บทที่ 17 ราวกับพวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน

“พวกเรามาที่นี่ เพราะว่า…” ลุคยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็มองไปเห็นหญิงชราคนหนึ่งเดินมาทางพวกเขา

หรือคุณยายท่านนี้จะเป็นแม่ของคุณบี?

“สวัสดีครับ คุณยาย!” ลานี่ทักทายหญิงชราอย่างสุภาพ

คุณยายอย่างนั้นหรือ...?

เบียงก้ามองตามลานี่ไปยังด้านหลังของเธอ

หญิงชราวัยห้าสิบเศษ สวมชุดวอร์มอะดิดาสสีชมพูขาว เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงพวกเขาสามคน

ลุครู้ดีว่าหญิงชราคนนี้ไม่ใช่แม่ของเบียงก้า เขาจึงไม่ได้พูดอะไร

“คุณน้ามีอะไรรึเปล่าคะ?” เบียงก้ากังวลกับสายตาที่หญิงชรามองมาที่เธอ

หญิงชราขมวดคิ้วก่อนจะเริ่มแนะนำบางอย่างแก่เบียงก้า “เมื่อแต่งงานแล้ว เธอต้องเรียนรู้วิธีดูแลเอาใจใส่คนในครอบครัวของเธอด้วยสิ อย่าทำให้สามีและลูกของเธอโกรธ ที่ฉันจะพูดก็คือ ดูเธอสิ! นี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้ว แต่เธอเพิ่งกลับน่ะรึ?”

คำว่า “สามีของเธอ” คงจะหมายถึงชายหน้าตายที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอเป็นแน่

เบียงก้าทั้งอับอายและอึดอัดที่สุด

เบียงก้าพยายามจะอธิบายให้หญิงชราเข้าใจ แต่หญิงชราหันไปมองลุคด้วยสายตาอันไร้ความปราณีเช่นกัน “คุณเองก็ไม่ได้เป็นสามีที่ดีนักหรอกนะ คุณไม่ควรจะโกรธภรรยาของคุณ เพียงเพราะเธอเข้มงวดกับคุณ อย่างนี้แล้วคุณจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกคุณได้ยังไง? ผู้ชายสมัยนี้ก็ควรจะเรียนรู้วิธีทำอาหารเหมือนกัน ไม่ใช่ผลักภาระงานบ้านทุกอย่างให้ภรรยาทำอยู่ฝ่ายเดียว เธอแต่งเข้ามาเป็นภรรยาไม่ใช่คนใช้!”

เบียงก้าคิดไม่ตกว่าหญิงชราคิดไปไกลเช่นนี้ได้อย่างไร

ทำไมเธอถึงเข้าใจอะไรไปในทางนั้นได้

ใคร ๆ ก็น่าจะมองออกว่าระหว่างเขากับเธอนั้นเหมือนมาจากคนละโลกกัน

“คุณน้าคะ คุณกำลังเข้าใจผิด เขาเป็นเจ้านาย ส่วนฉันเป็นลูกน้องของเขาเท่านั้นค่ะ” เบียงก้าอธิบายอย่างรวบรัด

มีวูบหนึ่งที่หญิงชราจะเปิดปากพูดต่อ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอมองเบียงก้า ลุค และเด็กผู้ชายตัวเล็กอย่างชั่งใจ

พวกเขาน่ะหรือจะไม่เกี่ยวข้องกัน คนพวกนี้เห็นว่าเธอโง่รึ?

‘มันชัดเจนอยู่แล้วว่าเธอน่ะมีอะไรบ่างอย่างกับพ่อรูปหล่อนี่’

‘ให้ตายเถอะ โลกนี้มันเป็นอะไรไปแล้วกันแน่นะ? ฉันไม่ยักรู้ว่าก่อนว่าที่นี่มีพวกผู้หญิงอย่างว่าอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย...’

เบียงก้าถูกเข้าใจผิดอย่างไม่มีเหตุผล เธอได้แต่เม้มปากตอนที่หญิงชราเดินจากไป เธอคงไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรกับพ่อลูกคู่นี้ ถ้าหากเธอหันหลังกลับไป

เพราะว่าเธอไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกับเขาสองคนเลยสักนิดเดียว

เบียงก้ารู้ดีว่าสาวโสดเช่นเธอควรหรือไม่ควรทำอะไร มันเป็นเรื่องปกติที่จะต้องมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานต่างเพศ แต่มันคงไม่เหมาะนักที่จะนัดพบกับชายอื่นเป็นการส่วนตัวในเวลากลางค่ำกลางคืนเช่นนี้

ลุคก้มลงมองลูกชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แล้วพูดกับเขา “ลูกมีอะไรจะบอกเธอใช่ไหม? พูดออกไปสิ!”

เบียงก้าหมุนตัวกลับมา

บรานช์ ครอว์ฟอร์ด เหลือบตามองผู้ใหญ่ทั้งสองคน เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรด้วยซ้ำ... แต่พ่อบอกว่าเขามีบางอย่างจะต้องพูด... และดูเหมือนพ่อจะอยากให้เขาพูดเดี๋ยวนี้!

อ๋อ ในที่สุดลานี่ก็จำได้!

เขามาที่นี่ก็เพราะผู้เป็นพ่อต้องการเพื่อนสักคนก็เท่านั้น

เด็กชายตัวเล็กเดินออกไปด้วยขาสั้น ๆ ของตัวเอง แล้วกลับออกมาจากมุมอับแสงพร้อมกับกล่องใหญ่สองกล่องที่อุ้มมาด้วยแขนสั้น ๆ ของเขา

กล่องหนึ่งมีสีฟ้าอ่อน ในขณะที่อีกกล่องมีสีขาว ทั้งสองกล่องประดับด้วยริบบิ้นที่ทำจากผ้าไหมราคาแพง “คุณบีครับ นี่เป็นของขวัญสำหรับคุณนะครับ” ลานี่หันกลับไปมองพ่อของตัวเองหลังจากพูดจบ เพราะกลัวว่าตัวเองจะพูดอะไรผิดไป

บลองช์เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ เบียงก้าได้ยินในสิ่งที่เขาพูด แต่ไม่ได้เห็นสีหน้าของเขาแต่อย่างใด

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากได้ของขวัญอะไรจากลุค ครอว์ฟอร์ดอีก แต่เธอก็ตัดสินใจรับมันเพราะเห็นว่าเด็กชายต้องแบกของขวัญหนัก ๆ เอาไว้ ในตอนนั้นเองที่เธอเห็นสีหน้าของเด็กชาย...

เบียงก้าเห็นแววตาของเด็กชายที่มองมาอย่างเธอ ก่อนจะส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้

“ทำไมหนูบลองช์ถึงให้ฉันล่ะ?” เบียงก้าถามเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่เธอกำลังรอให้ผู้เป็นพ่อเป็นคนตอบคำถาม

เธอไม่ได้ล่วงรู้เลยว่า ชายหนุ่มผู้แสนเย็นชามองเห็นแหวนเพชรที่นิ้วนางของเธอเข้าแล้ว...

แหวนที่หมายความว่าเธอหมั้นกับชายอื่นไปแล้ว

“หืม… หนูบลองช์ก็ไม่รู้เหมือนกันอย่างนั้นเหรอคะ?” บลองช์ไม่สามารถปิดบังเบียงก้าได้อีก สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาสมวัย เขาเกามือตัวเองอย่างเขอะเขินแล้วหันไปมองผู้เป็นพ่ออย่างสับสน

“หมดเรื่องของลูกแล้ว เราก็กลับกันเถอะ!” ลุคบอกลูกชาย เขาส่งสายตาสีดำแสนลึกลับไปยังเบียงก้าที่บัดนี้มีกล่องของขวัญเต็มไม้เต็มมือ เขายังมองเธออีกครั้งก่อนจะเดินจากไป

ทั้งเบียงก้าและลานี่มองชายหนุ่มที่เดินจากไปดื้อ ๆ

“พ่อผม คือ…” ลานี่อยากจะพูดบางอย่าง หากแต่ต้องสงบปากสงบคำเมื่อพูดได้เพียงครึ่งประโยค แววตาของเขาฉายแววผิดหวัง

เบียงก้าเคืองอยู่หน่อย ๆ “จริง ๆ แล้วฉันรับของขวัญของคุณไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมล่ะครับ?”

เธอไม่ได้อธิบายเหตุผลที่แท้จริงให้แก่เด็กอายุห้าขวบฟัง เพราะอย่างไรเขาก็คงไม่เข้าใจ

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้หาเหตุผลที่เด็กคนหนึ่งจะเข้าใจขึ้นมาแทน “ฉันไม่รับของขวัญที่ตัวเองไม่สมควรจะได้หรอกค่ะ”

ด้วยเหตุนั้น เธอยัดกล่องของขวัญกลับใส่มือของลานี่ไปด้วยรอยยิ้ม

“หนูควรเดินตามพ่อของหนูไปก่อนที่เขาจะห่างมากเกินไปนะ”

…

รถปอร์เช่สีขาวแล่นเข้ามาจอดที่ริมทางเข้าหมู่บ้าน

สีหน้าของชายคนนั้นเคร่งขรึม เมื่อเขานั่งอยู่บนเบาะคนขับ มือข้างหนึ่งอยู่บนพวงมาลัย ในขณะที่อีกข้างคีบบุหรี่ไว้ในมือ เขายกบุหรี่ขึ้นสูบอย่างดุดัน

“ลูกเห็นถังขยะข้างหลังไหม? โยนทิ้งไว้ตรงนั้นแหละ!” ลุคกล่าวอย่างเย็นชา เมื่อเห็นว่าลูกชายยกกล่องพวกนั้นกลับมาที่รถ

…

เมื่อพวกเขากลับมาถึงคฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด

ลุคปลดเข็มขัดนิรภัยออกบ้างเมื่อเขาเห็นว่าลูกชายปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเดินลงจากรถไป เด็กชายไม่ได้พูดอะไรอีกตลอดทางที่เขาเดินเข้าบ้านไป

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดที่กำลังดื่มชาอยู่ที่สวนเห็นว่าหลานชายคนโตรีบเดินลงจากรถแล้วรีบขึ้นบันไดกลับไปอย่างเงียบ ๆก็ค่อนข้างเป็นกังวล

“เกิดอะไรขึ้นกับเหลนชายคนโตของฉัน ใครทำอะไรให้เขาไม่พอใจ?”

ในสายตาของเขา ลุคและลานี่ไม่เคยทะเลาะกันแม้แต่ครั้งเดียวตลอดห้าปีที่ผ่านมา

ลุคคลายเนคไทของเขาก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์

“ลูกพาลานี่ของแม่ไปเป็นกันชนเรื่องผู้หญิงอีกแล้วเหรอ?” อลิสัน แทนเนอร์เดินมาช่วยถอดเสื้อให้ลูกชาย เธอพยายามคาดเดา

ลุคส่ายหน้า

เพียงเท่านั้น อลิสันถึงกับนิ่งไป แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน?

ตามปกติแล้ว นั่นเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ลานี่เป็นเช่นนี้

ตั้งแต่เล็กจนโต ลานี่และเรนนี่ได้รับการปกป้องดูแลอย่างดี พวกเขาไม่ได้พบเจอใครต่อใครมากนัก พวกเขาไม่รู้จักคำว่าแม่ด้วยซ้ำ

มีเพียงครั้งเดียวที่พวกเขาได้รับรู้ว่าเด็กคนอื่น ๆ มีทั้งพ่อและแม่ของตัวเอง

วันนั้นเอง ลานี่กลับมาที่บ้านแล้วถามขึ้นมา “แม่ของพวกเราอยู่ที่ไหนครับ?”

ผู้อาวุโสครอว์ฟอร์ดยังคงโกหกเด็กน้อยต่อไป เขาบอกเด็กทั้งสองว่าพวกเขาไม่มีแม่

ลานี่เข้าใจสิ่งอื่นมากกว่าเด็กห้าขวบทั่วไป และครั้งนี้ปู่ก็ไม่สามารถโกหกเขาได้อีก

สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าของลานี่ทำให้ชายชราพ่ายแพ้ เขาถอนหายใจออกมา “แม่ของหลานจากไปในที่ที่ไกลแสนไกล ถ้าหากวันหนึ่งแม่หลานกลับมา ปู่ทวดจะให้พ่อแนะนำหลานให้ผู้หญิงคนนั้นรู้จัก”

ลานี่ที่ได้ฟังดังนั้นจึงจดจำทุกถ้อยคำฝังไว้ในหัวใจ

อลิสันส่งต่อเสื้อของลูกชายให้สาวรับใช้

เธอเดินไปที่หน้าต่าง อลิสันมองลงไปยังข้างล่าง ในฐานะแม่ของลูกและย่าของเด็กทั้งสองคน เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะไม่กังวลเรื่องตัวตนที่แท้จริงของแม่ของหลาน ๆ

และเพราะว่าเวลาได้ล่วงเลยมามากกว่าห้าปีแล้ว มันจึงไม่ง่ายเลยที่จะออกตามหารายละเอียดของข้อตกลงในอดีต

ในฐานะแม่ของลุค เธอไม่เคยถามเขามาก่อน และเขาเองก็ไม่เคยปริปากพูดอะไรเกี่ยวกับข้อตกลงนั้นแม้แต่คำเดียว

สำหรับเฟย์ โทมัส และชาร์ลส์ ฟินน์ ผู้ที่เคยเป็นดั่งมือขวาและมือซ้ายของลูกชายของเธอ ผู้ซึ่งเกษียณออกไปนานแล้วเนื่องด้วยปัญหาสุขภาพ บางทีเธออาจจะไปเยี่ยมพวกเขาในสักวันหนึ่ง และถ้าหากเธอได้ไปที่นั่น บางทีพวกเขาอาจจะยอมเปิดปากออกมา...