บทที่ 8

หลี่หน้าบากได้ยินดังนั้น ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธจัดทันที ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าจางหู่

ใครจะรู้ว่าจางหู่ก็ไม่ใช่พวกที่จะยอมใครง่ายๆ เขาจับแขนของหลี่หน้าบากไว้ ถีบหนึ่งครั้งแล้วเหวี่ยง ส่งหลี่หน้าบากกระเด็นออกไปนอกลานบ้านทันที

ลูกน้องทั้งสี่คนต่างมีสีหน้าหวาดกลัว

ไม่นานนัก เสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของหลี่หน้าบากก็ดังมาจากนอกลานบ้าน “ลั่วฝาน ห้าสิบตำลึงเงิน อีกสามวันข้าจะมาเอา ถ้าเจ้าหามาไม่ได้ ก็รอวันตายได้เลย!”

ลูกน้องทั้งสี่คนรีบวิ่งแจ้นออกจากลานบ้าน พยุงหลี่หน้าบากจากไป

จางหู่สบถด่าว่าไอ้ขี้ขลาด คว้าท่อนไม้ขึ้นมาหมายจะพุ่งตามออกไป แต่ถูกลั่วฝานยื่นมือขวางไว้

ด้วยกำลังของเขาในตอนนี้ ยังไม่สามารถต่อกรกับเครือข่ายอิทธิพลมืดในเมืองหย่งอันได้

“ท่านพี่ พวกเราไปล่วงเกินหลี่หน้าบากเข้าแล้ว พวกเขาไม่ปล่อยพวกเราไปแน่” จูอีโหรวขอบตาแดงก่ำ เดินออกมาจากหลังประตู น้ำเสียงมีแววสะอื้นเล็กน้อย

“พวกเจ้าวางใจเถอะ เรื่องนี้ข้าจะจัดการเอง” ลั่วฝานเอ่ยปลอบโยน

เดิมทีอู่ชิงก็ดูถูกลั่วฝาน เมื่อครู่ยังนึกว่าลั่วฝานจะกลัวหลี่หน้าบากจนยอมขายภรรยา

นางถึงกับเตรียมคว้ามีดตัดฟืนมาปกป้องพี่น้องแล้ว ไม่นึกเลยว่าลั่วฝานจะผิดไปจากเดิม ก้าวออกมายืนขวางลูกน้องทั้งสี่คนไว้

นี่ทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมาเล็กน้อย

ลั่วฝานมองจางหู่ แอบคิดในใจว่าข้างกายเขากำลังต้องการคนคุ้มกันพอดี และความสัมพันธ์ของเขากับจางหู่ก็ไม่เลว

อีกทั้งจางหู่ยังแข็งแรงบึกบึน พละกำลังมหาศาล เมื่อปีก่อนเพื่อนบ้านข้างๆ เลี้ยงวัวไว้ตัวหนึ่ง ผูกเชือกล่ามไม่แน่น วัวหนีไปแล้ว

ในตอนที่เจ้าของวัวกำลังจนปัญญา จางหู่กลับคว้าหางวัวไว้ แล้วลากวัวเหลืองแก่ตัวนั้นกลับมาได้

นี่มันพลังเทพประทานมาแต่กำเนิดชัดๆ

“หู่จื่อ ยังทำงานเป็นยามเฝ้าบ้านให้คนอื่นอยู่หรือ?” ลั่วฝานเอ่ยถามจางหู่

จางหู่ยิ้มอย่างซื่อๆ พลางลูบหัวตัวเอง “อย่าพูดถึงมันเลย เมื่อไม่นานมานี้ข้าไปเฝ้าบ้านให้นายท่านจาง ข้าเห็นผู้ชายคนหนึ่งปีนกำแพงเข้าไปในห้องลูกสาวของนายท่านจาง ข้าก็เลยซัดมันไปทีหนึ่ง! ผลสุดท้าย นายท่านจางไม่เพียงแต่ไม่จ่ายเงินข้าสักแดงเดียว ยังไล่ข้าออกมาอีก ข้าตกงานมาสองวันแล้ว”

“ไม่จริงน่า?” ลั่วฝานประหลาดใจเล็กน้อย

“เจ้าปกป้องคุณหนูจาง ตามหลักแล้วน่าจะได้รับรางวัลอย่างงามถึงจะถูก”

จางหู่ก็ไม่ได้โกรธ ยิ้มอย่างซื่อๆ พลางเอ่ยขึ้น “นั่นสิ แต่ว่า คุณหนูจางเหมือนจะเรียกผู้ชายที่ปีนกำแพงคนนั้นว่าท่านพี่”

พอได้ยินประโยคนี้ของจางหู่ ลั่วฝานก็แทบจะกระอักเลือดออกมาทันที

สรุปก็คือคุณหนูจางแอบนัดพบกับลูกพี่ลูกน้องของนาง แต่จางหู่ดันไปขัดขวางเรื่องดีๆ เข้า

เรื่องฉาวโฉ่ในบ้านไม่ควรแพร่งพรายออกไป ถึงแม้นายท่านจางจะสั่งสอนหลานชายกับลูกสาว ก็ต้องปิดประตูสั่งสอนภายใน แต่จางหู่กลับไปซ้อมคนอื่นเขา แถมยังป่าวประกาศเรื่องน่าอายนี้ให้คนอื่นรู้ แน่นอนว่าย่อมทำให้นายท่านจางไม่พอใจ

ลั่วฝานขี้เกียจจะไปยุ่งเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ เขาพูดกับจางหู่ “จางหู่ ต่อไปนี้เจ้าติดตามข้า ข้าให้เจ้าเดือนละหนึ่งตำลึง แถมข้าวให้เจ้าอีกสองมื้อ”

จางหู่เป็นคนประเภทที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไร พอเห็นลั่วฝานกล่าวเช่นนี้ ก็ตอบตกลงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจทันที

“ได้สิ ไม่ต้องให้เงินก็ได้ แค่มีข้าวให้ข้ากินก็พอแล้ว”

“ฮ่าๆ เงินก็ต้องให้ ข้าวก็เลี้ยงเหมือนเดิม” ลั่วฝานกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองคนนั่งดื่มเหล้ากันต่ออีกสักหน่อย เมื่อฟ้ามืดแล้ว ลั่วฝานจึงเดินไปส่งจางหู่กลับบ้านด้วยตัวเอง

โชคดีที่บ้านของจางหู่ไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านลั่วฝาน แค่ถัดไปสองหลังคาเรือน ออกจากประตูก็ถึงแล้ว

หลังจากส่งจางหู่เสร็จ ลั่วฝานก็กลับมาที่บ้าน

จูอีโหรวเตรียมน้ำล้างเท้าไว้ให้เรียบร้อยแล้ว นางย่อตัวลงถอดรองเท้าให้ลั่วฝาน ลั่วฝานรู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง จึงเอ่ยขึ้น “น้องหญิง ไม่ต้องลำบากหรอก ข้าล้างเองได้”

ความคิดของลั่วฝานค่อนข้างทันสมัย อีกทั้งยังได้อ่านประวัติศาสตร์ยุคใหม่มาบ้าง สิ่งที่เขาทนดูไม่ได้ที่สุดก็คือพวกคุณชายเจ้าสำราญที่เป็นเจ้าของที่ดินที่ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่

ดวงตางดงามของจูอีโหรวเหลือบไปมองอู่ชิงแวบหนึ่ง คล้ายกับเป็นการเตือน ส่วนอู่ชิงเมื่อเห็นสายตาของจูอีโหรวแล้ว ใบหน้างดงามก็พลันแดงก่ำขึ้นมา นางกัดริมฝีปากสีแดงสด ท่าทางลังเลใจ