บทที่ 2 เริ่มรู้จักเธอ 1

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ธาริกาเตรียมพร้อมเผชิญหน้ากับสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า เธอรวบผมขึ้นเป็นมวยเรียบง่าย ปล่อยปอยผมด้านข้าง ก่อนจะติดกิ๊บประดับเพชรเม็ดเล็ก ซึ่งเป็นของขวัญที่เธอได้รับเนื่องในวันคล้ายวันเกิดเมื่อปีก่อน เธอสวมชุดเดรสเข้ารูปสีเหลืองอ่อนมีขลิบสีขาวซึ่งเน้นให้ดูภูมิฐานเป็นมืออาชีพ แล้วจึงเลือกรองเท้าหนังสีขาวแบบส้นเตี้ยคู่ใหม่

เนื่องจากเธอยังไม่ต้องเริ่มงานในวันนั้น ธาริกาจึงไม่จำเป็นต้องสวมชุดพยาบาลสีอันเป็นเครื่องแบบ

ส่วนหนึ่งในใจเธอปรารถนาที่จะสร้างความประทับใจแก่ทุกคนที่โรงพยาบาล แต่ในส่วนลึกของจิตใจ ธาริกากลับต้องการพิสูจน์บางสิ่งบางอย่างให้คุณหมอจักรินทร์เห็น ว่า ใช่ เธอสวยและแต่งตัวดี ทว่าเธอจะไม่แสดงอาการคลั่งไคล้เขา เพียงเพราะจูบเมื่อคืน

ความร้อนแล่นมาที่แก้มเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น เธอหลับตาลงแล้วตบเบา ๆ ที่แก้มทั้งสองข้างเพื่อไล่ความทรงจำนั้นออกไปจากความคิด

เธอเหลือบมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ทาลิปกลอสที่เธอรู้ดีว่าจะต้องทาซ้ำแน่ ๆ จากนั้นก็เดินลงไปชั้นล่าง

ณ ห้องรับประทานอาหาร บิดามารดาของธาริกากำลังรออยู่ บนโต๊ะอาหารมีข้าวต้มร้อน ๆ ซึ่งเป็นอาหารเช้าฝีมือแม่ครัวประจำบ้าน

“ลูกจะกินข้าวก่อนออกไปใช่ไหม” แม่ถามพร้อมกับยิ้ม

“ค่ะแม่ วันนี้มีข้างต้มทรงเครื่องโบราณด้วย หนูไม่พลาดหรอกค่ะ”

เธอนั่งลงยังที่นั่งของตัวเอง จากนั้นแม่บ้านก็นำข้าวต้มทรงเครื่องร้อน ๆ ควันลอยหอมฉุยมาเสิร์ฟตรงหน้าพร้อมกับน้ำส้มค้นสดที่คุณหนูของบ้านจะต้องดื่มทุกเช้า

ระหว่างที่กำลังเพลิดเพลินกับอาหารเช้าแสนอร่อย พ่อวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วพูดขึ้น “วันนี้ลูกต้องไปโรงพยาบาลเพื่อที่จะรายงานตัวให้ถูกต้องใช่ไหม”

ธาริกากลืนอาหารลงคอก่อนตอบ “ค่ะ หนูจะไปหลังกินข้าวเช้าเสร็จ”

“พ่อไปด้วยได้นะ ถ้าลูกต้องการ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาด” บวรพจน์เสนอ

“ไม่เป็นไร่ค่ะ” เธอตอบ พยายามเก็บซ่อนความตื่นตระหนกที่คิดถึงเรื่องเมื่อคืน ถ้าหากพ่อรู้ คงไม่ยอมให้เธอทำงานที่นั่นแน่ แล้วอิสระนิดหน่อย ๆ ที่จะได้รับก็จะหายไปด้วย นอกจากนี้ เธอจะไม่มีวันยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก เพราะฉะนั้นคงจะไม่เป็นปัญหาอะไร

“แน่ใจนะ ให้พ่อกับแม่ไปคุยให้ก่อนก็ได้นะ” มารินีถามย้ำ

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ หนูว่าหนูควรหัดทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง”

“จ้ะ แต่ก็ไม่ต้องอายที่จะขอความช่วยเหลือหรือการสนับสนุนนะ” แม่พูด

“หนูรู้ค่ะ” ธาริกากินอาหารเช้าให้เสร็จ จากนั้นก็ไปหยิบกระเป๋าและกุญแจรถ “หนูไปแล้วนะคะ”

“ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาบอกพ่อกับแม่นะ” มารินีย้ำกับลูกสาวอีกที

ธาริกาโบกมือลาพ่อกับแม่ก่อนที่จะขึ้นรถแล้วขับออกมา เธอถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ตอนแรกคิดแน่นอนว่าพ่อจะยืนกรานที่จะไปกับเธอ แต่ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าพวกเขาเริ่มให้อิสระกับเธอมากขึ้น

เพราะฉะนั้นเธอแค่ต้องทำให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ทำให้พวกท่านผิดหวัง

**********