บทที่ 3 สหายของเจ้าช่างน่าเอ็นดู (1/5)

                                                                                      3

                                                                   สหายของเจ้าช่างน่าเอ็นดู

            ในความคิดของนางพิธีปักปิ่นของคุณหนูจวนแม่ทัพน่าจะยิ่งใหญ่อลังการมีคนมาร่วมแสดงความยินดีมากมาย ทั้งยังมีบรรดาฮูหยินต่างเลียบเคียงถามถึงคู่หมายของเจียงเซียวเล่อ เพื่อที่จะได้ส่งแม่สื่อมาเยือนจวนเจียงหวังเกี่ยวดอง

            แต่นี่คืออันใด มีผู้ร่วมงานเพียงสิบกว่าคนเองกระมัง ทว่านางกลับได้รู้ภายหลังว่าแม้คนจะน้อยแต่ทว่าคนที่มากลับเป็นบุคคลสำคัญทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้กับฮองเฮาที่เปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของคนตระกูลเจียง องค์หญิงองค์ชาย และคหบดีใหญ่ที่มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับจวนเจียง ซึ่งนางที่มาทราบเรื่องนี้ภายหลังยังรู้สึกหวาดหวั่นที่บังอาจเอ่ยวาจาหยอกเย้าองค์หญิงตัวน้อยวัยประมาณสิบสองหนาวว่าหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู

            ช่างมีตาหามีแววไม่เสียจริง ได้แต่หวังว่าผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายจะไม่ถือสาความไร้มารยาทของนาง

            “ซือซือ ขอบคุณจริง ๆ ที่เจ้ามา ขออภัยที่ส่งเทียบเชิญไปอย่างกะทันหัน” หลังจากส่งแขกผู้สูงศักดิ์ทั้งหลายกลับไปแล้วคุณหนูเจ้าของจวนก็รีบมานั่งสนทนากับนาง

            “ข้าบอกแล้วอย่างไร เราเป็นสหายกัน เจ้าอย่าได้เกรงใจ” กล่าวจบนางก็ส่งยิ้มให้สหาย ไม่รู้ว่านางคิดไปเองหรือไม่ ว่าทันทีที่ผ่านพ้นพิธีปักปิ่นสหายผู้นี้ดูเหมือนจะงดงามขึ้น

            “หน้าข้ามีอันใดติดหรือไม่ เหตุใดเจ้าถึงจ้องหน้าข้าเช่นนั้น” คนที่ชื่นชอบความน่ารักของสหายอยู่แล้ว รู้สึกเขินอายยิ่งนักยามถูกสตรีน่ารักน่าเอ็นดูจับจ้อง นัยน์ตาเมล็ดซิ่งนั่นทำตนไม่กล้าสบตา ใบหูแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

            “ปักปิ่นยังไม่ทันข้ามวัน จากเดิมที่งดงามอยู่แล้ว ข้ารู้สึกว่าเจ้ากลายเป็นสตรีที่งดงามยิ่งกว่าเดิม” คงเป็นสิ่งที่เขาเรียกกันว่าความงามของสตรีเพศสินะ หาใช่เด็กน้อยเช่นก่อนหน้านี้

            “เจ้าชมข้าเช่นนี้ ทำให้ข้าเขินอายยิ่งนัก” ยิ่งอยู่ใกล้เหตุใดถึงยิ่งชอบสหายผู้นี้กัน

            “ยามเขินอายยิ่งดูน่ารัก” โชคดีที่นางรั้งมือของตนเองไว้ได้ มิเช่นนั้นคงเผลอเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มของสหายแล้ว

            ขออภัย...ข้าเคยมือ อยู่กับหลิวอี้หรานนางก็เป็นเช่นนี้

            “พอแล้ว เจ้าอย่าชมข้าเลย ประเดี๋ยวข้ามุดโต๊ะหนีจะเป็นเรื่องใหญ่” เจียงเซียวเล่อกล่าวพลางหัวเราะ

            เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของสตรีทั้งสองที่นั่งอยู่โต๊ะหินด้านนอกเรียกสายตาของบุรุษให้หันมามองได้ไม่ยาก

            “นั่นสหายของเซียวเล่อหรือ”

            “ใช่”

            “หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อย” คุณชายเผยกล่าวพลางมองภาพตรงหน้า

            “...” เขาไม่ตอบแต่สายตากลับจ้องมองน้องสาวและสหายอยู่

            “ไม่รู้ว่ามีคู่หมายแล้วหรือไม่”

            “เจ้าสนใจนางหรือ”

            “สตรีที่มองแล้วสบายตาหาได้ยากมิใช่หรือ ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรที่ข้าจะอยากทำความรู้จักนาง กล่าวไปบุรุษไร้ความรู้สึกเช่นเจ้าก็ไม่เข้าใจหรอก” กล่าวจบก็รีบเดินจากไป เพราะทราบดีว่าหากอธิบายเพิ่มเติมไปอีก เจียงเซวียนก็คงไม่เข้าใจ คนที่อ่อนโยนและยิ้มเพียงฉากหน้าจะไปเข้าใจความละเอียดอ่อนของชีวิตได้อย่างไร

            นัยน์ตาคมมองตามหลังสหาย มีประกายล้ำลึกบางอย่าง มือใหญ่สะบัดเล็กน้อยก่อนที่ใบหน้าจะเผยรอยยิ้มบางแล้วเลือนหายคล้ายไม่มีมาก่อน

                       

            สองสาวนั่งสนทนากันอย่างออกรสโดยไม่ได้ทันสังเกตว่ามีบุรุษผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาใกล้

            “โอ๊ย! ใครลอบทำร้ายข้า” ประมุขปราสาทเมฆาที่ไม่ได้สุขุมเช่นภาพลักษณ์ที่สร้างหลอกตาผู้อื่น ร้องโวยวายพลางกวาดสายตามองหาคนที่ทำร้ายตน

            ไม่มี! แต่รอบตัวกลับไม่มีใครเลยพลันสายตาเห็นผลลี่จึ[1]ตกอยู่ไม่ไกลจึงทราบได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร

            ‘เจียงเซวียน ข้าแค่บอกว่าจะลองเกี้ยวพาสหายของเซียวเล่อ หาใช่น้องสาวของเจ้า เหตุใดต้องมีโทสะเช่นนั้น’ เผยหลี่จุนกล่าวพลางปรายตามองไปที่สหายซึ่งยืนห่างออกไป จะไม่ให้เขาทราบได้เช่นไรว่าเป็นฝีมือของสหาย ในเมื่อก่อนหน้านี้เขาเห็นสหายนั่งคลึงผลลี่จึคล้ายครุ่นคิดอยู่

            “พี่หลี่จุนเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ เหตุใดถึงได้ร้องเสียงหลงเช่นนั้น

            “เมื่อครู่มีหูหลี่[2]ตัวหนึ่งวิ่งมากัดพี่”

            “หูหลี่หรือเจ้าคะ? ในจวนข้าจะมีหูหลี่ได้เช่นไร”

            “มันคงลอบเข้ามา”

            “เช่นนั้นข้าจะสั่งคนตามจับมาถลกหนังให้พี่หลี่จุนเจ้าค่ะ” เจียงเซียวเล่อกล่าวก่อนจะลุกขึ้น

            ‘หูหลี่ที่ว่าคงเป็นการเอ่ยวาจากระทบกระเทียบใครหรือไม่’ เหอซือซือคิดก่อนจะหลุบตามองพื้น

            “เมื่อครู่พี่ตกใจสะบัดเท้าเตะมันไป ป่านนี้คงเตลิดออกจากจวนเจียงไปแล้ว แต่ก็น่าเสียดายพี่น่าจะจับมันถลกหนังเสีย”

            “นั่นสิเจ้าคะ” คุณหนูเจียงคล้ายจะจริงจังกับวาจาของสหายพี่ชาย

            “สนทนากันมาตั้งนาน เจ้าจะไม่แนะนำสหายของเจ้าให้พี่รู้จักหรือ”

            “ขออภัยเจ้าค่ะ พี่หลี่จุน นี่คือคุณหนูเหอ สหายเพียงคนเดียวของข้าเจ้าค่ะ ซือซือ นี่คือคุณชายเผย สหายของพี่ชายคนรองของข้า”

            “เหตุใดถึงได้แนะนำตัวห่างเหินเช่นนั้น ซือซือ พี่เรียกเจ้าเช่นนี้ได้หรือไม่ ส่วนเจ้าก็เรียกพี่ว่าพี่หลี่จุนเช่นที่เซียวเล่อเรียกขาน” เขาเอ่ยวาจาคล้ายหยอกเย้า

            “เจ้าค่ะ” นางตอบรับสั้น ๆ พลางครุ่นคิดว่าคนผู้นี้มีบทบาทสำคัญในเรื่องหรือไม่จะได้ประจบประแจงเอาใจถูก

            “พี่นั่งร่วมสนทนาด้วยได้หรือไม่” เผยหลี่จุนเอ่ยถาม

            “วันนี้พี่หลี่จุนดูแปลก ๆ นะเจ้าคะ จะลุกจะนั่งท่านเคยขออนุญาตข้าที่ใดกัน” เจียงเซียวเล่อกล่าวอย่างไม่ได้คิดอันใดในตอนแรกก่อนจะชะงักแล้วหันมามองสหายของพี่ชาย

[1] เกาลัด

[2] จิ้งจอก