บทที่ 18 เขาไม่ต้องตามหาภรรยาอีกแล้ว

วันถัดมา

เบียงก้าออกจากบ้านตอนแปดโมงเช้า

เธอภูมิใจเหลือเกินที่ห้องเช่าราคาถูกนี้อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงาน เพราะด้วยรถไฟใต้ดิน เธอใช้เวลาแค่เพียงยี่สิบนาทีก็เป็นอันถึง

เมื่อเธอเดินพ้นตัวอาคารออกมา เบียงก้าจำต้องยกมือขึ้นป้องที่ใบหน้าของตัวเองเพื่อให้พ้นจากแสงแดดอันแรงกล้า

เธอแทบไม่ได้หลับได้นอนตลอดทั้งคืน ดวงตาของเธอจึงเหนื่อยล้ามากในตอนที่ลุกจากเตียง

เพียงแค่แสงแดดก็มากพอจะทำให้ตาของเธอระคายเคืองได้แล้ว

เมื่อคืนเบียงก้าใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการพิจารณาถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดเพื่อตอบคำถามที่ว่าทำไมท่านประธานต้องให้ของขวัญอะไรเธอมากมายขนาดนี้?

เรื่องการดูแลถึงบ้าน หรือแม้แต่เรื่องสุขภาพนั่นคงจะเป็นสิ่งที่เขามอบให้แทนคำขอบคุณ เพราะเธอช่วยดูแลลูก ๆให้เขาอย่างนั้นใช่รึเปล่า?”

เรื่องดอกไม้นำเข้านั่น อาจจะเป็นเพราะว่าเขาแค่อยากจะปลอบใจเธอที่ป่วยอย่างนั้นหรือ?

ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ดูเป็นมิตรเอาเสียเลย

เธอยังงงรู้สึกมึนงงกับของขวัญสองกล่องเมื่อคืนไม่หาย

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความฟุ่มเฟือยของเขา หรือแม้แต่ของขวัญที่เขาส่งให้เธอเมื่อคืน ทั้งหมดนั่นสร้างความไม่สบายใจให้เบียงก้าอย่างมาก

ลุค ครอว์ฟอร์ดเป็นคนแบบไหนกัน? เขาเป็นคนอย่างไรกันแน่?!

ในอดีต เขาเป็นประธานเพียงคนเดียวของบริษัทในเครือ ที กรุ๊ป เขาไม่ใช่คนธรรมดาเหมือนอย่างนักธุรกิจโจเสียหน่อย ในความเป็นจริงแล้ว เขาคือราชาแห่งวงการธุรกิจ ที่สำคัญที่สุดก็คือ แม้ว่าเขาจะกลายเป็นชายธรรมดาที่เดินอยู่ข้างทาง เขาก็ยังเหนือกว่าผู้ชายคนอื่นมากนัก เขามีร่างกายที่น่าอิจฉา ไหนจะหน้าตาอันหล่อเหลานั่นอีก ถ้าจะพูดว่าเขาคือชายหนุ่มที่บรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ต่างพากันใฝ่ฝันถึงก็ดูจะไม่เกินจริงนัก

ในทางกลับกัน เบียงก้าไม่มีอะไรสักอย่าง

ถ้าจะนับว่าเธอมีอะไรอยู่บ้าง เธอก็มีอยู่เพียงสองสิ่งเท่านั้น หนึ่งคือเธอมีความเป็นผู้หญิง และสอง เธอยังมีชีวิต

กริยาของลุคทำให้เบียงก้าผุดความคิดแปลก ๆ ขึ้นมาในหัว ทว่ามันไร้สาระมากจนเบียงก้าคิดว่าเธอคงประเมินตัวเองสูงเกินไปหน่อย

หากว่าเขาต้องการจะหาภรรยาลับ ๆ สักคน เขาก็คงจะหาผู้หญิงแบบที่เขาชอบได้ไม่ใช่หรือ?

แล้วเขาจะต้องการผู้หญิงบ้าน ๆ แบบเธอไปทำไม?

นั่นมันไร้สาระจริง ๆ

…

ด้านนอกของย่านที่พัก

เบียงก้ากำลังจะเดินข้ามถนนตามปกติ แต่เมื่อเธอกำลังมองดูรถเพื่อที่จะข้ามถนน เธอก็เห็นว่าพนักงานทำความสะอาดที่ดูมีอายุ ซึ่งสวมเสื้อกั๊กสีเหลืองกำลังนำขยะออกจากถัง

ชายชราคนนั้นหยิบกล่องที่หนึ่งออกมา

ตามด้วยกล่องอีกใบ

กล่องใบแรกสีฟ้า ในขณะที่อีกใบสีขาว

นั่นคงเป็นกล่องที่เด็กน้อยลานี่นำมาให้เมื่อคืนใช่ไหม?

ชายชราก้มลงไปแล้วเปิดกล่องออกมา

หลังจากนั้นหญิงสาวที่แต่งตัวทันสมัยก็เดินออกมาจากระแวกนั้น

“คุณลุง คุณเป็นคนเจอมันเหรอคะ?” หนึ่งในสองสาวที่ดูอายุราวยี่สิบกลาง ๆ รีบเดินเข้าไปหาชายชราคนนั้นแล้วเอ่ยปากถาม

สำหรับชายชราแล้ว เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ได้มีค่าอะไรนัก เพราะแม้แต่ภรรยาของเขาก็คงใส่มันไม่ได้ด้วยซ้ำไป

รถคนหนึ่งแล่นผ่านเบียงก้าไป

เมื่อเธอมองไปยังถังขยะใบนั้น เธอก็ได้เห็นว่าสองสาวได้ทำการตกลงกับชายชราว่าเธอต้องการที่จะซื้อของที่เขาหาเจอ

“นี่สองร้อยเหรียญค่ะ คุณลุงได้โปรดรับเอาไว้”

เมื่อพวกเขาจ่ายเงินให้ชายคนนั้นไปแล้ว ทั้งคู่ก็กระโจนเข้าใส่กล่องที่ชายชราคนนั้นถืออยู่ทันที

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เบียงก้าเดินเข้าไปหาพวกเขาแล้วมองไปที่กล่อง เธอกล่าวกับชายชรา “ฉันต้องการเสื้อผ้าชุดนี้ แล้วก็กล่องสีฟ้าด้วย ฉันจะจ่ายให้หนึ่งหมื่นเหรียญเลยค่ะ”

ผู้หญิงสองคนนั้นมองเบียงก้าด้วยความไม่พอใจ

ยายจอมยุ่งนี่มาจากไหนกัน?

เบียงก้าไม่ได้รู้สึกว่าการถูกมองด้วยสายตาเช่นนั้นจะผิดอะไร เพราะเป็นเธอเองที่เข้ามาด้วยเจตนาที่ไม่ดีนัก

ของพวกนี้ไม่ใช่ของของเธออีกแล้ว เพราะเธอปฏิเสธของขวัญของลุคไปแล้ว เพราะอย่างนั้นตอนนี้พวกมันจึงกลายเป็นของชายชราคนนี้แทน

ชุดจากราล์ฟ ลอว์เรนเป็นเสื้อผ้าชั้นสูงที่ผู้หญิงวัยทำงานใฝ่หา เพราะแม้แต่ผู้หญิงที่มีชื่อเสียงต่างก็สวมชุดพวกนี้เพื่อออกงานสังคมทั่วไป

เข็มกลัดทฟฟานี่มีค่ามากกว่านั้น

ข้าวของพวกนี้มีมูลค่าอย่างน้อย หนึ่งแสนห้าหมื่นกว่าเหรียญ แต่หญิงทั้งสองต้องการจะได้มันในราคาสองร้อยอย่างนั้นเหรอ?

พวกเธอโลภจนเกินไป...

“หนึ่ง… หนึ่งหมื่นรึ?” ชายชรายังคงอึ้ง

เบียงก้าพยักหน้าด้วยความจริงใจสุด ๆ

“คุณลุง ถ้าอย่างนั้นฉันให้หมื่นห้าเลยค่ะ!” ผู้หญิงที่จ่ายเงินไปก่อนแล้วมองเบี้ยงก้า ก่อนจะก้มลงมองหาบัตรกดเงินของธนาคาร เธอตั้งใจว่าจะหาที่กดเงินใกล้ ๆ นี้

ชายชราคนนี้คงไม่มีแอปโอนเงินอย่างเอลี่เพย์หรืออะไรพวกนั้นหรอก

“สองหมื่น” ชายชราทำหน้าตาไม่อยากจะเชื่อ เบียงก้าจึงย้ำอีกครั้ง “ฉันจะให้คุณสองหมื่นค่ะ”

“ฉันรู้ว่าฉันแก่แล้ว เพราะอย่างนั้น อย่ามาหลอกฉันเลยนะ”

“หรือว่านี่จะเป็นของปลอม?” หนึ่งของสองสาวเอ่ยปากเตือนเพื่อนของเธอ “พวกเขาอาจจะเป็นนักต้มตุ๋นที่ร่วมมือกันหลอกเราก็ได้ คิดดูสิ! ใครจะเจอของหรู ๆ พวกนี้แถวหน้าประตูทางเข้าย่านเล็ก ๆ นี่ล่ะ?”

หญิงสาวที่ถือบัตรกดเงินอยู่ในมือฉุกคิดขึ้นได้แล้วถอยออกไป เธอกลัวว่าตัวเองจะถูกหลอก

“จริงด้วย ฉันเกือบจะถูกมิจฉาชีพหลอกเอาซะแล้วสิ! มันต้องเป็นของปลอมแน่ ๆ!”

ชายชรารู้สึกโกรธเมื่อรู้ตัวว่าโดนกล่าวหา “เธอว่าใครเป็นมิจฉาชีพน่ะหา?! พวกเธอสามคนต่างหากที่เป็นพวกต้มตุ๋น พวกเธอร่วมมือกันหวังจะหลอกเอาเงินของฉันน่ะสิ!”

...

ยี่สิบนาทีต่อมา เบียงก้าพาชายชราคนนี้ไปที่ร้านค้าสุดหรู

เพราะยังคงมีเข็มกลัดและใบเสร็จที่ครบถ้วน เธอจึงเปลี่ยนของเหล่านั้นเป็นเงินได้โดยง่าย

เบียงก้าจัดการทุกอย่างด้วยตัวเอง

ชายชราคนนี้ยังไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นและไม่สบายใจเอาเสียเลยเมื่อเงินถูกวางใส่มือของเขา “ฉัน...ฉัน…”

“ฉันไม่ใช่มิจฉาชีพค่ะ มันเป็นของคุณเพราะคุณเป็นคนเจอของพวกนี้” เบียงก้าปฏิเสธข้าวของพวกนี้ไปแล้วเมื่อคืน เพราะเหตุนั้นในตอนนี้ก็จะไม่สนใจมันเช่นเดียวกัน

มันเป็นของที่ยังใหม่กริบ แถมยังมีใบเสร็จครบถ้วน ไม่มีทางที่พวกเขาจะไม่คืนเป็นเงินให้เธอ

“ช่างโชคดีอะไรอย่างนี้?” ชายชรากอดถุงเงินทั้งน้ำตาแห่งความดีใจและกังวล “นี่มันเท่ากับค่าผ่าตัดและค่ายาตลอดห้าปีของฉันเลยนะ จะไม่มีใครมาทวงมันคืนใช่ไหม?”

เบียงก้ารับรองกับชายชราว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นแน่นอน เบียงก้ายังเหลือบไปเห็นว่าขาของชายชรานั้นดูไม่ค่อยจะดีนัก

...

เบียงก้ามาถึงที่ทำงานราวสิบโมงครึ่ง

จากการพูดคุยกับชายชราของเบียงก้า เธอจึงได้รู้ว่าเขาอาศัยอยู่เพียงลำพังภรรยา ไม่มีลูกหลาน ในปีแรกที่เขาเริ่มทำงานทำความสะอาด ขาของเขาก็ได้รับบาดเจ็บจากการถูกพวกมือใหม่ขับขับรถชนเข้า

คนร้ายหนีไปและไม่เคยมีใครหาเขาเจออีกเลยจนถึงปัจจุบัน

ชายชราตรากตรำหาเงินค่าผ่าตัดและค่ายาด้วยตัวเอง เขายังบอกด้วยว่าเขาต้องการจะตายไปเสียเพื่อให้ปัญหาทุกอย่างสิ้นสุดลง แต่เพราะเขาไม่อาจจะทิ้งภรรยาไว้เพียงลำพังได้

เบียงก้ารู้สึกขอบคุณลุค ครอว์ฟอร์ดขึ้นมาทันที

มหาเศรษฐีคงไม่สนใจเศษเงินแค่ไม่กี่หมื่น แต่กับชายชราผู้ยากจนคนนี้ เงินนั้นเปลี่ยนชีวิตเขาได้อย่างสิ้นเชิง

นั่นหมายความว่าลุคได้ทำความดีแบบอ้อม ๆ

เบียงก้าสายแล้วในตอนนี้ โดยไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่าวันนี้เป็นวันเสาร์

เมื่อเธอมาถึงบริษัท เธอก็แทบจะไม่เห็นใครอยู่ที่นี่เลย นอกจากพวกที่งานล้นมือจนต้องมาทำงานล่วงเวลา เธอถึงตระหนักได้ว่าวันนี้เป็นวันหยุดนั้นเอง…

…

ในวันเสาร์นั้น สองพ่อลูกเผชิญหน้ากัน

ลุคนั่งอยู่ในรถแลนด์โรเวอร์นำเข้าสีดำ เขาสวมเสื้อเชิ๊ตสีดำ สีหน้าของเขาดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก ในตอนที่เขาเอ่ยปากถามลูกชายที่อยู่นอกรถ “ลูกแน่ใจเหรอว่าจะไม่ไปกับพ่อ”

“ไม่ พ่อทำให้ผมผิดหวังมากครับ!”

ลานี่กระชับสายกระเป๋าด้วยมืออวบอ้วนทั้งสองข้าง ใบหน้ามุ่ยเงยมองพ่อที่นั่งอยู่ในรถ แก้มของลานี่ป่องขึ้น “ผมอยากจะพูดถึงข้อดีของพ่อสักข้อสองข้อ เผื่อเบียงก้าจะชอบพ่อขึ้นมาบ้าง แต่ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน เพราะพ่อไม่มีข้อดีอะไรสักอย่าง! พ่อเจ้าอารมณ์ แถมยังไม่อ่อนโยนอีกด้วย ดูสิ พ่อมีแต่ข้อเสียทั้งนั้น”

ลุคขมวดคิ้ว เขาเริ่มคิดว่าลูกชายคงมีอะไรบางอย่างในใจ

เมื่ออยู๋ต่อหน้าความตื่นตกใจของพ่อตน เด็กชายยังกล่าวต่อว่า “พ่อคงจะไม่ได้กำลังหาแม่ใหม่ให้...”