อรัณหลังจากที่ริวโทรตามร่างสูงก็รีบกลับเข้าไปมหาลัยเพื่อที่จะไปเอารถ และขับรถออกมาตามที่ริวส่งโลเคชั่นมาภายในยี่สิบนาที แต่อีกใจก็อดเป็นห่วงมิริณไม่ได้ที่เขาและเธอยังไม่เคลียร์กันเลยด้วยซ้ำเมื่อมาถึงอรัณก็เจอกับริกและริวสองพี่น้องที่จอดรถรอที่หน้าคอนโดแห่งหนึ่ง"ไอ้อรัณมึงฟังกูนะ มึงวางแผนให้ดีก่อนว่าจะเอายังไงกับแพท แม่งนัวร์กันซะขนาดนี้ อย่าบอกนะไอ้ห่านั้นเป็นเพื่อนของเธอ อย่างที่บอก" ริวเอ่ยมาขณะที่อรัณมาถึง ริวได้แต่เสมองหน้าเพื่อนที่ชุดนักศึกษานั้นเปียกโซก และตามตัวยังมีรอยเล็บที่เต็มไปตั้งต้นคอและหน้าอก เนื่องจากอรัณเปิดกระดุมเม็ดบนสุด"เออ กูรู้แหละ" อรัณเอ่ยด้วยสีหน้าคิดหนัก"อ่า...ไอ้เชี่ยรัณ คอมึงไอ้สัส นี้อย่าบอกนะ ให้พวกกูช่วยตามสืบเรื่องแฟนมึง แต่เจ้าของเรื่องแม่งไปกกกับเด็กมา อ่าไอ้สัส แม่งไอ้เพื่อนเลวของกู" ริกที่ลงมาจากรถแเห็นสภาพของอรัณถึงกับว่ามา แม่งรอยมาเต็มขนาดนี้ เลวซะมัดแม่งปล่อยกูสองคนเป็นโคนันแล้วแม่งไปมีความสุขมาสัสรัณ"พวกมึงเลิกจับผิดกูเถอะ แล้วเราจะเข้าคอนโดนี้ได้ยังไง" อรัณถามสองพี่น้องเพราะคอนโดที่เขายืนอยู่ตอนนี้ความปลอดภัยค่อยข้างสูง ยากมากที่คนนอกนั่
อรัณดันร่างบางเข้ามาในห้องของเธอ พร้อมกับปิดประตูดัง!!ปัง !!"นี้ปล่อยนะ พี่จะมากอดฉันทำไม" มิริณพยายามดิ้นเพื่อให้ตนนั้นหลุดจากกอดของคนใจร้าย"มิริณฉันหนาว" อรัณเอ่ยออกมาปากสั่น ร่างบางรับรู้ถึงชุดนักศึกษาของอรัณที่มันเปียกชื้นไปทั้งตัว แต่นั้นใช่ว่ามิริณจะสนใจ จะเป็นอะไรก็ช่างเขาสิอรัณยังคงกอดร่างบางเอาไว้แน่นเพื่อหาความอบอุ่น แต่มิริณก็พยายามดันอรัณออกจากตัวของเธอ"มิริณ....ฉันขอโทษ" คำที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมัน กับผุดขึ้นมาจากปากหนักของคนใจร้าย"ฉันออกมาจากบ้านพี่แล้ว พี่ไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก" มิริณเอ่ยเสียงแข็งพร้อมกับทุบเข้าที่หน้าอกแกร่งของอรัณด้วยความรู้สึกโกรธน้อยใจ ที่เขายังเอาแต่ตามเธอ"ออกไปจากห้องฉันเถอะคะ พี่อย่าทำให้ฉันรู้สึกเกลียดพี่มากไปกว่านี้เลย"!! ตุบ ตับ!! ภาพที่เขาผลักเธอมันยังคงติดตาของฉัน แต่นั้นอรัณก็ยอมให้ร่างบางนั้นตุบตน ร่างสูงรู้สึกเจ็บแต่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ ฉันพยายามที่จะเข้มแข็งตลอดหลายวันที่ผ่านมา แต่พอกับเจอคนใจร้ายตรงหน้าฉันกับห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ไหว ถึงกับปล่อยน้ำตาไหลออกมาตรงหน้าของเขาทั้งที่ฉันพยายามจะไม
วันต่อมาด้านมิริณหลังจากที่ย้ายออกจากคฤหาสน์มาหลายวันจนกระทั่งถึงวันนี้มิวาก็ยังไม่ทราบเรื่อง ฉันจะปิดเรื่องนี้ให้ได้นานที่สุดเพราะฉันไม่อยากให้มิวาเป็นกังวลและเป็นห่วงฉัน และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ร่างบางเดินออกจากมหาลัย มิริณฉันเหลือบมองนาฬิกาอีกไม่กี่นาทีจะบ่ายสาม ขณะที่เดินอยู่นั้นฉันเหลือบไปเห็นป้ายสมัครงานพาร์ทไทม์จากนั้นฉันก็ถ่ายภาพเอาไว้ หลังจากที่กลับถึงห้องพัก ใบหน้าหวานถึงกับมีสีหน้าคิดหนัก ตอนนี้ในหัวของฉันมันคิดเรื่องอะไรไม่ได้เลยนอกจากเรื่องที่อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกฉันเข้าไปคุย"มิริณดา เธอรู้ใช่ไหมว่าวันนี้ครูเรียกเธอมาเพราะทางมหาลัยมีหนังสือเตือนนักศึกษาคนที่ยังค้างจ่าย""หนูพอจะทราบ ค่ะ" ถึงฉันเป็นเด็กทุนก็จริงแต่ฉันไม่ใช่เด็กทุนร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ไม่ต้องจ่ายอะไรเลย ฉันยังต้องจ่ายค่าบำรุงและหน่วยกิตเป็นบางส่วนซึ่งรวมๆ แล้วมันก็หลายหมื่นซึ่งในบัญชีของฉันที่มีอยู่ตอนนี้ฉันมีไม่ถึงหมื่น ฉันจะหาตังที่ไหนมาจ่ายค่าเทอมซึ่งภายในเดือนหน้าฉันต้องผ่อนจ่ายให้ครบไม่เช่นนั้นฉันก็ไม่มีสิทธิ์เข้าสอบ จะขอมิวาฉันก็เกรงใจเพราะตอนนี้มิวาเองก็ไม่ได้ทำงาน และที่หนักไปกว่านั้นมิวาก็ยังขอตังสา
ปิ่นเองถึงกับทำอะไรไม่ถูกที่เห็นมิริณนั้นเขาไปกระชากผมของคุณแพท"อร้าย คุณแพทขา น้องมิริณ" ปิ่นถึงกับยืนไม่ติด แต่ก็แอบสะใจที่เห็นมีริณนั้นทำกับแพทเช่นนี้"มีอะไรเหรอนังปิ่น เสียงดังโวยวายไปได้" เสียงของป้าเพ็ญที่ตะโกนถามมา"ป้าเพ็ญ ช่วยด้วยค่ะ คุณแพทน้องมิริณ" ด้านอรัณหลังจากที่ร่างสูงอาบน้ำเสร็จอรัณจึงเดินลงมาจากชั้นบน แต่ก็ชะงักเมื่อไม่เจอใครอยู่ในบ้าน แต่กับได้ยินเสียง"ตาย แล้วนังปิ่น แกไปแยกออกสิ" อรัณที่ได้ยินเสียงของความผิดปกติภายในบ้านกับรีบเดินมา ร่างสูงถึงกับชะงักที่ เห็นปิ่นและป้าเพ็ญยืนตัวสั่นอยู่หน้าห้องของมิริณ" อร้าย...ยัยมิริณนังบ้า แก" เสียงของแพทดังมาอรัณถึงกับรีบสาวเท้าไปดู กับเจอมิริณที่กำลังกระชากผมแพท"ฉันนิ่งนะแต่ใครที่มาทำฉันก่อน ฉันเองก็ยอมไม่ได้เช่นกัน" มิริณเอ่ยมาเสียงดังอย่างไม่มีท่าทีจะยอม"เพี้ยะ" แพทถึงกับเลือดซึม อรัณที่เห็นเช่นนั้นถึงกับทั้งโกรธและโมโหมิริณจนเลือดขึ้นหน้า อรัณเข้าไปแยกทั้งสองสาวออกจากกัน แพทเป็นฝ่ายเสียเปรียบที่โดนมิริณทั้งตบและกระชากผม ทุกคนในบ้านตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ที่เห็นมิริณนั้นอารมณ์ร้าย อรัณเองต่างก็ตกใจไม่ต่างกัน"นี้
"มิริณ เธอจะเอาแบบนี้ใช่ไหม ก็ได้" อรัณมองตามหลังมิริณที่เดินออกไปกับต้าจนลับตา อรัณได้แต่สงบสติอารมณ์ให้เย็นลงจากนั้นก็ไม่ลืมที่จะไปล้างปากที่มีเลือดซึมออกมาก่อนที่จะกลับเข้าไปนั่งโต๊ะ ที่เดิมแพท เรียวตะ ริก และริว ที่เห็นใบหน้าของอรัณทุกคน ต่างตกใจ อรัณออกไปข้างนอกแค่แปบเดียวกับปากแตกเข้ามา"รัณคะ รัณเป็นอะไรหรือเปล่า" แพทยื่นมือหวังจะจับรอยแผลที่มุมปากของอรัณด้วยท่าทีเป็นห่วง"ไม่เป็นไร" อรัณตอบแค่นั้น ก่อนที่จะหยิบแก้วที่ตั้งอยู่ขึ้นมากระดกลงคอ ด้านริกริวและเรียวตะ ไม่ต้องถามก็พอจะเดาออก นี้อรัณกลายเป็นคนหัวร้อนไปตั้งแต่ตอนไหนกันด้านแพทอรัณเขาไปมีเรื่องกับใครที่ไหน ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าอรัณนั้นมีศัตรู ดูสีหน้าอรัณตอนนี้เขาโมโหสุดๆ และโกรธสุดๆอรัณหลังจากที่กลับเข้ามานั่งร่างสูงเสมองไปยังอีกโต๊ะ มิริณยังคงนั่งอยู่กับเพื่อนของเธอโดยไม่สนใจหรือหันมองมายังโต๊ะของเขาเลย แต่ที่หนักไปกว่านั้นก็ยังนั่งแนบชิดกับไอ้เวรนั้นอยู่เหมือนเดิมมิริณหลังจากที่ฉันกลับมานั่งที่โต๊ะ มุมปากของต้าเกิดลอยแผลปรากฏบนใบหน้าอย่างชัดเจน วันนี้เป็นวันเกิดของต้า เขาไม่ควรมาเจอเรื่องแบบนี้เพราะฉัน"ต้า เราต้อง
ส่วนอรัณหลังจากที่เห็นมิริณอยู่ที่คลับแห่งนี้ด้วยนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับหงุดหงิด ด้านทั้งสามหนุ่มได้แต่เสมองหน้าอรัณ หวังว่าคืนนี้เพื่อนคงไม่วางมวยกับรุ่นน้องต่างคณะหรอกนะอรัณที่เห็นผู้ชายคนอื่นเข้าใกล้มิริณ โดยที่หญิงสาวนั้นไม่รู้ตัว ฝ่ามือเรียวจากที่จิบไวน์กับเปลี่ยนแก้วมากระดกบรั่นดีแทน เมื่อเช้าก็ออกมากับอีกคน คืนนี้ก็มากับอีกคน ชักจะสวยและเสน่ห์แรงเกินไปแล้วแม๊คุณ!!อ่า...อรัณได้แต่กระดกแก้วบรั่นดีในมือเพื่อให้แอลกอฮอล์ดับความรุ่มร้อนภายในใจ โดยมีเรียวตะทำหน้าที่เป็นบาร์เทนเดอร์ประจำตัวให้กับอรัณ ในค่ำคืนนี้"กูรู้ว่าคืนนี้ มึงแม่งอยากเมา ลองนี้ดิ ออนเดอะร็อคไปเลย เมาให้หนัก" เรียวตะเอ่ยพร้อมกับหลุดยิ้มให้กับเพื่อน เพราะอาการหึงจนแทบจะคลั่งตายแบบนี้เขาก็เคยมาก่อน รักมากก็ห่วงมากเป็นธรรมดา มันเป็นอาการของคนปากหนักและฟอร์มจัดเท่านั้นเองอรัณเสมองหน้าเรียวตะ จากนั้นก็ไม่รอช้า หยิบแก้วที่เรียวตะยื่นให้ขึ้นมากระดก โดยสายตาคู่ดุกับจับจ้องไปยังโต๊ะของมิริณอย่างไม่ยอมละสายตา"ว้าว...มีลูบผม กันด้วยน้องแม่งชอบสายอบอุ่นนิหว่า" ริวที่มองไปจังโต๊ะของรุ่นน้องต่างคณะ ต่างก็เอ่ยยั่วโมโห พ
หญิงสาวใบหน้าสวยเดินรถออกมาจากรถคันหรูคู่ใจของตน ปากบางยกยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เห็นรถของเก่งนั้นวิ่งสวนทางออกไป"รัณคะ วันนี้แพทอยากจะขอติดรถไปมหาลัยไปกับรัณนะคะ เดี๋ยวแพทขอฝากรถไว้ที่นี่และให้พี่พลมาขับกลับนะคะ" แพทเอ่ยกับอรัณขณะที่สายตาของร่างสูงยังคงมองไปยังหน้าประตู"ครับ" อรัณเอ่ยกับแพทมาแค่นั้น จากนั้นร่างสูงก็พาแพทขับรถของตนออกจากคฤหาสน์ทันที ด้วยความรู้สึกที่ร้อนรุ่มภายในใจ มิริณทำไมเธอถึงเป็นคนใจง่ายแบบนี้ รถใครก็ขึ้นได้งั้นเหรอ อรัณได้แค่ครุ่นคิดภายในใจ ขณะที่ยังคงขับรถด้านแพทฉันอุตส่าห์ลงทุนให้เก่งเข้าหายัยมิริณทางน้าเกศเพื่อทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น เรื่องอะไรฉันจะยอมให้อรัณนั้นรีบขับรถตามสองคนนั้นไป ถ้าเป็นเช่นนั้นแผนฉันคงจะเสียหมด แพทได้แต่ยิ้มร้ายออกมา"รัณคะ แพทยังไม่ทานข้าวเช้ามาเลยค่ะ แพท รบกวนรัณช่วยแวะ ร้านS ก่อนได้ไหมคะ" เสียงหวานเอ่ยกับแฟนหนุ่มออกมา ด้านอรัณแพทหิวขนาดนี้จะปฏิเสธก็คงจะดูน่าเกียจจนเกินไป อรัณจึงหักพวงมาลัยแวะร้านอาหารที่แฟนสาวบอกกับตนด้านมิริณฉันรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูกที่ฉันต้องนั่งรถมากับคนอื่น โดยระหว่างทางมีคุณเก่งคอยชวนฉันคุยด้วยตลอดทางแต่เขาก็ย
"ฉันคงกลับไปตอนนี้ไม่ได้ เพราะฉันมีทำโปรเจ็คกับเพื่อน" มิริณเอ่ยกับอรัณมาเสียงเรียบ"แน่ใจนะ ว่าที่เธอออกจากคฤหาสน์มาครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะกลัวฉัน" อรัณถามพร้อมกับสบตากับมิริณ"ตอบฉันมานะ มิริณ" ร่างบางเอาแต่เม้มปากแน่นด้วยความโกรธจัด"ใช่..." มิริณตะโกนใส่หน้าเขามาด้วยความไม่พอใจ ในเมื่อเขารู้ตัวอยู่แล้ว จะมาถามฉันอีกทำไม"ฉันแค่ไม่อยากเป็นคนที่รองรับอารมณ์ใคร"ต่อหน้าเธอนั้นใช่ว่าคนอย่างอรัณจะยอมรับผิด อรัณก็คืออรัณเขารู้ทั้งรู้ว่ายังไงเสียมิริณก็คงจะไม่ยอมกลับคฤหาสน์ไปกับตน แต่แล้วไงคนอย่างเขาคุณธรรมและความถูกต้องมันมีอยู่ในตัวน้อยด้วยสิ"ฉันทำให้เธอออกมา ฉันก็พาเธอกลับเข้าไปใหม่ได้ เช่นกัน""ไม่..." มิริณสวนกลับอยากไม่ยอม แต่นั้นกับโดนคนใจร้ายนั้นลุกขึ้นมาบนเตียงนอนของอรัณอย่างหนัก"ถ้าเธอไม่ยอม โดนหนักอย่างวันนั้นแน่" มิริณได้แต่ถอยหลังหนีคนใจร้าย"อย่านะ"!! ฟิว ปรึก!! จากนั้นเสื้อคุมตัวโตของคนใจร้ายก็ลอยขึ้นมาโดนหัวของเธอ"เอาไปใส่ และอย่าให้ฉันเห็นเธอใส่ชุดรัดๆ สั้นๆ แบบนี้อีกนะ ไม่งั้นโดนหนักแน่" อรัณเปลี่ยนสีหน้ามาราวกับคนละอารมณ์ มิริณถึงกับงงงวยกับท่าทีของเขา แต่นั้นก็ยอมหยิ
ด้านอรัณร่างสูงถึงกับรู้สึกผิดที่ตนเป็นต้นเหตุให้มิริณนั้นออกจากบ้านไปในครั้งนี้ อรัณขับรถออกมาบนท้องถนนเขาจะไปตามหาเธอที่ไหนดี เขาไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเธอเลยซักนิด เมื่อคิดได้ดังนั้นอรัณหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นและต่อสายหามิริณอีกครั้ง และรอบนี้เขาโทรหาเธอติด แต่มิริณก็ไม่มีท่าทีจะรับสายของเขาเช่นเดิม อรัณขับรถออกมาโดยไม่มีจุดหมาย!! ฟู่....!! ทำไมเธอต้องทำให้ฉันเป็นห่วงเธอหนักมากขนาดนี้ด้วยมิริณ ทั้งที่จริงฉันควรจะโกรธเธอมากกว่านี้ด้วยซ้ำ คนหลายอารมณ์พึมพำออกมาขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังท้องถนน อรัณขับรถไปบนเส้นทางหลายสายแต่ก็ต้องกลับป่าวร่างสูงกลับเข้ามาคฤหาสน์อีกครั้งด้วยสภาพหมดแรง และสิ้นหวัง"อ่า...มิริณ ฉันจะไปตามหาเธอที่ไหนดี" อรัณพึมพำขึ้นมาขณะที่ร่างสูงนั่งอยู่บนโซฟา พร้อมกับมีขวดบรั่นดีที่ตั้งอยู่ข้างๆ นี้มันเป็นเวลาสามทุ่มแล้ว เขาที่ตามหาเธอทั้งวัน แต่กลับไม่ได้เรื่องอะไรของเธอกลับมา จากนั้นเสียงของปิ่นก็ดังขึ้น"คุณอรัณไม่ต้องตามหาน้องมิริณแล้วนะคะ คุณมิวาเธอโทรบอกป้าเพ็ญ น้องมิริณเธออยู่กับเพื่อนค่ะ"ปิ่น ที่เอ่ยออกมาราวกับเสียงสวรรค์ อย่างน้อยมิริณก็ไม่ได้คิดสั้น เธอปลอดภั