บทที่ 3 สหายของเจ้าช่างน่าเอ็นดู (2/5)

           “วันนี้พี่หลี่จุนดูแปลก ๆ นะเจ้าคะ จะลุกจะนั่งท่านเคยขออนุญาตข้าที่ใดกัน” เจียงเซียวเล่อกล่าวอย่างไม่ได้คิดอันใดในตอนแรกก่อนจะชะงักแล้วหันมามองสหายของพี่ชาย

            “พี่เพิ่งทราบว่ารองเจ้ากรมยุติธรรมเหอมีบุตรสาวที่หน้าตาน่ารักเช่นนี้” ท่านประมุขแห่งปราสาทเมฆาที่ทรุดกายลงนั่งข้างคุณหนูเหอกล่าว สายตาจับจ้องที่อีกฝ่ายอย่างไม่วางตา

            “พี่หลี่จุน ท่านจะไปเจ้าชู้ประตูดินกับใครก็ได้ แต่ห้ามมาทำกับสหายของข้า” เจียงเซียวเล่อกล่าวก่อนจะลุกมายืนเบียดแทรกตรงกลางเพื่อไม่ให้สหายของพี่ชายได้จ้องมองนาง

            “พี่แค่อยากสนทนากับคนงาม พี่ผิดที่ใด ที่ผ่านมาพี่หาได้ทำตัวเจ้าสำราญหยอกเย้าสตรีไปทั่วไม่”

            “ผิดเจ้าค่ะ ข้าไม่อนุญาตให้ท่านข้องแวะกับสหายของข้า”

            “เจ้าช่างหวงแหนสหายเสียจริง”

            “นางเป็นคนสำคัญของข้า ข้าย่อมต้องปกป้องนาง” วาจาของเจียงเซียวเล่อทำให้รอยยิ้มที่ประดับบนหน้าของเผยหลี่จุนชะงักไปเล็กน้อย พลางคิดไปว่าเอ่ยวาจารวบรัดไปหรือหมายความเช่นนั้นจริง ๆ กัน

            “ที่ผ่านมาเจ้าไม่มีสหาย พอมีสหายจึงกลายเป็นคนสำคัญพี่ก็พอจะเข้าใจได้” เขาคล้ายจะพอหาเหตุผลมาแก้ต่างได้

            “ป่านนี้พี่รองคงมองหาท่านแล้ว พี่หลี่จุนรีบไปหาพี่รองเถิดเจ้าค่ะ” เจียงเซียวเล่อกล่าววาจาเชิงไล่สหายของพี่ชายที่มารบกวน

            “คุณหนูเหอ เจ้าช่วยไปขอขนมที่ครัวของจวนตระกูลเจียงให้ข้าได้หรือไม่” จากวาจาหยอกเย้าสนิทสนมเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง

            “ข้าหรือเจ้าคะ?” อ่า...จู่ ๆ ก็อยากใช้นางเช่นนี้ นอกจากจะไล่ก็คงไม่มีเหตุผลอื่นแล้ว

            “ไม่ต้องซือซือ ข้าจะให้จี้เอ๋อไปเอาขนมให้พี่หลี่จุนเอง” เจียงเซียวเล่อชักสีหน้าไม่พอใจที่สหายของพี่ชายบังอาจมาใช้สหายของตน

            “แต่พี่อยากกินขนมที่คุณหนูเหอไปเอามาให้ไม่ได้หรือ” ประมุขปราสาทเมฆาคล้ายจะเคร่งขรึมขึ้นไปอีก

            “ไม่ได้...” ทั้งสองโต้เถียงกัน

            ‘เมื่อครู่ยังดี ๆ อยู่เลย เหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้’ เหอซือซือคิดก่อนจะเอ่ยวาจาตัดบท ในเมื่อเอ่ยปากไล่นางให้ออกห่างเช่นนี้ นางจะนั่งอยู่เป็นหัวหลักหัวตอต่อไปได้อย่างไร

            “ไม่เป็นไรเล่อเล่อ ข้าไปเอาขนมที่ครัวให้คุณชายเผยก็ได้ ไม่ใช่เรื่องลำบากอันใดเลย”

            “แต่เจ้าไม่ใช่สาวใช้จวนข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องทำตามคำสั่งใคร” คุณหนูเจียงหันไปมองประมุขของปราสาทเมฆาด้วยสายตาไม่พอใจ รู้จักกันมาก็นานไม่คิดเลยว่าสหายของพี่ชายจะนิสัยย่ำแย่เช่นนี้      

            “วันนี้เป็นวันสำคัญของเจ้า เจ้าอย่าได้โมโหไป ประเดี๋ยวริ้วรอยบนใบหน้าก็เกิดขึ้นเร็วหรอก” คุณหนูเหอเอื้อมมือไปตบเบา ๆ ที่หลังมือของสหายก่อนจะส่งยิ้มบางให้

            “หากเจ้ากล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะตามใจเจ้า แต่หากเจ้าไม่อยากทำก็สามารถเอ่ยตามตรงได้ อย่าได้เกรงใจกัน” เป็นสหายของพี่ชายต่างหากที่ต้องเกรงใจสหายนาง กล่าวจบก็หันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นอริชัดเจน

            “ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ เจ้าสนทนากับคุณชายเผยไปก่อนนะ ข้าจะรีบกลับมา”

            “อืม” เจียงเซียวเล่อกล่าวพลางวางมือลงบนมือสหาย คล้ายกับกุมมือกัน ทำให้บุรุษอีกคนที่นั่งอยู่เริ่มมั่นใจในความคิดของตน

            คล้อยหลังสหาย คุณหนูเจียงพลันตวัดสายตามองสหายของพี่ชายด้วยแววตาไม่พอใจชัดเจน

            “พี่หลี่จุน เหตุใดท่านถึงได้เสียมารยาทกับสหายของข้าเช่นนั้น”

            “ดูเจ้าชอบนางมากนะเซียวเล่อ”

            “ข้าย่อมชอบนางเจ้าค่ะ” หากไม่ชอบจะเป็นสหายกันได้เช่นไร

            ยิ่งเพ่งพิศยิ่งน่ามอง ยามซือซือยิ้มแฝงความออดอ้อนนางเผลอยิ้มตามอยู่หลายครั้ง ช่างเป็นสตรีที่ทำให้รู้สึกสบายใจได้เสียจริง

            “ชอบแบบใด สหายหรือคนรัก” น้ำเสียงของประมุขปราสาทเมฆาคล้ายจะเข้มขึ้นเล็กน้อย

            “ท่านถามอันใดแปลก ๆ” แม้ปากจะเอ่ยเช่นนั้นแต่หัวใจดวงน้อยกลับเต้นระรัว ใบหูเล็กเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำต่างจากสีหน้าที่เรียบเฉยคล้ายเก็บซ่อนอารมณ์ไว้

            “ที่ข้าต้องถามเช่นนี้ เพราะท่าทีของเจ้าที่มีต่อนาง คล้ายจะชอบพอนางเช่นคนรัก”

            “ยามอยู่กับนางข้ารู้สึกสบายใจยิ่งนัก ทั้งยังอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก” เพราะมัวแต่เอ่ยวาจาไปยิ้มไปนางจึงไม่ได้เห็นแววตาของอีกฝ่ายที่เข้มขึ้น

            “เจ้าเป็นตุ้ยสือ?”

            “อาจจะใช่ก็ได้เจ้าค่ะ” แต่นางรู้สึกพึงใจเช่นนั้นกับซือซือเพียงคนเดียว หาใช่รู้สึกเช่นนั้นกับสตรีอื่น

            “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ ว่าตัวเจ้ามีเจ้าของจับจองแล้ว” กล่าวจบใบหน้าคมคายของสหายพี่ชายก็ยื่นเข้ามาใกล้