บทที่ 5 มันคือตรงกลางระหว่าง หวาดกลัวและเกลียดชัง (1/4)

                                                                              5

                                                              มันคือตรงกลางระหว่าง

                                                             หวาดกลัวและเกลียดชัง

           

            กว่านางจะได้มีเวลาขบคิดเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นก็เกือบจะเข้านอน ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้นางรู้สึกงุนงงยากจะจับต้นชนปลาย

            ไหนจะเรื่องที่คุณชายเผย สหายของพระเอกผู้นั้นเอ่ยปากไล่นางอ้อม ๆ เพื่อจะได้สนทนากันตามลำพังกับเจียงเซียวเล่อ ไหนจะเรื่องท่าทีที่น่าขนลุกระคนน่ากลัวของพี่ชายสหาย

            หากจำไม่ผิด ในนิยายบรรยายไว้ว่า เพราะพระเอกเป็นบุรุษสุภาพอ่อนโยนและอบอุ่นบนใบหน้ามีรอยยิ้มบางประดับอยู่เสมอจึงเป็นที่ชื่นชอบของสตรีในเมืองหลวง แต่ที่นางได้พบเจอมาสองครั้งช่างไม่มีสิ่งใดคล้ายกับที่บรรยายเลยแม้แต่น้อย

            ยามพบกันครั้งแรกนางคิดว่าบุรุษผู้นี้เป็นคนชอบเอาชนะและไม่ใช่คนที่จะมีเมตตาต่อหญิงงาม ตอนนั้นนางจึงพยายามต่อสู้เพื่อจะแย่งชิงเสี่ยวหลงเปาให้ได้

            การพบกันครั้งที่สอง เขาดูเจ้าเล่ห์และสนุกกับการเป็นผู้ล่า ที่ไล่ต้อนเหยื่อเช่นนางให้จนมุม แววตาของเขาฉายแววล้ำลึกยากจะหยั่งถึง ทำให้ไม่สามารถคาดเดาความคิดของอีกฝ่ายได้ ยิ่งยามเขาเอ่ยวาจาอ่อนโยนและอ่อนหวานทำให้นางขนลุกเกรียวไปทั้งตัวอย่างประหลาด สมกับที่ถูกขนานนามว่า ‘จิ้งจอกเก้าหาง’ แห่งกลุ่มการค้า

            ‘ข้าต้องทำเช่นไรต่อไป’ ในเมื่อทุกเรื่องไม่ตรงกับในนิยายที่เคยอ่าน แผนการออดอ้อนเอาใจหวังเกาะแข้งเกาะขาพี่ชายของสหายถูกล้มเลิก

            ‘หรือข้าควรปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามครรลอง’ แค่ทำตัวเป็นสหายที่ดี ไม่ยุแยงหรือชักชวนเจียงเซียวเล่อให้มองผู้อื่นในทางเสียหายก็พอ ตัวละครที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นไปตามบทบาทที่พวกเขาได้รับ

            แต่ที่นางไม่เข้าใจก็คือ ยามสหายเอ่ยถามถึงเรื่องในวัยเด็กที่เกี่ยวกับโหวซื่อจื่อตระกูลหลวน เหตุใดในส่วนลึกของจิตใจถึงได้รู้สึกแปลก ๆ ไหนจะความรู้สึกบางอย่างที่มีต่อเหรินเสี่ยวเหยาอีก

            นางคงต้องเริ่มค้นหาความทรงจำหรือเรื่องราวในวัยเด็กของร่างนี้เสียแล้ว

            งานเลี้ยงน้ำชาของคุณหนูใหญ่สือมีคุณหนูคุณชายตอบรับเทียบเชิญเข้าร่วมมากมาย ส่วนหนึ่งก็เพราะอยากเอาใจราชเลขาธิการสือที่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้

            “ข้าดีใจที่ยามนี้มีเจ้าเป็นสหาย มิเช่นนั้นหากต้องมาร่วมงานเลี้ยงพวกนี้ลำพัง ข้าคงเฉาตาย”

            “ลำพังที่ใดกัน พี่รองของเจ้าก็มาด้วยไม่ใช่หรือ” เพราะมาถึงงานเลี้ยงหลังสหาย นางจึงไม่ได้พบเจอกับพี่ชายของอีกฝ่ายที่ถูกแยกตัวไปอยู่ฝั่งบุรุษ ซึ่งเมื่องานเลี้ยงเริ่ม บุรุษสตรีก็จะเข้ามานั่งตามที่นั่งซึ่งถูกจัดเอาไว้ โดยแบ่งฝั่งซ้ายมือของเจ้าภาพเป็นสตรี ฝั่งขวามือเป็นบุรุษ

            “เพราะพี่รองของข้ามาด้วยน่ะสิ ข้าถึงได้ถูกจัดให้นั่งใกล้กับสตรีน่าชังผู้นั้น” กล่าวจบก็ทำหน้าบูดบึ้งพลางคิดว่าคงเป็นเพราะความรูปงามของพี่รอง และการเอื้อผลประโยชน์ให้แก่สหายของสือเจียวจิง ทำให้นางได้นั่งใกล้เหรินเสี่ยวเหยาซึ่งแน่นอนว่าคนที่นั่งตรงหน้านางฝั่งบุรุษย่อมเป็นพี่ชายของตน

            ใช้อำนาจในทางที่มิชอบเสียจริง สตรีน่าชัง...

            “แล้วเจ้าย้ายมานั่งกับข้าเช่นนี้จะไม่เป็นไรหรือ” แท้จริงที่นั่งด้านข้างเป็นของคุณหนูใหญ่เมิ่งจากจวนรองเจ้ากรมอาญา ที่มีใจชื่นชอบพี่ชายของสหายอยู่แล้ว พอน้องสาวของบุรุษรูปงามเอ่ยปาก อีกฝ่ายก็รีบตอบรับด้วยความดีใจเพราะทราบดีว่าที่นั่งของเจียงเซียวเล่อย่อมอยู่ตรงข้ามกับพี่ชาย

            “เชื่อข้าสิ ไม่เป็นไรหรอก” ใครกล้าว่า นางจะตอกกลับให้หมด คิดจะแยกเหอซือซือออกจากนาง ฝันไปเถิด เมื่อคิดได้ก็จ้องมองไปที่พี่ชายคนรองที่คล้ายจะมองมาทางนี้อยู่เช่นกัน ก่อนจะยกยิ้มเช่นผู้ชนะให้

            “...” เหอซือซือก้มมองขนมตรงหน้าอย่างพยายามห้ามใจ หากไม่เพราะท่านแม่ตักเตือนว่าการที่นางได้เป็นสหายคนแรกของคุณหนูเจียงซึ่งมีแต่คนอยากผูกมิตร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีคนริษยา ดังนั้นยามเข้าร่วมงานเลี้ยงหากเป็นไปได้ก็อย่าได้นำสิ่งใดเข้าปากแม้แต่น้ำเปล่าก็ตาม

            “เป็นอันใด เหตุใดถึงไม่กินขนม” เจียงเซียวเล่อเอ่ยถามอย่างแปลกใจเพราะสหายไม่ใช่สตรีที่เอาแต่ห่วงภาพลักษณ์จนไม่กล้ากินสิ่งใด

            “ท่านแม่ข้าสั่งห้ามไว้ว่า ในงานเลี้ยงของสตรีมักจะเต็มไปด้วยความริษยา หากพลาดพลั้งมิแคล้วต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง เบาสุดก็แค่ถูกนินทาว่าร้าย ร้ายแรงสุดเห็นจะเป็นต้องออกเรือนไปกับบุรุษที่ไม่ได้ตั้งใจเลือก”

            “ที่ท่านน้ากล่าวมาก็ไม่มีผิด ยามอยู่ในงานเลี้ยงพวกนี้ไม่ว่าจะเป็นบุรุษหรือสตรีก็ต้องไม่ประมาท”

            “หลังจากจบงานเลี้ยงเราไปแวะโรงชาฉากุ้ยดีหรือไม่”

            “ดีมาก เป็นเจ้าที่เข้าใจข้า” แท้จริงยามนี้คุณหนูเจียงนั้นท้องหิวไม่น้อย แต่พอได้ยินสหายกล่าวจึงคล้อยตามและไม่กล้ากินสิ่งใดอีก

            “แต่ไม่รู้พี่ชายเจ้าจะไปด้วยหรือไม่ เอ่อ...ข้าอยากไปกับเจ้าสองคน” คุณหนูเหอรีบกล่าวต่อเพื่อไม่ให้สหายเข้าใจว่านางอยากใกล้ชิดเจียงเซวียน

            “เช่นนั้นก่อนจบงานเลี้ยง ข้าจะแกล้งปวดหัว เจ้าก็รีบพาข้าออกจากงาน”

            “ไม่ได้ ๆ หากเจ้าปวดหัวพี่รองของเจ้าก็ต้องไปด้วย ให้ข้าปวดหัวดีกว่า เจ้าจะได้อ้างว่าจะไปส่งข้าที่จวน”

            “ตกลงตามที่เจ้าบอก ซือซือรู้ใจข้าที่สุด” หากไม่ติดว่าอยู่ในงานเลี้ยง ตนคงโผกอดสหายที่น่ารักแล้ว

            เมื่อองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงสามมาถึง งานเลี้ยงจึงเริ่มต้นขึ้น แน่นอนว่าในทุกงานเลี้ยงจะต้องมีสาวงามขึ้นประชันความสามารถเพื่อโอ้อวดตนเองให้บุรุษได้ต้องตาต้องใจ

            ‘ง่วงจริง ๆ นอกจากบรรเลงเพลงพิณ กู่ฉิน เป่าขลุ่ย พวกเจ้าไม่มีความสามารถใดที่น่าตื่นตาตื่นใจหรือ’ เหอซือซือคิดพลางพยายามกลั้นหาวอย่างสุดความสามารถ ครั้นจะหาวออกไปเลยก็จะเป็นการเสียมารยาท ประเดี๋ยวจะถูกต่อว่าไม่ได้รับการสั่งสอนอีก