EP 2/1 สงครามอารมณ์

ณ บ้านโสภณวิชญ์อันโอ่อ่าสมฐานะเจ้าของ เจ้าบ้านใหญ่นั่งอยู่กับหลานชายบนโซฟาผ้าไหมสีเขียวอ่อน ถัดไปเป็นหลานสะใภ้และเก้าอี้ว่างหนึ่งตัว ตรงข้ามกันนั้นเป็นร่างของสามแม่ลูกที่นั่งเรียงกันบนโซฟาตัวยาวเช่นกัน

“บ้านนี้มีหลายห้อง แต่ว่า...”

“แต่ว่ามีห้องว่างแค่ห้องเดียว ข้างบน”

สมัตถ์เอ่ยขัดวาจาของย่า ไม่ได้เต็มใจกับการมาอยู่ที่นี่ของสามแม่ลูกสักนิด หากเป็นไปได้ก็อยากเอาน้ำยาฆ่าเชื้อมาสาดไล่เชียวล่ะ

“ฉันนอนกับตาโอบได้ แต่ว่ายัยเทียน...” ผกากรองเปรยอย่างกังวล

“น่าจะมีห้องว่างที่ข้างล่างนะคะ” เทียนหยดเอ่ยแทรกแล้วมองออกไปนอกประตูห้องรับแขก เธอเห็นประตูอยู่สองสามบาน น่าจะเป็นห้องละนะ

“ข้างล่างเป็นห้องทำงานฉัน และห้องพักสำหรับแขก” สมัตถ์รีบบอก เทียนหยดยิ้มน้อยๆ

“งั้นฉันอยู่ห้องรับแขกก็ได้”

“ไม่ได้ ถ้าเธออยู่ห้องนั้น แล้วถ้าแขกมาล่ะ จะให้ปูเสื่อนอนหรือไง”

ราตรีท้วงทันใด หน้าตานั้นไม่ต่างจากสามีมากนัก

“แล้วจะให้ลูกฉันไปนอนที่ไหนล่ะ” ผกากรองถาม คอแข็งเป็นเอ็น ไม่ชอบใจคนบ้านนี้ไม่ว่าจะหัวหงอกหัวดำ

“ความจริง...ห้องแม่บ้านเก่าก็ว่างนี่คะ กว้างขวางดีออก ข้างๆ ห้องคนใช้น่ะ” ราตรีบอกแล้วยิ้มเยาะอย่างผู้ชนะ ไม่ถูกชะตากับเทียนหยดตั้งแต่แรกแล้ว

ผกากรองโกรธแทบลมออกหู กำหมัดแน่นอยู่บนหน้าตักในขณะที่เทียนหยดเลื่อนมือมากุมมือมารดาไว้

“ถ้าคุณศรีสุรางค์เห็นว่าเหมาะที่จะให้หนูไปอยู่ห้องนั้น หนูก็จะอยู่ค่ะ” ถามเจ้าบ้านผู้น่าจะเป็นกลาง ทว่าเธอคงเดาผิด เพราะนางศรีสุรางค์กลับเงียบ แทนคำตอบได้ดีว่าไร้ข้อโต้แย้ง

“โอเค เสร็จแล้วนะครับ ผมไปทำงานล่ะ”

สมัตถ์ว่าแล้วลุกยืน เทียนหยดลุกขึ้นบ้าง

“ฝากสาวใช้บ้านนี้เอากระเป๋าของพวกเราไปเก็บด้วยนะคะ ไปเถอะค่ะแม่ น้องสายแล้ว” บอกมารดาและน้องชายที่อยู่ในชุดนักเรียนใหม่เอี่ยม โอบนิธิเข้าเรียนที่ใหม่ตอนปลายเทอม มันฉุกละหุกไปนิด แต่มารดาเธอนั้นสามารถเสมอ ด้วยอำนาจเงินแล้ว โอบนิธิสามารถย้ายที่เรียนได้มากกว่าเทอมละสิบครั้งเชียวล่ะ

“ไปเถอะโอบ แม่ไปส่งที่โรงเรียนนะ” ผกากรองบอกบุตรชาย โอบนิธิยิ้มรับแล้วจับจูงมือมารดาออกไปขึ้นรถ นางศรีสุรางค์เองก็ลุกออกไปจากห้องด้วย

“มัตถ์คะ ให้ไนท์ไปช่วยงานที่บริษัทนะคะ”

ศรีภรรยาผู้งดงามของสมัตถ์เอ่ยอาสา ขยับมาเกาะแขนสามีอย่างประจบ

เทียนหยดยิ้มเจ้าเล่ห์

“คงจะไม่ได้หรอกค่ะคุณไนท์ เรายังไม่มีตำแหน่งว่างให้คุณค่ะ”

“ฉันจะเป็นเลขาให้สมัตถ์”

ราตรีว่า วงหน้างามที่แต้มแต่งด้วยเครื่องสำอางชั้นดีมีแววไม่พอใจ

“เกรงว่าลุงรุ่งรดิศจะมีเลขาที่เก่งและชำนาญงานมากกว่าคุณไว้ให้สามีคุณแล้วค่ะ” ตอบอย่างถนอมน้ำใจที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ยิ่งทำให้ราตรีโกรธจนคอแข็ง เชิดหน้าคืนมาอย่างอวดดี

“งั้นฉันจะเป็นผู้ช่วยส่วนตัว” ราตรีว่า

เทียนหยดยิ้มร้ายกว่าเก่า

“คงจะไม่ได้หรอกค่ะ เรามีคนทำตำแหน่งนั้นแล้ว”

“ใคร?” สมัตถ์ถามอย่างงุนงง

เทียนหยดยิ้มอย่างผู้ชนะ ก่อนจะตอบว่า “ฉันเอง”

___________

อารมณ์อันขุ่นมัวยังตามติดสมัตถ์มาถึงที่ทำงาน เห็นได้จากใบหน้าบึ้งตึงมิคลายของเขา เลขาผู้แสนดีของอดีตท่านประธานนั้น มีความกระตือรือร้นอย่างยิ่งยวดในการให้คำแนะนำงานในส่วนที่ชายหนุ่มไม่เข้าใจ ทว่าแนวทางการบริหารงานบริษัทกับงานโรงแรม มันไม่ได้เหมือนกันเสียทีเดียว การแนะนำของอเนกจึงไม่เป็นผลสักเท่าไหร่ สมัตถ์ยังมีความข้องใจในหลายจุด และเขาอยากทบทวนทุกอย่างด้วยตัวเอง มากกว่าขอคำแนะนำจากอเนกราวกับเด็กในชั้นเรียนของคุณเลขา

“คุณต้องทำความเข้าใจใหม่ครับ มันไม่ใช่อย่างนั้น”

อเนกว่า ขมวดคิ้วเป็นปมเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเข้าใจรายงานในแฟ้ม

สมัตถ์พ่นลมหายใจแรงๆ วางปากกาลงกลางแฟ้มที่กางอยู่ อเนกขยับนั่งตัวตรงอย่างอึดอัด เขาพยายามอย่างที่สุดแล้วในการให้คำแนะนำผู้บริหารคนใหม่

เทียนหยดเงยหน้าขึ้นจากรายงานแฟ้มหนาที่กำลังพิจารณาอยู่ เหมือนจะรู้ว่าสมัตถ์ต้องการสิ่งใด

“คุณอเนกออกไปก่อนค่ะ คุณสมัตถ์คงอยากศึกษางานด้วยตัวเองมากกว่า”

อเนกออกไปตามคำสั่ง สมัตถ์ผลักแฟ้มงานออกห่างตัว เอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างเครียดๆ ก่อนปรายหางตามามองเทียนหยด

“ทำไมต้องย้ายมาทำงานที่ห้องนี้ ฉันยอมไปทำงานในคอกเล็กๆ กับพนักงานออฟฟิศดีกว่ามานั่งใช้อากาศหายใจร่วมกับเธอ”

เทียนหยดมองค้อนไม่จริงจังนัก เธอไม่ได้โกรธเขามากมายหรอกนะ ก็แค่ทำใจว่าเขายังไม่รู้ความจริง เขาเลยยังโกรธก็เท่านั้น เธอโกรธเกลียดใครไม่เป็นหรอก

‘ถ้าคนคนนั้นไม่ทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจ’

“คุณคิดว่าแม่ฉันไว้ใจคุณหรือคะ ถึงได้อยากนั่งทำงานในห้องนี้ตามลำพัง ฉันเป็นความไว้วางใจเพียงหนึ่งเดียวที่แม่มี และฉันเต็มใจมากเลยล่ะ ในการมานั่งขัดขวางการโกยเงินของเตชะทัตเข้ากระเป๋าส่วนตัวของคุณ”

ครืด!

เก้าอี้ทำงานของสมัตถ์ถูกเลื่อนไปด้านหลังแรงๆ เขาลุกยืนอย่างฉุนเฉียว ไม่พอใจที่ถูกดูแคลน

“ฉันไม่เคยคิดกอบโกย เขาให้มาเท่าไหร่ฉันก็เอาเท่านั้น ฉันไม่อยากได้มันด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่ามีคนอื่นๆ ที่ต้องดูแลละก็ เธอไม่ได้เห็นแม้แต่เงาของฉันแน่ๆ ฉันเกลียดทุกอย่างที่เป็นเตชะทัต เกลียดเธอด้วย!”

เขาบอกดังๆ ก้าวออกมาจากหลังโต๊ะทำงาน เทียนหยดเห็นท่าไม่ดีก็วางปากกาลงแล้วลุกยืนบ้าง เธอเดินออกมาเผชิญหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“หรือคะ ขอโทษนะที่ฉันดันไม่ใช่เตชะทัต ฉันคือเวชพิสิฐ”

“แต่แม่เธอเป็น น้องเธอก็เป็น!”

เทียนหยดคอแข็งขึ้นมา ไร้คำโต้แย้ง ดูเหมือนว่าความโกรธของเขานั้นจะเอามารวมที่เธอคนเดียว “อย่าเอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับเรื่องงานสิคะ คุณรู้นี่นาว่าคำว่า หายนะ มันหมายความว่าอะไร”

คำพูดนั้นของเทียนหยดสะกิดใจสมัตถ์อยู่เนืองๆ แววตากริ่งเกรงของหล่อนกำลังทำให้เขาได้ใจ แม้ท่าทีจะดูเข้มแข็ง แต่แววตานั้นไซร้ไม่ได้เข้มแข็งไปด้วย เทียนหยดคนนี้แข็งนอกอ่อนใน เขารู้ความลับของหล่อนเข้าแล้ว