7.ยิ้ม

ยิ้มสิ

“แล้วแม่พริ้มเมียพี่ไหวหรือไม่ล่ะ” เพิ่มเอ่อน้ำเสียงกระเส่า

“พอ…พอก่อนเถอะค่ะ พริ้มไม่ไหว” เธอรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ จึงได้บอกเขาไป

เพิ่มจึงขำออกมาเบา ๆ กับท่าทีของหญิงสาว

“ขำอะไรคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“นุ่งผ้านี้ไปก่อน เดี๋ยวพี่ค่อยพาไปซื้อใหม่” เขาส่งผ้าพับให้เธอสองผืน

“ผ้าอะไรเหรอคะ ยังดูใหม่อยู่เลย” พริ้มพราวหยิบผ้าที่พับไว้กางออกอย่างงง ๆ

“ผ้าแม่พี่เอง เก็บไว้นานโข”

“แต่…ใส่ยังไงคะ” เธอจับผ้าไปมาอย่างเงอะงะ แต่คนที่มองกับยิ้มอย่างเอ็นดู

“มาพี่จะสอนให้”

เพิ่มจับตัวหญิงสาวให้อยู่นิ่ง ๆ เริ่มพันห่มสไบเฉียงสีหวานตัดกับผิดขาวเนียน แล้วยังสอนเธอนุ่งผ้านุ่งผ้าถุง โดยจับจีบไว้ด้านหน้า เมื่อเรียบร้อยแล้ว จึงได้ก้าวถอยหลังมายืนมอง

“งามมากแม่พริ้มของพี่”

พริ้มพราวเขินที่ชายหนุ่มชมจนตัวแทบบิด เพิ่มก้าวเท้ากลับมายืนเบื้องหน้าจับไหล่บางของเธอไว้ แล้วใช้นิ้วมือจับปอยผมทัดหลังใบหูให้หญิงสาว

“งามจริง ๆ” เขายังชมเธอไม่หยุดปาก ก่อนจะใช้มือเชยคางให้ใบหน้าสวยของหญิงสาวแหงนขึ้นมาสบตา

“ทำไมพี่เพิ่มถึงรู้วิธีห่มสไบของผู้หญิงคะ” เธอเอ่ยถามตาแป๋ว

“เอ่อ..ก็มันไม่ได้ยากอะไร แค่มองดูพี่รู้แล้วว่าเขานุ่งอย่างไรกัน พับผ้าอย่างไรกัน”

“ไม่จริงอ่ะ แค่มองจะรู้ได้เลยเหรอ หรือพี่มีเมียอยู่ก่อนแล้ว” หญิงสาวกล่าวอย่างสงสัย หน้าตาหล่อเหลาแบบนี้จะอยู่รอดมาได้ไง

“พี่ไม่เคยมีเมีย พี่พูดจริง ๆ” เพิ่มพยายามอธิบาย ซึ่งเขาก็พูดความจริงทุกประการ

“......” พริ้มพราวนิ่งเงียบ มองลึกเข้าไปในดวงตาสีนิลของชายหนุ่ม

“ที่พี่พูดเรื่องจริงทั้งหมด พี่ของสาบาน ถ้าพี่พูดเท็จของให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์มาหักคอให้…” ชายหนุ่มยังพูดไม่จบ พริ้มพราวรีบยกมือขึ้นมาปิดปากไว้ไม่ให้เขา ได้พูดต่อ

“พอแล้วค่ะ สาบ่งสาบานอะไร”

“เชื่อพี่แล้วหรือไม่” เพิ่มเลือนมือขึ้นมาจับ มือคนตัวเล็กออก มืออีกข้างโอบเอวเล็กไว้ ดันร่างบางเข้าหาร่างใหญ่ เขาจงใจจับร่างเล็กมาบดเบียดแก่นกลางชายเขา หญิงสาวรู้สึกได้ถึงท่อนเนื้อที่แข็งตั้งอยู่ในกางเกงกำลังถูไถอยู่บริเวณหน้าท้อง

“เชื่อแล้วค่ะ ออกไปด้านนอกกันเถอะ” หญิงสาวดันตัวชายหนุ่มออก ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปอีกรอบ ซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ทั้งสองจึงเดินออกมาจากห้องพร้อมกัน

“แล้วนี่จะไปไหนคะ” พริ้วพราวถามออกไปเพราะเธอ ก็อยากจะรู้ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้ชายเบื้องหน้าคนนี้ คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี แม้จะยังไม่ได้ตบแต่งกันก็ตาม แต่จะทำไงได้ล่ะเธอก็เป็นเมียเขาไปแล้วนี่ และดูท่าทางเขาก็ดีกับเธอมาก ก็คงจะรักเธออยู่ไม่น้อย

“พี่จะไปหานางบัว” เพิ่มเอ่ยบอกหญิงสาว

“นางบัว” บัวชื่อผู้หญิงนิ ใครกันเมื่อกี้ยังบอกไม่มีเมีย

พริ้มพราวได้แต่คิดในใจ แล้วชายหนุ่มก็กุมมือเธอให้เดินตามเข้าไป

เพิ่มพาหญิงสาวเดินมาด้านข้างเรือน เธอก็ต้องตะลึงงันเข้ากับ ควายตัวใหญ่ดูอ้วนท้วน ตัวใหญ่ผิวดำเทา ยืนมองมาทางทั้งสอง

“คะ ควายเหรอ” พริ้มพราวเธอด้วยน้ำเสียงสั่น พร้อมกับรีบไปแอบด้านหลังชายหนุ่ม

“เป็นกระไร กลัวรึ นางบัวมันไม่น่ากลัวดอกแม่พริ้ม” ชายหนุ่มเอ่ยบอกน้ำเสียงนุ่ม เอียงหัวชำเลืองมองคนตัวเล็กที่แอบอยู่ด้านหลัง

“ไม่ ๆ พริ้มกลัวค่ะ” หญิงสาวชะโงกหน้ามองนางบัวของเขา ก็ได้ยินเสียงลมหายใจของมันดังฟึดฟัด จึงยิ่งกำเสื้อเขาไว้แน่น

“ที่ที่เจ้าอยู่ไม่มีควายแบบนางบัวหรือ” เพิ่มถามเพราะไม่เคยเห็นผู้ใดกลัวควายมาก่อน

“ก็ ๆ มีค่ะ ตามต่างจังหวัด แต่พริ้มก็พึงจะเคยเห็นตัวเป็น ๆ แบบนี้ ดูสิ!! มันมองมาที่พริ้ม” เธออยากจะออกไปจากตรงนี้เสียเต็มที แต่ไม่กล้าแม้จะขยับตัว เคยเห็นแต่ในละครที่ควายมันชอบวิ่งไล่คน

“สงบใจก่อนหนา แม่พริ้มของพี่ ไม่ต้องกลัวพี่จะจับมือไว้ พี่ขอรับรองว่านางบัวมันไม่มีทางทำอะไรให้แม่พริ้มของพี่ต้องกลัว” น้ำเสียงนุ่มทุ้มของเขาที่เอ่ยปลอบ ที่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจคล้ายกับโดนเป่ามนต์อย่างไงอย่างงั้น

เพิ่มเอ่ยบอกเธอพร้อมกับหันไปจับมือเธอไว้แน่น แล้วเดินไปปลดเชือกจูงนางบัว มันก็เดินตามออกมาอย่างว่าง่าย หญิงสาวทำได้แต่เกาะแขนชายหนุ่มไว้แน่น แม้จะเบาใจกับคำพูดเขาเมื่อครู่แต่เธอก็ยังกลัวมันอยู่ดี

เพิ่มเดินออกมาจนถึงบริเวณหน้าบ้าน เข้าก็หยุดเดินแล้วพาเธอหันหน้าเผชิญหน้ากับนางบัว หญิงสาวหลบเกาะแขนเพิ่มไว้แน่นโผล่มาแค่เพียงครึ่งใบหน้า เพื่อมองนางบัวตัวนี้ เพิ่มเอื้อมมือไปลูบที่หัวมันเบา ๆ

“ดูเถิด มันนิสัยดีจริง ๆ พี่ไม่หลอกแม่พริ้มหรอก ลองลูบหัวมันดูสิ”

“พะ…พริ้ม ๆ”

“ทำแบบนี้” เพิ่มจับมือของเธอไปลูบที่หัวมันเบา ๆ

“อ๊าย…” พริ้มพราวหลับตาปี๋ เกร็งมือสุด ๆ เเต่ก็ลูบหัวควายตัวนี้ไปตามแรงที่ชายหนุ่มนำพา เวลาผ่านไปไม่กี่วิ เปลือกตาสวยหลี่ตามองเจ้าควายตัวนั้น มันก็ยืนนิ่งเฉย เธอจึงค่อย ๆ คล้ายความกลัวเริ่มมองนางบัวเต็ม ๆ แบบไม่หลบ