บทที่ 1 ใครอีกคน

บทที่ 1

ใครอีกคน

ราวกับความเจ็บปวดหายเป็นปลิดทิ้ง สองตาเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจะเริ่มใช้มือลูบไปยังท้ายทอย แม้ส่วนหัวควรจะขาดออกจากร่างไปแล้ว ทว่าตอนนี้กลับไม่มีรอยแผลหรือแม้แต่เลือดสักหยด

เหมันต์เริ่มสังเกตรอบกายตนด้วยความว้าวุ่นใจ ก่อนจะรู้สึกเจ็บจี๊ดที่สมองราวกับถูกไฟฟ้าช็อต

ภาพความทรงจำประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มไหลเข้ามาในหัว ใบหน้าของผู้คนซึ่งดูไม่คุ้นหน้ามากมายถูกบันทึกไว้ภายในสมอง รวมถึงเรื่องราว เหตุการณ์ หรือแม้กระทั่งหนังสือและอักขระแปลกตา

ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ตัวเขารับรู้ถึงมัน เสมือนกับได้เกิดขึ้นจริงกับตน

เจ็บปวด ท้อแท้ สิ้นหวัง เสียใจ ปวดร้าว ทุกสิ่งถาโถมเข้ามาภายในตัวเขาจนแทบชา ก่อนทุกอย่างจะจบลงด้วยภาพที่เขาเคยเห็นก่อนหน้า ชายที่ถูกใครบางคนเรียกว่าโนเอล ถูกศัตรูปลิดชีพด้วยการลงดาบเพียงครั้งเดียว

ทั้งที่ให้ความรู้สึกคล้ายกับถูกดูดไปยังอีกโลกหนึ่ง เวลาในความทรงจำช่างแสนยาวนาน ราวกับได้สัมผัสชีวิตใหม่แต่นาฬิกาทรายข้างเตียงยังคงไหลลงอีกด้านได้เพียงน้อยนิด ทำให้ทราบว่าเวลาแห่งโลกความเป็นจริงกลับผ่านไปไม่กี่นาที

“อะไรกัน... เนี่ย... แล้วฉันอยู่ที่ไหนกัน” เหมันต์กวาดสายตาไปโดยรอบ บรรจงพินิจข้าวของเครื่องใช้ โดยหวังจะได้คำตอบ

น่าเสียดายที่มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย

เหมันต์ยังคงปวดหัวอยู่เล็กน้อย จึงใช้มือคลายปวดบริเวณขมับ ก่อนจะบังเอิญสังเกตเห็นบานกระจก ซึ่งตั้งไว้ไม่ห่างจากเตียงมาก

เขาตัดสินใจจะลุกไปส่องกระจกเป็นอย่างแรก

“หึหึ... ฉันอายุยี่สิบหกแล้วนะเว้ย จะไปเชื่ออะไรอย่างว่าตัวเองจะได้ทะลุมิติมาเป็นใครก็ไม่รู้ได้ยังไง... แต่ฉันก็ตายไปแล้ว ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่ได้… หรือนี่จะเป็นโลกหลังความตาย แต่ชีพจรก็ยังเต็มอยู่” เขาลุกขึ้นจากเตียงพลางบ่นพึมพำไปด้วย

“แต่ โอ๊ย! อะไรวะเนี่ย! ช่างแม่งละ เหนื่อย” เขาเดินไปยังหน้ากระจก แล้วขมวดคิ้วพลางทำหน้าเหยเก

“ก็หน้าปกติ? ปะวะ ทำไมทำผมสีนี้อะ?” ใบหน้าในกระจกเหมือนกับใบหน้าดั้งเดิมของเขาทุกประการ เว้นเสียแต่สีผมที่เป็นสีน้ำตาลอัลมอนด์และดวงตาสีฟ้าอความารีน

“คอนแทคเลนส์ปะเนี่ย ของจริงปะวะ?” เขายังคงสงสัย จวบจนลองใช้นิ้วสัมผัสแล้วแสบถึงได้ประจักษ์ว่าเป็นของจริง

เป็นอีกครั้งที่เหมันต์ทำหน้าเหยเก

“เดี๋ยว ๆ ๆ ๆ มันเกิดอะไรขึ้น... ฮะ... อะไร” ชายหนุ่มเริ่มสติแตก เดินวนอยู่ภายในห้องพลางทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ก่อนสายตาจะสะดุดอยู่กับบานประตู

หากต้องการพิสูจน์สถานการณ์ปัจจุบัน วิธีที่ดีที่สุดคือรับรู้ความเป็นไปภายนอก เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินออกไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว เชิงไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เจอ

เขาเปิดประตูออกไปเต็มแรง แล้วชะงักงันทันที

“ไม่เอาน่า... เอาจริงดิ” เขาเบิกตาโพลง หัวใจเริ่มสั่นไหว

เบื้องหน้าปรากฏให้เห็นทางเดินกว้าง ถัดไปเป็นบันไดสำหรับลงไปยังชั้นล่าง เครื่องใช้และเฟอร์นิเชอร์เป็นรูปแบบโบราณ ช่วงยุคกลางของยุโรป

“เหมือนเมื่อกี้เลย...” เหมันต์ไม่อยากจะเชื่อ เขาเคยเห็นบ้านหลังนี้มาก่อน

มันอยู่ในความทรงจำที่เขาได้ระลึกถึงเมื่อสักครู่

“นายน้อย เป็นอะไรหรือขอรับ?” ชายมีอายุในชุดสูทดูสุภาพและมีภูมิฐาน เดินเข้ามาถามไถ่เมื่อเห็นว่านายน้อยของตนแสดงสีหน้าตื่นตระหนก

“วอค? ... ?!” เหมันต์รู้สึกสับสนหนักกว่าเดิม เพราะดันเผลอหลุดเอ่ยชื่ออีกฝ่ายออกไป แม้ว่าจะไม่เคยพบหน้าอีกฝ่ายในชาติก่อนเสียด้วยซ้ำ

“ครับ? ว่าอย่างไรขอรับนายน้อย มีอะไรให้ข้าช่วยหรือ” ชายสูงวัยตอบรับ

“ม... ไม่ ขอตัวก่อนนะครับ...” เขาว่าพลางส่งยิ้มเจื่อนให้ ก่อนจะรีบหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

“รอเดี๋ยวก่อนขอรับนายน้อย” เขาพูดรั้งชายหนุ่มเอาไว้

เหมันต์เริ่มฉุกคิดได้ หากเรื่องราวทั้งหมดเป็นความจริง ถ้าเขาได้เข้ามาอยู่ในร่างของชายหนุ่มนามว่าโนเอลอย่างปริศนา และนี่เป็นเรื่องราวในอดีตของโนเอล ส่วนเขาก็มีหน้าที่ทำตามความปรารถนาที่ไม่อาจเป็นจริงของเจ้าตัวได้ก่อนที่ตัวตาย

ประโยคถัดไปที่อีกฝ่ายจะพูด และจะทำคือการเอาจดหมายจากพ่อของโนเอลมาให้

“จดหมายจากคุณท่าน ฝากมาให้นายน้อยครับ” วอคกล่าว แล้วยื่นกล่องไม้ขนาดเล็กมาให้

‘นั่นไง! จริงด้วย’

ถึงจะเชื่อได้ยากแต่มันก็เป็นไปแล้ว

“ขอบคุณครับ” เขาพนมมือแล้วก้มลงไหว้ขอบคุณผู้ใหญ่เพราะความเคยชิน ทั้งยังกลั้นใจรับกล่องไม้นั้นไว้ เล่นเอาวอคงุนงงไปพักใหญ่สำหรับการกระทำประหลาดของเจ้าตัว

เหมันต์รีบเดินเข้าห้องอย่างไว ปิดประตูและล็อกกลอน

เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้วถึงได้เดินไปที่เตียงอ้อยอิ่ง นั่งลง แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“เอาไงดีต่อวะเนี่ย...” เขามองกล่องไม้ตาปริบ ๆ

ลักษณะกล่องไม้ไม่ต่างจากกล่องเก็บของทั่วไป เพียงแต่มีขนาดเล็กกว่ามาก

“เอาเหอะ ตายมารอบหนึ่งแล้ว อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถือว่าใช้ชีวิตหลังเกษียณ” เขาบรรจงเปิดมันอย่างเบามือ

ลูกไฟสีขาวขนาดจิ๋ว ส่องแสงสว่างตระการตา มันค่อย ๆ ลอยละล่องตามอากาศแล้วไหลมารวมกันเป็นกลุ่มก้อน เพียงไม่นานก็เผยโฉมของจดหมายที่เขาจำเป็นต้องทราบเนื้อหาด้านใน

“อย่างกับหนังแฟนตาซี...” เหมันต์กล่าว แล้วลองใช้มือสัมผัสกับกระดาษซึ่งกำลังลอยอยู่บนอากาศดู แต่มันกลับทะลุผ่านอย่างน่าเหลือเชื่อ

เขาเพ่งพินิจไปยังกระดาษ แล้วอ่านเนื้อความ

“ถึงโนเอล เจ้าต้องแต่งงานกับองค์ชายรัชทายาทแห่งอาณาจักรอัชลิง...? เขียนมาแค่นี้เหรอ?” เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแทบเป็นโบ

แม้จะพยายามย่อตัวลงเพื่อมองหลังกระดาษ แต่จดหมายก็ยังคอยลอยตามเขาไปทุกที่ และคอยอยู่ในระดับสายตาอยู่เสมอ

ดูท่าเนื้อความจดหมายของผู้จะเป็นพ่อ จะมีเพียงเท่านี้จริง ๆ

ก๊อก ก๊อก

“คุณหนูคะ เตรียมตัวพร้อมหรือยังคะ?” เสียงของหญิงสาวจากภายนอกประตูเรียกความสนใจให้เหมันต์หันไปหาเธอ

ดูเหมือนประตูห้องจะบางมากเสียจนได้ยินเสียงจากภายนอก

“หมายถึงอะไรนะครับ?”

“รถม้าจากอาณาจักรอัชลิงมารับแล้วค่ะ”

“???” เป็นอีกครั้งที่ชายหนุ่มทำสีหน้างุนงงออกมา เขาเพิ่งจะได้รับจดหมายที่เนื้อความสั้นกระชับจนแทบไม่รู้เรื่อง ผ่านไปไม่กี่นาทีกลับถามถึงความพร้อมแล้วงั้นเหรอ?

“ผมยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยนะครับ!”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณวอค ข้าและคนอื่น ๆ เตรียมของให้นายน้อยครบเรียบร้อยแล้ว เพียงแค่ท่านพร้อม ก็สามารถออกเดินทางได้แล้วค่ะ” เธอตอบกลับมาเสียงเรียบ

“แต่ผมยังไม่พร้อม!!” เหมันต์ตอบกลับทันควัน อย่างน้อยก็ขอเวลาให้เขาได้ตั้งสติหน่อยเถอะ ประสบการณ์ตายซ้ำตายซ้อนยังหลอกหลอนเขาไม่หาย

“แต่รถม้าจากทางอาณาจักรอัชลิงกำลังรอท่านอยู่นะคะ...” เธอพูดกดดันเขา

“ไม่ใช่ว่าจะรอให้ผมพร้อมก่อนเหรอครับ!?”

“...ข้าไม่ได้กล่าวเช่นนั้นเลยนะคะ...กรุณารีบออกมาเถอะค่ะ ไม่เช่นนั้นอาจถูกท่านเลวิกตำหนิได้นะคะ”

‘เลวิก... อ่า ใช่ พ่อของเจ้าของร่างนี้ ไม่คิดว่าจะรอส่งลูกชายไปอยู่กับคนอื่นด้วยนะเนี่ย... แถมคนอื่นที่ว่า ยังเป็นผู้ชายด้วยกัน...’ ไม่ใช่ว่าเหมันต์จะเหยียดเพศหรือไม่ยอมรับแต่อย่างใด เพียงแค่ที่ผ่านมาตัวเขาไม่เคยคบผู้ชายด้วยกันเลย

หากคิดดี ๆ แล้ว แม้แต่แฟนสาวสักคนก็ยังไม่มีเสียด้วยซ้ำ

“เข้าใจแล้วครับ” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเปิดประตูออกไป

กระทั่งใบหน้าก็ยังไม่ได้ถูกน้ำล้างคราบน้ำลายออก อยากจะรู้จริง ๆ ว่าคนที่มาเร่งเขาหน้าตาเป็นอย่างไรกันแน่ ทำไมถึงได้จิตใจดำถึงเพียงนี้

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ เชิญล้างและเช็ดหน้าก่อนได้เลยนะคะ” หญิงสาวใบหน้าสวยโดดเด่นเรือนผมสีทองยาวสลวย พูดในขณะแบกถังน้ำขนาดเล็กเอาไว้ด้วยมือสองข้าง ข้างตัวเธอก็มีหญิงรับใช้อีกคนเช่นกัน

‘เมื่อกี้ขอถอนคำพูดครับ’

เขาวักน้ำมาล้างหน้า แล้วเช็ดด้วยผ้าขาวที่พาดไว้ตรงขอบถัง ก่อนจะโค้งขอบคุณเล็กน้อย

คนรับใช้หญิงผมทองส่งถังน้ำให้แก่คนรับใช้หญิงข้างกาย ก่อนจะโค้งเล็กน้อยแล้วผายมือไปทางบันได

เหมันต์เดินตรงไปอย่างจำใจ ก่อนสองขาเรียวยาวของเด็กหนุ่มจะค่อย ๆ ก้าวลงมาจากบันไดสูงด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย มารยาทและการวางตัวช่างดีเลิศสมกับที่มีศักดิ์เป็นลูกของอัศวินระดับผู้นำ พ่วงด้วยยศขุนนางที่ราชวงศ์ประทานให้

เพราะเป็นความเคยชินของร่างกาย เขาจึงเลียนแบบเจ้าของร่างได้ไม่ยากนัก เดิมทีก็เคยต้องปลอมตัวเป็นพวกคนรวยเพื่อทำภารกิจบ่อย ๆ จะทำได้ดีก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

ภายนอกห้องนอนจวบจนระเบียงถูกตกแต่งอย่างประณีตแม้จะไม่ได้หรูหราสักเท่าไรแต่มันก็ดูดีมาก ช่างน่าเสียดายที่เขาจะได้เห็นมันแค่ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายเสียแล้ว

สาวใช้หน้าตาดีมากมายเรียงรายเป็นแถวตรงทอดยาวตลอดทางเดิน ต่างคนต่างมีใบหน้าราวกับฟ้าประทานหรือหากอยู่ในโลกและยุคของเขา พวกหล่อนคงได้เป็นนางแบบเครื่องสำอางไม่ก็เสื้อผ้า หากสังเกตหน้าของสาวใช้ผมทองก่อนหน้า ดูท่าบ้านนี้จะคัดคนจากหน้าตา

ในมือของพวกเธอต่างถือของใช้จำเป็นสำหรับนายน้อยคนละอย่างสองอย่าง

“นายน้อย โปรดพกของสิ่งนี้ไว้ด้วยนะคะ พอดีข้าได้ยินมาว่าทางไปเมืองนั้นมีปีศาจอยู่ชุกชุม เพื่อที่นายน้อยจะได้เดินทางอย่างปลอดภัย ข้าอยากให้นายน้อยพกของสิ่งนี้ไว้ค่ะ” สองมือเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งค่อย ๆ เอื้อมแขนมามอบเครื่องรางขนาดเล็กให้เขา

“ขอบคุณครับ” ถึงพ่อของโนเอลจะไม่ได้ดูแลเอาใจใส่เขามากเท่าที่ควร แต่หากพูดกันในวงเหล่าคนใช้แล้ว โนเอลมักจะเป็นที่ชื่นชอบของคนเหล่านั้น

ด้วยนิสัยที่มักจะใจดีพร่ำเพรื่อและทำอะไรเพื่อคนอื่นเสมอ อีกทั้งยังไม่เคยมองมาด้วยสายตาเหยียดหยามเลยสักครั้ง จึงทำให้ไม่ว่าใครก็ต่างรักและเอ็นดูเด็กหนุ่มมากเป็นพิเศษ และเมื่อถึงเวลาที่ต้องแยกจากกันเฉกเช่นคราวนี้คงจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์อยู่ไม่น้อย

“ดาบคู่กายนายน้อย ข้าเก็บไว้ในห้องโดยสารแล้ว... นายน้อยโปรดระวังตัวด้วยนะขอรับ หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ข้าและคนอื่น ๆ จะคอยช่วยเหลือนายน้อยเอง” วอคเดินมาส่งเขาด้วยท่าทีห่อเหี่ยว ตัวเขาเองก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่รักและเอ็นดูโนเอลจากใจจริง ชายหนุ่มยิ้มรับความปรารถนาดีก่อนจะรีบมองหาเลวิก ทว่ากลับไม่เจอ น่าแปลกหากเขาจะไม่อยู่ในเวลาแบบนี้

เขาสะบัดความคิดนั้นทิ้งไปแล้วรีบเดินออกจากคฤหาสน์ใหญ่ ถึงอย่างไรชายคนนั้นก็ไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเขา ไม่จำเป็นจะต้องสนใจ

ถึงจะกล่าวเช่นนั้นแต่ภายในใจลึก ๆ กลับยังคงอาลัยอาวรณ์อยู่มาก คงเพราะเป็นความคิดจากเจ้าของร่างเก่า

ทันทีที่ก้าวขาเดินสายลมก็ตีที่หน้าและพัดผ่านราวกับต้อนรับเขาสู่โลกใบใหม่ และจากนี้ไป เขาต้องใช้ชีวิตในฐานะ โนเอล เฟอแนล