บทที่ 4 การโต้เถียงระหว่างพี่น้อง (5/5)

            “ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่เจ้ากับนางเคยยื้อแย่งกับเมื่อตอนเป็นเด็ก จนสุดท้ายมันหล่นแตกไม่มีใครได้ไปสักคนใช่หรือไม่” มุมปากของเผยหลี่จุนยกยิ้ม คงเพราะเป็นพี่น้องที่สนิทสนมกันมากจึงมีความชื่นชอบเหมือนกันกระมัง

            “แล้วเจ้าจะเกี้ยวพาเซียวเล่อเช่นไร”

            “ก่อนอื่นข้าจะพักที่จวนเจียงอย่างไม่มีกำหนดกลับเพื่อคอยสอดส่องดูแลนางไม่ให้ทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมกับคุณหนูเหอ”

            “งานที่ปราสาทเมฆามิใช่ว่าขาดเจ้าไม่ได้หรือ”

            “เรื่องนั้นข้ามีหนทางจัดการงาน” ก็แค่หากมีเรื่องใดต้องลงนามก็ให้ไป๋เซ่อกับเฮยเซ่อสลับกันนำมาส่งให้ แล้วทิ้งอีกคนให้ดูแลจัดการปราสาทเมฆา

            หากไม่เพราะกลัวว่าที่ฮูหยินที่หมายตาไว้ตั้งแต่สิบปีก่อนเปลี่ยนไป ตนก็คงไม่ทิ้งการงานเช่นนี้ สู้อุตส่าห์เฝ้ามองเฝ้าดูแลมาตั้งนาน จะให้ใครตัดหน้าไปได้อย่างไร แม้คนผู้นั้นเป็นสตรีเขาก็ไม่คิดยอมหลีกทางให้หรอก

            “จะเกี้ยวพาเซียวเล่ออย่างไรก็ตามใจเจ้า ขอเพียงไม่เปลี่ยนข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุกก่อนกราบไหว้ฟ้าดิน ข้าย่อมไม่ขัดขวาง แล้วที่เจ้าบังอาจไล่ซือซือไปยกขนมในครัวมาให้ เรื่องนี้เจ้าจะชดใช้เช่นไร”

            “โกรธเคืองแทนนางเช่นนี้ คงหมายตานางมาเป็นฮูหยินน้อยตระกูลเจียงแล้วสินะ”

            “กล่าวมาว่าจะชดใช้เช่นไร มิเช่นนั้นข้าอาจปากหนักไม่สามารถช่วยเอ่ยถึงสาเหตุของการเป็นบุรุษเจ้าสำราญให้เซียวเล่อฟัง”

            “เจ้า!” เผยหลี่จุนชี้หน้าสหาย ที่ต้องแสดงให้นางเห็นเช่นนั้นก็เพราะทำให้การติดต่อซื้อขายของหายากของสหายลื่นไหล หาใช่เพราะนิสัยเดิมไม่

            “ว่าอย่างไร จะชดใช้ที่บังอาจใช้งานซือซือของข้าเช่นไร”

            “ของเจ้า? ช่างเอ่ยมาได้ไม่อายปาก ตั๋วเงินพันตำลึงทองข้าสมทบเป็นค่าสินสอดให้เจ้า”

            “ข้าเต็มใจที่จะรับ” หากหารายได้เล็กน้อยเช่นนี้ได้มาก ขบวนสินสอดของฮูหยินเขาคงยาวรอบเมืองหลวงได้สามรอบ

            “อ๋อ! ข้าลืมไป กว่าเจ้าจะได้แต่งนางเป็นฮูหยินคงไม่แคล้วต้องมองนางออกเรือนไปกับบุรุษอื่นก่อน เพราะสตรีรอบกายที่หมายปองเจ้ามีมากเหลือเกิน ทั้งที่หมายปองอยู่ห่าง ๆ และทั้งที่พยายามครอบครองเจ้าเช่นเสี้ยนจู่[1]เหลียงจิ่วเม่ย ที่ข้าได้ยินว่ายามนี้นางกำลังเดินทางมาเยือนเมืองหลวง”

            “เหลียงอ๋องและทายาทถูกห้ามไม่ให้เดินทางเข้าเมืองหลวงชั่วชีวิตหากไม่มีคำสั่งไม่ใช่หรือ”

            “ถูกต้อง การมาของนางไม่มีใครทราบยกเว้นคนของข้าที่ประจำการอยู่ใกล้ชายแดนเหนือ

            “เรื่องนี้ควรต้องทูลรายงานต่อองค์รัชทายาท” เพื่อให้อีกฝ่ายนำไปกราบทูลฮ่องเต้

            “ข้าไม่อยากจะคิดเลยว่าหากเหลียงจิ่วเม่ยทราบว่าเจ้าหมายตาฮูหยินของตนไว้แล้วนางจะทำเช่นไรกับคุณหนูเหอ”

            “เรื่องนั้นอย่าได้ห่วง ข้ากับเซียวเล่อไม่มีทางยอมให้ใครมาทำอันใดนางได้แน่นอน”

            “กล่าวถึงเซียวเล่อ ต่อจากนี้ไม่รู้ว่าเป็นข้าหรือเจ้าที่ต้องไหว้วานอีกฝ่ายเพื่อแยกสตรีทั้งสองออกจากกัน”

            “ยังไม่ทันเกี้ยวพาน้องสาวข้า ก็มั่นใจไปเสียแล้วว่านางจะมีใจให้”

            “ว่าแต่ข้า เจ้าก็ยังไม่ทันเกี้ยวพาคุณหนูเหอ ก็คิดถึงสินสอดที่จะนำไปสู่ขอนางแล้ว” หึ! จะเขาหรือเจียงเซวียนก็ล้วนไม่แตกต่างกัน มิเช่นนั้นจะเป็นสหายกันนานหลายปีได้อย่างไร

            “เหลียงจิ่วเม่ยเหยียบเมืองหลวงเมื่อใดให้คนรีบมารายงานข้า”

            “อืม”

            “เจ้ากลับเรือนรับรองของตนไปได้แล้ว อย่าได้คิดลอบปีนเข้าเรือนน้องสาวของข้าเข้าใจหรือไม่”

            “เจ้ากล่าวเช่นนี้มิได้กำลังรู้ทันข้าหรอก แต่ในใจเจ้ากำลังคิดอยากปีนเรือนของคุณหนูเหอต่างหาก หึ!” ท่านประมุขแห่งปราสาทเมฆาแค่นเสียงในลำคอก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

            การมาเยือนของเหลียงจิ่วเม่ยย่อมไม่ได้นำพาเรื่องที่ดีมาแน่นอน เขาหยิบกระดาษออกมาก่อนจะตวัดพู่กันลงไป ทิ้งไว้ชั่วครู่เมื่อมันแห้งแล้วจึงเรียกคนออกมา

            “จิ้นสิง นำจดหมายนี้ไปส่งมอบให้องค์รัชทายาทด้วยตัวเอง”

            “ขอรับ” เจ้าของนามรับคำก่อนจะจากไปทันที

            “จิ้นไฉ จิ้นหง ในหน่วยของเรามีสตรีหรือไม่”

            “ไม่มีขอรับ” บุรุษชุดดำทั้งสองคนมองหน้ากัน ตอนก่อตั้งหน่วยลับเพื่อสนับสนุนบิดาและพี่ชาย คุณชายเป็นคนสั่งเองว่าห้ามรับสตรี แม้แต่บ่าวรับใช้หรือคนครัวที่หน่วยลับยังต้องเป็นบุรุษเลย แล้วพวกเขาจะเอาสตรีที่ใดมาให้คุณชาย

            “เช่นนั้นลองมองหาสตรีที่หน่วยก้านดี และพร้อมจะขายชีวิตให้ข้าได้มาสักสี่ห้าคน แล้วฝึกพวกนางอย่างหนักเพื่อจะได้ส่งไปคุ้มครองน้องสาวข้า” และสตรีที่จะมาเป็นฮูหยินของเขา

            “ขอรับคุณชาย พวกข้าจะทำอย่างสุดความสามารถ” ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะหาได้หรือไม่ น้อยมากจะเจอสตรีตรงตามที่คุณชายสั่ง เพราะหากจะฝึกฝนสตรีให้เก่งกาจและจงรักภักดีต้องไปซื้อตัวในตลาดทาสตั้งแต่เป็นเด็กแล้วจับฝึกหนักตั้งแต่ตอนนั้น

            “ได้ความเช่นไรก็มารายงานข้า”

            “ขอรับ”

            “พวกเจ้าไปได้”

            “ขอรับ” สิ้นเสียงคนทั้งสองก็ออกจากห้องทำงาน

            เมื่ออยู่ภายในห้องคนเดียวเจียงเซวียนก็เอาภาพวาดที่เขากำลังวาดค้างเอาไว้ก่อนหน้าที่น้องสาวจะเข้ามาออกมากาง ภาพที่มีเพียงเค้าโครงหน้าของสตรีผู้หนึ่ง

            มุมปากหยักยกยิ้มเมื่อคิดถึงดวงหน้าหวานที่ส่งยิ้มออดอ้อนยามอยากได้ในสิ่งที่ตนต้องการ ไหนจะสีหน้าคับข้องหมองใจยามถูกเขาไล่ต้อนอีก ยิ่งได้พบหน้ายิ่งปรารถนาอยากเข้าใกล้ มันช่างเป็นความรู้สึกที่ทำให้อิ่มเอมหัวใจยิ่งนัก...

[1] ตำแหน่งเชื้อพระวงศ์ลำดับที่ 4