บทที่ 4

ตอนที่4 มีคนที่เจ็บกว่า

ทันทีที่วางหญิงสาวลงบนเตียงสีเทาเข้ม เขาก็ปล้ำดูดยอดอกของเธออย่างมูมมามราวกับเสือเพิ่งออกจากถ้ำ แม้ว่าคนตัวเล็กยังคงต่อต้านสัมผัสของเขา จนเรี่ยวแรงแทบหมดลงเข้าไปทุกที

“อย่า..พอแล้วฉันเจ็บ...”

พรึ่บ เดย์ผละออกก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นปิดร่างกายสุดเย้ายวน ที่มันเต็มไปด้วยรอยดูดฝีมือเขา ก่อนจะเดินคว้าผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวแล้วถอดกางเกงออก

“ฮึก...”

มายด์กลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดแต่ทว่าเขาก็ได้ยินมันอยู่ดี ร่างสูงยืนมองเธอที่เอาแต่กอดผ้าห่มแน่นก่อนจะถอยไปนั่งที่เก้าอี้แล้วคว้าบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบทั้งที่อยู่ในห้องนอน

“ฮึก...”

“มึงเป็นน้องของมันนั่นเหรอ”

“...” หญิงสาวซบใบหน้าลงกับหัวเข่าเพราะน้ำตาร่วงเผาะจนกลั้นสะอื้นไว้ไม่ไหวแล้ว

“กูถาม!”

“ใช่...”

“กูชื่อเดย์””

“ฮึก...”

“มึงชื่ออะไร” หญิงสาวกำมือแน่นเพราะเขาควรจะถามเธอตั้งแต่ก่อนฉุดมาจากบ้านด้วยซ้ำ ไม่ใช่ย่ำยีเธอไปแล้วถึงมาถาม

“สงสัยมึงคงอยากให้ไอ้พวกนั้น...”

“มายด์!...ชื่อมายด์” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะอัดควันบุหรี่เข้าปอดหนัก ๆ แล้วทิ้งมันลงกับที่เขี่ยบุหรี่อันเล็ก

พรึ่บ ทันทีที่ตั้งหลักบนพื้นขาก็สั่นจนทำให้มายด์ทรุดลงกับพื้นแต่กลับไม่ได้มีเสียงใดเล็ดรอดออกมาให้เขาได้ยิน

“อย่าสำออยนัก มีคนที่เจ็บกว่ามึงเยอะ” มายด์ปล่อยน้ำตาหยดลงพื้นก่อนจะรวบรวมแรงฝืนเอาตัวเองที่มีผ้าห่มพันรอบกายตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตติดมือมาอย่างถือวิสาสะ ก่อนพยุงร่างกายสุดเจ็บแสบเข้าห้องน้ำ

“ฮึก...ฮือ...”

มายด์นั่งลงที่ชักโครกแล้วกอดผ้าห่มที่ใช้คลุมตัวไว้แน่น หญิงสาวร้องไห้ราวคนจะขาดใจ เสียครั้งแรกให้ผู้ชายที่เป็นใครไม่รู้ และที่สำคัญคือเรื่องของพวกเขามันไม่ได้เกี่ยวกับเธอ

.....

เดย์แสยะยิ้มร้ายเมื่อเห็นหยาดเลือดจาง ๆ ตัดกับสีครีมของโซฟาหนังอย่างดี นึกถึงวันที่เขาเจอเดียร์น่าสภาพจมกองเลือด… เลือดแค่นี้มันแทบแทนกันไม่ได้ด้วยซ้ำ

พรึ่บ เขานั่งลงบนโซฟาที่มีร่องรอยของน้ำรักเปรอะอยู่ อดไม่ได้ที่จะดึงทิชชู่ออกมาเช็ดมัน และไม่ลืมเช็ดรอยเลือดพรหมจรรย์นั่นออกไปด้วย เมื่อโยนทิชชู่ที่ใช้แล้วทิ้งลงถังขยะ ก็คว้าบุหรี่ที่วางอยู่ข้างปืนขึ้นสูบอีกครั้ง

“มึงรักน้องมึง กูก็รักน้องกู”

แอดดด มายด์ไม่มัวเสียใจอยู่ที่นี่นาน เธอฝืนร่างกายที่เจ็บแสบตรงนั้นขั้นสุดเดินออกมาในสภาพที่สวมเสื้อของใครอยู่ไม่รู้ รู้แค่เธอต้องมีเสื้อผ้าปิดร่างกายไว้ แต่ออกมาก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้องนี้แล้ว เหลือเพียงกลิ่นบุหรี่ที่ยังคลุ้งทั่วห้อง แต่พอเดินพ้นห้องมาไม่กี่ก้าวก็เจอกับมัจจุราชร้ายที่ทำเธอหวาดกลัวอย่างสุดหัวใจ

พรึ่บบ

“กรี๊ด!” มายด์หลุดเสียงร้องเมื่อถูกมือหนากระชากกลับเข้าห้อง ความเจ็บแล่นพล่านกลับมาอีกครั้งจนน้ำตาไหลคลอก่อนที่ร่างเล็กจะถูกเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงเดิม พรึ่บ

คนตัวสูงถอดเสื้อออกไปจากลำตัวที่เต็มไปด้วยรอยสัก ก่อนจะทำให้หญิงสาวต้องผวาสุดตัวเมื่อร่างหนาพุ่งเข้าใส่

“อย่านะ!”

“เดี๋ยวกูจะไปส่งให้ถึงมือพี่มึงเลย” เรียวขาเล็กถูกจับแยกออกก่อนจะถูกความแข็งขืนสอดแทรกเข้ามาอย่างแรง หญิงสาวกรี๊ดร้องสุดเสียงด้วยความทรมาน ถึงเขาไม่ได้ทำรุนแรงเหมือนครั้งแรก แต่สำหรับคนที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์...มันเหมือนจะตาย ปึก!

“กรี๊ด!!!”