บทที่ 7 ทวงคืนของรัก

วันต่อมา

ของขวัญเดินทอดน่องเข้าไปในพื้นที่ของคณะศิลปกรรมศาสตร์อย่างเร่งรีบ ชุดนักศึกษาถูกคลุมเอาไว้ด้วยเสื้อกันหนาวคอเต่าอีกชั้นเพื่อปิดบังรอยจ้ำทั้งที่อากาศค่อนข้างร้อน ใบหน้าสวยถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากากอนามัยราวกับกลัวว่าใครจะจำหน้าได้

เธอทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ เดินเข้าไปนั่งกับเพื่อนสนิทที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ

“ของขวัญ”

เพลินตา เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของของขวัญ เอ่ยเรียกอย่างไม่ค่อยแน่ใจนักว่าใช่เพื่อนของเธอหรือเปล่า แต่ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนสาวสุดโก๊ะของเธอที่ชอบทำตัวแปลกประหลาดอยู่บ่อย ๆ

“เป็นอะไรทำไมต้องใส่แมส แล้วนี่ไม่ร้อนเหรอใส่เสื้อกันหนาวซะมิดชิดเชียว”

เพลินตาเอ่ยถามเพื่อนสาว อดไม่ได้ที่จะหัวเราะท่าทางของเธอ

“ไม่สบายนิดหน่อย กลัวเพื่อนจะติดไข้” ลดหน้ากากอนามัยลงก่อนจะยิ้มเจื่อนให้เพื่อนแล้วตอบเสียงเบา

“เออ! แล้วเป็นยังไงบ้าง จ๊อบวันเสาร์เรียบร้อยไหม”

เพลินตาเอ่ยถามถึงงานพิเศษที่เพื่อนสาวรับจ๊อบเอาไว้เมื่อวันเสาร์ มีคนจ้างให้เธอไปเสิร์ฟอาหารในงานวันเกิดของคุณยายวัยเกษียณ แต่ทว่าพอเข้าไปในบ้านหลังดังกล่าว กลับเจอเข้ากับแก๊งขององศา คู่อริเก่าสมัยเรียนมัธยมปลายของเธอ

คิดขึ้นมาแล้วก็รู้สึกโมโหสุดขีด หากคืนนั้นเธอหนีออกมาไม่ได้ คงได้กลายเป็นเมียมัน เผลอๆ อาจได้เป็นเมียของเพื่อนมันไปด้วย เธอรู้สึกคับแค้นใจไม่หาย

“ว่าไง เรียบร้อยไหม” เพลินตาถามย้ำ

“เพลิน จำไอ้องศาได้ไหม คนที่เราเคยเล่าให้ฟังว่ามันเล่นงานเราไม่เลิกอะ”

“จำได้ ทำไมเหรอ”

“วันนั้นเป็นมันที่หลอกเราไป พวกมันตั้งใจจะข่มขืนเรา”

“จริงเหรอ แล้วขวัญเป็นอะไรไหม”

“ไม่เป็นไร พอดีเราหนีออกมาได้”

“ทำไมมันถึงตามรังควานเธอไม่เลิกสักทีนะ” เพลินตาเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ

ของขวัญครุ่นคิด ทั้งที่ความจริงแล้วเธอกับองศาเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น แต่ไม่ได้สนิทกันสักเท่าไหร่เพราะเธอเป็นพวกเด็กตั้งใจเรียนถึงแม้จะเรียนไม่ค่อยเก่งก็เถอะ ส่วนองศาเป็นพวกเด็กเกเร ชอบรีดไถเงินคนในโรงเรียนไปทั่วไม่เว้นแม้แต่เด็กเล็ก

แต่ช่วงมอปลาย องศามาสารภาพรักกับเธอต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนแต่ถูกเธอปฏิเสธ มันคงทำให้เขารู้สึกเสียหน้า จึงคิดอยากเอาคืนเธอหลายเท่า

เมื่อปีก่อนองศาเคยจะฉุดกระชากลากเธอเข้าไปในรถ ดีที่ทิศเหนือผ่านมาเห็นเข้าจึงช่วยเอาไว้ ตอนนั้นทิศเหนืออัดองศาซะน่วมไปทั้งตัว มันเลยยิ่งไปเพิ่มความแค้นให้องศามากขึ้นไปอีก

หลังจากนั้นองศาก็หาวิธีเล่นงานเธอสารพัด ตาของเธอเคยพาไปแจ้งความที่โรงพัก แต่ตำรวจก็ทำอะไรมันไม่ได้ เพราะเขาเป็นลูกของผู้มีอิทธิพลในละแวกนั้น

หลังจากวันนั้นของขวัญจึงตัดสินใจย้ายมาเช่าหอพักอยู่ใกล้ ๆ กับมหาวิทยาลัยเพื่อหนีมัน แต่สุดท้ายมันก็ยังตามมาเล่นงานเธออีกจนได้

“ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะเลิกตามจองเวรเราสักที เฮ่อ!”

หญิงสาวย่นคิ้วคิดหนัก

เที่ยงวัน

ของขวัญเดินลงจากตึกเรียนพร้อมกับเพื่อนสาว พวกเธอกำลังมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารของคณะ

แต่ทว่าร่างบางต้องหยุดชะงักแล้วหันหลังขวับ เมื่อเห็นว่าด้านหน้าทางเข้าโรงอาหารมีกลุ่มของทิศเหนือยืนอยู่

“ของขวัญเป็นอะไร จู่ ๆ หยุดเดินทำไม”

“พอดีเรานึกขึ้นมาได้ว่าลืมของน่ะ เพลินเข้าไปก่อนเลยนะเดี๋ยวเรากลับไปเอาของแล้วจะรีบตามไป”

พูดเสร็จก็แยกตัวออกมาจากเพื่อน พอลับตาเพื่อนเธอก็เดินเข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำบริเวณนั้น หน้าสวยชะโงกออกมาดูกลุ่มคนหน้าโรงอาหารอยู่เรื่อย ๆ เพื่อคอยสังเกต

ทางด้านของทิศเหนือ หลังกินข้าวเสร็จเขาและพวกเพื่อน ๆ กำลังนัดแนะกันเรื่องงานปาร์ตี้อยู่ตรงด้านหน้าของโรงอาหาร

ระหว่างนั้นสายตาคู่คมเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนของเธอ แม้เธอจะใส่หน้ากากอนามัยปกปิดไว้เป็นอย่างดิบอย่างดี แต่รูปร่างของเธอดูคุ้นตาชะมัด

แต่จู่ ๆ เธอกลับหยุดชะงักแล้วหันหลังวิ่งออกไปเสียอย่างนั้น

ทิศเหนือรู้สึกสนใจผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาทันที ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าจะใช่อย่างที่เขาคิดเอาไว้หรือเปล่า

ร่างสูงรีบแยกตัวออกมาจากเพื่อนแล้วเดินย่องเข้าไปแถว ๆ ห้องน้ำ

ของขวัญชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำอยู่หลายครั้ง ก่อนที่ครั้งสุดท้ายจะเห็นว่าอีกคนไม่ได้ยืนอยู่ตรงบริเวณนั้นแล้ว เธอจึงเดินออกมาจากที่ซ่อน

เธอมองไปที่หน้าโรงอาหารอีกครั้งเพื่อเช็กให้แน่ใจ มือเล็กยกขึ้นมาทาบไว้ตรงอกด้านซ้ายก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“เฮ่อ! โล่งอกไปที”

หมับ!

เดินออกมาจากห้องน้ำเพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกใครบางคนกระชากอย่างแรงจนตัวแทบปลิว แรงกระชากทำให้ร่างเธอกระทบเข้ากับคนตัวสูงเสียงดัง ปึก!

ของขวัญเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เพื่อมองหน้าคนที่กระชากข้อมือของเธอว่าเป็นใคร

“ค...คุณ”

เผลอเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจ

ทิศเหนือแสยะยิ้มมุมปากจ้องมองคนตัวเล็ก ก่อนจะยกมือขึ้นมากระชากหน้ากากอนามัยของเธอออกในทันที

“หึ”

เสียงแค่นหัวเราะดังออกมาเบาๆ อย่างพอใจ คิดแล้วไม่มีผิดว่าต้องใช่เธอจริง ๆ

ของขวัญยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดหน้าตัวเองอย่างลนลานราวกับคนกลัวความผิด ก่อนจะก้มหน้าหลบตาคนที่พยายามจะจับผิด แอบหวังว่าบางทีเขาอาจจะจำเธอไม่ได้

“ขอตัวนะคะ” สะบัดแขนแล้วรีบเดินออกมา

“เดี๋ยว”

ข้อมือเล็กถูกคว้าเอาไว้อีกครั้งแล้วกระชากเบา ๆ ให้เธอหยุด

หญิงสาวหันกลับมามองเขา ย่นหัวคิ้วเล็กน้อยแล้วถามขึ้น 

“อะไรคะ”

“เสื้อฉันอยู่ไหน”

“ฮะ”

มองเขาอย่างไม่เข้าใจ แค่จะทวงเสื้อจากเธอหรอกเหรอ ถึงจะไม่ได้อยากได้ของของเขาก็เถอะ แต่คนรวยอะไรก็ไม่รู้ขี้หวงชะมัด กะอีแค่เสื้อยืดตัวหนึ่งกับเสื้อแจ็กเกตหนังตัวหนึ่งแค่นั้นเอง เธอคืนให้ก็ได้ ไม่ได้อยากได้สักหน่อย

คิดแล้วก็ตวัดสายตามองเขา ก่อนจะรีบเอ่ย

“อยู่ที่ห้องค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเอามาคืนให้”

“ฉันจะเอาวันนี้”

“ก็ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันจะคืนให้คุณได้ยังไงล่ะคะ”

ขมวดคิ้วมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ

“เอาเบอร์โทรมา เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะไปเอาที่ห้องเธอ”

เขาเอ่ยพร้อมกับยื่นมือถือราคาแพงให้เธอ หญิงสาวมุ่ยหน้าใส่เขาแล้วรับมือถือมากดเบอร์ของตัวเองลงไปในนั้นก่อนจะยื่นมันคืนให้เขา

หลังจากรับมือถือคืนมา ทิศเหนือก็กดโทรออกทันที เขาต้องเช็กให้แน่ใจว่าเบอร์ที่เธอให้มา เธอไม่ได้กดสุ่มมั่ว ๆ

ครืด! ครืด! ครืด!

ยิ้มอย่างพอใจเมื่อได้ยินเสียงมือถือในกระเป๋าสะพายข้างของหญิงสาวดังขึ้น หลังจากนั้นจึงกดวางสาย

“ไม่มีอะไรแล้วฉันไปนะคะ”

ของขวัญเอ่ยบอกแล้วตั้งท่าจะเดินออกมา แต่ทว่า

หมับ!

“เดี๋ยวก่อน”

เขาดึงรั้งข้อมือเธอไว้อีกครั้ง

“มีอะไรอีกคะ”

หันกลับมาแล้วใช้น้ำเสียงไม่สบอารมณ์ถามเขา

“คืนเงินที่เธอขโมยไปด้วย”

“ฮะ”

กลั้นอารมณ์โมโหเอาไว้แล้วล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาเปิด หยิบเงินแบงก์พันหนึ่งใบยื่นให้คนตรงหน้า ก่อนจะชักสีหน้าแสดงอาการไม่พอใจใส่เขาแล้วรีบเดินออกมา

อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาเป็นคนรวยประเภทไหนกัน ทำไมถึงขี้งกได้ขนาดนี้ หรือแท้จริงแล้วเป็นพวกคนรวยจอมปลอมกันแน่