บทที่ 8 ไปเอา (เสื้อ) ที่ห้อง

ทิศเหนือมองตามร่างเล็กที่เดินสะบัดก้นออกไป มุมปากยกยิ้มอย่างพอใจกับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของหญิงสาว

เขายกมือถือขึ้นมาดูเบอร์ที่เพิ่งกดโทรออก ตั้งใจจะบันทึกเอาไว้แต่ก็ลืมไปว่ายังไม่รู้จักชื่อเธอ

ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขากดพิมพ์คำว่า ‘ยัยหัวขโมย’ ใช้แทนชื่อของเธอแล้วกดบันทึกเอาไว้

ช่วงเย็น

ของขวัญเดินลงจากตึกเรียนในช่วงเวลาใกล้ค่ำเพียงลำพัง เนื่องจากต้องอยู่วาดงานสีน้ำส่งอาจารย์ในท้ายคาบ

แต่เพราะฝีมือของเธอยังอ่อนหัดจึงทำเสร็จช้ากว่าเพื่อน ๆ ทำให้ต้องอยู่เลยเวลาไปเกือบชั่วโมง

เมื่อเดินมาถึงทางเดินหน้าตึกเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูทันที

หญิงสาวกดเข้าแอปพลิเคชันไลน์ที่เพิ่งมีคนเพิ่มเพื่อนเข้ามา เพื่อนใหม่ของเธอตั้งโปรไฟล์เป็นรูปเข็มทิศที่ปลายเข็มชี้ไปยังตัว N ดูก็รู้ว่าเป็นใคร

นิ้วเล็กกดเข้าไปเปิดอ่านข้อความที่เพื่อนใหม่ส่งมาให้

ทิศเหนือ : อยู่ไหน

ทิศเหนือ : รอนานแล้วนะ

ทิศเหนือ : ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ ถ้าภายในสิบนาทียังไม่ตอบ เธอได้เห็นดีแน่ยัยหัวขโมย

นั่นคือข้อความสุดท้ายที่เขาส่งมาหาเธอเมื่อแปดนาทีที่แล้ว

ใช้สายตามองบนอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะพิมพ์ข้อความบางอย่างส่งไปให้เขา

ยัยหัวขโมย : เพิ่งออกจากคณะค่ะ กำลังจะกลับหอ

ส่งไปได้ไม่นานข้อความของเธอก็ถูกเปิดอ่าน ยังไม่ทันได้เก็บมือถือลงกระเป๋า ข้อความจากอีกฝ่ายก็เด้งขึ้นมา

ทิศเหนือ : อยู่ไหน

ยัยหัวขโมย : หน้าคณะศิลปกรรมค่ะ

เขาอ่านข้อความของเธอแล้วก็เงียบหายไป หญิงสาวเก็บมือถือลงในกระเป๋าสะพายข้างแล้วตั้งหน้าเดินดุ่ม ๆ

บรื้น~บรื้น

เสียงท่อรถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์ดังมาจากทางด้านหลัง ก่อนจะขับมาจอดเทียบอยู่ข้างตัวของหญิงสาวโดยไม่ได้ดับเครื่อง กระจกด้านหน้าของหมวกกันน็อกเต็มใบถูกเปิดออกโดยเจ้าตัว สายตาคู่คมของคนบนรถมองมาที่หญิงสาวแล้วเอ่ยสั่ง

“ขึ้นรถ”

“ไปไหนคะ”

เลิกคิ้วขึ้นแล้วถามเขาด้วยความสงสัย

“ไปเอาเสื้อที่ห้องเธอไง”

หญิงสาวมุ่ยหน้าเดินเข้าไปใกล้เขา เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ข้างรถเพราะไม่รู้ว่าต้องขึ้นนั่งยังไง เกิดมาทั้งชีวิตก็ไม่เคยนั่งซ้อนรถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์มาก่อน

ทิศเหนือมองคนทำตัวเงอะงะอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาเอี้ยวตัวไปจับที่มือของเธอ แล้วเอาไปวางไว้ที่ไหล่ของเขา ก่อนจะก้มลงไปจับขาข้างเดียวกันของเธอ ยกขึ้นไปวางไว้ที่พักเท้าของคนซ้อนโดยไม่พูดไม่จา

“บอกดี ๆ ก็ได้มั้ง”

ทำหน้ามุ่ยแล้วเอ่ยบ่นออกไป ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปนั่งคาบซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์ของชายหนุ่ม

“หึ”

เขานึกขำเมื่อได้ยินบางคนบ่นขมุบขมิบ ก่อนจะแอบยิ้มมุมปากภายใต้หมวกกันน็อกเต็มใบ

เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อย ทิศเหนือก็บิดออกตัวอย่างแรงจนคนที่นั่งซ้อนท้ายแทบหงายหลัง

ของขวัญร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นใจร่วงหล่นไปอยู่ตาตุ่ม แขนเล็กเอื้อมไปกอดเอวคนขับเอาไว้แล้วซบหน้าลงบนแผ่นหลังของเขาด้วยความกลัว

เวลาต่อมา

รถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์ขับมาจอดที่หน้าหอพักที่หญิงสาวเช่าอยู่ เธอก้าวขาลงจากรถแล้วรีบเดินดุ่ม ๆ เข้าไปด้านใน เพื่อจะรีบขึ้นไปเอาเสื้อลงมาคืนให้เจ้าตัวเรื่องทุกอย่างจะได้จบ ๆ

แต่ทว่าเดินเข้าไปได้เพียงไม่กี่เมตร กลับรู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนเดินตามเข้ามา เธอหันขวับกลับไปมองก็เห็นว่าเป็นทิศเหนือที่เดินตามมาติด ๆ

“ทำไมไม่รออยู่ข้างนอกคะ จะตามเข้ามาทำไม”

“ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่คิดหนี”

มาถึงขนาดนี้แล้วเขายังคิดว่าเธอจะหนีอีกเหรอ คนอย่างเขามันกวนประสาทสุด ๆ ในชีวิตนี้เชื่อใจใครไม่เป็นเลยรึไง

เธอชักสีหน้าใส่เขาแล้วรีบเดินขึ้นบันไดโดยมีทิศเหนือเดินตามติด ๆ

ร่างบางเดินมาหยุดที่หน้าห้องของตัวเอง เธอควานหากุญแจในกระเป๋าสะพายข้างแล้วหยิบมันขึ้นมาไขเปิดประตูห้อง สายตาก็คอยเหลือบมองคนข้างหลังอย่างหวาดระแวง

กะเอาไว้ว่าเมื่อเปิดประตูได้จะรีบเข้าห้องแล้วปิดประตูอย่างไวที่สุด จะไม่ให้เขามีโอกาสเข้าไปข้างในห้องเธอเด็ดขาด

แต่ทว่ามือของเขานั้นไวกว่าความคิดของเธอ เขาดันประตูห้องเธอเอาไว้พร้อมทั้งแทรกตัวเข้ามาด้านในอย่างได้รวดเร็วโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งหลัก

หลังประตูปิดสนิทชายหนุ่มก็ล็อกลูกบิดแล้วใส่กลอน เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วมองสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนอนของเธออย่างถือวิสาสะ

ต่างจากอีกคนที่กำลังทำหน้าอย่างไม่พอใจ แต่ถึงแม้จะโมโหแค่ไหนก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้ก่อน แค่เอาเสื้อคืนให้เขาทุกอย่างคงจบและคงไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก

ของขวัญเดินไปหยิบเสื้อสองตัวที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าแล้วยื่นมันให้กับเขา

จู่ ๆ ด้านนอกก็มีฝนตกลงมาอย่างหนัก ทั้งคู่หันออกไปมองนอกระเบียงพร้อมกัน

เขาหันกลับมามองเธอแล้วยื่นมือไปรับเสื้อสองตัวเอาไว้โดยไม่ได้พูดอะไร

ของขวัญมองหน้าคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงของเธอด้วยความสงสัย เขาไม่กลับรึไงทำไมยังนั่งเฉย

เธอรีบออกปากไล่เขาทันที

“ได้แล้วก็ออกไปสิคะ”

“เธอไม่เห็นรึไงว่าข้างนอกฝนกำลังตกอยู่”

“ตกแล้วยังไงคะ คืนนั้นฝนก็ตกเหมือนกัน คุณก็ยังไล่ฉันลงจากรถอย่างกับหมูกับหมาเลย”

“แต่เธอก็ไม่ได้ลงนิ”

“ก็คุณยื่นข้อเสนอกดดันฉัน”

“แล้วไง”

ทิศเหนือลุกออกจากเตียงนอนแล้วมองหน้าหญิงสาว ก่อนจะเดินเข้าใกล้เธอช้า ๆ

“ละ...แล้วคุณก็พาฉันไปที่บ้านของคุณไง”

ของขวัญเดินถอยหลังอย่างประหม่า สายตาจดจ้องไปยังคนที่ขยับเท้าเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

“อืม...แล้วยังไงอีก”

“ฉันลงจากรถไม่ได้คุณก็รู้ คุณก็ยังกดดันให้ฉันเลือกไปกับคุณ แล้วคุณก็...”

หยุดชะงักกลางคันเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น ก่อนที่แผ่นหลังจะชนเข้ากับตู้เสื้อผ้า ของขวัญกำลังจะขยับหนี แต่กลับถูกทิศเหนือยกแขนสองข้างขึ้นมากักไว้ เขาใช้สายตาหื่นกระหายจ้องมอง ก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างใบหูของเธอ

“งั้นวันนี้ฉันจะให้เธอเลือกอีก เลือกเอาว่าจะยอมให้ฉันหลบฝนดี ๆ หรือจะให้ฉันทำอย่างอื่น”

ริมฝีปากหนาแตะชิดใบหูเล็กพร้อมทั้งพ่นลมหายใจร้อนผ่าวรดบนซอกหูของหญิงสาว 

ของขวัญหลับตาปี๋แล้วรีบถดคอหนี