บทนำ

บทนำ

ประสบการณ์เสมือนจริง

ร่างกายล่องลอย มองไม่เห็นแม้กระทั่งแสงสว่าง ข้อสงสัยที่คนมักจะถามกันเองอยู่บ่อย ๆ ว่าตายแล้วไปไหน เป็นสิ่งเดียวที่วกวนเข้ามาภายในโสตประสาทขณะนี้

เหมันต์วัยยี่สิบหกปี เจ้าหน้าที่หน่วยปราบปรามอาชญากรรมพิเศษ ตายอย่างมีเกียรติระหว่างทำภารกิจ

ทว่าเขาไม่ได้โดนลูกปืนฝังหรือโดนมีดแทงจนเกิดแผลสาหัส ไร้หนทางรักษา การตายของเขามันน่าทึ่งกว่านั้นมาก

และนั่นคือ การตกบันไดตายระหว่างวิ่งตามหมาตำรวจ

ว่ากันว่า ก่อนตาย ความทรงจำอันแสนสำคัญในอดีตจะหวนกลับเข้ามาให้นึกถึง เหมันต์เองก็มีความทรงจำแบบนั้นเช่นกัน แต่สิ่งที่เขาปรารถนาอย่างแรงกล้า คือขอให้รุ่นน้องคนสนิททำลายแล็ปท็อปของเขาให้สิ้นซากไปเสีย

ชีวิตนี้ เขาขอเพียงเท่านั้นก็เป็นอันสุขใจแล้ว

หลังจากประสาทสัมผัสทั้งห้าดับสิ้นลง ร่างกายของเขาก็เวิ้งว้างอยู่ในโลกซึ่งไร้แสงสว่าง

ทว่าความทรงจำประหลาดและน้ำเสียงไม่คุ้นหูกลับปรากฏขึ้นมา ทลายบรรยากาศอันน่ามัวหมอง บทสนทนาระหว่างสองฝ่ายชวนให้นึกถึงซีรีส์อังกฤษย้อนยุค ติดป้ายฮิตอันดับหนึ่งในแอปสตรีมมิ่ง หรืออาจเป็นคอมมิคสุดโปรดของพวกเด็กวัยรุ่นเสียมากกว่า

อะไรอย่างเช่น ตัวเอกหลุดเข้าไปอยู่ในร่างของคนอื่น และคนคนนั้นก็อยู่ในต่างโลกอีกที แถมยังต้องไปยุ่งวุ่นวายกับปัญหาล้านแปดซึ่งหากแก้ไขไม่ได้ จุดจบก็คือตายสถานเดียว ถ้าเหมันต์ต้องใช้ชีวิตแบบนั้น แค่คิดก็สยองแล้ว

ภาพจำในหัวของเขา มันก็ชัดเจนมากเสียจนเหมือนได้กลายเป็นคนคนนั้นจริง ๆ ทุกการเคลื่อนไหวของใครบางคน เขาเห็นมันอย่างกับกำลังเล่นเกมสวมบทบาทตัวละครในลักษณะมุมมองที่หนึ่งไม่มีผิดเพี้ยน

อยู่ในภวังค์ของตัวเองไปได้ไม่ทันไร ประสาทสัมผัสของเขาก็กลับมา ทั้งเสียงระเบิดจากอะไรบางอย่าง กลิ่นซากศพและคาวเลือดคละคลุ้ง เศษซากสิ่งก่อสร้างแบบฉบับที่ยุคสมัยของเขาไม่มีอยู่ ปรากฏอยู่ตรงหน้าทั้งหมด

เหมันต์ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทว่าสิ่งเดียวที่เขาเข้าใจในตอนนี้คืออาณาจักรแห่งหนึ่งกำลังล่มสลาย ราชาของประเทศก็ดันติดกับแผนการของศัตรู เขาสับสนงุนงงกับภาพตรงหน้า ทว่าความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านเข้ามาทั่วร่างกาย

ทุกการกระทำที่เจ้าของร่างได้รับ เขาเองก็รู้สึกไปด้วย กระทั่งความรู้สึกก็ยังเข้าใจ แม้สมองจะคิดวิเคราะห์อยู่ตลอด แต่กลับไม่สามารถสั่งการได้ ทำได้เพียงลอบมองผ่านดวงตาทั้งสองข้างเพียงเท่านั้น

เสียงหอบแฮกด้วยความเหนื่อยล้าดังกว่าสิ่งใดทั้งหมด เจ้าของร่างพยายามดิ้นรนออกจากเหตุการณ์ความวุ่นวาย แต่มันกลับไม่เป็นผล เขาถูกตามล่าจนกระทั่งถึงทางตัน

ทั้งคนรับใช้และอัศวินคนสนิทต่างถูกฆ่าตายเสียหมด ครั้นจะใช้พลังของตัวเองก็ดันไม่แกร่งกล้าพอจะต่อสู้กับศัตรู ท้ายที่สุดจึงลงเอยด้วยการถูกตรึงอยู่กับพื้นดิน

“ราชินีผู้น่าสงสารของชาวอัชลิง... โนเอล... ใบหน้าของเจ้างดงามไร้ที่ติเสียจริง ข้าชักอยากจะได้เจ้ามาเป็นนายบำเรอเสียแล้วสิ” ชายหนุ่มรูปร่างกำยำว่าพลางใช้ปลายดาบสีเงินเปื้อนเลือดถูวนบริเวณใบหน้าสวยของคนตรงหน้า

“พวกต่ำช้า!... อุก!” คนถูกเหยียดหยามไม่อยู่เฉย เขารีบสบถออกมาด้วยถ้อยคำหยาบคาย แต่ต้องเงียบปากลงในทันทีเมื่อถูกเตะเข้าบริเวณหน้าท้องอย่างแรง

‘โอ๊ยเชี่ย! แม่งเอ๊ย โคตรเจ็บ เตะมาได้...’ ไม่ใช่แค่เจ้าของร่างที่รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด กระทั่งเหมันต์ยังพลอยเจ็บไปด้วย

โนเอลก้มหน้าฟุบลงกับพื้นพลางกัดเม้มริมฝีปากด้วยความคับแค้นใจ ยิ่งเงยหน้ามองรอบด้านกลับยิ่งสุมไฟแค้นในใจเข้าไปอีกเป็นเท่าตัว

ส่วนกลางของวังอันเป็นที่ตั้งของบัลลังก์กษัตริย์ ซึ่งในอดีตถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตและด้วยความรักจากช่างฝีมือ มาครานี้กลับเละเทะไม่เป็นท่า กระทั่งรูปปั้นหินหน้าทางเข้ายังถูกทำลายไม่เหลือซาก

แน่นอนว่าไม่ต้องพูดถึงส่วนอื่นของวังหลวงแห่งอาณาจักรอัชลิง เพราะปัจจุบันมันได้กลายเป็นเพียงเศษซากแห่งอารยธรรมไปเสียแล้ว

“ไม่เอาน่าไรเกอร์ ทำแบบนั้นเดี๋ยวก็ตายเสียก่อนหรอก ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะร่าของหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน ดังขึ้นจนโนเอลต้องพยายามหันไปมอง

ช่างน่าเสียดาย ตัวเขานั้นบาดเจ็บเกินกว่าจะขยับตัวไปไหนมาไหนได้ ทั้งยังถูกตรึงเอาไว้กับพื้น จึงเป็นเหตุให้ทำได้เพียงมองปลายเท้านั่นเท่านั้น

“แล้วท่านผู้นั้นล่ะ?” หญิงสาวถาม

“คงกำลังวุ่นอยู่กับการต่อสู้ ได้ข่าวว่าองค์ราชาอาณาจักรนี้หนังเหนียวมากนี่” เจ้าของชื่อไรเกอร์ตอบอีกฝ่ายพลางใช้เท้ากดลำตัวของโนเอลให้ตรึงอยู่กับพื้น

‘ทำแบบนี้มันเจ็บนะเว้ย เวรเอ๊ย’ เหมันต์สบถออกมาในใจ ทำไมเขาต้องมาทนรับความเจ็บที่ตัวเองไม่มีส่วนรู้เห็นด้วย

“อย่างมากก็คงพอทำให้ท่านผู้นั้นสนุกได้ ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของท่านได้หรอก” เธอหัวเราะคิกคัก

“หุบปากอันต่ำช้าของพวกเจ้าเสียเถอะ! ซีโน่สูงส่งเกินกว่าที่พวกเจ้าจะพูดพล่ามอะไรไร้สาระ” โนเอลกัดฟันกรอด รีบเถียงกลับ

‘ซวยแก๊บแก๋ ไอ้เจ้าของร่างผู้ไม่รักตัวกลัวตาย ช่วยหุบปากของนายหน่อยได้ไหม!! ฉันไม่อยากจะตายซ้ำสองแล้วนะเว้ย’ เหมันต์ร้องระงม ถ้าถูกเตะยังส่งผลมาถึงเขา แล้วหากฝั่งนั้นกะจะฆ่าให้ตาย มันจะขนาดไหนกัน

“ช่างเป็นราชินีที่มีใจรักมั่นคงกับพระสวามีของตนเสียจริงนะ” เธอพ่นหัวเราะ ก่อนแววตาใสซื่อจะแปรเปลี่ยนไปเป็นดูถูกเหยียดหยาม

“ข้าทนรอไม่ไหวแล้ว ไรเกอร์ เอาดาบของเจ้ามาให้ข้าเสีย” หญิงสาวกล่าวต่อสหายข้างกาย

“ใจร้อนจริงนะ” เขาว่าพลางยื่นดาบให้อีกฝ่าย เธอรับมันไว้ แล้วเดินมาฝั่งด้านซ้ายของโนเอล

“เอาไว้ข้าจะเหลือหัวของเจ้าไว้ให้พระสวามีที่เจ้ารักดูเป็นของต่างหน้าก็แล้วกัน!!!” ใบดาบคมกริบค่อย ๆ เชือดเฉือนอากาศลงมายังท้ายทอยของโนเอลเข้าทุกที เขาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

‘ซวยยแล้วโว้ยยย! ประสบการณ์ตายซ้ำตายซ้อน!!! คิดจะให้ฉันหาเรื่องไปอวดภูตผีด้วยกันหรือไง!!’ เหมันต์เองก็ใกล้จะเป็นบ้าตายแล้วเช่นกัน

ทว่ากรีดร้องภายในใจได้ไม่ทันไร จู่ ๆ ก็เกิดเสียงคล้ายระเบิดดังสนั่นจนแก้วหูแทบแตก คนทั้งหมดภายในห้องโถงต่างหันไปมองตามต้นทางของเสียง

ฝุ่นที่เกิดขึ้นหลังแรงระเบิดอัดแน่นกันจนมองไม่เห็นว่าใครปรากฏกายขึ้น แต่พอเห็นไอเย็นกำลังทยอยไหลเข้ามาในห้องโถง ทำให้คำตอบของคำถามชัดเจนมากขึ้น

“พลังเวทมนตร์น้ำแข็งที่ลือกันว่าแข็งประดุจเพชรบริสุทธิ์แห่งเทือกเขาเลซา เป็นเอกลักษณ์ของราชวงศ์แห่งอาณาจักรอัชลิงซึ่งสืบต่อทางสายเลือดอย่างยาวนานนับร้อยปี... เป็นบุญตามากที่ได้เห็น ยินดีที่ได้พบ ราชาแห่งอัชลิง... ซีโน่ ลัวร์”

“ปล่อยเขา...” คนเหล่านั้นได้สบตากับดวงตาซึ่งเปี่ยมไปด้วยความโกรธเกรี้ยวของเขาได้ไม่ทันไร ซีโน่ก็เข้าประชิดตัวอย่างไว

หญิงสาวผู้นั้นตกใจจนหยุดชะงักไปชั่วขณะ รู้ตัวอีกทีก็ถูกหมัดหนักต่อยเข้าบริเวณท้องจนร่างปลิวไปกระแทกกับผนังห้อง

รอยแตกตามผนังทำเอาเหมันต์แอบหวั่นใจอยู่หน่อย ๆ

‘นี่พวกพี่เป็นตัวอะไรกันวะครับ... แล้วนั่นก็ผู้หญิงด้วยนะเฮ้ย!! แต่... ยายนั่นก็เกือบจะทำให้ฉันตายรอบสองแล้ว เอาเป็นว่าขอบพระคุณคุณพี่ที่ช่วยผมมากคร้าบบบ’

“ลุกขึ้นมา” เสียงของเขาทุ้มต่ำ จนเหมันต์รู้สึกได้ว่าโนเอลก็แอบตื่นกลัวกับน้ำเสียงของเขาอยู่ไม่น้อย ผนวกกับไอเย็นรอบข้างก็ทำให้ดูน่าหวั่นเกรงเข้าไปใหญ่

“ขอบคุณ…” โนเอลพูด แล้วค่อย ๆ ลุกออกขึ้น แต่ร่างกายก็บอบช้ำเกินกว่าทรงตัวไหว

ลุกขึ้นยืนได้ไม่ทันไร โนเอลก็คล้ายกับจะเซและล้มลงกับพื้น แต่ซีโน่ก็รับเอาไว้ได้

“จิ๊จิ๊ ราชากับราชินีอัชลิงยังรักใคร่กลมเกลียวกันอยู่แบบนี้ก็เป็นเรื่องน่ายินดีเช่นกัน แต่ว่า!! หมดเวลาจะเล่นสนุกแล้ว!!!” ชายหนุ่มฝั่งศัตรูพุ่งเข้าโจมตีซีโน่

ซีโน่ชักดาบมารับการโจมตีได้ทันท่วงที ทว่าก็ต้องรับการโจมตีครั้งต่อไปต่อเรื่อย ๆ ขณะเดียวกันก็ต้องคอยพยุงโนเอลให้เดินถอยไปพร้อมกัน

“หนีไหวไหม เจ้านี่มีฝีมือ ข้ารับมือยาก ถ้าเจ้ายังทำตัวเกะกะอยู่แบบนี้”

“ปากเสียตั้งแต่ต้นจนจบ ปล่อยข้าแล้วตั้งใจรับมือไปเสีย” ซีโน่ปล่อยตัวโนเอลให้ออกจากอ้อมอก ก่อนจะเริ่มเป็นฝ่ายโต้กลับเองบ้าง

ฝีมือดาบซึ่งอัดแน่นไปด้วยพลังเวท ผสมกับการควบคุมเวทมนตร์น้ำแข็งทางกาย สร้างพื้นที่ในการต่อสู้ให้ซีโน่เป็นอย่างมาก หากต่อสู้ประชิดตัว อีกฝ่ายคงจะสูสีกับเขา แต่หากเป็นการโจมตีระยะไกล อีกฝ่ายจะเสียเปรียบไปมากโข

การต่อสู้กินเวลาอย่างยาวนาน ฝ่ายที่เสียเปรียบเป็นฝั่งศัตรูตามคาดการณ์ เพราะไรเกอร์ได้รับบาดแผลทั่วตัว ขณะที่ซีโน่มีเพียงแค่รอยถากเท่านั้น

การเข้าฟาดฟันยังคงดำเนินต่อไปไม่มีหยุดพัก ไรเกอร์ยังคงหอบแฮกด้วยความเหนื่อยล้า คิ้วทั้งสองข้างเริ่มขมวดเป็นปม ทั้งยังสบถคำหยาบออกมาไม่หยุดปาก บัดนี้เขารู้แล้วว่าฝีมือของตนยังไม่สามารถเทียบชั้นกับคู่มือได้ หากยังคงต่อสู้ต่อไป เขาคงพ่ายแพ้เป็นแน่

วินาทีที่กำลังวุ่นอยู่กับการต่อสู้ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนร่วมศึกที่กำลังลุกขึ้นตื่นหลังสลบเพราะแรงโจมตีของซีโน่

“แอกเนส!!! รีบลุกขึ้นมาทำหน้าที่ได้แล้ว!!! ไม่งั้นข้าจะเรียกลินคอร์นมาจัดการเจ้าซะ!!!” ทันทีที่ประโยคนั้นได้โพล่งเข้าไปยังโสตประสาท แอกเนสก็ตื่นขึ้นราวกับปาฏิหาริย์

เธอแบกร่างอันไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา ก่อนจะอ้าปาก แล้วร้องเพลงที่ฟังดูไพเราะแต่แฝงไปด้วยความอันตราย หมอกหนาเริ่มเข้าปกคลุมทั่วร่างของโนเอล จวบจนเขาหายตัววับไป ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

“เฟอแนล!!!” ซีโน่ตะโกนเรียกโนเอลสุดเสียง ทว่ากลับไร้การตอบรับ

ซีโน่เริ่มกระวนกระวายอีกครั้ง พอเหลือบตาไปมองหญิงสาว กลับไม่พบเธออีกแล้ว

“มองอะไรอยู่!” ไรเกอร์เข้ามากระชั้นชิดซีโน่ในชั่วพริบตา จัดการแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายจระเข้เพียงครึ่งท่อน แล้วตวัดหางใส่จนซีโน่ถลาไปชนเข้ากับกำแพงห้องโถง

การโจมตีจากศัตรูโหมกระหน่ำใส่เขามากขึ้นเรื่อย ๆ ถึงการรับมืออีกฝ่ายจะเป็นเรื่องง่าย แต่หากต้องการช่วยโนเอลด้วย คงต้องเลือดตกยางออกกันบ้าง

นึกไปแล้วซีโน่ก็เจ็บใจ อย่าว่าแต่หัวหน้าของพวกมันเลย... แค่เอาชนะลูกสมุนเพียงสองคนยังไม่อาจทำได้

ตัวเขาในตอนนี้... อ่อนแอ

และเป็นสาเหตุให้อาณาจักรเข้าสู่สภาวะล่มสลาย เหมือนดั่งปัจจุบัน

เพียงไม่นาน หมอกควันที่ปกคลุมร่างของโนเอลก็สลายหายไป จึงปรากฏให้เห็นร่างของเจ้าตัว

โนเอลถูกจับให้คุกเข่าลงกับพื้น แขนถูกตรึงไว้ด้านหลังด้วยเชือกหน้าตาประหลาด

เจ้าของเรือนผมสีขาวโพลนได้แต่อ้ำอึ้ง พอตั้งสติได้ว่าโนเอลกำลังตกอยู่ในอันตรายก็รีบพุ่งตัวเข้าไปจัดการกับไรเกอร์โดยไว จนอีกฝ่ายล้มลง เสียจังหวะในการโจมตี ถึงได้พุ่งเข้าไปหาโนเอลและแอกเนส

ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นไปดั่งใจหวัง

แสงสีทองประหลาด ไร้รูปร่างที่แน่ชัดแต่สัมผัสได้ถึงอานุภาพรุนแรงพุ่งทะลุส่วนเท้า ขา และไหล่ จนซีโน่ต้องหยุดการกระทำของตนลงไว้

ความเจ็บปวดที่ได้รับทำเอาเขาสั่นสะท้านไปทั่วร่าง ราวกับถูกหนามแหลมทิ่มแทง

“…แสงพิพากษา...”

การปรากฏตัวของบุคคลใหม่ทำเอาซีโน่ต้องกัดฟันกรอด อัศวินคู่กายทั้งสองของเขาถูกส่งไปประกบคนคนนี้เอาไว้ หากแต่ถ้าพวกเขายังโผล่มาที่นี่ ก็หมายความว่าได้เสียท่าให้แล้ว ความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอดต่ำเตี้ยเสียแทบเป็นศูนย์

“…โซ่ตรวนทวยเทพ...” แขนของเขาถูกขยับไปตามคาถาที่ร่าย แสงสีทองขยายขนาด แปรเปลี่ยนกลายเป็นโซ่ มันพุ่งตัวไปหาซีโน่ด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะบีบรัดแล้วตรึงเอาไว้กับพื้นจนไม่อาจขยับตัวได้อีก

‘แม่ง... เกิดเชี่ยอะไรขึ้นครับเนี่ย ช่วยด้วย... แม่เจ้าโว้ย’ เหมันต์ได้แต่กรีดร้องภายในใจ การตายของเขาดูปกติมากเมื่อเทียบกับเหตุการณ์ตรงหน้า

จู่ ๆ หมอกก็เข้าปกคลุมจนเขามองอะไรแทบไม่เห็น รับรู้เพียงว่าเจ้าของร่างอย่างโนเอลกำลังต่อสู้กับความมืดเพียงลำพัง แต่อีกฝ่ายก็แข็งแกร่งมากเกินไปจนต้องเสียท่า แล้วถูกมัดเอาไว้

พอลืมตามองพ่อหนุ่มหัวขาวที่อุตส่าห์มาช่วยเขา ก็ดันถูกอะไรก็ไม่รู้ตรึงเอาไว้เสียแล้ว

คราวนี้คงจะจบเห่แล้วจริง ๆ

“เล่นสนุกกันมามากพอแล้ว รีบจบเรื่องนี้สักที”

เหมันต์ไม่เห็นแม้กระทั่งเท้าของอีกฝ่ายเสียด้วยน้ำ นอกเหนือจากไรเกอร์และแอกเนส เขาก็ไม่รู้ว่าคนที่มาใหม่เป็นใคร

และดูเหมือนจะมีกันถึงสองคน

คนแรกเป็นคนร่ายเวทที่ทำให้ซีโน่ต้องเสียท่า ส่วนอีกคน ดูเหมือนจะยังไม่ได้ทำอะไร แต่ก็ได้ยินน้ำเสียงชัดแจน

“ส่วนเจ้า... ราชินีผู้ซื่อสัตย์ เจ้าคงต้องหลับไปก่อน... หากเจ้ายอมรับข้อเสนอแต่ทีแรก คงไม่จบเช่นนี้” ชายหนุ่มปริศนาที่พูดมาตั้งแต่เมื่อกี้ เริ่มกล่าวขึ้นต่อ

(ข้อเสนอ? อะไรกัน?)

“เพื่อเป็นการเคารพแก่อาณาจักรอัชลิง ข้าจะให้เจ้าได้เห็นหน้าของพระสวามีเป็นครั้งสุดท้าย” ชายหนุ่มกล่าว แล้วจิกผมของโนเอล ให้สายตาของเขามองไปยังซีโน่ได้อย่างชัดเจน หลังก้มหน้าลง คอตก ไร้เรี่ยวแรง

ภาพเบื้องหน้าเผยให้เห็นแววตาโกรธแค้นที่มีต่อศัตรูและความโกรธแค้นที่มีต่อตน

ท่านคงโทษตัวเองที่ไม่อาจแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถปกป้องคนทั้งอาณาจักรได้... ข้ารู้ว่าท่านเป็นเช่นนั้น... อ่า แม้กระทั่งช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตข้า ท่านก็ยังไม่แม้แต่จะยิ้มให้ข้าเลย... หาได้มีใจให้ข้า... แม้แต่น้อย

เสียงในหัวของโนเอล ดังขึ้นมาในโสตประสาทของเหมันต์ ทำเอาหัวใจเขารู้สึกเต้นผิดจังหวะ ความโศกเศร้าและภาพจำสุดท้ายในชีวิตโนเอลเริ่มไหลเข้ามาทีละเล็กทีละน้อย

ดาบประจำตัวของไรเกอร์ถูกส่งต่อไปถึงมือชายหนุ่มผู้มาใหม่ความเงาวับของมัน ส่องแสงสะท้อนกับแสงไฟจากภายนอกห้องโถง

เพียงไม่นาน ใบหน้าอันแสนเกรี้ยวกราดของซีโน่ก็แปรเปลี่ยนไป เขาเริ่มตื่นตกใจแล้วอ้าปากค้างคล้ายกับกำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญไปอีกอย่าง

นั่นเป็นภาพจำสุดท้ายที่โนเอลและเหมันต์ได้เห็น

ก่อนที่ดาบเงินจะถูกลงแรงเข้าท้ายทอย สะบั้นส่วนหัวและตัวออกจากกัน

ได้โปรด ช่วยแก้ไขทุกอย่าง ที่ข้าไม่อาจทำได้เองในอดีตชาติ

ได้โปรด ช่วยให้ซีโน่ได้ขึ้นเป็นจักรพรรดิ

ได้โปรด ช่วยทำให้อัชลิงกลับมารุ่งโรจน์ดังเดิม

และได้โปรด... จัดการตัวอันตรายต่อทวีปเอวาเนียร์