บทที่ 9

ลั่วฝานก็ไม่ได้คิดอะไรมาก นี่เป็นอะไรไปอีก? เหตุใบหน้าใดจึงแดงก่ำแล้ว

อู่ชิง จูอีโหรว และซ่างกวนถิง ทั้งสามคนล้วนไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อลั่วฝาน เป็นเพียงโชคชะตาเล่นตลกเท่านั้น เพื่อความอยู่รอดจึงจำเป็นต้องลดตัวมาแต่งงานกับลั่วฝาน

แม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันมาเป็นเดือนแล้ว แต่คนที่ร่วมห้องกับลั่วฝานจริงๆ มีเพียงจูอีโหรวเท่านั้น และนี่ก็เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน หลังจากที่จูอีโหรวคิดอยู่นานครึ่งค่อนวัน จึงตัดสินใจมอบกายให้ลั่วฝาน

ร่างกายของเจ้าของร่างเดิมถูกสุรานารีสูบจนเสื่อมโทรมไปนานแล้ว ประกอบกับติดการพนันเป็นชีวิตจิตใจ หลังจากแต่งงานกับภรรยาคนงามทั้งสาม เขาก็มุดหัวอยู่ในบ่อนนานกว่าครึ่งเดือน

ทุกครั้งที่กลับบ้านก็ไม่เคยใกล้ชิดทั้งสามคน เอาแต่จะไถเงิน ไถสินเดิมไปขายเพื่อเอาเงิน แถมอู่ชิงแม้จะเป็นสตรีคนหนึ่ง แต่กลับมีพละกำลังมาก บนตัวพอมีวรยุทธ์อยู่บ้าง

ทุกครั้งที่ลั่วฝานคิดจะร่วมหลับนอน ก็มักจะถูกอู่ชิงขัดขวางไว้ไม่ยอมให้ทำ

เมื่อคืนจูอีโหรวเห็นว่าลั่วฝานเปลี่ยนไปมาก และก็อยากให้ทั้งสามคนใช้ชีวิตกันดีๆ จึงเรียกอู่ชิงและซ่างกวนถิงมา ตกลงกันว่าจะผลัดกันปรนนิบัติลั่วฝานคนละหนึ่งคืน ทั้งสามคนจึงจับฉลากกัน เดิมทีคืนแรกควรจะเป็นของซ่างกวนถิง ทว่านางมีระดูมาอีก

จูอีโหรวจึงเสนอให้เรียงตามลำดับอาวุโส ตนเองเป็นคนแรก วันที่สองคืออู่ชิง

ใบหน้างดงามของอู่ชิงแดงก่ำ กัดฟันแน่นแล้วจึงเข้าไปในห้องก่อน

ลั่วฝานไม่ได้คิดอะไรมาก เขามอบเงินห้าตำลึงให้จูอีโหรว แล้วสั่งการสองสามคำ “น้องหญิง พรุ่งนี้เจ้าไปซื้อผ้าห่มมาสองผืน อากาศจะหนาวแล้ว ผ้าห่มสองผืนที่บ้านใช้จนเกือบจะเปื่อยหมดแล้ว ไม่ได้ให้ความอบอุ่นเลย”

จูอีโหรวจ้องมองเงินห้าตำลึงในมือ บนใบหน้าเผยความไม่อยากจะเชื่อ

ห้าตำลึง?

เมื่อก่อน ขอเพียงลั่วฝานมีเงินอยู่ในมือ เขาก็จะเอาไปเล่นพนัน ไม่เคยเหลือเงินให้ที่บ้านแม้แต่แดงเดียว แต่ตอนนี้ ลั่วฝานกลับให้เงินนางถึงห้าตำลึง...

ขอบตาของจูอีโหรวพลันแดงก่ำขึ้นมา เมื่อนึกถึงความลำบากที่เคยได้รับในอดีต ก็เผลอร้องไห้ออกมาเบาๆ

“น้องหญิง เจ้าเป็นอะไรไป? ร้องไห้ทำไมกัน?” ลั่วฝานลนลานขึ้นมาทันที

“ไม่มีอะไร ข้าแค่ดีใจ” จูอีโหรวเช็ดน้ำตาที่หางตา พลางเอ่ยเสียงเบาๆ

หลังจากมอบเงินให้จูอีโหรวแล้ว ลั่วฝานก็กลับมาที่ห้องของตนเอง เพิ่งจะเดินไปนั่งลงที่ขอบเตียง

ก็ได้ยินเสียงร้องโอ๊ยดังขึ้น

ลั่วฝานกระเด้งตัวลุกขึ้นทันที

เขาลองคลำดูใต้ผ้าห่ม ถึงได้พบว่า อู่ชิงกำลังนอนคลุมโปงอยู่ในผ้าห่มนั่นเอง

“เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” ลั่วฝานกล่าวอย่างประหลาดใจ

อู่ชิงโผล่ศีรษะออกมา ที่หางตายังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ “วันนี้ถึงตาข้าปรนนิบัติท่าน”

อู่ชิงพูดพลางหันหน้าไปอีกทาง หางตาของนางมีน้ำตาใสหยดหนึ่งไหลผ่าน

เมื่อเห็นท่าทางของอู่ชิงในตอนนี้ บนใบหน้าของลั่วฝานก็เผยความจนปัญญา จึงนั่งลงตามสัญชาตญาณ

และในชั่วพริบตาที่ลั่วฝานนั่งลง อู่ชิงก็เกร็งขึ้นมาทันที แล้วหดตัวตามสัญชาตญาณ

ลั่วฝานเห็นดังนั้น ก็รู้ว่าในใจของอู่ชิงยังคงยอมรับตนไม่ได้ จึงกล่าวว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องฝืนใจตัวเอง ข้าก็จะไม่บังคับเจ้าเช่นกัน เดิมทีพวกเราก็เป็นสามีภรรยาที่จำใจต้องแต่งงานกันเพราะความลำบาก ไม่ได้มีพื้นฐานความรู้สึกอะไรต่อกัน”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ของลั่วฝาน ดวงตางดงามของอู่ชิงก็สั่นไหวเล็กน้อย นางมองลั่วฝานอย่างประหลาดใจ

นี่มันช่างแตกต่างจากความเข้าใจที่นางมีต่อลั่วฝานคนก่อนหน้าราวฟ้ากับเหว

“เจ้านอนบนเตียงเถอะ วันนี้ข้าจะนอนที่พื้นเอง” ลั่วฝานยิ้มจางๆ แล้วเอ่ยขึ้น

อู่ชิงยังคงกำผ้าห่มไว้แน่นด้วยความประหม่า แล้วพยักหน้าเล็กน้อย

ลั่วฝานเองก็รู้สึกจนปัญญาอยู่บ้าง เขาเตรียมจะปูที่นอนบนพื้น แต่กลับพบว่าที่บ้านไม่มีผ้าห่มสำรองเลย

ตอนนี้อากาศก็เริ่มหนาวเย็นลงเรื่อยๆ การนอนบนพื้นโดยไม่มีผ้าห่มสักคืน วันรุ่งขึ้นคาดว่าคงจะหนาวตายพอดี

อู่ชิงเองก็สังเกตเห็นความกระอักกระอ่วนนี้เช่นกัน นางทนเห็นลั่วฝานหนาวทั้งคืนไม่ได้ อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง เอ่ยเสียงเบาราวกับยุงว่า “ท่านกลับมานอนบนเตียงเถอะ”