บทที่ 1 สหายที่ดีของเจ้าคือข้าเอง (3/4)

            “สือหลิว ข้ายิ้มเช่นนี้น่าเอ็นดูหรือไม่” เหอซือซือกระตุกชายอาภรณ์ของสาวใช้ก่อนจะส่งยิ้มให้ดู

            “ไม่ว่าคุณหนูจะยิ้มเช่นไรก็ล้วนงดงามและน่าเอ็นดูเจ้าค่ะ” สือหลิวกล่าวตามความจริง ดวงหน้าหวานที่มีเครื่องหน้าลงตัว ไม่ว่าจะเป็นใครเมื่อได้สบตากับดวงตาเมล็ดซิ่งของคุณหนู สาวใช้เช่นตนมั่นใจว่าคนผู้นั้นล้วนเอ็นดูคุณหนู

            “เจ้าเยินยอข้าเช่นนี้ เชื่อได้หรือ” ถามห้าครั้งก็ตอบเช่นนี้

            “บ่าวกล่าวตามความจริงเจ้าค่ะ คุณหนูงดงามราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ไม่ว่าใครพบเจอล้วนอยากทะนุถนอม”

            “ข้าว่าจะถามเจ้าก็ลืมไปเลย เมื่อวานตอนที่ข้ากำลังสนทนากับเล่อเล่ออยู่ เหตุใดเจ้ากับสาวใช้ของนางถึงได้ดูตกอกตกใจกัน”

            “แม้คุณหนูเจียงจะเป็นสตรีเช่นเดียวกันแต่อย่างไรการใกล้ชิดเกินไปก็ล้วนไม่เหมาะสม หากเมื่อวานเปลี่ยนเป็นคุณหนูไปทำเช่นนั้นนอกจวนแล้วมีคนมาเห็นเข้าคงเล่าลือกันว่าพวกท่านเป็นตุ้ยสือ[1]”

            ‘ตุ้ยสือหรือ? ใช่ที่เขาใช้เรียกสตรีที่รักกันหรือไม่’ เหมือนนางจะเคยเห็นในโลกโซเชียล แต่ในโลกเดิมนางกับหลิวอี้หรานที่สนิทกันก็ทำเช่นนี้ มันไม่ใช่เรื่องแปลกมิใช่หรือ

            “ชายหญิงล้วนแตกต่าง และสตรีก็ไม่อาจใกล้ชิดกันเกินงามเจ้าค่ะ”

            “เอาเถิด หากข้าจะแสดงความสนิทสนมกับเล่อเล่อ ข้าจะทำในที่ลับตาคนก็แล้วกัน”

            “บ่าวไม่ได้หมายความเช่นนั้น...” สือหลิวอยากจะบอกว่าในที่ลับตาคนยิ่งไม่ได้ แต่ก็ถูกคุณหนูทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ก่อน

            “รบกวนสมาธิข้า เจ้าจะไปทำอันใดก็ไป ข้าจะฝึกยิ้มออดอ้อนต่อ”

            “เจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้คนสนิทได้แต่ตอบรับก่อนจะยอมออกไปแต่โดยดี

            ‘คิดมากกันเกินไปแล้ว ข้าแค่อยากสนิทกับนางให้มาก เผื่อพี่ชายของนางจะได้เอ็นดูสหายเช่นข้าไปด้วย’

            “ได้โปรดช่วยข้าด้วยได้หรือไม่เจ้าคะ” นางกล่าวพลางยกมือขึ้นกุมกันบริเวณอกก่อนจะเอ่ยวาจาซักซ้อมท่าทางออดอ้อนให้ดูเป็นธรรมชาติ

            “พี่...พระเอกผู้นั้นมีนามว่าอันใดนะ” เอ่อ...นางจำชื่อพระเอกไม่ได้ ในความทรงจำของร่างนี้ก็ไม่มี บ่งบอกว่าร่างนี้ไม่สนใจคุณชายรองเจียงผู้นั้นจริง ๆ

            ‘จะมีนามว่าอันใดก็ช่างเถิด ประเดี๋ยวคงได้เจอเอง และเพื่อมีชีวิตรอดให้ถึงตอนจบ นางต้องเสี้ยมสอนเจียงเซียวเล่อแต่ในเรื่องดี ๆ และประจบคุณชายรองแห่งตระกูลเจียงเอาไว้’ ใครจะอยากตายอีกรอบกัน

           

            ร้อยวันพันปีไม่เคยจะป่วยไข้ แต่เหตุใดนางถึงได้มาป่วยไข้เอาวันนี้ วันที่ได้นัดหมายว่าจะออกไปกินเสี่ยวหลงเปากับสหาย

            “เฮ้อ!” เจียงเซียวเล่อนั่งถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วนพลางจับจ้องไปที่นอกเรือนคล้ายเบื่อหน่าย

            “เป็นอันใดไป เหตุใดพอท่านหมอบอกว่าเจ้าเป็นไข้ถึงได้ทำหน้าเศร้าสลดเช่นนั้น”

            “ก็ข้านัดหมายกับสหายเอาไว้ว่าจะไปกินเสี่ยวหลงเปาที่ร้านป้าจางด้วยกัน ข้าเพิ่งจะได้ออกไปเที่ยวกับนางครั้งแรกก็ต้องผิดนัดแล้ว นางต้องโกรธข้าแน่เลย”

            “พี่เชื่อว่า หากเป็นสหายที่จริงใจกับเจ้าจริง ๆ นางต้องเข้าใจและไม่โกรธเคือง เจ้าเจ็บไข้ได้ป่วยมันห้ามกันได้ที่ใด” เจียงเซวียนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะมารดาสิ้นใจตั้งแต่น้องสาวยังเล็ก บิดากับพี่ชายทั้งสองก็ต้องไปดูแลกองทัพที่ชายแดนบูรพา เขาจึงกลายเป็นทั้งพ่อและแม่คอยดูแลน้องสาว

            “แม้นางจะไม่โกรธเคืองข้า แต่ข้าก็ไม่อยากทำให้นางผิดหวังนี่เจ้าคะ” สตรีน่ารักน่าเอ็นดูทำหน้าโศกเศร้าคงน่าสงสารไม่น้อย

            “แต่เจ้าก็ต้องดูร่างกายเจ้าด้วย เอาล่ะจะให้พี่ไปกล่าวขอโทษนางถึงจวนหรือจะส่งสาวใช้ไปบอกกล่าวก็ตามใจ”

            “ข้าให้จี้เอ๋อ ไปบอกขอโทษซือซือดีกว่าเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นก็ตามใจ” เจียงเซวียนตอบรับ แม้ในใจนึกอยากพบสหายที่ทำให้น้องสาวรู้สึกไม่สบายใจเช่นนี้ แต่ก็ช่างเถิด ตราบใดที่ยังคบหาเป็นสหายกัน เขาก็ต้องได้เจอสตรีผู้นั้นในสักวัน

            “พี่รองไปทำงานของท่านเถิดเจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วงข้า”

            “อืม อย่าลืมกินยาให้ครบเทียบ พี่ไปล่ะ”

            “เดินทางดี ๆ นะเจ้าคะ”

            เจียงเซวียนมองหน้าน้องสาวอีกครั้งก่อนจะเตรียมตัวออกจากเรือนเพื่อไปทำงาน

           

            เมื่อได้ยินจากสาวใช้ของสหายกล่าวว่าวันนี้ต้องยกเลิกนัดเพราะอีกฝ่ายเป็นไข้และต้องขออภัยคุณหนูเหอเป็นอย่างยิ่ง ซึ่งพอถามไถ่แล้วจึงทราบว่าแท้จริงเจียงเซียวเล่อรู้สึกเสียดายที่วันนี้ไม่ได้ไปกินเสี่ยวหลงเปาด้วยกันตามนัด

            “คุณหนูจะไปที่ใดหรือเจ้าคะ” สือหลิวเอ่ยถามคุณหนูที่ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์และแต่งแต้มใบหน้าเล็กน้อยให้ดูอ่อนหวาน

            “ข้าจะออกไปซื้อเสี่ยวหลงเปาให้เล่อเล่อ”

            “เช่นนั้นบ่าวจะไปขออนุญาตฮูหยินให้นะเจ้าคะ”

            “ไม่ต้องหรอก ท่านแม่ออกไปจัดการงานที่โรงเตี๊ยมตั้งแต่เช้าพร้อมท่านพ่อ ยามนี้คนที่ใหญ่ที่สุดในจวนเห็นจะเป็นข้า”

            “บ่าวจะไปเตรียมรถม้าให้นะเจ้าคะ”

            “อืม ข้าจะไปรอที่โถงกลาง” เมื่อตกลงกันเสร็จแล้ว สาวใช้คนสนิทของคุณหนูก็รีบไปทำหน้าที่ของตนเอง

      

[1] ความรักร่วมเพศระหว่างสตรีด้วยกัน