All Chapters of พระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน: Chapter 1 - Chapter 6

“ที่แท้เจ้านัดข้ามามิใช่พูดคุยธุระ หากแต่มาเพื่อหานางเช่นนั้นรึ” เจิ้งหนานเอ่ยพร้อมทำท่าทางจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกเฟิงหลิงเอ่ยทัดทานไว้เสียก่อน“เฮ้ย ๆ นี่ท่านอ๋องไยทำทีใจน้อยราวสตรีเช่นนี้กันเล่า วันนี้หนะข้าย่อมต้องการพบท่านสิ ดูสิไม่พบเจอกันเสียนานว่ากันว่าท่านอ๋องหนีคุณหนูเว่ยไปอยู่ค่ายทหารเพราะชังนาง เจิ้งหนานเจ้าอย่าได้ชังนางไปเลยสตรีท่าทางบอบบางแต่น่าทะนุถนอมราวไห่ถังฮวาเช่นนางมิเห็นว่าจะมีตรงไหนให้น่าชัง วันนี้สหายเช่นท่านหนานจวิ้นอ๋องหวนกลับเมืองหลวงทั้งทีก็ย่อมต้องมาฉลองในที่พิเศษ ๆ เสียหน่อย มา ๆ ” เฟิงหลิงเอ่ยตะล่อม เขารึก็อุตส่าห์ใช้เรื่องนี้เพื่อมาพบสาวงาม เพราะการเข้าออกหอเยว่เซียนบ่อย ๆ นั้นมิค่อยเป็นการดีเท่าไหร่สำหรับตน แต่ก็คว้าน้ำเหลวเสียนี่ เช่นนั้นวันนี้เมื่อได้มาแล้วอีกทั้งบรรยากาศยังคึกคักดีเช่นนี้ สาวงามรึก็เดินขวักไขว่อวดโฉมไปมาเป็นเช่นนี้ก็เจริญหูเจริญตาไปอีกแบบ เขาเบื่อกับการจัดงานเลี้ยงในจวน การจ้างคณะสังคีตแลนางระบำมาเต้นร่ายรำในจวนนั้นแรก ๆ ก็ตื่นเต้นดีหลัง ๆ มานี้ชักน่าเบื่อเกินไปจริง ๆ การที่ได้ออกมาเปิดหูเปิดตาเช่นนี้ก็นับว่าไม่เลวนัก เฟิงหลิงเผยยิ้มกว้างก

ส่วนหนานจวิ้นอ๋องนั้นบัดนี้สติที่พยายามประคองไหวใกล้หมดสิ้นเต็มที กายแกร่งร้อนรุ่มจนเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลเกาะพราวพร่างไปทั้งตัว อาภรณ์ตัวนอกถูกปลดออก ก่อนจะสลัดบรรดานางกำนัลที่กำลังเข้ามาแตะต้องกายแกร่งของตนนั้นให้ออกห่าง พร้อมกับกัดกรามแน่นเอ่ยออกคำสั่งเสียงเหี้ยม“ออกไปให้หมด! สะเสี่ยวกงกง ปะไป ไปตามหมอมา” หลังเจิ้งหนานพยายามประคองตนเองลงแช่น้ำเย็นจัดในอ่างอาบน้ำไม้ขนาดใหญ่ได้สำเร็จก็กลั้นใจตะเบ็งเสียงออกคำสั่งด้วยเสียงเข้มกร้าว อีกทั้งยังดุดันแม้จะติดสั่นน้อย ๆ ตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่กำลังประทุขึ้นในกาย สองมือใหญ่กำรอบขอบอ่างไม้ขนาดใหญ่ไว้แน่น หลับตาแหงนเงยใบหน้าหวังใช้ไอเย็นช่วยคลายอาการร้อนรุ่มในกายแกร่งของตน แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยเท่าใดนัก“เอ่อพะพ่ะย่ะค่ะ พะพวกเจ้าได้ยินท่านอ๋องสั่งรึไม่ ออกไปสิเร็วเข้า” เสี่ยวกงกงแม้จะพะวักพะวนนึกห่วงผู้เป็นนายก็จำใจต้องทำตามคำสั่ง แม้ภายนอกกำลังเกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือดอยู่ก็ตามที อีกทั้งลึก ๆ จะรู้แจ้งแก่ใจว่าทหารของจวนอ๋องอีกทั้งราชองครักษ์อีกมากมายนั้นเช่นไรก็สามารถกำจัดผู้บุกรุกได้อยู่แล้วก็ตามที“กงกงเกิดอันใดขึ้นเช่นนั้นหรือ” ฟางเฟ

“คุณหนูของบ่าว ฮือ คุณหนู” ซูหนิวที่เห็นผู้เป็นนายเปิดประตูออกมาก็รีบวิ่งเข้าไปประคองในทันทีหลังจากองครักษ์ของหนานจวิ้นอ๋องจัดการคนร้ายเสร็จเรียบร้อยฝนก็หยุดตกพอดี เช่นนั้นเสียงครางต่ำผสานกับเสียงครางหวานจึงแว่วออกมาจากในห้องบรรทมให้บรรดานางกำนัลและเสี่ยวกงกงที่ไปตามหมอมาพอดีให้ได้ยิน เพียงเท่านั้นก็เป็นอันรู้กันว่าท่านอ๋องนั้นได้รับการถอนพิษไปเสียก่อนแล้วเสี่ยวกงกงรีบไล่นางกำนัลให้แยกย้ายไปพักผ่อน ก่อนจัดแจงให้ท่านหมอพักอีกตำหนักเพื่อรอตรวจอาการของผู้เป็นนายอีกคราในตอนเช้า เวลานี้เกรงว่าจะไม่จำเป็น ส่วนสาวใช้ของคุณหนูเว่ยเขานั้นมิอาจไล่นางไปได้จึงได้ให้อยู่เฝ้าเช่นเดียวกับเขาที่หน้าห้องบรรทม“คุณหนูเว่ย เอ่อคือขออภัยคุณหนู คือข้า เฮ้ย ไม่คิดว่าจะเป็นเช่นนี้” ทันทีที่ประตูเปิด เสี่ยวกงกงก็ปรี่เข้าไปหาร่างบอบนางของเว่ยฟางเฟยในทันที ก่อนจะทำหน้าคล้ายกับจะร้องไห้ที่เห็นใบหน้างดงามของอีกฝ่ายอิดโรยอีกทั้งไร้สี ริมฝีปากบางของนางมีแผลปริแตกเล็กน้อย ก็ได้แต่ทำสีหน้ากึ่งจะร้องไห้ออกมาอย่างนึกไม่ตก“ฮะฮึก ช่างเถอะ ซูหนิวพวกเราไปกันเถอะ” ฟางเฟยพยายามฝืนเข้มแข็งเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดสะอื้นบอกขันที