บทที่ 5

ตอนที่5 ส่งคืน

บรื้นนน เหมือนเสียงเครื่องยนต์ของรถหลายคันเข้ามาจอดที่ข้างล่างยิ่งทำหญิงสาวหวาดระแวงว่าคนเลวที่นอนอยู่จะโยนเธอไปให้พวกนั้นอีกหรือเปล่า...แค่นี้เธอก็อยากกลั้นใจตายอยู่แล้ว

“ฮึกกก”

เสียงสะอื้นจากลำคอของหญิงสาวที่นั่งกอดเข่าอยู่นั้น จากสภาพแค่มองก็รู้ว่าผ่านอะไรมา ตามร่างกายของเธอมันเต็มไปด้วยร่องรอยจากมือ และริมฝีปากร้ายกาจของผู้ชายสารเลว ที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงเดียวกัน...ที่เป็นแบบนี้เพราะเขาขู่ ‘ถ้าลงไปจากเตียงมึงเจอดีแน่’

“ฮึกกก”

“รำคาญ!”

พรึ่บ เดย์ยกศีรษะขึ้นจากหมอนอย่างหงุดหงิด เขาเพิ่งผละจากเธอเมื่อตอนตีสี่กว่า ๆ เลยยังรู้สึกนอนไม่พอ

“ฮือออ”

“ถ้าไม่เลิกสำออยกูจะเรียกไอ้พวกข้างล่างขึ้นมา รู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร”

“...” มายด์กัดริมฝีปากแน่น ปิดเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอดออกมาได้อีก

“แม่ง!” เดย์สบถออกมาอย่างหัวเสียเพราะนอนต่อไม่ได้ ก่อนจะลุกไปอาบน้ำด้วยความอารมณ์ฉุนเฉียว มายด์ยังสะอึกสะอื้นอย่างหนักเมื่อนึกถึงฝันร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นมา ไม่นานเขาก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกลิ่นหอมสะอาดของครีมอาบน้ำ

เดย์หยิบเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีเข้มมาสวมก่อนจะเดินมาดึงแขนหญิงสาวให้ลุกขึ้นราวกับไม่รู้ว่ามันจะทำให้เธอเจ็บ พรึ่บ

“เจ็บ...”

“แค่โดนเอามันเจ็บอะไรขนาดนั้น” มายด์ตวัดสายตามองเขาอย่างลืมตัว ‘ก็ไม่รู้ว่ามันทำไมถึงเจ็บ และเธอก็ไม่ควรมาเจอความเจ็บปวดนี้ด้วย’

“มองหน้ากูแบบนี้อยากโดนอีกสักรอบไหมล่ะ”

“...” มายด์แอบกำมือแน่นอยากตะโกนใส่หน้าผู้ชายคนนี้ไปว่า ‘ไอ้เลว’ แต่ก็กลัวว่าเขาจะไม่ส่งกลับบ้าน...แต่ส่งเธอให้พวกของเขาแทน

“ไปสิ กูจะไปส่งมึงคืนไอ้แม็ค”

พูดจบเดย์ก็เดินออกมาจากห้องโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะเดินตามออกมาหรือเปล่า เพราะถ้าไม่อยากอยู่ที่นี่เธอคงไม่โง่

ปึก หัวใจดวงน้อยหล่นตุบเมื่อเธอเดินชนแผ่นหลังของเขาเต็ม ๆ

“เฮ้ย! ไอ้เดย์มึงพาใครมานอนที่นี่วะ”

“...” เสียงทักของใครคนหนึ่งทำมายด์เกาะแผ่นหลังของเขาไว้แน่น อย่างน้อยเขาคงจะไม่ให้พวกนั้นทำร้ายเธอ...

“มาทำเหี้ยอะไรกันตั้งแต่เช้า”

“แล้วมึงจะไปไหนแต่เช้า”

“เสือก” คลาสยกยิ้มที่โดนเจ้าของอู่ว่าให้พลางชะเง้อมองเพราะอยากเห็นหน้าเจ้าของร่างกายขาว ๆ ที่แอบอยู่ด้านหลังของเพื่อน

“ก็วันนี้จะแต่งรถกูกันไง ว่าแต่คนข้างหลังมึง เด็กที่ไหนวะ”

“เปิดร้านรอไอ้พวกนั้นด้วยก็แล้วกัน กูไปทำธุระก่อน” เมื่อเดย์ก้าวไปข้างหน้าคนที่กำเสื้อเขาอยู่ด้านหลังก็ก้าวตามติด ๆ ไม่ยอมให้เพื่อนของเขาเห็นหน้าเธอ

“ไปเอามาจากไหนวะไอ้เดย์ขาวมาก”

มายด์กัดริมฝีปากอย่างสุดกลั้นจนเดินมาถึงรถ เขาเข้าไปประจำที่นั่งคนขับเธอจึงรีบเปิดประตูอีกฝั่งเข้ามานั่งคู่กันอย่างไม่ต้องรอให้เขาสั่ง

มายด์หันหน้าหนีคนข้าง ๆ เอาสายตามองออกไปริมข้างทางอย่างเหม่อลอย รู้สึกเหมือนชีวิตถูกคลื่นซัดพังในชั่วค่ำคืนเดียว

เกือบครึ่งชั่วโมงเดย์ก็จอดรถหน้าบ้านหลังที่บุกมาเมื่อคืน พลางสังเกตว่าหญิงสาวดูกล้า ๆ กลัว ๆ กระทั่งเขาเดินมาเปิดประตูแล้วกระชากร่างเล็กให้ลงตามมา

“จะทำอะไร!”

“ก็เอามึงไปคืนพี่มึงไง”

“มายด์! ไอ้เดย์!”

“พี่แม็ค!” มุมปากของเดย์ยกยิ้มขึ้น เมื่อเห็นสภาพของอีกฝ่าย ในตอนนี้มันคงอยากจะซัดหน้าเขาแรง ๆ แต่แค่เดินออกมาไหวก็บุญนักหนาแล้ว พรึ่บ

“อ๊ะ!”

“มายด์!” เขาเหวี่ยงหญิงสาวกลับคืนไปให้พี่ชายของเธอ และเมื่อแม็คได้เห็นสภาพลำคอที่เต็มไปด้วยร่องรอยม่วงช้ำของมายด์ใกล้ ๆ ก็น้ำตาคลออย่างเจ็บใจ

“ไอ้เหี้ย!”

“มึงรักน้องมึง กูก็รักน้องกู”

หญิงสาวร้องไห้โฮเมื่อเดาต่อว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกันมา เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้สักเสี้ยวเดียวเลย ก่อนจะดันพี่ชายที่ประคองเธออยู่ออกแล้วหนีพวกเขาเข้าไปในบ้านอย่างทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป

“เอาพวกมารุมพวกกูแล้วทำไมไม่จบวะ”

“มันง่ายไป มึงก็รู้ว่ากูเป็นใครยังกล้ามาเหี้ยกับน้องกู”

“อย่าเสือกมายุ่งกับน้องกูอีก” แม็คเคล้นเสียงพูดอย่างเจ็บแค้น แต่เขาก็ไม่อยากยุ่งกับคนอย่างเดย์อีก... ‘หายนะดี ๆ นี่เอง’

“เมื่อคืน...น้องมึงแม่งโคตรดี”

“ไอ้เดย์!”

“หึ” เดย์แสยะยิ้มอย่างเย้ยหยันก่อนจะขับรถออกออกไปจากที่นี่ แม็คกำมือแน่นอย่างเจ็บใจแต่ก็ไม่กล้าขึ้นไปหาน้องสาวที่น่าจะร้องไห้อยู่ในห้อง

“ฮึก...ฮือออ”

มายด์กอดเข่าซบใบหน้าร้องไห้จนตัวสั่นโยน หลังถอดเสื้อของเขาออกไปจากร่างกายตัวเองราวกับว่ารังเกียจมันเต็มทน ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านร่างกายหวังล้างคราบราคีที่ติดตัวออกไปให้หมด และเธอจมอยู่กับความเสียใจ เจ็บใจอย่างนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรก็ผลอยหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย

…..

แอดดด

“เฮีย...” ไทเกอร์ดีดตัวลุกขึ้น เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องที่เดียร์น่าพักรักษาตัว ส่วนคนป่วยยังคงหลับพริ้ม

“เป็นไงบ้าง”

“แล้วเมื่อคืนไม่มาเฝ้าล่ะเฮีย” ไทเกอร์แอบแซวเขาทางสายตาเพราะรู้ว่าลูกพี่ตัวเองหิ้วเมียใหม่ของแม็คกลับไปที่อู่

“อย่ากวนตีน”

“ยังปวดท้องแต่ไม่มากเท่าตอนแรกแล้วเฮีย”

“มึงจะกลับก็กลับนะ เดี๋ยวกูเฝ้าต่อเอง”

“ผม...ขออยู่ต่อนะเฮีย” เขาปรายตามองไทเกอร์พลางพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาเพราะถ้าเขาอยู่ ไทเกอร์ก็จะหมดข้ออ้างในการต้องอยู่เฝ้าเดียร์น่าแทน