บทที่ 2

ในชั่วขณะนั้น ดวงตาที่คมกริบดุจพยัคฆ์ของลั่วฝานก็ฉายแววเย็นเยียบออกมาอย่างห้ามไม่ได้ น้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวนั้นแสดงถึงเจตจำนงอันแน่วแน่

“ดี ดี”

หวังซานโก่วแค่นยิ้ม “เช่นนั้นข้าให้เวลาเจ้าเจ็ดวัน อีกเจ็ดวันข้าจะมาใหม่ ถึงตอนนั้นหากเจ้ายังหาเงินมาไม่ได้ ก็อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้า!”

พูดจบ หวังซานโก่วก็พาลูกน้องสองคนจากไป

จูอีโหรวมองลั่วฝาน ในใจพลันเกิดความรู้สึกปลอดภัยอย่างยิ่ง นางไม่อยากจะเชื่อเลยว่า จะมีวันที่ท่านพี่ปกป้องตนเอง

หวังซานโก่วก็แต่งภรรยาหลายคนเช่นกัน เพียงแต่หน้าตาธรรมดาๆ การที่ลั่วฝานสามารถแต่งภรรยาที่งดงามดั่งเทพธิดาได้ถึงสามคน ก็ต้องขอบคุณใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานี่แหละ

“อีโหรว ชิงเอ๋อร์ ระยะนี้ ข้าผิดต่อพวกเจ้าจริงๆ”

ลั่วฝานอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว ภรรยาทั้งสามของตน หากไปอยู่ในยุคปัจจุบัน พวกนางคือเทพธิดาในใจของผู้ชายนับไม่ถ้วน แต่ในโลกนี้ กลับต้องทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส

“ลั่วฝาน! ระยะนี้ท่านเอาแต่ทุบตีด่าทอพวกเรา เดิมทีพวกเราก็กินไม่อิ่มไม่มีเสื้อผ้าอุ่นๆ ใส่อยู่แล้ว ยังต้องเจียดเงินที่หามาได้ยากลำบากให้ท่านผลาญเล่น! นี่ก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ท่านกลับวางแผนคิดจะหาผลประโยชน์จากพวกเรา!”

ดวงตาหงส์ของอู่ชิงเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

“จากนี้ไป ข้าจะไม่ยอมให้พวกเจ้าต้องลำบากอีกแม้แต่น้อย”

ลั่วฝานหยิบหนูนาขึ้นมาอย่างเงียบๆ “ของอย่างหนูนามันจะกินได้อย่างไร พวกเจ้ารออยู่ที่บ้าน ข้าจะเข้าไปในเมืองหาเงินสักหน่อย แล้วจะซื้อของกลับมาให้พวกเจ้า”

พูดจบ ลั่วฝานก็เดินจากไป ทิ้งให้ทั้งสองคนยืนตะลึงอยู่ที่เดิม

ขณะเดินเท้าไปยังเมืองหย่งอัน ลั่วฝานรู้สึกอยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่มีน้ำตา

คนอื่นทะลุมิติไป หากไม่ได้เป็นฮ่องเต้ก็เป็นองค์รัชทายาท อย่างน้อยที่สุดก็เป็นคุณชายตระกูลร่ำรวย

แต่ตนกลับโชคร้าย พอทะลุมิติมาก็มีหนี้ก้อนโตถึงสิบตำลึง!

สองชั่วยามต่อมา เมื่อมองดูอำเภอเมืองหย่งอันที่เจริญรุ่งเรืองและคึกคักตรงหน้า ในใจของลั่วฝานก็พลันเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่อีกครั้ง

ข้าเป็นถึงนักศึกษาหัวกะทิจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศในยุคปัจจุบัน ครอบครองมรดกทางปัญญาที่เหล่านักปราชญ์ได้สั่งสมมาตลอดชีวิต มีความรู้กว้างขวางครอบคลุมทุกสรรพสิ่ง การจะหาเงินสักหน่อยในยุคโบราณ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หรอกหรือ?

เมื่อคิดดังนี้ ลั่วฝานก็มุ่งหน้าไปยังสำนักราชการ เตรียมเสนอตัวเป็นที่ปรึกษาให้กับท่านผู้ว่าการอำเภอ

ผลปรากฏว่ายังไม่ทันได้เดินเข้าที่ว่าการอำเภอ ข้าราชการที่เฝ้าประตูก็ตวาดเสียงดังลั่น “ขอทานมาจากไหน ไสหัวไป ไปขอทานที่อื่นไป!”

ลั่วฝานถึงกับหน้ามืด จึงมุ่งหน้าไปยังโรงเงิน ซึ่งเทียบเท่ากับธนาคารของยุคโบราณ คิดจะใช้ความรู้ด้านการเงินของตนมาเป็นผู้บริหารระดับสูงที่นี่

ผลคือยังไม่ทันพูดจบ เถ้าแก่ก็สั่งให้เสี่ยวเอ้อร์ไล่เขาออกไป “คนโง่ที่ไหนกัน ‘ระดมทุน’ ‘ผลิตภัณฑ์ทางการเงิน’ พูดจาอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ไล่ออกไป!”

ลั่วฝานไปมาหลายต่อหลายที่ แต่ก็ล้วนล้มเหลวไม่เป็นท่า

ท้องของเขาร้องโครกคราก ความหิวโหยอย่างรุนแรงทำให้ลั่วฝานอ่อนแรงไปทั้งตัว ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งราวกับมีตะกั่วถ่วงไว้ ก้าวเดินแทบไม่ไหว

“ใครบอกว่าทะลุมิติมายุคโบราณแล้วจะร่ำรวยได้? หลอกลวงคนชัดๆ !”

ในขณะนั้น ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า หยดแหมะๆ ลงมาบนร่างกายของลั่วฝาน

น้ำฝนไหลผ่านจมูกเข้าไปในปาก ลั่วฝานใช้พลังงานจนหมดสิ้น เดินต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงทิ้งตัวนั่งลงหน้าร้านแห่งหนึ่ง

ที่นี่คือโรงพิมพ์ ในห้องโถงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของชา กลุ่มคุณชายที่แต่งตัวหรูหรากำลังนั่งพูดคุยกันอย่างออกรส

“คุณชายทุกท่านช่างมีความสามารถเป็นเลิศ ข้าขอชื่นชมจากใจจริง”

เถ้าแก่สวีหย่วนลุกขึ้นประสานมือคารวะทุกคน เพื่อที่จะขายหนังสือ เขามักจะคอยแต่งบทกวีประชันโคลงกลอนกับเหล่าบัณฑิตและคุณชายเหล่านี้อยู่เสมอ

“ฝนตกแล้ว”

สวีหย่วนมองออกไปนอกหน้าต่าง อดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ฝนชโลมผืนดิน หล่อเลี้ยงสรรพสิ่ง ช่างเป็นน้ำทิพย์ที่สวรรค์ประทานลงมาอย่างแท้จริง ข้าน้อยมีบทกวีบทหนึ่ง ขอมอบให้คุณชายทุกท่าน”

“สายฝนดั่งฝันดุจควัน ล่องลอยเคว้งคว้างกลางอากาศ หล่อเลี้ยงสรรพสิ่งอย่างเงียบงัน โลกหล้าสี่ฤดูฝนพรำไม่ขาดสาย”

สวีหย่วนเดินไปมา พลางขับขานบทกวีอย่างช้าๆ

“ดี ดี! เถ้าแก่สวีมีพรสวรรค์ด้านกวีเป็นเลิศ ช่างน่าทึ่งยิ่งนัก!”

“สมกับที่เป็นเถ้าแก่สวี เอ่ยปากก็เป็นบทกวี พรสวรรค์ล้ำเลิศจริงๆ !”

ทุกคนต่างพยักหน้าชื่นชม

“ขอเชิญคุณชายทุกท่าน แต่งกวีในหัวข้อสายฝนคนละบทด้วยเถิด”

สวีหย่วนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ฝนยามค่ำคืนกระทบหน้าต่างจิตใจยากสงบ ความคิดถึงร่วงหล่นไร้เสียงตามสายฝน ตะเกียงโดดเดี่ยวเงียบงันฟังเสียงพิรุณ ความคิดนับพันล่องลอยตามสายลม”

คุณชายท่าทางสูงศักดิ์คนหนึ่งลุกขึ้นยืน โบกพัดกระดาษในมือเบาๆ พลางขับขานบทกวี

“ดี ดี! เพียงไม่กี่ประโยค ก็สร้างบรรยากาศของการอยู่คนเดียวในคืนฝนพรำออกมาได้อย่างยอดเยี่ยม วิเศษเกินคำบรรยายจริงๆ !”

“บทกวีของคุณชายเหวินยังคงโดดเด่นเช่นเคยนะ!”

ทุกคนต่างปรบมือโห่ร้องชื่นชม เสียงดังไปทั่วห้องโถง

“ฮ่าๆ...”

ลั่วฝานที่นั่งอยู่หน้าประตูเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “แค่บทกวีระดับง่ายเช่นนี้ ยังบอกว่าวิเศษเกินคำบรรยาย ช่างเป็นพวกขี้ประจบจริงๆ ...”

คำพูดนี้หลุดออกมา ลั่วฝานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนทันที!

“นี่ นี่มันไอ้สารเลวที่โผล่มาจากไหน ถึงกล้ามาพูดจาโอหังที่นี่!”

“พูดจาเหลวไหล บทกวีของคุณชายเหวินยังไม่วิเศษพออีกหรือ?”

“ไล่ออกไป ไล่ออกไป! ไม่สิ ตีมันสักยก ตีมันให้ตาย!”

ทุกคนต่างโกรธแค้นขึ้นมาทันที

เสี่ยวเอ้อร์ในร้านสองสามคนกำหมัด เดินตรงเข้ามาหาลั่วฝาน

ลั่วฝานเห็นดังนั้นก็ใจหายวาบ แย่แล้ว นี่ไม่ใช่ยุคปัจจุบัน การปากพล่อยต้องจ่ายค่าตอบแทนแสนสาหัส!

เสี่ยวเอ้อร์ในร้านสองสามคนหิ้วลั่วฝานโยนไปกลางห้องโถง ในชั่วพริบตา สายตาเย็นชานับไม่ถ้วนก็พุ่งมาที่เขาราวกับมีดบิน

คำพูดเมื่อครู่ของลั่วฝาน เรียกได้ว่าเป็นการล่วงเกินทุกคนในที่นั้น

“เจ้าหนู เมื่อครู่เจ้าพูดจาพล่อยๆ ทางที่ดีจงให้คำอธิบายกับพวกเรา! มิฉะนั้น วันนี้เจ้าอย่าหวังว่าจะเดินออกจากที่นี่ไปได้!”

“เจ้าหมอนี่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง เกรงว่าแม้แต่ข้าวก็ยังไม่มีกิน กล้าดีอย่างไรมาดูถูกบทกวีของคุณชายเหวิน!”

ทุกคนต่างตะโกนด่าทอด้วยความโกรธ!

ส่วนคุณชายเหวินที่ทุกคนปกป้องถึงเพียงนี้ กลับขมวดคิ้วแน่น ราวกับกำลังสงสัยในตัวเอง

“บทกวีของข้ามีระดับแค่บทกวีระดับง่ายจริงๆ หรือ?”

คุณชายเหวินกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ลั่วฝานไม่กล้าล่วงเกินคุณชายเหวิน แต่ก็ไม่อยากพูดโกหกขัดต่อมโนธรรม “ก็ยังดีกว่าบทกวีง่ายๆ นิดหน่อยขอรับ”

“เจ้าเด็กนี่มันไม่เห็นหัวใครจริงๆ คุณชายเหวินท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการเขาแทนท่านเอง!”

คุณชายคนหนึ่งพูดจบ ก็ถกแขนเสื้อแล้วพุ่งเข้าใส่ลั่วฝานทันที!

“ข้าน้อยมีบทกวีบทหนึ่ง ขอมอบให้ทุกท่าน”

เรื่องมาถึงขั้นนี้ ลั่วฝานทำได้เพียงแสดงฝีมือออกมา

“เจ้าเนี่ยนะ? ดูสภาพมอมแมมของเจ้าสิ ไม่ได้กินข้าวมากี่วันแล้วล่ะ? ข้าวยังไม่มีจะกิน ยังจะมาแต่งกวีอีก!”

“ก็ได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้า หากเจ้าสามารถแต่งบทกวีดีๆ ออกมาได้ ข้าก็จะปล่อยเจ้าไป แต่ถ้าแต่งออกมาไม่ได้ ก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ!”

ท่ามกลางสายตาดูถูกเหยียดหยามของทุกคน ลั่วฝานเดินไปมา สูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง จากนั้นก็กล่าวว่า “ฝนดีย่อมรู้ฤดูกาล เมื่อยามวสันต์จึงโปรยปราย พัดพาตามสายลมยามราตรี หล่อเลี้ยงสรรพสิ่งอย่างเงียบงัน”

นี่คือบทกวี ‘ฝนชื่นในคืนวสันตฤดู’ ของปราชญ์แห่งกวีตู้ฝู่

ทั่วทั้งบริเวณพลันเงียบสงัด ไร้สุ้มเสียงใดๆ

จากนั้น

ก็เหมือนกับกระทะที่ระเบิดออก เกิดเสียงฮือฮาดังลั่นทันที!

“ฝนดีย่อมรู้ฤดูกาล เมื่อยามวสันต์จึงโปรยปราย... เรียกได้ว่าทุกตัวอักษรล้ำค่าดุจไข่มุก ทุกประโยคล้วนทรงคุณค่า!”

“พัดพาตามสายลมยามราตรี หล่อเลี้ยงสรรพสิ่งอย่างเงียบงัน... ประโยคนี้ยิ่งยอดเยี่ยมหาที่เปรียบมิได้ ถ้อยคำธรรมดาแต่แฝงไว้ด้วยความหรูหรา ใช้คำพูดที่เรียบง่ายที่สุดสร้างจินตภาพที่ลึกซึ้งที่สุดออกมา! นี่เป็นผลงานชิ้นเอกที่เพียงพอที่จะถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์จริงๆ!”

“แต่ก็แปลกจริงๆ พวกเราทุกคนล้วนเป็นผู้ที่ชื่นชอบในบทกวี เหตุใดจึงไม่เคยได้ยินบทกวีที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้มาก่อน?”