บทที่ 4 สนามฝึกซ้อมของเหล่าพลทหาร

บทที่ 4

สนามฝึกซ้อมของเหล่าพลทหาร

“ท่านโนเอล! พยายามเข้า!!”

“อึก... สี่สิบห้า... สี่สิบหก... สี่สิบเก้า”

“สี่สิบเจ็ดต่างหากเพคะ”

“อืม... สี่สิบเจ็ด... สี่สิบแปด... สี่สิบเก้า…”

“สี่สิบ!!”

“สี่สิบ... ส... สี่สิบเอ็ด... เดี๋ยวนะ... โอ๊ย” โนเอลนอนแผ่อยู่กับพื้น ขณะที่ร่างกายส่วนบนเปลือยเปล่า ไร้สิ่งใดคลุม

“เธอแกล้งฉันเหรอ?” โนเอลถามด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก

“เปล่านะเพคะ หม่อมฉันเพียงบอกกล่าวจำนวนตามจริง”

“เฮ้อ...” โนเอลถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เลวี่ชอบแกล้งเขาอยู่เป็นประจำ

นับจากเหตุการณ์ที่เขาเสียชีวิตจากชาติก่อน แล้วมาเกิดใหม่ในร่างของโนเอล มันก็ผ่านมาราว ๆ หนึ่งเดือนเต็ม

โชคยังดีที่ระหว่างนั้นไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้น

แน่นอนว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ชายหนุ่มไม่ได้นิ่งนอนใจแต่อย่างใด เขาใช้เวลาส่วนมากอยู่กับการเรียนรู้วัฒนธรรม เรียนรู้ศาสตร์เวท และการต่อสู้โดยมีเลวี่เป็นคู่มือ

คราแรกเขาคิดว่าเธอจะเป็นสาวใช้ธรรมดา แต่ฝีมือที่แท้จริงกลับแข็งแกร่งมาก แม้จะน้อยกว่าเดวิก็ตาม

เธอคอยเป็นอาจารย์สอนและคู่ประลองให้ จนเริ่มปรับตัวเข้ากับโลกใหม่ได้อย่างราบรื่น กระทั่งหลังออกกำลังกายเสร็จ โนเอลก็ยังต้องมานั่งเรียนรู้วิธีการใช้เวทมนตร์จากเธอต่อ

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น ดวงตาจดจ้องยังมือด้วยความตั้งใจ พยายามบีบเค้นพลังออกมาจากร่างกาย แล้วปล่อยให้ไหลไปยังปลายดาบ

“อย่างนี้ใช่หรือเปล่า?” โนเอลถาม

“ใช่แล้วเพคะ การรวบรวมมานาถือเป็นการฝึกเวทขั้นพื้นฐาน บนโลกนี้มีมานาไหลเวียนอยู่เสมอ หากรวบรวมมานาเข้าสู่ร่างกายแล้วปล่อยออกมาก็จะช่วยให้ใช้เวทได้ แต่อย่างท่านโนเอลที่เพิ่งฝึกได้ไม่นาน การใช้มานามาหลอมเป็นเวทคงจะยากไปหน่อย เริ่มต้นด้วยการรวบรวมมานามาเสริมพลังให้อาวุธจะดีกว่าเพคะ” เลวี่กล่าว

“อืม...” ข้อมูลมากมายทำเอาเขารู้สึกมึนงง แต่ผลสรุปจากการวิเคราะห์ของเลวี่คือ เขามีพลังเวทคือคาถาเฉพาะของแต่ละคน หากไม่เคยเรียนคาถามาก่อนก็จะจับต้นชนปลายไม่ถูก แม้จะมีบ้างที่สามารถคิดค้นพลังขึ้นมาได้เอง แต่นั่นก็เป็นส่วนน้อย

“ข้าไม่รู้ว่าท่านโนเอลมีพลังธาตุประเภทใด จึงไม่อาจสอนได้ โปรดอภัยให้แก่ความโง่เขลาของข้าด้วย”

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเสียหน่อย ข้าต่างหากที่ควรรู้ประเภทธาตุของตัวเอง” โนเอลนึกแล้วก็หนักใจ สิ่งเดียวที่เจ้าของร่างของเขาทำได้ ก็คือการรวบรวมมานาไว้ที่อาวุธ แล้วใช้มันเสริมแกร่งเพียงเท่านั้น

“บางทีพลังของท่านโนเอลอาจจะวิเศษกว่าคนทั่วไปก็ได้นะเพคะ”

“กำลังปลอบใจกันอยู่หรือไง?”

“ไม่ใช่นะเพคะ หม่อมฉันได้ยินมาว่า ในศาสนจักร บุคคลสำคัญของที่นั่นสามารถใช้พลังแห่งการทำนายได้ ซึ่งเป็นพลังที่ไม่อาจจัดประเภทได้ ท่านโนเอลก็อาจมีพลังเช่นนั้นอยู่ จึงไม่สามารถทราบได้ว่าตนเป็นธาตุอะไร”

“แล้วมันต่างกันยังไงล่ะ?”

“จริง ๆ เรื่องนี้ก็บอกได้ยาก โดยทั่วไปแล้ว คนบางคนอาจไม่มีพลังจากธาตุธรรมชาติ เหมือนอย่างหม่อมฉันที่เป็นธาตุลม หรือองค์รัชทายาทที่เป็นธาตุน้ำแข็ง พวกเขาจึงคิดค้นวิธีการดัดแปลงพลังจนออกมาเป็นธาตุที่ไม่อาจระบุได้ ยกตัวอย่างเช่น พลังที่ทำให้ดวงดี พลังที่สามารถเร่งการเจริญเติบโตของพืช หรือบางทีก็อาจเป็นสิ่งติดตัวของคนเหล่านั้น... อืม การเข้าใจพวกมัน ยากมาก ๆ เอาเป็นว่าศึกษาไปก็เท่านั้น ท่านไม่ได้เป็นนักเวทเสียหน่อย”

“ก็จริงของเจ้า” ถึงจะไม่ได้เป็นนักเวท แต่ในอนาคตก็คงต้องรับมือกับพวกประหลาดอยู่ดี

“แล้วซีโน่ เก่งขนาดไหนเหรอ?” โนเอลเกิดความสงสัย จึงได้เอ่ยถามไป

“ท่านซีโน่?หม่อมฉันไม่ได้เจอพระองค์มานานมาก จนไม่แน่ใจในความสามารถ อืม...” เธอทำท่าครุ่นคิดอย่างหนัก ทำเอา

โนเอลลุ้นไปด้วย

“เทียบเท่าทหารหนึ่งหมื่นนาย คิดว่านะเพคะ”

“หนึ่งหมื่นคน!?ล้อกันเล่นหรือเปล่า ยังเป็นคนอยู่ใช่ไหม!?” 

โนเอลตกใจแรง ก็พอรู้ได้ว่าซีโน่เก่งกว่าคนทั่วไป แต่ก็ไม่นึกว่าจะเทียบเท่าทหารหมื่นนาย

“แหะ ๆ เรื่องนี้มันมีสาเหตุอยู่นะเพคะ”

“ว่าไปแล้วก็อยากจะไปเจอทหารของที่นี่จัง เจ้าพาข้าไปหน่อยได้หรือไม่? วันนี้ข้าไม่มีนัดอะไรกับพวกขุนนางด้วย หรือต่อให้มีก็ไม่ได้อยากไปเท่าไร น่าอึดอัดเป็นบ้า” ได้ทีเขาก็บ่นไม่ขาดปาก การเป็นคู่หมั้นขององค์รัชทายาทช่างเป็นอะไรที่น่าเหนื่อยใจ

ราชินีส่งเขาไปเรียนมารยาทและวิธีปรนนิบัติพระสวามีในอนาคตเสียจนตารางยาวเหยียด ทั้งที่เขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ทำไมถึงต้องทำอย่างนั้นกัน

แม้จะเริ่มเคยชินกับหน้าที่พวกนี้บ้างแล้ว แต่ถึงอย่างไรโนเอลก็ยังอยากใช้ชีวิตในแบบของตัวเองอยู่ดี

ถ้าให้เขาเป็นอัศวินคอยปกป้องคนในประเทศเสียยังดีกว่า

“ถึงจะไม่อยากไปยังไง ท่านโนเอลก็ต้องไปให้ครบ ห้ามขาดนะเพคะ”

“อืม ๆ เข้าใจแล้ว แล้วเรื่องพาไปดูสถานที่ฝึกซ้อมของเหล่าทหารล่ะว่าไง ตกลงหรือเปล่า”

“เอ่อ... คือ อ่า หม่อมฉันรู้จักสวนดอกไม้ดี ๆ นะด้วยนะเพคะ ที่นั่นอากาศดีมาก ท่านโนเอลน่าจะชอบ ไม่ค่อยมีใครรู้จัก ท่านโนเอลน่าจะใช้เวลาออกกำลังกายที่นั่นได้ เราไปกันไหมเพคะ หม่อมฉันก็จะออกกำลังกายด้วย ฮ่า ๆ ท่านั้นที่เรียกว่าสควอชใช่หรือไม่นะเพคะ”

“อืม สควอช แต่สถานที่ฝึกซ้อมล่ะ”

“ไปกันเถอะเพคะท่านโนเอล รอบนี้ท่านน่าจะลองทำสถิติวิดพื้นสองร้อยรอบนะเพคะ” เธอยังคงแสร้งพูดเรื่องอื่นจนเขาตงิดใจพิลึก ราวกับไม่อยากให้เห็นอะไรบางอย่าง

“เลวี่” โนเอลเรียกชื่อเธอเสียงเรียบ

“พ เพคะ” เธอตอบรับอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ไปสถานที่ฝึกซ้อมของทหารกัน”

“รับทราบแล้วเพคะ” เธอตอบกลับเสียงอ่อนแรง

เลวี่ตัดสินใจพาโนเอลไปยังที่ที่เขาต้องการ นั่นคือสนามฝึกซ้อมของเหล่าพลทหาร

เป็นปกติที่โนเอลจะให้ความสนใจกับมันเป็นพิเศษ เพราะก่อนเขาจะได้เป็นเจ้าหน้าที่พิเศษ เขาก็เคยฝึกทหารมาก่อนเช่นกัน แม้จะไม่ได้ฝึกในประเทศไทยก็ตามที

ความแข็งแกร่งทั้งสภาพร่างกายและจิตใจ ความมุ่งมั่นในการเสียสละตนเพื่อประเทศ และการทำงานเป็นทีม ถือเป็นความภาคภูมิใจในหน่วยเขาเป็นอย่างมาก

ถึงจะต้องเสียเพื่อนร่วมทีมจากภารกิจอันตราย หรือเห็นศพผู้เสียชีวิตที่เขาไม่อาจช่วยเอาไว้ ทุกอย่างก็ยังคงต้องก้าวเดินต่อ อะไรที่พลาดไปแล้วก็คือพลาดไปแล้ว ขอเพียงวันข้างหน้าจะต้องดีกว่าเดิม นั่นคือคติประจำใจของหน่วยเรา

และหวังว่าประเทศนี้จะน่าชื่นชมมากเช่นกัน

แน่นอนว่ามันเป็นเพียงแค่ความหวัง เพราะความเป็นจริงช่างโหดร้ายกว่าจินตนาการ แทนที่ในเวลาทำงาน พวกทหารจะคอยฝึกร่างกายกันอย่างขะมักเขม้น ประลองความสามารถตัวต่อตัว ไปจนถึงทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย

แต่สิ่งที่เขาได้เจอกลับ... เป็นทหารที่กำลังเล่นอะไรบางอย่าง คล้ายซูโม่ในโลกเก่า

“เอาเลย!! เคล!! เจ้าสวะ ห้ามแพ้นะ! ข้าลงข้างเจ้าไปเยอะนะเว้ย!!!”

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ เจ้าโง่นั่น ข้าขำจนจะบ้าตายอยู่แล้ว”

“ชิ... ไอเคล ไอเจ้าโง่”

เสียงเชียร์และเสียงขำดังสนั่นทั่วสนาม วงกลมตรงกลางมีชายรูปร่างโตและชายรูปร่างผอมบาง คอยดึงดัน ฉุดกระชาก

ฝ่ายชายรูปร่างผอมบางเสียเปรียบอย่างไม่ต้องสงสัย แม้เขาจะพยายามดันอีกฝ่ายสุดแรง แต่ผลลัพธ์กลับไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง ท้ายที่สุดก็โดนผลักจนล้มลงเสียหลัก

“วู้ววววว!!! ข้าชนะสามสิบแต้ม”

“แม่งเอ๊ย มันชนะอีกแล้ว”

“เฮ้อ เคลก็แพ้รวดมาร้อยตาแล้วละมั้ง?ขี้แพ้เสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ”

“อ้าว ๆ กินน้ำสักหน่อยสิเคล” ชายหนุ่มที่ได้รับการตัดสินว่าชนะ ยื่นถังน้ำให้กับเคล

“ข ขอบคุณ” เคลยื่นมือไปรับมันไว้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ทั้งยังไม่กล้าจะสบตาอีกฝ่าย

ทว่ายังไม่ทันจะแตะกับถังไม้ เขาก็ถูกน้ำสาดเข้าที่หน้า ลามมาถึงตัว จนเปียกไปทั้งร่าง

“เสียที่ไหนล่ะเจ้าบื้อ ถ้าอยากกินมากก็เลียเอาบนพื้นแล้วกัน” เขาว่าอย่างนั้น พลางหัวเราะกับเพื่อนคนอื่น ๆ

โนเอลพอเข้าใจสาเหตุที่เลวี่ค้านเขาหัวชนฝาขึ้นมาบ้างแล้ว

“จะกลับเลยหรือไม่เพคะ”

“อืม เอาไว้ก่อน ขออยู่ดูอีกหน่อยนะ” เขาอยากจะรู้จริง ๆ ว่าพวกเขาจะเอ้อระเหยกันอีกนานแค่ไหน

โนเอลใช้เวลายืนมองอยู่ตรงส่วนบนของกำแพงรอบสนาม พื้นที่ตรงนี้เห็นได้หมดว่าแต่ละคนทำอะไรกันอยู่บ้าง และเขาก็มองเห็นด้วยว่า แม้แต่ผู้เป็นครูฝึกก็ยังอู้งาน แถมยังเป็นหัวโจกอีกต่างหาก

ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาไม่หยุด ถ้าทหารของอัชลิงจะเป็นแบบนี้ ซีโน่คงจะเก่งเทียบเท่าทหารของอาณาจักรอัชลิงราวแสนนายได้

เลวี่บอกเขาว่าสนามฝึกมีมากกว่าสิบแห่ง และที่แห่งนี้คือหน่วยแรก

“ไปกันดีกว่า”

“เพคะ”

“ท่านโนเอล รอประเดี๋ยวก่อน” เสียงเรียกจากใครบางคน ทำเอาเขาต้องหันหลังไปมอง

“?” เขาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย จำไม่เห็นได้ว่าคนคนนี้เป็นใคร ก่อนจะหันไปมองทางเลวี่ แต่เธอกลับส่ายหัวเป็นคำตอบ

“ข้ามีนามว่าลิโช่ เป็นหัวหน้าหน่วยอัศวินกองที่หนึ่งขอรับ อีกเพียงไม่นานจะมีการประลองระหว่างพลทหารเกิดขึ้น หากไม่รังเกียจ ข้าอยากให้ท่านร่วมชมการประลองด้วย” ลิโช่กล่าวพร้อมรอยยิ้ม โนเอลรับรู้ได้ว่าเขาแกล้งทำ ใจจริงคงนึกรังเกียจเขาอยู่ไม่น้อย

“น่าสนใจ ข้าเอาด้วย” โนเอลตอบรับคำชวน สมัยฝึกในหน่วยเจ้าหน้าที่พิเศษ เขาก็เคยจัดงานประลองเล็ก ๆ เช่นนี้เหมือนกัน แน่นอนว่าเขาไม่เคยแพ้เลยสักครั้ง กวาดเงินพนันมาได้หมด

“ท่านโนเอล...” เลวี่เอ่ยเรียกเขาเสียงแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วง ทหารส่วนมากล้วนเป็นพวกของราชินีและเหล่าขุนนาง

จริงที่โนเอลยังไม่เลือกฝ่าย แต่เธอก็คาดหวังให้เขามีอุดมการณ์เดียวกันกับซีโน่

“เป็นอะไรไปเลวี่ มาเร็วเข้า” เขายิ้มหน้าระรื่น แล้วเดินตามลิโช่ไป

ลิโช่พาโนเอลลงมาข้างล่าง ทำให้ใกล้ชิดกับสนามฝึกมากกว่าเก่า เก้าอี้นั่งถูกจัดเตรียมไว้ราวกับรู้ว่าเขาจะมา ดูท่าอีกฝ่ายจะคอยสังเกตเขามาสักพักใหญ่จากมุมไหนสักมุม

โนเอลนั่งลง แล้วกวาดสายตามอง

ฝั่งหนึ่งมีชายหนุ่มวัยกลางคน ส่วนอีกฝั่งหนึ่งมีชายหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ หากให้เขาเดา คงเป็นคู่ท้าประลองตามคำบอกเล่า ชายหนุ่มวัยกลางคนมีสีหน้าเคร่งขรึมกว่ามาก เขายืนสงบสติอารมณ์คนเดียว ไร้ผู้ใดก่อกวน ส่วนชายหนุ่มก็ยังคงพูดคุยกับเพื่อนในหน่วยไร้ซึ่งความกังวล

“ได้เวลาประลองแล้ว!” งานประลองเริ่มไวกว่าที่โนเอลคิดไปมากโข เพิ่งจะทิ้งตัวลงนั่งได้ไม่ทันไร เสียงประกาศก็ดังขึ้น

ทั้งสองฝ่ายละความสนใจจากสิ่งรอบข้าง แล้วเดินมายังกลางสนาม

“คู่ประลองในวันนี้~!ไอแซ็ก ไคลน์! และ!!... นอร์ตัน เวอร์แมน!!!” เพียงประกาศชื่อผู้ประลอง ทหารคนอื่นก็พากันเฮลั่น บรรยากาศฮึกเหิมราวกับเป็นการแข่งประลองในงานใหญ่

“ว้าว...” โนเอลเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

“คราวนี้~!ได้เวลาอันสมควรแล้ว ข้าจะขอนับถอยหลัง และเมื่อถึงเลขศูนย์ จะถือว่าการประลองได้เริ่มขึ้น ไม่มีกฎเกณฑ์ตายตัว ขอเพียงหากใครขอยอมแพ้หรือหมดสภาพต่อสู้ ก็จะถือว่าจบการประลอง หากพร้อมแล้วก็จงเข้าประจำที่” สิ้นเสียงของผู้เป็นกรรมการ ทั้งไอแซ็กและนอร์ตันต่างยืนห่างกันราวหนึ่งเมตร โดยมีกรรมการยืนอยู่ระหว่างกลางของทั้งสอง

“สาม” กรรมการเริ่มนับถอยหลัง และเริ่มถอยไปยังขอบสนาม

“สอง” คราวนี้ทหารโดยรอบก็เริ่มส่งเสียงนับถอยหลังเช่นกัน

“หนึ่ง” โนเอลจ้องสนามตาไม่กะพริบ

“ศูนย์!!!” เพียงเลขตัวสุดท้ายออกมาจากปากกรรมการ คนทั้งสองก็เริ่มปะทะกันอย่างดุเดือด

ฝ่ายไอแซ็กใช้ดาบเป็นตัวนำพลัง ส่วนนอร์ตันเป็นเวทสร้างโลหะ นอร์ตันหลอมพลังให้กลายเป็นดาบ แล้วรับการโจมตีจากไอแซ็ก ทั้งคู่ประดาบซึ่ง ๆ หน้า ก่อนที่ไอแซ็กจะเป็นฝ่ายถอยออกมาก่อน

ต่างฝ่ายต่างดูเชิงคู่ต่อสู้ เพียงแต่ไอแซ็กดูจะระมัดระวังนอร์ตันเป็นพิเศษ ไม่ได้ประมาทอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

“อะไรกัน ท่านไอแซ็กกลัวข้าเสียแล้วเหรอ?” นอร์ตันพูด แล้วปั้นโลหะให้กลายเป็นลูกกลม จากนั้นก็ขว้างใส่

“หึ” ไอแซ็กใช้ดาบปัดการโจมตีได้อย่างง่ายดาย เขาหัวเราะในลำคอให้แก่ความเลินเล่อของชายหนุ่ม ก่อนจะเขวี้ยงดาบไปหานอร์ตัน แม้ว่านอร์ตันจะตกใจกับการกระทำสุดบ้าระห่ำไปบ้าง แต่เขาเองก็หลบมันได้โดยง่าย จนดาบของไอแซ็ก ปักลงกับพื้น

“อะไรกัน... อดีตหัวหน้าอัศวินอย่างท่านช่าง—” ไม่ทันที่จะพ่นคำดูถูกเหยียดหยามออกมาจนครบประโยค ปลายดาบเล่มเดิมก็จ่อเข้าที่คอ

“จงรับรู้ไว้เถอะ ความเลินเล่อของเจ้าจะสร้างปัญหาให้ในภายหลัง นี่เป็นคำสอนจากอดีตหัวหน้าอัศวินอย่างข้า” คำพูดจากไอแซ็ก ทำเอานอร์ตันเสียศักดิ์ศรีอยู่ไม่น้อย เขาอับอายคนรอบข้างจนไม่อาจทนเฉย

“การประลองจบไวไปไหมเนี่ย?” โนเอลพูดขึ้น

“ไม่แปลกหรอกเพคะ ท่านไอแซ็กเป็นระดับต้น ๆ ของหน่วยอัศวินหลวง ขนาดท่านซีโน่ยังอยากให้ท่านไอแซ็กมาร่วมหน่วยของตนเลย น่าเสียดายที่ท่านไอแซ็กต้องถูกปลดออก”

โนเอลเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย ทว่าพอจะเปิดปากถามออกไป ควันสีดำจาง ๆ ก็ลอยมา จนเขาละความสนใจจากเลวี่ แล้วหันไปให้ความสนใจแก่สิ่งนั้นแทน

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ นอร์ตันถึงได้มีอาการคล้ายคนมัวเมาในยาเสพติด ดวงตาของเขาแดงก่ำ ควันสีดำก็ลอยออกมาจากปากเจ้าตัว

“นอร์ตัน?” ไอแซ็กเอ่ยเรียกชื่อเขา แต่จู่ ๆ ความเจ็บปวดก็แลบผ่านร่างกาย โลหะสีดำทมิฬพุ่งแทงแขนของเขาจนเลือดทะลัก นอร์ตันฉีกยิ้มกว้าง เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ดูสดใสแต่กลับน่าสยองเสียมากกว่า

“ท่านลุง!!!” เคลตะโกนออกไปสุดเสียงแล้วพุ่งตัวเข้าไปยังกลางสนามประลอง

“เคล!! อย่าเข้ามา!!!” ไอแซ็กตะโกนเสียงแห้ง ขณะเดียวกันแท่งโลหะทมิฬก็พุ่งเข้าหาเคลอย่างรวดเร็ว

ความตกใจกลัวพุ่งทะลุขีดสุดจนร่างกายของเคลตอบสนองไม่ทันกาล ไอแซ็กก็ร้องเรียกชื่อเคลจนเสียงแทบแหบ

ชั่วพริบตา สิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ไวกว่าแท่งโลหะก็พุ่งตรงเข้าปะทะกับร่างของเคลจนเขาตัวปลิวไปตามแรง ทั้งเคลและสิ่งนั้นต่างล้มคะมำลงกับพื้น

“อึก... ระวังตัวหน่อยสิ!” เป็นโนเอลนั่นเอง

“ท่านโนเอล!!!” เลวี่ไม่อยากจะเชื่อ เธอละสายตาจาก

โนเอลเพียงครู่หนึ่ง หันมาอีกทีเจ้าตัวก็พุ่งเข้าหาอันตรายเสียแล้ว

ความเร็วเหนือพลังเวทเมื่อสักครู่ โนเอลคงใช้มานาเสริมพลังส่วนขา ทำให้สามารถพุ่งเข้าไปได้อย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นเรื่องน่าตะลึงที่เพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากการสอน เขาจะสามารถนำมาประยุกต์และปรับใช้ได้ถึงเพียงนี้

แต่เธอก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่า การสอนทักษะการต่อสู้ให้แก่เขา ถือเป็นการตัดสินใจที่ดีหรือไม่

“คิก คิก คิก” นอร์ตันยังคงคลุ้มคลั่ง ร่ายพลังเวทใส่ไปทั่ว จนเกิดความโกลาหลขึ้นทั่วสนาม

พลทหารซึ่งไม่ได้เตรียมใจเอาไว้ว่าจะได้เจอเรื่องดังกล่าว ต่างวิ่งหนีชุลมุน ไม่เหลือความกล้าหาญให้ได้เห็น กระทั่งผู้ออกตัวว่าเป็นหัวหน้าอัศวินยังไม่รับผิดชอบด้วยการเข้าไปหยุดเหตุ

เมื่อแท่งโลหะพุ่งเข้าหาโนเอลและเคล โนเอลก็ผลักเคลให้กลิ้งไปอีกฝั่งหนึ่ง ส่วนเขาก็กลิ้งมาอีกทาง เลวี่รีบเข้ามาสมทบในทันที เธอร่ายเวทลม เชือดเฉือนอากาศแล้วไปกระทบกับร่างของนอร์ตัน

นอร์ตันร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วพุ่งเป้ามาโจมตีเลวี่แทน เลวี่คอยวิ่งและสไลด์ตัวหลบแท่งโลหะจนแทบไม่ได้โจมตีกลับ เธอรีบตะโกนเรียกไอแซ็ก

“ท่านไอแซ็ก! ท่านไหวหรือไม่”

“อึก... ยังไหว”

“ถ้างั้น โจมตีให้เจ้านั่นสลบที! ส่วนท่านโนเอล ได้โปรดหลบไปก่อนเถอะเพคะ”

โนเอลยอมถอยแต่โดยดี เขาพาเคลไปหลบในที่ปลอดภัยเพื่อหลบเลี่ยงการโดนลูกหลง เลวี่ยังคงคอยรับและหลบการโจมตีจากอีกฝ่าย ถ่วงเวลาให้ไอแซ็กได้ฟื้นพลังหลังการบาดเจ็บ

ไอแซ็กเริ่มตั้งสติแล้วปล่อยให้มานาไหลเวียนไปทั่วร่าง ก่อนจะควบคุมให้ไหลผ่านไปยังตัวดาบแล้วจัดการผ่าแท่งโลหะซึ่งเชื่อมอยู่กับร่างเขาออก

เขาปล่อยให้แท่งโลหะอีกส่วนหนึ่งอยู่ภายในตัวเพื่อไม่ให้เลือดทะลักออกมา แต่การบาดเจ็บมันก็ทำให้ร่างกายหมดแรงพอควร

ไอแซ็กเริ่มโต้กลับด้วยการฟันไปยังร่างของนอร์ตันแบบไม่ออมแรง แท่งโลหะยังคงรับการโจมตีของเขาไว้ได้ แน่นอนว่าเขาไม่หยุดเพียงเท่านั้น ยังคงกระหน่ำโจมตีต่อเนื่อง

ขณะเดียวกัน เลวี่ที่ต้องคอยหลบการโจมตีน้อยลง เธอก็สามารถสลับไปโจมตีระยะไกลได้ ทั้งไอแซ็กและเลวี่ต่างก็ประสานพลังเพื่อรุมโจมตี

น่าเสียดายที่มันกลับไม่เป็นผล จู่ ๆ พลังของนอร์ตันก็แผ่ขยายจนแข็งแกร่งกว่าเก่า เขาไม่ใช่นอร์ตันคนเดิมอีกต่อไป

“ไม่พอ... แค่พวกเราสองคน ไม่พอ” ไอแซ็กครุ่นคิด เลวี่เองก็คิดแบบนั้น ทว่าคนที่จะคอยช่วยกลับไม่มีอีกแล้ว มีเพียงเธอและไอแซ็กเท่านั้น

การจะขอให้เคลมาช่วย ก็คงจะถ่วงแรงเสียมากกว่า

“งั้นก็ต้องไวกว่าเดิม!” คราวนี้เธอทำให้การโจมตีเร็วกว่าเดิมสองเท่า ไอแซ็กเองก็เร่งความเร็วเช่นกัน

“ในเวลาแบบนี้... น่าจะมีคนอีกสักคน” เลวี่พึมพำ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นไอแซ็กที่เริ่มหายใจหอบ แค่รับการโจมตีก็ลำบากจะแย่ ไอแซ็กคงไม่มีแรงพอจะเข้าไปประชิดตัว

“รอยแผลกว้างขนาดนั้น เขาคงทนได้อีกไม่นาน” เธอเริ่มขมวดคิ้วแน่น การดึงมานามาใช้มาก ๆ ก็ทำให้มานารอบด้านเจือจางลงเช่นกัน ถ้าฝืนใช้พลังต่อไปเรื่อย ๆ ทั้งเธอและไอแซ็กคงไม่ไหว

เธอฉุกคิดถึงวิธีการได้ เพียงแต่ว่า มันจะเป็นอันตรายต่อโนเอลเป็นอย่างมาก

“เลวี่! ให้ข้าช่วย!” ราวกับโนเอลรู้ใจเธอ เลวี่ยังคงสับสนภายในใจ แต่ถ้าปล่อยทิ้งไว้ก็คงมีแต่แย่ลง

“ท่านโนเอล!” เธอควบคุมลมให้ล่องลอยไปหาโนเอล จนเขาตัวลอยเหนือพื้นดิน มือข้างหนึ่งของเลวี่จะคอยควบคุมตำแหน่งของโนเอล ส่วนอีกข้างก็คอยรับมือ

ในที่สุดโนเอลก็เข้าประชิดตัวอีกฝ่ายได้สำเร็จ ทำเอาไอแซ็กและเลวี่ต่างก็ใจชื้น พวกเขาเริ่มละเลงการโจมตีอย่างเต็มที่ คอยขัดขวางไม่ให้นอร์ตันสนใจโนเอล

โนเอลลอบไปข้างหลังอีกฝ่ายแบบไม่รู้ตัว ก่อนที่จะออกแรงทั้งหมดลงสันมือ แล้วทุบท้ายทอยอีกฝ่ายพอให้สลบ

ร่างของนอร์ตันค่อย ๆ ล้มลง โนเอลรับเขาไว้ แล้ววางลงกับพื้นอย่างเบามือ พลังทั้งหมดถูกย้อนกลับไปยังผู้ใช้ เหลือไว้เพียงเศษซากความเสียหายจากการกระทำของเจ้าตัว

“เคล เอากุญแจมาล็อก” ไอแซ็กสั่งพร้อมกับหายใจหอบ

“ข— ขอรับ” สิ้นสุดคำสั่งของผู้เป็นลุง เคลก็รีบวิ่งไปหากุญแจมือจำกัดเวทมนตร์

“ขอบคุณท่านมาก หากไม่ได้ท่าน ข้าคงไม่รอดมาจนถึงตอนนี้...” ไอแซ็กหมอบกราบทั้งโนเอลและเลวี่

“ไม่เป็นไร ลุกขึ้นเถอะ ข้าไม่คู่ควรหรอก” โนเอลรีบพูด

“ไม่หรอก ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของท่าน แต่ท่านก็ยังมาช่วย...” คำว่าไม่ใช่เรื่องของท่าน ทำเอาโนเอลรู้สึกเจ็บพิลึก

“แล้วจะทำยังไงต่อดีล่ะ” โนเอลถามขึ้น

“ข้าจะนำไปส่งมอบไปทางวัง เดิมที นี่ไม่ใช่นิสัยเดิมของเขา แถมพลังที่ปล่อยออกมาก็มากเกินปกติ” ไอแซ็กว่า แถมยังเตรียมจะอุ้มอีกฝ่ายเต็มทน

“เดี๋ยวก่อน” เลวี่รีบห้ามไว้ทันควัน จนไอแซ็กชะงักงัน

“เรื่องนี้ให้ฝ่ายองค์รัชทายาทจัดการเองเถอะ” เธอกล่าวต่อ

“อืม งั้นก็ได้”

การเยี่ยมชมสนามประลองก็ต้องจบลงด้วยความโกลาหลเช่นนี้ และเหตุการณ์ทั้งหมดก็ถูกจับตามองโดยใครบางคน ซึ่งแอบอยู่ในมุมมืดของพระราชวัง