บทที่ ๑๒ อดใจไม่ไหว

แม้จะได้รับการสั่งสอนตั้งแต่ยังเยาว์ว่าให้อยู่ห่างจากบุรุษที่มีอาการมึนเมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากบุรุษผู้นั้นมิใช่สามี แต่ยามนี้เสวียนซือชิงกลับลืมคำสอนเหล่านั้นไปเสียสิ้น กลัวเพียงว่าคนที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้างจะรู้สึกไม่สบายตัว

คุณชายเฉินหยางรักความสะอาดอย่างมาก อาบน้ำทุกวันในช่วงปลายยามโหย่ว[1] วันนี้ออกไปข้างนอกมา ทั้งยังดื่มสุรา รวมถึงกลิ่นหอมที่ติดมาจากหอหยวนเซียว นางจึงเดาว่าเขาคงไม่สบายตัวนัก

“ซือชิงขอดูแลท่านพี่นะเจ้าคะ”

เสวียนซือชิงทำความสะอาดใบหน้า เช็ดฝ่ามืออุ่นร้อนให้สะอาด ทำเท่าที่นางจะสามารถทำได้ สุดท้ายจึงถอดรองเท้าของเขาออก ในจังหวะนั้นเองที่คุณชายคล้ายรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง เขาโคลงศีรษะแรง ๆ เพื่อเรียกสติ พยายามตั้งให้ตัวตรงที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ดูเอาเถิด ในหอหยวนเซียวมีสตรีรูปโฉมงดงามมากมาย ข้าอยากกอดผู้ใดก็ย่อมได้ เลือกทีละสามนางเช่นจินหมิงก็ยังได้ สุดท้ายกลับนึกถึงเพียงเจ้า อยากกอดเพียงเจ้า หึ!”

“ท่านพี่พักผ่อนเถิดนะเจ้าคะ ซือชิงจะดูแลท่านพี่เอง”

“ไม่จำเป็น ข้าทำเองได้”

เฉินฟาหยางมิยอมให้สาวงามดูแลเช่นทุกคืนที่ผ่านมา เขาขยับออกจากเตียง แม้ยังเดินไม่มั่นคง ทว่าก็ลงมื