ตอนที่ 34 เพียงผู้อาศัย [2]

“วันพรุ่งเพคะ พระองค์มีสิ่งใดกับข้าอีกรึไม่ หากไม่มีเช่นนั้นขอตัวนะเพคะ” ฟางเฟยมิยอมรอฟังคำตอบ นางก้าวเร่งก้าวเดินยาว ๆ จนพ้นประตูตำหนักฉือเหอก็เร่งเท้ากลายเป็นออกวิ่งในที่สุด

“คุณหนู!” ซูหนิวมองนายของตนที่วิ่งผ่านไปพร้อมน้ำตาเปื้อนใบหน้างามก็รีบวิ่งตามไปในทันที

“ฮะฮึก ฮือ ฮึก ๆ” ฟางเฟยวิ่งขึ้นไปนั่งบนรถม้าก่อนจะรีบใช้มือปัดป่ายหยดน้ำตาที่พรั่งพรูหลั่งไหลออกมามิขาด ครั้นเห็นว่าซูหนิวกำลังมองมาจึงเลือกหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบซ่อนความอ่อนแอของตน

“คุณหนูเจ้าคะ” ซูหนิวเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน บัดนี้นางรู้สึกสงสารผู้เป็นนายนั้นเหลือคณาจึงทำได้เพียงเอื้อมจับมือของนางมากอบกุมให้กำลังใจ

“ฮะฮึก ๆ ช่างเถอะซูหนิว” ฟางเฟยบอกปัดก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกแล้วเลือกปัดความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นในใจทิ้งพร้อมทั้งขอให้ซูหนิวช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาให้เสียใหม่ นางนอนหลับไปเสียหลายวันงานที่ร้านเป็นไรยังมิรู้ ยังดีที่มีซูเซียงที่ทำให้นางทุกอย่างคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่เลือกไว้ใจนาง

ด้านฝั่งหนานจวิ้นอ๋อง หลังจากฟางเฟยลุกออกไปอย่างไร้มารยาทยิ่งในสายเขา ในอกก็คุกกรุ่นจนต้องเผยคำพูดที่ทำให้เสี่ยวกงกงที่ยืนรอรับใช้อยู่ด้านข้างถึงก