บทที่ 6 จัดการกับคนวางยา

ทิศเหนือตื่นขึ้นมาในช่วงบ่าย ร่างแกร่งขยับตัวอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ด้วยอาการสะลึมสะลือ แขนยาวเอื้อมไปอีกฝั่งของเตียงนอนเพื่อกอดคนข้าง ๆ เขาพยายามควานไปจนทั่วแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า

เขาลืมตาตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ผงกศีรษะขึ้นมองด้านข้างเพื่อเช็กดูให้แน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบ ๆ ห้อง ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าหญิงสาวที่เขามีอะไรด้วยเมื่อคืนไม่ได้อยู่ในห้องนอนของเขา

ชายหนุ่มรู้สึกหัวเสียขึ้นมาทันที เขาไม่เคยถูกผู้หญิงชิ่งหนีหลังจากที่มีอะไรกันมาก่อน แถมตอนนี้ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร แม้จะรู้สึกว่าคุ้นหน้าเธออยู่บ้างก็เถอะ

ร่างสูงลุกออกจากเตียงนอน สายตาทอดมองไปที่คราบเปื้อนบนผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ราวกับสนามรบ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงเที่ยวกลางคืนอย่างเด็กนั่นจะยังบริสุทธิ์อยู่

เขาแสยะยิ้มเมื่อนึกถึงบทรักอันเร่าร้อนระหว่างเขาและเธอเมื่อคืน หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินออกมาแต่งตัวที่หน้าตู้เสื้อผ้า

เขาเลือกสวมเสื้อยืดกางเกงยีนขายาวตามสไตล์หนุ่มมาดเซอร์ ก่อนจะค้นหาเสื้อแจ็กเกตหนังตัวโปรดเพื่อมาสวมทับอีกที แต่ทว่าเขาค้นหาจนทั่วตู้เสื้อผ้าก็ยังไม่เจอ จำได้ว่าครั้งล่าสุดแขวนไว้ใกล้ ๆ กับเสื้อเชิ้ตสีขาว

เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้บางอย่าง จึงหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูกล้องวงจรปิดภายในบ้าน หญิงสาวคนนั้นแอบขโมยเสื้อแจ็กเกตหนังตัวโปรดของเขาแล้วเดินออกจากบ้านไปตั้งแต่ตอนเช้า

“ยัยตัวแสบ”

สายตาคมจ้องมองคนในหน้าจอมือถืออย่างไม่ลดละ คิ้วหนาขมวดขึ้นพร้อมทั้งเปล่งเสียงเรียกเธอราวกับคาดโทษ

ทางด้านของขวัญ หลังจากกลับมาถึงหอพัก เธอรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำการสำรวจร่างกายของตัวเองเริ่มตั้งแต่ลำคอจนถึงกลางตัว

รอยจ้ำสีแดงปรากฏขึ้นไปทั่วทั้งตัวโดยเฉพาะลำคอและบนเต้าอวบทั้งสองข้าง

เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแล้วกดแน่น คิ้วเรียวสวยขมวดเครียดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน

“ไม่น่าเลยของขวัญ”

หญิงสาวกุมขมับคิดหนัก

ช่วงเย็น

ทิศเหนือขับรถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์ออกจากบ้านด้วยความเร็ว รถบิ๊กไบค์ราคาเป็นล้านจอดอยู่ที่หน้าผับหรูในเวลาห้าโมงเย็น ซึ่งเป็นเวลาที่พนักงานทยอยเข้ามาในร้านเพื่อเตรียมตัวทำงาน

ร่างสูงเดินเข้าไปด้านในด้วยท่าทางฉุนเฉียว ก่อนจะเอ่ยเรียกผู้จัดการของร้านเสียงดังลั่น

“ผู้จัดการมึงอยู่ไหน”

“ใจเย็น ๆ ครับคุณทิศเหนือ ค่อย ๆ พูดกันดีกว่าครับ”

การ์ดร่างใหญ่พยายามเข้าห้ามคนที่เอะอะโวยวาย แต่คนใจร้อนกลับดันทุรังจะเรียกอีกคนออกมาให้ได้

เสียงเอะอะโวยวายดังไปจนทั่วทั้งบริเวณผับหรู คนที่อยู่ด้านบนของผับถึงกับต้องชะโงกหน้าออกมาดู

“อะไรของมึงวะไอ้เหนือ”

อรัณย์ เพื่อนสนิทของทิศเหนือตะโกนลงมาจากชั้นสองของผับ ก่อนจะลงบันไดแล้วเดินเข้ามาหาเขา

“ไอ้รัณย์ มึงไปเรียกผู้จัดการมึงออกมาดิ เมื่อคืนมันวางยากู”

ทิศเหนือพูดเสียงดังใส่หน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของผับ

“ใจเย็น ๆ ก่อนไอ้เหนือ มึงเอาอะไรมามั่นใจว่าพี่แพมมี่วางยามึง”

“กูบอกให้มึงไปเรียกมันมา”

นัยน์ตาคมฉายแวววาวโรจน์ เขาขบกรามแน่นแล้วใช้น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่งเพื่อนสนิท

อรัณย์มองหน้าเพื่อนอย่างยำเกรง ก่อนจะกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟคนหนึ่งเข้ามาหาแล้วสั่งให้ไปเรียกหญิงสาวที่เพื่อนต้องการพบออกมา

หลังจากนั้นเขาก็ชวนทิศเหนือขึ้นไปพูดคุยอยู่บนห้องทำงานของเขาที่ชั้นสอง เพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวาย ทั้งหมดก็คนกันเองทั้งนั้นน่าจะพอพูดคุยกันได้

ร่างอรชรเดินเข้ามาในห้องทำงานของอรัณย์ ใบหน้าสุดเซ็กซี่ที่ผ่านการศัลยกรรมจนเข้าที่แสร้งทำหน้าซื่อตาใสราวกับยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“รัณย์เรียกพี่มามีอะไรเร่งด่วนรึเปล่า”

หญิงสาวนั่งไขว่ห้างบนโซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้าม แล้วเอ่ยถามคนที่มีศักดิ์เป็นญาติห่าง ๆ พ่วงด้วยตำแหน่งเจ้านายของเธอ

“ไอ้เหนือมันบอกว่าพี่วางยามัน”

อรัณย์เอ่ยบอก

ทิศเหนือมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความรู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทน

หญิงสาวหันมาสบตากับเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะแสร้งตีหน้าเศร้าแล้วพูด

“บ้าเหรอ พี่จะไปทำอย่างนั้นกับเพื่อนรัณย์ได้ไง”

หญิงสาวลุกยืนแล้วรีบเอ่ยปฏิเสธ ใบหน้าสวยแกล้งทำเป็นไขสือแล้วหันมองหน้าสองหนุ่มสลับไปสลับมาอย่างขอความเห็นใจ

อรัณย์หันมาเพ่งเพื่อนชายที่ยืนกอดอกพิงอยู่กับขอบหน้าต่างแล้วเอ่ยกับเขา

“ว่าไงวะไอ้เหนือ มึงมีหลักฐานไหม”

ทิศเหนือย่นคิ้วเข้าหากัน แล้วจ้องคนที่ตอบปฏิเสธด้วยตาแข็งกร้าว

เขาจำได้แม่นว่าเมื่อคืนเธอเป็นคนชงเหล้าแก้วนั้นให้เขาดื่ม พอดื่มไปได้ไม่นานก็มีอาการร้อนรุ่มไปจนทั่วร่าง เมื่อรู้ตัวว่าโดนวางยาเขาก็พยายามจะพาตัวเองออกจากผับให้ไวที่สุด

แต่ทว่ากลับถูกเธอดึงแขนเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง เธอเล้าโลมเขาจนไฟราคะลุกโชนไปทั้งตัว ก่อนจะขึ้นคร่อมตัวเขาหวังจะทำเรื่องอย่างว่า ดีที่เขาพยายามตั้งสติและผลักตัวเธอออก ไม่อย่างนั้นระหว่างเขาและเธอคงมีอะไรเกินเลย

ทิศเหนือรู้ว่าดีว่าแพมมี่ชอบเขามาแต่ไหนแต่ไร เธอเคยสารภาพกับเขาเมื่อหลายเดือนก่อน แต่ก็ไม่ได้สนใจและไม่คิดจะเล่นด้วย เขาไม่นิยมมีอะไรกับคนรู้จักเพราะมันจะทำให้มีปัญหาภายหลัง ในตอนนั้นก็ปฏิเสธเธอไปแล้ว แต่เธอก็ยังตื๊อไม่เลิก

ชายหนุ่มจ้องเขม็งมองเธอด้วยสายตาที่น่าหวาดกลัว ฟันกรามขบกันแน่นจนมีเสียงเล็ดลอดออกมาจากช่องไรฟัน เขาขยับเท้าเข้าหาตัวเธอช้าๆ ใช้สายตาแข็งกร้าวกดดันให้เธอยอมรับ

สองเท้าของแพมมี่เริ่มถอยหนี ที่ผ่านมาเห็นทิศเหนือเป็นคนนิ่งๆ เงียบๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ไม่คิดว่าเวลาโกรธจัดเขาจะดูน่ากลัวถึงเพียงนี้

ทิศเหนือเดินเข้าประชิดตัวเธอ ใช้สายตาวาวโรจน์กดดันหญิงสาวให้เดินถอยออกไปเรื่อยๆ จนแผ่นหลังบางชิดกับฝาผนังห้องอย่างจนมุม

ทิศเหนือยืนประกบด้านหน้า มือหนากำแน่นแล้วง้างขึ้นตั้งท่าจะชกเข้าที่ใบหน้าสวย

แพมมี่หลับตาปี๋แล้วกรีดร้องเสียงดังลั่น มือเรียวยกขึ้นมาพนมไหว้แล้วรีบกล่าวขอโทษขอโพย

“พี่ขอโทษ”

หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นเนื้อตัวสั่นเทา

ทิศเหนือไม่ได้ชกเข้าที่ใบหน้าอย่างที่เธอคิด แต่เลยไปชกฝาผนังด้านหลังแทน

อรัณย์นั่งอึ้งตาค้าง ก็พอจะรู้จักนิสัยเพื่อนตัวเองอยู่บ้างว่าเป็นคนใจร้อนและไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น แต่ก็ไม่คิดว่ากับผู้หญิงเขาก็ไม่เว้นเหมือนกัน

แพมมี่ยืนพร่ำพรรนาร้องไห้ไม่หยุด เธอต้องยอมสารภาพออกไปตามตรงว่าที่ทำไปทั้งหมดเพราะหลงรักทิศเหนือและรู้สึกอยากครอบครองในตัวเขาจึงวางแผนทำอะไรสิ้นคิด

ทิศเหนือนั่งนิ่งฟังคนพูดแก้ตัว แม้จะหายโกรธไปแล้วแต่เขาก็ไม่อยากให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำอีก

หลังจากแพมมี่ออกไปจากห้อง ทิศเหนือก็เดินออกไปนอกระเบียงของผับหรู จุดบุหรี่แล้วยืนสูบอย่างใจเย็น

อรัณย์เดินเข้ามาด้านหลังเพื่อนแล้วตบไหล่เขา ก่อนจะพูดขึ้น

“กูขอโทษแทนพี่แพมมี่ด้วยนะเว้ย”

“มึงจะทำยังไงก็ได้ แต่กูต้องไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ที่นี่อีก”

เอ่ยสั่งเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงทรงพลัง

“แต่พี่แพมมี่เป็นญาติกูนะเว้ย มึงจะให้กูไล่เธอออกเหรอวะ”

“มึงก็คิดเอาเองละกันว่าต้องทำยังไง”

เขาทิ้งบุหรี่ที่เหลืออยู่เกือบครึ่งมวนลงพื้น แล้วใช้เท้าเหยียบจนบี้แบน ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้น

อรัณย์มองตามแผ่นหลังของเพื่อนสนิทจนลับตา เขารู้สึกลำบากใจสุด ๆ แต่จะให้ขัดใจทิศเหนือก็ทำไม่ได้เพราะเขาคือเจ้าของเงินทุนของผับนี้ อรัณย์กุมขมับอย่างคิดหนัก