EP 1/5 บ่วงพิศวาส

วันนี้อากาศสดใสไร้ลมฝน ศิวเศขร คอร์ปอเรชั่น จำกัด ยังคงเปิดทำการเฉกเช่นวันอื่นๆ วันศุกร์สุดสัปดาห์อย่างนี้ดูเหมือนจะเป็นวันดีๆ ของพนักงานหลายๆ คน ยกเว้นรวีกานต์ เพราะสาวมั่นคนงามอยากให้วันนี้เป็นวันจันทร์ จะได้มาแอบมองบอสใหญ่อีก เขาจะเดินผ่านเธอไปยังลิฟต์โดยสาร เพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานที่ชั้นยี่สิบ เธอจะรีบมาก่อนเวลา ทำทีเป็นนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ล็อบบีด้านล่างเพื่อรอการมาของเขา

วันนี้ก็เช่นกัน เขายังคงดูหล่อเหลาเช่นเดิม วงหน้าขาวจัดนั่นประหนึ่งไม่เคยโดนแสงแดด เขาทักทายพนักงานพอเป็นพิธี ไม่ได้คลี่ยิ้ม เพียงแค่ก้มหน้าให้เล็กน้อยยามสบตาคนที่ยืนรอ เธอมองเขาจนเขาเดินเข้าลิฟต์ไป แน่นอนว่าหลังจากนั้นเธอต้องวิ่งสี่คูณร้อยเพื่อไปให้ทันเวลาสแกนบัตรเข้างานของตัวเอง

ใกล้เวลาพักเที่ยง รวีกานต์ด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าห้องบอสใหญ่ เลขาของเขากำลังจัดเก็บแฟ้มงานให้เรียงกันเป็นตั้ง บุรุษร่างผอมแกรน อายุมากกว่าเธอหลายปี หันมามองเธออย่างใคร่รู้ แน่ล่ะ เกือบแปดปีที่ทำงานที่นี่ เธอไม่เคยขึ้นมาถึงชั้นนี้เลยนี่นา

“เอ่อ...มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” เลขาวัยเลยหนุ่มเอ่ยถามพนักงานสาว ดูจากป้ายที่ห้อยคอเจ้าหล่อน เขาพอรู้ว่าหล่อนทำงานที่แผนกใด

“คือว่า บอสอยู่ไหมคะ ขอพบสักห้านาทีได้ไหม” ถามอย่างเกรงๆ อีกฝ่ายมองเธออีกรอบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอได้แต่มองค้อนอย่างงอนๆ

“นัดไว้หรือเปล่าครับ”

“เปล่าค่ะ คือว่าฉันจะเอาของมาคืนน่ะ” ว่าแล้วชูร่มให้ดู พร้อมกับกล่องขนมที่ผูกโบน่ารัก

“อ่า...นี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้ว บอสคงออกไปรับประทานมื้อเที่ยงข้างนอก ถ้าเพียงแค่ฝากของ ฝากผมไว้ก็ได้ครับ”

เลขาบอสใหญ่ทำหน้าที่ตัวเองอย่างขันแข็ง เวลาของศศินมีค่ามากนัก หากเรื่องไม่สำคัญ ศศินก็มักปล่อยผ่าน

“แต่ว่า...ฉันอุตส่าห์เอาขนมมาด้วยนี่คะ อยากให้บอสเองนี่นา”

“เฮ้อ...คุณ...รวีกานต์” เขาอ่านชื่อบนป้ายพนักงานของหล่อน สีหน้าติดรำคาญนิดๆ “ฝากผมไว้แล้วลงไปรับประทานมื้อเที่ยงดีกว่าครับ ก่อนที่อาหารจะหมดเสียก่อน”

รวีกานต์หน้าเง้าหน้างอ วางร่มกับกล่องขนมไว้บนโต๊ะเลขา หน้าสวยจืดเจื่อน ก็นึกว่าจะได้ให้ของนี่กับมือบอสนี่นา

แอ๊ด...

และแล้วประตูก็เปิดอ้าออก ศศินก้าวออกมา คิ้วเขาเลิกขึ้นเล็กน้อยยามเห็นรวีกานต์

“โอ๊ะ...บอสมาพอดีเลย” รวีกานต์ยิ้มแป้นเป็นทัพหน้า รอยยิ้มสดใสไร้พิษภัยพลอยทำให้คนมองสดชื่นตามไปด้วย

“อ้อ...คุณนั่นเอง”

“ฉันเอาร่มมาคืนค่ะ มีมาการ็องมาขอบคุณด้วยนะคะ ไม่ได้ซื้อนะคะทำเอง” ‘เพื่อนทำนะคะบอส’ รวีกานต์แอบเอ่ยประโยคนั้นในใจ

“ขอบคุณครับ ฝากไว้ที่ณพได้เลย” เขาพยักพเยิดไปทางเลขา

รวีกานต์ทำหน้าเง้า “ค่ะ รับทราบค่ะบอส”

ศศินไม่ได้ยิ้มรับ เพียงแค่พยักหน้าให้ พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายน้อยใจที่เขาไม่รับของฝากด้วยสองมือ

“ผมจะออกไปกินมื้อเที่ยง วันนี้จะเข้ามาอีกทีตอนบ่ายโมงครึ่งนะ มีงานอะไรก็เอาเข้าไปวางไว้ได้เลย”

“ครับบอส”

ณพพรรับคำแล้วหอบเอาเอกสารตั้งหนึ่งเดินเข้าไปในห้องบอสใหญ่ ระหว่างนั้นเสียงรองเท้าส้นสูงของใครบางคนก็ดังขึ้นที่โถงทางเดิน มันเข้ามาใกล้หน้าห้องท่านประธาน จนในที่สุดศศินกับรวีกานต์ก็ได้เห็นเจ้าของเสียงรองเท้านั้น แม่สาวหุ่นสะโอดสะอง ใบหน้างดงามทาบทาด้วยเครื่องสำอางชั้นดี มีเสื้อผ้าแบรนด์เนมหุ้มห่อร่างกาย กำลังเยื้องกรายเข้ามาพร้อยรอยยิ้มทรงเสน่ห์

รวีกานต์ได้ยินเสียงศศินถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่ผู้มาเยือนจะมาหยุดยืนตรงหน้า

“กำลังจะออกไปกินมื้อเที่ยงหรือคะ พอดีเลย รพีจะมาชวนไปกินซูชิของโปรดพี่ไงคะ” ปานรพี สุรสุนธร นางเอกสาววัยยี่สิบสี่ เอ่ยชวนพี่ชายที่แอบปลื้มพร้อมกับคล้องแขนตนเข้ากับแขนของอีกฝ่าย

ศศินกระแอมเบาๆ ใบหน้านิ่งเฉยไร้รอยยิ้มใดๆ

“ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะ พี่มีนัดแล้ว”

เขาปฏิเสธแล้วหันมาหารวีกานต์ แอบส่งซิกให้เจ้าหล่อนทางดวงตาคมปลาบ

“นัดใครคะ”

“ก็...” เหล่มองรวีกานต์อีกรอบหนึ่ง

“ฉันเองค่ะ พอดีเรามีเรื่องงานต้องคุยกันนิดหน่อย ขอตัวบอสสักวันนะคะคุณนางเอก” รวีกานต์รับสมอ้าง รีบคล้องแขนตัวเองเข้ากับแขนบิ๊กบอส

ศศินเหวอเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้สาวเจ้าควงแขนแต่โดยดี

“อะไรกันคะ รพีอุตส่าห์มา งั้นรพีไปด้วย”

ศศินส่ายหน้า เริ่มอึดอัดกับความเยอะของคนที่เอ็นดูเหมือนน้องสาว ปานรพีคงเด็กเกินกว่าจะรู้จักคำว่ามารยาท

“พี่มีงานต้องคุย เธอไปด้วยก็รำคาญเปล่าๆ เอาอย่างนี้สิ ไปที่ร้านประจำของพี่ สั่งอะไรมากินแล้วลงบัญชีไว้ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”

ปานรพีดึงมือออกจากแขนศศินอย่างงอนๆ หน้าตาบูดบึ้ง

“รพีงอนพี่แล้ว อุตส่าห์มาหานะคะ”

“โตแล้วรพี” ศศินปรามเสียงต่ำ นางเอกสาวหน้าเง้าหน้างอ สุดท้ายก็สะบัดบ๊อบสั้นของหล่อนหนีใบหน้าพี่ศศินคนดี

“รพีจะสั่งล็อปสเตอร์ ปูอลาสก้าแล้วก็ไวน์แพงๆ”

“โอเค...แล้วแต่เธอเลย พี่ไปละนะ”

เขาเอ่ยอย่างเพลียๆ ปานรพียิ่งงอนหนัก แต่ศศินไม่สน เขาควงรวีกานต์ไปยังลิฟต์ ได้ยินเสียงโวยวายอย่างขุ่นเคืองของปานรพีดังไล่หลังมา

เมื่ออยู่ในลิฟต์ รวีกานต์รีบดึงแขนออกจากแขนบิ๊กบอสอย่างเคอะเขิน ศศินมองหล่อน ไม่ได้โกรธหรืออะไร

“ขอโทษที่ทำเกินไปนะคะ กลัวว่าคุณนางเอกจะไม่เชื่อน่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ ว่าแต่...อยากกินอะไรครับ”

“คะ?”

“ก็มื้อเที่ยง”

“หือ? จะเลี้ยงจริงๆ หรือคะ นึกว่าเป็นแค่ข้ออ้าง”

“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไปกินด้วยกันก็ได้ มีเรื่องอยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน”

“คะ?”

รวีกานต์รู้สึกเหมือนถูกลอตเตอรี่ หญิงสาวอ้าปากน้อยๆ เฝ้ามองใบหน้าด้านข้างของบิ๊กบอสอย่างลุ่มหลง เขาจะพูดอะไรกับเธอนะ คงไม่ได้บอกว่าชอบเธอใช่ไหม กรี๊ด...เจ๊หวานขาช่วยตะวันด้วย!