ตอนที่ 8 จับผู้ร้าย [1]

[หอเยว่เซียน]

เว่ยฟางเฟยนั่งรถม้าคันใหญ่มาจอดหน้าหอบุปผชาติของตนแต่เช้าตรู่ ยามเช้าที่ผู้คนพลุ่กพล่านเช่นนี้หากสตรีที่ลงจากรถม้าคันใหญ่ของตำหนักฉือเหอเป็นผู้อื่นคงถือว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับผู้คน แต่บัดนี้สตรีที่ก้าวลงมากลับกลายเป็นภาพคุ้นชินตาของผู้คนในย่านหอคณิกาแห่งนี้เสียแล้ว ‘นางเพียงผู้อาศัย ที่บังเอิญโชคดีที่มีบุญคุณของบรรพบุรุษค้ำคอ ถึงได้ยังเชิดหน้าชูตาอยู่ได้ทั้ง ๆ ที่ บิดาต้องโทษขังคุก อดีตบุตรีขุนนางกังฉิน’

ทันทีที่ร่างบอบบางเย้ายวนทรงเสน่ห์ก้าวลงจากรถม้าเหล่าบรรดาบุรุษแลสตรีทั้งที่เป็นลูกค้าและไม่ใช่ต่างจ้องมองนางอย่างสนใจ ด้วยเพราะฟางเฟยมักแต่งกายงดงามเย้ายวนโดดเด่น ผิวขาวประดุจหยกมันแพะ ดวงหน้าเล็กกระจ่าง สวมใส่อาภรณ์สีแดงเด่นบางเบาราวกลุ่มหมอกปกคลุมในยามเช้า คลุมไหล่ด้วยผ้าไหมเนื้อดีขับเน้นเนินอกขาวเนียนแลสัดส่วนร่างกายมองแล้วดูเย้ายวนซ่อนเสน่ห์น่าค้นหา ชายแขนชุดปักลวดลายดอกมู่ตานขลิบทองบ่งบอกฐานะว่ามิได้ต้อยต่ำ แขนอาภรณ์ถูกแหวกกว้างลู่ลม คาดรัดเอวด้วยผ้าคาดปักลายบุปผาโรยห้อยหยกระหย้าสีชิงยามเมื่อนางก้าวเดินทำให้ป้ายหยกแกว่งไกวชวนให้เป็นที่น่าจับจ้องแลเผลอไผล ผมยาวดำสนิทถูกรวบครึ่งศีรษะปักด้วยปิ่นลายมังกรเกี้ยวหงส์ยามเมื่อนางก้าวเดินเกิดเป็นเสียงประหนึ่งเสียงขลุ่ยคลอเคล้า สวมต่างหูหยกรูปหยดน้ำสีเหลืองยวนตา ดูรวม ๆ แล้วช่างดูแปลกตาโดดเด่นเย้ายวนชวนลุ่มหลงมิเหมือนสตรีทั่วไปที่มองแลพบได้ตามท้องถนน

“นายหญิง” ซูเซียงที่กำลังต้อนรับบรรดาแขกเหรื่อเมื่อหันมาเห็นผู้เป็นนายมาก็รีบปลีกตัวออกมาเอ่ยต้อนรับในทันที

“ซูเซียง เรียบร้อยดีรึไม่” ฟางเฟยกวาดสายตามองโดยรอบหอบุปผชาติของตนก็นึกชื่นใจที่ร้านนั้นคึกคักตั้งแต่เช้า ถือว่าในเรื่องร้าย ๆ ก็ย่อมมีเรื่องดีอยู่บ้าง พลันความคิดก็หวนกลับไปถึงค่ำคืนที่ผ่านมาระหว่างหนานอ๋องกับตน ทำให้ฟางเฟยต้องรีบสะบัดศีรษะไปมาช้า ๆ กับความคิดไร้สาระ ก่อนจะสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปในร้านเพื่อตรวจดูบัญชีเสียหน่อย แต่ยังเดินมิได้ถึงครึ่งก้าวกลับถูกเหล่าทหารมากมายกรูเข้ามายืนขวางหน้านางไว้เสียแล้ว ทำให้นางพลันชะงักพร้อมทั้งขมวดคิ้วมุ่นอย่างนึกสงสัยเหตุการณ์ไม่ปกติที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ค้นให้ทั่ว!” เสียงเข้มของทหารฉกรรจ์รูปร่างปราดเปรียวเข้ามายืนขวางหน้าฟางเฟย ใบหน้าเรียบนิ่งแลดูดุดันจนมองแล้วทำให้ดูน่าหวาดหวั่นยิ่ง การที่ทหารมาล้อมหอบุปผชาติขึ้นชื่อแห่งนี้นั้นแม้เป็นยามเช้าตรู่แต่ก็ทำให้เป็นที่สนใจของผู้คนในระแวกนั้นเป็นอย่างมาก ผู้คนมากมายต่างรุมกรูกันเข้ามามุงดูเหตุการณ์จนกลับกลายเป็นเบียดแน่นพร้อมทั้งเสียงพูดคุยถามถึงที่ไปที่มาของเรื่องราวกันจนอื้ออึงดังไปทั่วทั้งตรอกถนน

“คุณหนู!/นายหญิง!” ซูหนิวและซูเซียงรีบดึงแขนผู้เป็นนายเข้ามากอดแน่นอย่างตกใจ

“นี่เรื่องอะไรกัน! ซูหนิว ซูเซียงไม่ต้องกลัว” ฟางเฟยแม้ตกใจในคราแรกแต่สัญชาตญาณทำให้นางกันบ่าวรับใช้และคนของตนให้อยู่ด้านหลัง เหตุใดทหารพวกนี้ถึงได้มาปิดล้อมหอเยว่เซียนของตนแต่เช้าตรู่กันนะ รึมีเรื่องอันใดเช่นนั้นหรือ! คนร้ายรึ!

“ก็มาจับคนร้ายนะสิ!” เสียงทุ้มเข้มดุดันคุ้นหูดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะปรากฏตัวขึ้น เพียงได้ยินเสียงฟางเฟยก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าคือผู้ใด นางจึงเงยหน้าขึ้นมองให้เต็มตาก็เห็นว่าหนานจวิ้นอ๋องกำลังเดินตรงเข้ามาหานางด้วยท่วงท่านิ่งสงบ ใบหน้าเรียบตึงหากแต่รอบตัวนั้นกลับแฝงด้วยกลิ่นอายความสูงศักดิ์อยู่ในที

“หนานจวิ้นอ๋อง!” ฟางเฟยหลุดอุทานออกมา สีหน้านางนั้นดูงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่มิน้อย จับคนร้าย! ในหอเยว่เซียนของนางงั้นหรือ คนร้ายที่ไหนกัน

“หึ!” เจิ้งหนานเมื่อแลเห็นสีหน้าตกใจของนางก็ยิ้มเหยียด ก่อนที่สายตาคมจะมองเห็นการแต่งกายของนาง และทันทีที่แลเห็นฉับพลันคิ้วเข้มก็เกิดกระตุกในทันที กรามแกร่งกัดแน่นจนมือใหญ่เผลอคว้าเอาข้อมือบางของนางฉุดรั้งให้เข้าไปด้านในหอเยว่เซียนด้วยกันอย่างรวดเร็ว

‘แต่งตัวบ้าอะไรของนางกัน!’ เจิ้งหนานสบถในใจอย่างหงุดหงิด ให้ตายเถอะนางจะเปิดเผยเนื้อหนังให้ผู้อื่นเชยชมเช่นนั้นหรือ เป็นสตรีเช่นไรช่างไม่รู้จักความอายเลยเสียจริง