“สงวนมาสามสิบปี ไข่แดงยังอยู่ไม่โดนจิ้มสักที คนสวยเครียดค่ะเจ๊” เวนิสาคร่ำครวญ ความสมบูรณ์แบบเกินไปก็ทำให้ผู้ชายขยาด คงคิดเอาว่าสวยๆ อย่างนี้น่าจะมีแฟนแล้วเลยไม่มีใครกล้าจีบ ให้ตายสิ!
“ว่าไปนั่น ฉันว่าอีกไม่นานแกคงเสร็จคุณนายแม่ โดนจับแต่งงานกับอีตาเจ้าของสเปิร์มชัวร์!” รวีกานต์เอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ
“แหม...ถ้าเขายอมแต่งฉันก็แต่งนะ คนนี้น่ะข้อยกเว้น โอ้ว! คนอะไร หล่อ รวย ตัวสูงด้วย ปากน่าจูบอีกต่างหาก โอ๊ย...อยากจะพลีร่างให้เดี๋ยวนี้เลย”
เวนิสาทำหน้าเคลิ้มฝัน สองเพื่อนรักส่ายหน้าทำท่าแขยง ก่อนจะหยิบน่องไก่ชิ้นหนึ่งยัดเข้าปากชะนีสายหื่น
“พูดซะอยากจะเห็นหน้าเลย บอกมาซิ เขาเป็นใคร”
กะเทยร่างหมีถามมา แต่เวนิสาส่ายหน้าพรืด
“บอกไม่ได้ เดี๋ยวโดนฟ้อง แม่บอกว่าเขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เอาเรื่องบ้าๆ นี่ไปขอให้เขาช่วย ฉันต้องปิดเป็นความลับ ห้ามเปิดเผยว่าเขาเป็นใคร แต่ว่า...ถ้าเอ่ยชื่อออกไปใครๆ ก็คงรู้จัก เพราะเขาฮอตมาก!”
“เฮ้อ...เกิดเป็นคนรวยนี่ดีจริงๆ ทำอะไรเพี้ยนๆ ได้หน้าตาเฉย เอานี่...ค่าบ้านงวดสุดท้าย ฉันเป็นไทแล้วโว้ย!”
รวีกานต์โยนเงินปึกเล็กๆ ให้เพื่อนสาว ตอนสร้างบ้านหลังนี้เธอไม่มีเงินสักบาท เวนิสาช่วยออกให้ในส่วนของเธอ พอเรียนจบเธอก็ผ่อนคืนเจ้าหล่อน จนในที่สุดก็ครบจำนวนแล้ว
“นี่...ฉันบอกว่าไม่ต้องคืนก็ได้ ฉันให้แกอยู่นี่ไปจนตายยังได้เลย”
“ไม่ได้หรอก เพื่อนกันต้องหารสิ ฉันไม่ใช่เพื่อนกินนะ ที่เห็นเพื่อนรวยแล้วต้องเกาะ”
“ฉันยอมให้แกกับเจ๊หวานเกาะอย่างยินยอมพร้อมใจเลย”
แม่สาวสวยแต่โทรมยังไม่หยุดเอ่ยเย้า หยิบเอาเงินปึกนั้นใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเริ่มแทะน่องไก่ที่ถืออยู่ในมืออีกข้าง อาการปวดตุบๆ ยังคงมีอยู่ที่ท้องน้อย ได้แต่อดทนกับมันให้ถึงที่สุด
“นี่...วันนี้ฉันเจอบอสใหญ่ด้วยนะ เขาคุยกับฉันแถมยังเอาร่มให้ยืมด้วย โอ๊ย...ใจนี่เต้นตุบๆ เลย”
น่องไก่ในมือเวนิสาถูกวางลงเบาๆ คำว่า ‘บอสใหญ่’ ที่รวีกานต์เอ่ยอ้างทำเอาความอร่อยหมดจากไก่ชิ้นนี้ แม่แสงตะวันยามเช้า ในที่สุดก็ทำตามฝันได้สำเร็จสินะ
“เล่ามาเดี๋ยวนี้ตะวัน นั่นผู้ชายของฉันนะยะ!”
เจ๊หวานมีทวง ใครก็รู้ว่าบอสของรวีกานต์เนื้อหอมขนาดไหน แม้ว่าไม่มีใครได้มีโอกาสคบหาดูใจกับเขาอย่างจริงจังก็เถอะ
“คือว่า...” แล้วรวีกานต์ก็เริ่มเล่าเรื่องตอนหัวค่ำให้เพื่อนๆ ฟัง เจ๊หวานฟังไปก็อายม้วน เขินแทนรวีกานต์ในสถานการณ์นั้น ในขณะที่เวนิสาต้องซ่อนความไม่สบายใจไว้ใต้ใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ฉันว่าบอสต้องปิ๊งหล่อนแน่เลย”
“จริงหรือคะเจ๊ เขาจะชอบฉันจริงเหรอ”
“จริงสิ แม่ดวงตะวันของเราสวยน้อยซะเมื่อไหร่ จริงไหมยัยวี”
เวนิสาได้แต่พยักหน้ายิ้มๆ หากสวรรค์จะบันดาลให้ทั้งสองรักกันใครจะไปห้ามได้เล่า ความเจ็บปวดน่ะ คงไม่มากเกินกว่าจะแบกรับกระมัง เธอมั่นใจว่าไม่เคยคิดอยากแต่งงานหรือรักผู้ชายคนไหน แน่นอน นั่นเพราะเธอมีคนที่รักและอยากแต่งงานกับเขาแล้ว แม้ว่ามันจะเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ ก็ตาม
“เขาน่ะ ยังหล่อเหมือนสมัยก่อนเลยนะคะ ดูคมเข้มขึ้นด้วย เมื่อก่อนตอนที่อยู่มหา’ลัย ฉันกับยัยวีกรี๊ดเขามากเลย เขาเป็นเดือนมหาลัยที่ฮอทมากๆ เนอะวีเนอะ”
“อือ...ฉันยังเคยเอาจดหมายรักของแกไปให้เขาด้วย น่าอายชะมัด เขาคงคิดว่าจดหมายนั่นเป็นของฉัน” เวนิสาเบะปากใส่
“ใช่ และนั่นทำให้เขาไม่เปิดอ่านแถมยังโยนทิ้งถังขยะให้ฉันต้องปวดใจเล่น”
รวีกานต์เท้าความ เธอปลื้มศศินมากนะ ถึงขนาดที่ว่าพอเรียนจบก็สมัครไปทำงานที่บริษัทเขา และน่าดีใจนักที่เธอได้เข้าทำงานที่นั่นจริงๆ
“แกเอาจริงหรือตะวัน ถ้าเขาชอบแกจริงๆ แกจะ...”
“เซย์เยสไปเลยเถอะ คนที่สมบูรณ์เพียบพร้อมขนาดนั้นน่ะ”
ยิ่งได้ยินเพื่อนรักเอ่ยเช่นนั้น เวนิสายิ่งสะเทือนใจ เอาเถอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดละ
“อ้อ...แกมีมาการ็องเหลือๆ บ้างไหม แบ่งใส่กล่องให้ฉันหน่อยสิ ผูกโบสวยๆ ให้ด้วยนะ ฉันจะเอาไปขอบคุณเขาเรื่องร่มน่ะ”
“หาทางอ่อยเขาละสิไม่ว่า”
“โอ๊ยเจ๊! อย่าพูดเหมือนรู้ทันสิ เขาใจดี ฉันก็อยากตอบแทนเขาบ้าง”
“ทำไมหล่อนไม่ทำเองละยะ มาการ็องน่ะ”
“แหม...เจ๊ก็พูดไป เจียวไข่ยังไหม้นี่ยังจะหวังให้ฉันทำมาการ็องเหรอ แล้วฉันน่ะ มีเพื่อนรักอย่างยัยวีอยู่ทั้งคน ไม่ต้องสนอะไรอยู่แล้ว เนอะวีเนอะ”
เวนิสาได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อนรัก ความอึดอัดในอกเริ่มต้นเท่าเมล็ดงา ทว่าหนึ่งปีที่ผ่านมามันได้เติบโตจนเกือบเท่าแตงโมลูกใหญ่ๆ คงทำได้แค่เก็บกลืนความอึดอัดไว้ ไม่สามารถบอกใครได้เลย
“เขาจะชอบกินเหรอ มาการ็องมันหวานนะ” ใช่...หวาน ศศินไม่ชอบกิน อย่างน้อยเขาก็เคยบอกแบบนั้นตอนพวกเธอนัดกินข้าวกันแบบพร้อมหน้าครอบครัว เขาดูไม่ปลื้มทุกสิ่งทุกอย่างยามมองมาที่เธอ เกลียดทุกเสียงที่เธอเอื้อนเอ่ยด้วย
“เถอะน่า ฉันก็หาข้ออ้างไปอ่อยเขาเหมือนเจ๊หวานว่านั่นแหละ พรุ่งนี้ทำให้หน่อยนะ” รวีกานต์ย้ำอีก
“อือ...จะลุกมาเตรียมให้แต่เช้าแล้วกัน”
บอกเพื่อนแล้วแอบถอนหายใจ เกิดมาเป็นดาววีนัสช่างห่างไกลความสุขเรื่องความรักเสียนี่กระไร บางทีเธอก็อยากเป็นดวงตะวันบ้าง มันส่องแสงสว่างสดใสเหมือนเพื่อนสาวของเธอนี่อย่างไร
ตกค่ำ วันเดียวกันศศินเดินเข้ามาในห้องอย่างมึนงง เขายังไม่ชินนักกับการมีเวนิสาอยู่ร่วมชายคา ไม่ชินกับอากาศเย็นๆ ของแอร์ในห้องด้วย ปกติแล้วเมื่อกลับมาถึงบ้านแบบนี้ เขาต้องรอหลายนาทีกว่าแอร์จะเย็น ตอนนี้เวนิสาหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง หล่อนขยับกายเล็กน้อย คงได้ยินเสียงเขาเดินเข้ามา“อะไรกัน นอนหลับอะไรป่านนี้ หรือว่าจะไม่สบาย” ถามตัวเองแล้วเดินเข้าไปดู กล้าๆ เกร็งๆ แต่สุดท้ายก็เลื่อนหลังมือไปอังหน้าผากมน มีไออุ่นแผ่ออกมาเล็กน้อย“ไม่ได้ป่วยแฮะ สงสัยจะเสียเลือดมากจนเพลีย”ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียง พิจารณาวงหน้างามของคนหลับอย่างทึ่งๆ ใบหน้าเรียวสวยนี่เข้ามาวนเวียนในสมองเขากว่าปีมาแล้ว สลัดอย่างไรก็ไม่พ้น หล่อนเป็นตัวปัญหาที่พาแต่เรื่องวุ่นวายมาให้ เป็นยัยตัวแสบที่แสนดื้อ น่าจับตีก้นเป็นที่สุด เขาไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกที่เวนิสามีต่อเขามันปกติธรรมดาหรือว่าพิเศษ หล่อนไม่เคยปริปากบอกอะไร แค่แสดงให้เขารู้ว่าหล่อนมีความจริงจังในสิ่งที่ต้องการก็แค่นั้น“อย่าฝันถึงเรื่องอีโรติก สำหรับเธอกับฉันมันต้องฮาร์ดคอร์เท่านั้น”
ประตูห้องน้ำปิดลงแทนคำตอบที่ศศินควรได้รับ เขายืนอึ้งอยู่หน้าห้องน้ำ อะไรกันเล่า มีเลือดออกขนาดนั้นยังยืนแหกปากอยู่ได้ ไม่เจ็บไม่ปวดบ้างหรืออย่างไร!“กรี๊ดดด!!!”“อะไร! วีนัส! เกิดอะไรขึ้นฮะ!”“เกิดเหตุฆาตกรรมในห้องน้ำ! เลือดโชกมาก ฮือออ...”ศศินส่ายหัวระอา ทั้งถอนหายใจอย่างโล่งอก มั่นใจได้เลยว่าเวนิสายังอยู่รอดปลอดภัย ฟังจากเสียงกรีดร้องนั่นเถอะ“ให้เรียกรถพยาบาลไหม”“ประชดฉันเหรอ! ผู้ชายไม่เคยเข้าใจอะไรหรอกน่า”“แน่นอน ถ้าเธอไม่เป็นอะไร งั้นฉันไปทำงานแล้วนะ อย่าลืมเคลียร์พื้นที่เกิดเหตุด้วยล่ะ อย่าให้เหลือร่องรอย ไม่งั้นคืนนี้ฉันจะให้เธอนอนในนั้น โอเคนะ!”ศศินร้องผ่านบานประตู เขาถอยออกมาจากตรงนั้น มายืนผูกเนกไทอยู่ข้างเตียง แล้วเสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังขึ้นหัวใจศศินเต้นรัว เวนิสาโผล่ส่วนศีรษะถึงหัวไหล่ขาวๆ ออกมา หน้าตาเต็มไปด้วยหยดน้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง แต่หล่อนยังยิ้มทะเล้นน่าตี“อย่าลืมทานมื้อเช้าก่อนไปทำงานน้า ขับรถดีๆ นะคะพ
“ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ลำบาก” คนสวยแต่โทรมเอ่ยขึ้นยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาจ้องเธอนิ่งนาน เธอคงโทรมจนน่าตกใจ หรือไม่ก็ เขาคงระอากับตัวภาระอย่างเธอหัวใจของศศินเต้นผิดจังหวะยามได้ยินเสียงอ่อนแรงของเวนิสา หล่อนดูน่าสงสาร น่าทะนุถนอม แต่ว่า...เขาคงถนอมหล่อนไม่ลง เพราะสำหรับเขานั้น เวนิสาคือตัวปัญหาดีๆ นี่เองชายหนุ่มหันกลับไปนอนบนเตียง ตั้งใจว่าคราวนี้จะหลับลึกไม่ลุกขึ้นมาอีก แต่ความตั้งใจของเขาก็มีอันต้องพังยับตุ้บ!“โอ๊ย! ก้นฉัน!!”“นี่!? ฉันจะนอน!”ศศินดิ้นพล่านเตะลมอากาศอย่างขุ่นเคือง นี่แค่คืนแรกนะ ชีวิตเขาคงไร้ความสงบไปอีกสองเดือนกับยี่สิบเก้าวันใช่ไหม!“ฮือ...พี่ขา ฉันตกเก้าอี้...”คนสวยส่งเสียงร้องฮือๆ อย่างน่ารำคาญ มือข้างหนึ่งลูบบั้นท้ายป้อยๆ บอกแล้วว่าการนอนบนอะไรที่เล็กกว่าเตียง เป็นการท้าทายความสามารถของเธอ และในที่สุด เธอก็พ่ายแพ้บิ๊กบอสแห่งศิวเศขรเม้มปากแน่นๆ มองไปที่เวนิสาอย่างข่มใจมิให้ร้องด่าหล่อน ก่อนฝืนใจกวักมือเรียก“คะ?”“จนได้นะ
“ปิดไฟด้วยสิ” เขาสั่งเวนิสาลุกไปปิดไฟดวงใหญ่ เหลือไว้เพียงไฟห้องน้ำ“ปิดให้หมด”“ไม่ ฉันนอนไม่หลับถ้าไม่มีแสงไฟ อีกอย่าง...วันนี้วันแดงเดือด ฉันต้องเข้าห้องน้ำบ่อยแน่ๆ พี่ก็นอนๆ ไปเถอะน่า” บ่นให้เขาอย่างนึกรำคาญ ผู้ชายอะไรจู้จี้ชะมัด มองคนนี่มองแค่ภายในนอกไม่ได้จริงๆ ไม่รู้เธอปลื้มเขาเข้าไปได้ยังไงนะ เจอเขาครั้งแรกเธอคงเมาขี้ตาจนเห็นซาตานเป็นเจ้าชายโอ๊ย...หงุดหงิดตัวเอง!หญิงสาวพลิกซ้ายพลิกขวาอยู่หลายนาที แปลกที่ว่ามากแล้ว ที่นอนไม่ได้ดั่งใจยิ่งน่าหงุดหงิดกว่า สุดท้ายก็นอนไม่หลับ ลุกมานั่งแช็ตไลน์กับเพื่อนทั้งสอง แช็ตไปแช็ตมา อาการปวดท้องเมนส์ก็กำเริบ ต้องรีบหายามารับประทาน น่าตกใจที่มันเหลือติดกระปุกแค่เม็ดเดียวเท่านั้น แต่นี่วันที่สองแล้ว คงไม่ปวดเท่าวันแรกกระมัง“พี่...หลับแล้วเหรอ” ถามเขาแต่ได้รับเพียงความเงียบ เธอจัดการปิดแช็ตไลน์เพราะนาฬิกาบอกว่าดึกมากแล้ว ศศินหลับง่ายเหลือเกิน เธอนอนลงบ้าง หนาวนิดหน่อยเพราะไม่มีผ้าห่ม แต่ช่างเถอะ เขานอนแล้ว และเธอไม่อยากเข้าไปรื้อข้าวของหาผ้านวมในห้องแ
[2]จูบนี้ที่รอคอย_______________หญิงสาวหยิบเสื้อผ้าขึ้นแขวน ปากก็บ่นพึมพำให้พรพ่อยอดดวงใจของรวีกานต์ ก็จริงที่เธอเองก็ปลื้มเขาไม่น้อย แต่พอได้ยินวาจาคมกริบปานใบมีดนั้น ก็ชักจะปลื้มไม่ลง ทีกับคนอื่นทำมาดนิ่งสุขุม ติดเย็นชาด้วยซ้ำ ทีกับเธอนี่พร้อมจะเผากันให้ตายด้วยวาจานั่น น่าโมโห!“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยก็ไม่รู้ น่าหงุดหงิดจริงๆ” เขาบ่นอย่างระอา“นี่! มีเซ็กซ์กับฉันนี่มันไม่น่ารื่นเริงใจเลยหรือไง ฉันไม่ดีตรงไหนฮะ!”เวนิสามีเคือง เขาพูดอย่างกับเธอหน้าตาน่าเกลียดจนกอดไม่ลงศศินไม่พูด มองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ใช่...เวนิสาเป็นคนสวย หุ่นดี สมบูรณ์แบบเลยล่ะ และด้วยความสมบูรณ์แบบเกินไปมันทำให้เขาหงุดหงิด หล่อนคงมีหนุ่มๆ ดาหน้ามาจีบเป็นขบวน ทำไมไม่เลือกสักคนในกลุ่มคนพวกนั้น ทำไมต้องเป็นเขาด้วยก็ไม่รู้“ฉันไม่มีอารมณ์ ไปอาบน้ำแล้วนอนซะ”เวนิสาเบะปากใส่ ภารกิจทำลูกเพื่อความอยู่รอดจะไปรอดไหม คืนแรกก็กัดกันเป็นหมาแล้วศศินปรายหางตามองแม่
ณ ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแห่งหนึ่ง ภายในโรงแรมที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากบริษัทศิวเศขรมากนัก รวีกานต์นั่งใจเต้นตึกๆ อยู่ต่อหน้าบิ๊กบอสผู้หล่อเหลา มีสาวๆ มากกว่าห้าโต๊ะจ้องมองมาทางนี้ แน่ล่ะ ทุกสายตามองมาที่เธอราวอยากจะฆ่า แต่รวีกานต์ไม่สนหรอกนะ เชิญอิจฉาให้อกแตกตาย วันนี้ศศินเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น!“ไม่หิวหรือครับ” บุรุษผู้สมบูรณ์แบบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ต่อหน้า เจ้าหล่อนยังไม่ยอมจับมีดขึ้นมาหั่นสเต๊กสักคำ“เอ่อ...ค่ะ หิวค่ะ ฉันแค่ไม่ชินกับความหรูน่ะ” เธอตอบตามจริง มองศศินแล้วหยิบมีดและส้อมตามเขา ค่อยๆ หั่นเนื้อคำเล็กๆ เขาปาก รสชาติของมันแทบจะละลายในปากเลยดีเทียว “โอ...อร่อย”ศศินมีรอยยิ้มบางๆ ไม่เคยเห็นกิริยาอันเปิดเผยของเหล่าสตรีมากนัก เพราะหากเจ้าหล่อนทั้งหลายได้มานั่งตรงหน้าเขาแล้วละก็ ส่วนมากจะสงวนท่าที จะทำทุกวิถีทางให้ดูสมบูรณ์แบบเพื่อคู่ควรกับเขารวีกานต์เริ่มอร่อยกับอาหารในจานของตัวเอง เธอหั่นเนื้อชิ้นโตเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ห่วงสวย“คงถูกปากนะครับ” เขาถามแล
วันนี้อากาศสดใสไร้ลมฝน ศิวเศขร คอร์ปอเรชั่น จำกัด ยังคงเปิดทำการเฉกเช่นวันอื่นๆ วันศุกร์สุดสัปดาห์อย่างนี้ดูเหมือนจะเป็นวันดีๆ ของพนักงานหลายๆ คน ยกเว้นรวีกานต์ เพราะสาวมั่นคนงามอยากให้วันนี้เป็นวันจันทร์ จะได้มาแอบมองบอสใหญ่อีก เขาจะเดินผ่านเธอไปยังลิฟต์โดยสาร เพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานที่ชั้นยี่สิบ เธอจะรีบมาก่อนเวลา ทำทีเป็นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ล็อบบีด้านล่างเพื่อรอการมาของเขาวันนี้ก็เช่นกัน เขายังคงดูหล่อเหลาเช่นเดิม วงหน้าขาวจัดนั่นประหนึ่งไม่เคยโดนแสงแดด เขาทักทายพนักงานพอเป็นพิธี ไม่ได้คลี่ยิ้ม เพียงแค่ก้มหน้าให้เล็กน้อยยามสบตาคนที่ยืนรอ เธอมองเขาจนเขาเดินเข้าลิฟต์ไป แน่นอนว่าหลังจากนั้นเธอต้องวิ่งสี่คูณร้อยเพื่อไปให้ทันเวลาสแกนบัตรเข้างานของตัวเองใกล้เวลาพักเที่ยง รวีกานต์ด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าห้องบอสใหญ่ เลขาของเขากำลังจัดเก็บแฟ้มงานให้เรียงกันเป็นตั้ง บุรุษร่างผอมแกรน อายุมากกว่าเธอหลายปี หันมามองเธออย่างใคร่รู้ แน่ล่ะ เกือบแปดปีที่ทำงานที่นี่ เธอไม่เคยขึ้นมาถึงชั้นนี้เลยนี่นา“เอ่อ...มีธุระอะไรหรือเปล่าครั
คฤหาสน์ ศิวเศขร เวลา 21:30 นาฬิกาศศินลงรถมาด้วยความสงสัย รถของบ้านโน้นเพิ่งขับสวนรถเขาออกไป เขาจำได้ดี มาทำไมดึกดื่นมืดค่ำขนาดนี้ก็ไม่รู้ชายหนุ่มก้าวเข้าไปในคฤหาสน์หลังงามปานวังเจ้าชาย แม้ปราสาทจะกว้างใหญ่แต่ความอบอุ่นไม่ค่อยมีมากนัก นั่นเพราะทุกเวลานาทีของเขามีค่ายิ่ง เขาเลยไม่ค่อยได้อยู่บ้านเพื่อทำหน้าที่ลูกที่ดี“มาแล้วเหรอ วันนี้กลับเร็วนะ”บุรุษสูงวัยในชุดลำลอง นั่งไขว่ห้างอย่างมีมาดอยู่ที่เก้าอี้ตัวโปรด บนโต๊ะตรงหน้ายังมีกาน้ำชาลายสวยตั้งวางไว้ ถ้วยชาสองใบเล็กๆ วางไว้ห่างจากกัน ใบหนึ่งนั้นปรากฏว่ามีไอร้อนลอยขึ้นมาให้เห็น“บ้านโน้นมาอีกแล้วหรือครับ จะมาจับผมรีดน้ำเชื้ออีกหรือไง” ถามอย่างเคืองๆ“เฮ้อ...ฟังแกพูดเข้าสิ ปากจัดยิ่งกว่ากรรไกรผ่าตัดซะอีก”ศศินเมินคำประชดของบิดาเสีย เขาถอดสูทพาดไว้ตรงพนักเก้าอี้ แล้วนั่งลงตรงข้ามท่าน โซฟาบุผ้าไหมลายสวยไม่ได้ทำให้อารมณ์เขาดีขึ้นมาเลย“ตอบผมก่อนสิครับ”วศิน ศิวเศขร มองบุตรชายยิ้มๆ รู้ละว่าสิ่งใดจะเกิดยามท่านเอื้อนเอ่ย
“สงวนมาสามสิบปี ไข่แดงยังอยู่ไม่โดนจิ้มสักที คนสวยเครียดค่ะเจ๊” เวนิสาคร่ำครวญ ความสมบูรณ์แบบเกินไปก็ทำให้ผู้ชายขยาด คงคิดเอาว่าสวยๆ อย่างนี้น่าจะมีแฟนแล้วเลยไม่มีใครกล้าจีบ ให้ตายสิ!“ว่าไปนั่น ฉันว่าอีกไม่นานแกคงเสร็จคุณนายแม่ โดนจับแต่งงานกับอีตาเจ้าของสเปิร์มชัวร์!” รวีกานต์เอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ“แหม...ถ้าเขายอมแต่งฉันก็แต่งนะ คนนี้น่ะข้อยกเว้น โอ้ว! คนอะไร หล่อ รวย ตัวสูงด้วย ปากน่าจูบอีกต่างหาก โอ๊ย...อยากจะพลีร่างให้เดี๋ยวนี้เลย”เวนิสาทำหน้าเคลิ้มฝัน สองเพื่อนรักส่ายหน้าทำท่าแขยง ก่อนจะหยิบน่องไก่ชิ้นหนึ่งยัดเข้าปากชะนีสายหื่น“พูดซะอยากจะเห็นหน้าเลย บอกมาซิ เขาเป็นใคร”กะเทยร่างหมีถามมา แต่เวนิสาส่ายหน้าพรืด“บอกไม่ได้ เดี๋ยวโดนฟ้อง แม่บอกว่าเขาไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เอาเรื่องบ้าๆ นี่ไปขอให้เขาช่วย ฉันต้องปิดเป็นความลับ ห้ามเปิดเผยว่าเขาเป็นใคร แต่ว่า...ถ้าเอ่ยชื่อออกไปใครๆ ก็คงรู้จัก เพราะเขาฮอตมาก!”“เฮ้อ...เกิดเป็นคนรวยนี่ดีจริงๆ ทำอะไรเพี้ยนๆ ได้หน้าตาเฉย เอ