคะ มีเครส ต้องเขียนเพิ่มเติม “

ต้นตาลมองน้องสาว ด้วยความสงสาร คงมีเธอเพียงคนเดียวในบ้าน ที่รู้ว่า ต้นน้ำแอบรัก นายแพทย์ อนวินท์ บุตรชายบุญธรรมของนายแพทย์เอกชัย และ นางพยาบาลอรวสา ต้นตาลแอบสังเกตุ

น้องสาว ตั้งแต่ มัธยมจนมาแน่ใจเมื่อน้องสาว เลือกเรียนพยาบาล ทั้งๆ ที่กลัวเลือด

„ พี่มีงาน ต้องทำเหมือนกัน ไปนะคะ พี่กริช “

กริชชัยกดปิดมือถือ ก่อนจะสอด เข้าไปเก็บในกางเกง หน้าตาเฉย

„ นี่คุณกริช เอาโทรศัพท์ฉัน คืนมา “

„ เธอไม่มีสิทธิ์จะคุยกับผู้ชาย หน้าไหนอีก ลืมไปแล้วเหรอ เธอเป็นอะไรกับฉัน ยังหน้าด้านไปอ่อย ไอ้หมออยู่ได้ “

กอหญ้าหน้าชา ก่อนมองหน้าชายหนุ่มเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ กัดฟันพูด “ อย่าพูดเรื่องที่

มันแล้วไปแล้ว สำหรับฉัน บอกแล้วไงว่า ให้ทานหมากิน ไม่คิดจะใส่ใจ เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา

พี่หมอรอฉันอยู่ “

„ไม่ให้ มีอะไรไหม “ กริชชัยตอบเสียงแข็ง

กอหญ้า กำหมัด กัดริมฝีปากจนรู้สึก ห่อเลือด “ ฉันเกลียดคุณ ให้ตายสิ “ หญิงสาวหันตัว เดินออกจากตัวบ้าน ด้วยความโมโห

„ เดี๋ยว ยัยกระปุกตั้งฉ่าย ...เอ๊ย กอหญ้า หยุด ฉันบอกให้หยุด “ กริชชัย ตวาดเสียงดัง

„ ไม่หยุด จะทำไม “

กริชชัยคว้าตัว หญิงสาว ก่อนเดินลากไปที่มุมตึกด้านหลัง ผลักหญิงสาว จนกอหญ้าหัวโขก

เข้ากับกำแพง เล็กน้อย

„ อย่ามาอวดดี กับฉัน เธอติดหนี้ฉัน เธอต้องชดใช้ “

„ หนี้บ้าบออะไรของคุณอีกล่ะ “

„ ก็ที่ทำให้ฉันต้องระเห็จ ไปเมืองนอก สิบกว่าปี ไง ความจำเสื่อมหรือไง พูดอยู่เมื่อกี้”

„ มันไม่ใช่ความผิดของฉัน คุณไม่ต้องมาโยนความผิดให้คนอื่น “ กอหญ้าเถียงเสียงสั่น

„ แล้วทีเธอล่ะ โทษว่าฉันเป็นต้นเหตุให้แม่เธอตาย ทั้งที่ ฉันก็ไม่มีความผิด ฉันไม่ได้ต้องการให้ แม่เธอมาปกป้องสักนิด “

กอหญ้า นิ่งอึ้ง หญิงสาวเม้มปากแน่น “ ยังไง คุณก็คือ ฆาตกรที่ทำให้แม่ ฉันตาย ไม่ว่ายังไง

ฉันก็ไม่มีวัน ญาติดีกับคุณ จำไว้ “ กอหญ้าผลักร่างชายหนุ่มอย่างแรง แล้วออกวิ่ง อย่างสุดตัว

กริชชัย วิ่งตามหญิงสาว ก่อนจะมองตามร่าง ของกอหญ้าด้วยความเป็นห่วง

„ อย่าวิ่ง กอหญ้า แถวนี้หินแหลม เยอะ “

กอหญ้าวิ่ง ไม่คิดชีวิต แต่แล้ว ก็สะดุดเข้ากับก้อน หินจนล้มลง อย่างไม่เป็นท่า

กริชชัยมองภาพหญิงสาว สะดุดหัวคะมำ แล้วตกใจ ก่อนจะหลุดหัวเราะเสียงดัง

„ บอกแล้ว ไม่ฟัง แล้วเป็นไง “

กอหญ้า น้ำตาคลอด้วยความเจ็บ ก่อนจะพยายามพยุงตัวเอง ลุกขึ้น อย่างทุลักทุเล

„ อ้าว ลุกไหวไหม “

„ ไม่ต้องมายุ่ง จะไปไหนก็ไป “ กอหญ้าตวาด เสียงดัง

„อย่าดื้อหน่อยเลย มานี่ ฉันจะอุ้มเธอไป “

„ ไม่ต้อง บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง “ กอหญ้าปัดมือ จนเผลอล้มลงไปอีกรอบ

„ โอ๊ย “

„ สมน้ำหน้า มานี่ ยัยเด็กบ๊อง”

กริชชัย อุ้มหญิงสาว กอหญ้ามีใบหน้าตกใจ เผลอร้องออกมา ด้วยความตกใจ ก่อนจะคล้องแขน

เข้าที่ต้นคอชายหนุ่ม อัตโนมัติ กริชชัยยิ้ม ส่ายศีรษะไปมา

„ แค่เนี่ย ทำเป็นเล่นตัว อยู่นิ่งๆ นะ ถ้าดิ้นอีก จะโยนลงน้ำ “

กอหญ้ากัดริมฝีปากเแน่น

„ คุยอะไรกันกับ ไอ้หมอ”

กอหญ้านิ่งเงียบ ทำเป็นหูทวนลม

„ กอหญ้า ฉันถามไม่ได้ยิน หรือไง “

หญิงสาว ถอนหายใจยาว “ ได้ยิน แต่ไม่อยากตอบ เข้าใจไหมคุณกริชชัย ว่าเรื่องส่วนตัว “

กริชชัย แยกเขี้ยว ก่อนจิกสายตาดุดัน “ ไม่มีเรื่องส่วนตัว กับเธออีกต่อไป นับตั้งแต่เธอเป็นเมียฉัน “

กอหญ้า กรีดร้อง เสียงดัง “ บ้า หยุดพูดเรื่องนี้เสียที หยุดตอกย้ำถึง ความบ้ากามของคุณ

แล้วจำไว้ด้วย สำหรับฉัน มันคือฝันร้าย ที่ฉันลืมไปหมดแล้ว “

กริชชัยหยุดเดิน จ้องนัยน์ตาดุดัน “ มันแค่เริ่ม เท่านั้น คุณกอหญ้า มนัสสุกานต์

จำเอาไว้ว่า หนี้แค้นนี้ ฉันจะเอาคืนเธอให้สาสมกับ ความโดดเดี่ยวตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา “

„ นี่คุณกริชชัย จะเอายังไงกับฉัน “

„ ไม่ยังไง ตอนนี้ แค่บอกเธอว่า เธอมีเจ้าของแล้ว เธอคือ ของมีตำหนิ คือ ของเกรดบี

เพราะฉะนั้น ไม่ต้องสะเออะ ไปคุยกับใครอีก “

กอหญ้า กรีดร้อง อย่างโมโห ก่อนจะใช้มือหนึ่งทุบที่ไหล่กว้าง “ คนบ้า คนผีทะเล

เกลียด ฉันเกลียดคุณ “

„ ฉันถามว่า คุยอะไรกับไอ้หมอ”

กอหญ้า ถอนหายใจ ก่อนตอบ “ พี่หมอจะมารับฉันไปสอบ วันพรุ่งนี้ สอบเสร็จ

จะไปดูหนัง กินข้าว มีอะไรไหม “

„ โทรไปยกเลิก ซะ “

„ ไม่ได้ นานๆ พี่หมอ จะได้วันหยุด ไม่ต้องขึ้นเวร “

„ ทำตามที่ฉันบอก กอหญ้า แล้ว โทรไปยกเลิกนัด พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งเธอที่มหาลัยเอง

อย่าขัดขืน ไม่งั้น ฉันคงต้องบอกเรื่องของเรากับ แม่ คิดดูว่า แม่จะคิดยังไงกับเธอ “

เมื่อเดินมาจน ถึงบริเวณหน้าบ้าน กริชชัย ก็หยุดพูด ก่อนส่งสายตา เอาจริงเอาจัง จนกอหญ้า เผลอกัดริมฝีปาก แววตารื้นด้วยหยาดน้ำตา หญิงสาวพยายามกระพริบตา เพื่อให้น้ำตาไหลย้อน

กลับไป

นมอิ่ม เห็นกริชชัยอุ้มกอหญ้ามา ก็เอามือ ปิดปาก “ ตายแล้ว คุณกอหญ้าเป็นอะไรคะนั่น “

„ หกล้มครับ ห้องเขาทางไหน “

„ ข้างบนค่ะ คุณกริชไปส่งคุณญ่า ก่อนนะ นมอุ้มไม่ไหว เดี๋ยวนมไปต้มน้ำ แล้วจะตามไป “

„ ครับ “

“เก้าโมงตรง นะครับคุณย่า สิบโมงผมมีนัดผู้รับเหมา “ อดิศร กล่าวใบหน้าเคร่งขรึม

“จ๊ะ หลานรัก ย่าขอบคุณศร กับ ศวรมากนะลูกนะ เดี๋ยวย่าจะให้เลขาโทรไปย้ำกับเจ๊ ไข่ว่า คนที่ส่งไปต้องมืออาชีพ ห้ามเลท