บทที่ 9

รุ่งเช้าอีกวันหนึ่ง ขณะที่กอหญ้ากำลังรับประทานข้าวเช้ากับคุณหญิงมณีจันทร์ โดยมีนมอิ่ม ยืนอยู่ด้านข้าง เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งทำให้กอหญ้า หันไปมอง

“ เอ้า มากันแล้วรึ ขอโทษทีที่ให้ เด็กไปเชิญมาแต่เช้า มา มา แม่กำลังทานข้าวต้ม

มาทานด้วยกัน เอ้า มาครบกันไหมนั่น “

“ ขาดตากริชครับ กำลังให้คนไปตาม คงตามมาเร็วๆนี้แหละค่ะ “

ตรีรินทร์กล่าว ก่อนนั่งข้างๆ กอหญ้า

“ แม่มีเรื่องสำคัญจะบอก แล้วอยากปรึกษา ขอโทษที่กระทันหันเพราะเดี๋ยวแม่ต้องไปธุระ กับแม่แก้วที่พม่าสักสองสามวัน ก่อนจะไปถือศีล ที่เชียงรายสักพัก หลวงพ่อท่านชวนหลายรอบแล้ว แม่ก็เลยมีความคิดจะซ่อมเรือนหลังเล็ก หลังคามันเก่ามากแล้ว ว่าจะซ่อม จะซ่อมตั้งนาน วันก่อนเดินในสวนก็เลยปรึกษากับเจ้ากริช มันก็แนะนำให้รื้อของเก่าทิ้งหมด แล้วเปลี่ยนหลังคาใหม่ เจ้ากริชอาสาจะหาบริษัทมาทำให้ แม่ก็เห็นว่าดี แต่ติดที่

แม่ห่วง ยัยกอหญ้าสิ ถ้าซ่อมแซมแล้วจะไปนอนที่ไหน “

ตรีรินทร์หันมาลูบหลัง ลูกสาวบุญธรรมที่เธอรักเหมือนลูกแท้ๆ “ ก็ไปนอนตึกใหญ่สิคะ ห้องเยอะแยะ”

กอหญ้าซึ่งกำลังตักข้าวต้มเข้าปาก ถึงกับ สำลักข้าวต้ม

“ โอ๊ย ดีใจจังเลยค่ะ คุณย่า มานอนกับเรา สิ จะได้นึกถึงสมัยเป็นเด็ก “ ต้นน้ำพูดเสียงใส

กอหญ้ามองคนโน้น คนนี้ ใจเต้นแรง นึกถึงความยุ่งยากที่กำลังจะตามมา

“ ไม่เป็นไรค่ะ ระหว่างซ่อมหลังคา ญ่าว่าจะขออนุญาติไปนอนคอนโด ยัยพัชจะสะดวกกว่า” หญิงสาวเอ่ยขออนุญาติ

“ ไม่ได้ “ เสียงเข้ม ดังมาทางด้านหลัง ทำให้ทุกคนในห้องเงียบกริบ

กริชชัยพูดเสียงดัง แววตาคมเข้ม จ้องที่กอหญ้าเขม็ง

“ ใครจะคิดยังไง ที่เธอออกไปอยู่ข้างนอก”

“ นั่นสิ กอหญ้า ตึกใหญ่ห้องเยอะแยะ ขึ้นไปอยู่กับป้า “ ตรีรินทร์ลูบไหล่เบาๆ

“ นอนห้องเราก็ได้ จะนอนคุยกันเหมือนสมัยเด็กๆ “

“ ห้องยัยน้ำ ไม่ได้แน่ กอหญ้ารำคาญแน่ๆ ยัยน้ำกรนเสียงดัง อีกอย่าง ช่วงนี้แกขึ้นเวรบ่อย มันจะรบกวนยัยญ่า” เสียงต้นตาล แทรก

“ ญ่าไปนอน กับพี่หวานก็ได้ค่ะ อย่ายุ่งยากเลย”

“ ไม่ได้ ไม่ได้ ตึกใหญ่ห้องเยอะแยะ แต่เอ ถ้าเป็นส่วนตัว แล้วให้ยัยญ่ามีสมาธิอ่านหนังสือ เพราะช่วงนี้ใกล้สอบ ก็นั่นไง รินทร์ ที่คุณทำให้ตอนเด็กๆ “

ตรีรินทร์คิดตาม เธอจัดให้เด็กๆ เป็นโซนๆ ต้นน้ำ ต้นตาล ชั้นสอง คนละปีก

กริชชัยและกอหญ้า อีกคนละปีกตึก แต่เมื่อเด็กๆ กริชชัยอาละวาดไม่ให้ใครขึ้นไปยุ่งทำให้ตรีรินทร์ตามใจบุตรชายเพียงคนเดียว

ตรีรินทร์เงยหน้ามอง กริชชัย แต่เลือกที่จะเงียบ ธมกานต์มองบุตรชายเพียงคนเดียวนิ่ง

“ ให้เขาไปอยู่ ปีกขวา ผมอยู่ปีกซ้าย อย่างที่แม่เคยตั้งใจไว้”

ตรีรินทร์มองบุตรชายอย่างผิดความคาดหมาย แววตาตื่นเต้น “ จริงเหรอกริช ตกลง

กริชโอเคนะลูก “

“ ครับ ผมไม่มีปัญหา” กริชชัยจ้องกอหญ้านิ่ง หญิงสาวขยับตัวอึดอัด

“แผนอีตานี่แน่ๆ “ กอหญ้าคิดในใจอย่างหวาดหวั่น

“ เอาอย่างงั้นแหละ เรื่องเก่าก็ทิ้งกันไป เริ่มต้นใหม่ ย่าจะได้ไปปฏิบัติธรรมอย่างหมดห่วง “ คุณหญิงมณีจันทร์กล่าวตัดบทสนทนา

“ ญ่า ไม่สะดวกใจ คือ ญ่าอยากไปพักกับ ยัยพัชมากกว่าค่ะ นะคะ ป้ารินทร์

นะคะ คุณย่า นี่ก็ใกล้สอบแล้ว ยัยพัชคงติวให้รินทร์ได้”

“ ก็ให้ยัยพัชมานอนกับเราที่นี่สิ “ ตรีรินทร์เอ่ย

กอหญ้าขยัยเข้าไปกอดแขนตรีรินทร์ ก่อนซบที่ไหล่อย่างออดอ้อน “ นะคะป้ารินทร์

ให้ญ่าไปอยู่กับยัยพัชนะคะ “

ตรีรินทร์มองหญิงสาว ในใจเกิดความลังเล กริชชัย เดินเข้ามาคว้าแขนกอหญ้า

หญิงสาวตกตะลึง

“ขอโทษครับแม่ ผมมีเรื่องคุยกับกอหญ้า สองต่อสอง “ กริชชัยลากแขน

กอหญ้าทำหน้าตื่น เพราะไม่คิดว่า ชายหนุ่มจะกล้าบ้าบิ่นขนาดนี้ ท่ามกลางสายตาของคนในครอบครัวทุกคน

กริชชัยผลักหญิงสาว ชิดกับกำแพงขาว ชายหนุ่มกัดฟันพูด “ คิดว่าทำวิธีนี้แล้วจะหนีฉันพ้นหรือไง เธอต้องขึ้นไปอยู่ ชั้นเดียวกับฉัน ที่ฉันให้เธอไป ไม่ใช่พิศวาสเธอ ฉันแค่

ไม่อยากให้แม่คิดมาก เข้าใจไหม”

“ไม่ ฉันไม่ไป “ กอหญ้าสะบัดเสียงพูด นัยนตาดื้อดึง

“ เธอต้องไป ไม่ไปมีเรื่องแน่ๆ “

“ นี่คุณกริชชัย เลิกยุ่ง เลิกวุ่นวายกับฉันทีได้ไหม คุณทำลายชีวิตฉันไม่พอหรือไง”

“ ยัง เธอต้องชดใช้ให้ฉัน ที่ทำให้ฉันต้องจากบ้านนี้ไปสิบปี จำไม่ได้หรือกอหญ้า

หรือต้องให้ทบทวนบ่อย ๆ เธอต้องย้ายขึ้นไป ถ้าไม่ไปฉันจะไปบอกแม่ว่าเราเป็นอะไรกัน

คิดดูว่า แม่ พ่อ หรือแม้แต่คุณย่าจะคิดยังไง” กริชชัยกระซิบที่ข้างๆ หู

“ นี่ คุณนี่มันชั่วร้ายจริงๆ “

“ รู้ก็ดีแล้ว เข้าไปแล้วบอกว่า เธอจะย้ายขึ้นไปอยู่ชั้นเดียวกับชั้น พูดดีๆ ด้วย

อย่าให้ทุกคนผิดสังเกต “ กริชชัยขู่ เสียงเบา

กอหญ้าหลับตา ก่อนจะสะบัดตัว ก้าวเดินเข้าไปในบ้าน ขาสั่นเล็กน้อย ด้วยอารมณ์ที่อัดแน่น ในใจ

“ อ้าว มาโน้นแล้ว ว่าไงยัยญ่า จะเอาไง ย่าจะได้ไปธุระต่อ” คุณหญิงมณีจันทร์เร่งเร้า

“ ค่ะ คุณย่า ญ่าจะขึ้นไปอยู่บนตึกค่ะ แต่ว่านานแค่ไหนค่ะ เปลี่ยนหลังคาเนี่ย”

“ ประมาณหนึ่งเดือน “ ธมกานต์ตอบ เสียงขรึม

กอหญ้าถอนหายใจ ด้วยหัวใจว้าวุ่น กริชชัย จ้องมองหญิงสาว เขม็ง ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดเมื่อเห็นปฏิกริยาที่แสดงท่าทาง รังเกียจและหวาดกลัวของหญิงสาว ดังนั้น

ชายหนุ่มจึงรวบรัดตัดความทั้งๆ ที่ความตั้งใจแรก แค่อยากให้หญิงสาวไปอยู่ใกล้ๆ

ตอนแรกตั้งใจจะอ้อนวอนหญิงสาวดีๆ แต่เมื่อหญิงสาวทำท่าทางแสดงความรังเกียจ

ชายหนุ่มเลยต้องบีบบังคับทั้งๆ ที่ ไม่มีอยู่ในความคิดมาตั้งแต่ต้น

ร้านกาแฟ ในห้างสรรพสินค้า ในวันต่อมา

พัชรา กำลังนั่งทำงานในไอแพค ขณะที่ยกกาแฟ ขึ้นดื่ม กอหญ้า เดินเข้ามาสมทบ

“ รอนานไหมยัยพัช “ กอหญ้าพูดน้ำเสียงอ่อย

“ รอแกจนชิน แล้ว เป็นไงแฟชั่นโชว์ เรียบร้อยไหม”

“ พัช “

“ ฮืม “

“ วันศุกร์นี้ ไปนอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ “

“ ทำไม “

กอหญ้าอึ้งก่อนหลบสายตาเพื่อนสาว “ เปล่า แค่อยากนอนคุยด้วย “

“ เห็นแกว่าคุณย่าจะปิดเรือนหลังเล็ก ซ่อมแซมแล้วแกไปนอนที่ไหน”

“ เออ วันศุกร์นี้ไง ฉันต้องย้ายไปนอนบนตึก ฉันกลัว แกไปนอนเป็นเพื่อนนะ”

“ เดี๋ยวดูก่อนนะ มีนัดอะไรหรือเปล่า “

พัชราเปิดสมุดนัด ก่อนพยักหน้า “ โอเค ไม่มีปัญหา ฉันไปหาแกที่บ้านหลังเลิกงานนะ “

“ จริงๆ นะเพื่อน รักพัชที่สุดเลย “

กอหญ้า ยังรู้สึกหวั่นไหว จึงต้องการมีเพื่อน ไปอยู่ด้วย หญิงสาวนอนคิดมาหลายวัน จึงคิดออกว่าคงต้องหาวิธี หลบชายหนุ่มให้ได้นานที่สุด

“ไว้วันหลังก็ขอป้ารินทร์ ไปนอนข้างนอกบ้าง เดือนหนึ่งก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว”

หญิงสาวพึมพำในใจ

“ เห้ย นั่นพี่ตาล มากับใครนะ “ กอหญ้าชะโงกหน้าเมื่อมองเห็นว่าฝั่งตรงข้ามร้านอาหาร ญี่ปุ่น พี่สาวบุญธรรมนั่งอยู่กับ คนสองสามคน

“ ไหน ใครกัน”

“ พี่ต้นตาลไง พี่สาวฉันเอง “

“ คนไหน “

“ คนที่ใส่สูทนั่นไง คนที่หน้าขรึมๆ นั่นแหละ “

“ เท่หจังเนอะ พี่สาวเหรอ แต่ทำไมแต่งสูท ใส่กางเกง”

“ อืม พี่ตาลไม่ชอบใส่กระโปรงตั้งแต่เด็กๆ แล้ว “

“ ฉันเคยอ่านเจอ ว่าเขาเป็นนักธุรกิจแนวคิดใหม่ เก่งมาก”

“ แน่นอน ตอนเรียนเกรด สามจุดเก้าตลอด”

“ โห เก่งเนอะ “ พัชราจ้องมองหญิงสาว ฝั่งตรงข้าม แววตาอ่อนโยน

“ แกไม่เข้าไปทักพี่สาวแกเหรอ” พัชราเอ่ยถาม

“ ไม่เอา สงสัยพี่ตาล พาลูกค้ามาเลี้ยง “ กอหญ้าพูดพลางกินขนมเค้ก

“ เขามีแฟนหรือยัง พี่สาวแก”

“ มีแล้ว คู่หมั้นนะ ไม่ใช่แฟน คบกันมานานมากกกกก สิบปีแกเชื่อไหม ใครจะมั่นคงขนาดนี้”

กอหญ้าทานขนมเค้ก ท่าทางเอร็ดอร่อย หญิงสาวทานเพลิน มือก็กดมือถืออ่านแมสเสจ พัชราเอื้อมมือมาปัดเศษขนมปังที่ติดริมฝีปาก เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ ต้นตาลเหลียวมามองเห็น หญิงสาวจ้องมอง ก่อนจะยกมือทักทายเมื่อกอหญ้าเหลียวมามองพอดี

ต่างคนต่างยิ้มให้กัน แล้วต้นตาลก็หันไปสนใจกับ ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า พัชรามอง พี่สาวเพื่อนด้วยความประทับใจ

“เท่ห์จังเลย พี่แก ทำงานเหมือนผู้ชายเลยเนอะ”

“ เก่งกว่าผู้ชายบางคนอีก พี่ตาลทำโปรเจ็คใหญ่ๆ เยอะมาก ดูแลบริษัทในเครือสิบกว่าบริษัท แต่บ้างานมาก ทำงานแทบไม่มีวันหยุดเป็นแบบนี้มาตลอด ตั้งแต่มัธยมแล้ว

พี่ตาล เริ่มทำงานตั้งแต่ ม.สี่ แล้วมั้ง “

“ โห ขนาดนั้นเชียวเหรอ”

“ อืม คุณลุงกานต์ เทรนพี่ตาล มาตั้งแต่เด็กๆ เพราะคุณกริชไปอยู่เมืองนอก พี่ตาลเลยต้องทำงาน ช่วยคุณลุงกับคุณป้า ตั้งแต่เด็ก”

“ อืม น่าทึ้งจัง “ พัชราเอ่ย แววตาสดใส

“ ไปเถอะ พูดแล้ว เราก็ไปทำงานของเราบ้าง เม็คมันนี่ “ พัชราเอ่ยน้ำเสียงสดใส

ก่อนจะคล้องแขน กอหญ้าอย่างสนิทสนม