บทที่ 2 แสงสว่างในความมืดมิด 2/2

"เจ้าฉลาดนัก สมแล้วที่เป็นบุตรสาวของพ่อ"

"เช่นนั้นข้าจะกลับไปเตรียมตัวให้พร้อมนะเจ้าคะท่านพ่อ"

"เจ้าไม่เสียใจหรือ"

"ไม่เจ้าค่ะ!"

น้ำเสียงอันหนักแน่นของจางเสี่ยวมี่ทำให้จางอี้อินรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก เขารู้ดีว่านางต้องอดกลั้นมากเพียงใดเมื่ออยู่ภายในจวนหลังนี้ ในเมื่อมีหนทางที่จะทำให้นางมีความสุขเพิ่มมากขึ้น เขาก็พร้อมจะสนับสนุนอย่างเต็มที่

"เจ้าวางใจเถิด พ่อจะส่งคนไปดูแลเจ้าเป็นอย่างดี ส่วนเรื่องเงินทองก็ไม่ต้องนึกกังวลใจไป ไม่ว่าเจ้าอยากจะทำสิ่งใดพ่อล้วนสนับสนุนเจ้าทุกเมื่อ ขอเพียงให้เจ้าเขียนจดหมายมาหาพ่อกับอาหย่งบ้างก็ยังดี"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะเจ้าคะ"

จางเสี่ยวมี่ยอบกายลงคารวะแล้วจึงเดินจากไปในทันที ในตอนที่นางกลับมายังเรือนของตน น้ำตาหยดหนึ่งก็พลันไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ความห่วงใยและความรักของผู้เป็นพ่อนางรู้ซึ้งเป็นอย่างดีเลย

เจ็ดวันต่อมา

ขบวนรถม้าอันหรูหราที่มีตราประทับของจวนตระกูลจางก็ได้เคลื่อนขบวนออกสู่เมืองหลวงในยามเช้าตรู่ ทหารรักษาประตูเอ่ยถามผู้คุ้มกันตามหน้าที่ของตน ด้วยเวลานี้ไม่ใช่สถานการณ์ที่ปกตินัก เขาจำเป็นต้องตรวจค้นและสอบถามรถม้าทุกคันที่ออกไปจากเมืองหลวง

"ช้าก่อน! ในรถม้าคือผู้ใด แล้วจะไปที่ใดกัน"

"ในรถม้าคือคุณหนูใหญ่จางเสี่ยวมี่แห่งจวนท่านเสนาบดีกรมคลัง ข้ามีหน้าที่คุ้มกันคุณหนูใหญ่ไปส่งยังเมืองอู่เฉิง เนื่องจากคุณหนูใหญ่สุขภาพไม่ดีนักจำต้องไปพักฟื้นที่ที่อากาศอบอุ่นมากกว่านี้ขอรับ"

"เช่นนั้นรบกวนคุณหนูจางลงมาจากรถม้าด้วยขอรับ ข้าน้อยจำเป็นต้องตรวจค้นรถม้าทุกคันตามหน้าที่"

"พี่ชาย...ท่านสามารถตรวจค้นรถม้าได้ตามสะดวก แต่คุณหนูของข้าเป็นสตรีสูงศักดิ์ที่ยังมิออกเรือน การลงมาจากรถม้าเห็นทีจะไม่สมควรกระมัง ท่านคิดเช่นเดียวกับข้าหรือไม่"

'อาซ่ง' ผู้เป็นหัวหน้าคุ้มกันลอบหยิบก้อนทองให้นายทหารเพื่อให้เปิดทาง เขารับมามองด้วยรอยยิ้มพึงพอใจก่อนจะพยักหน้า จวนตระกูลจางของท่านเสนาบดีคงไม่มีสิ่งใดที่ต้องสงสัย และตัวเขาก็เป็นเพียงผู้น้อยหากล่วงเกินผู้มีอำนาจมีแต่จะหาเรื่องใส่ตัวเสียเปล่า ๆ

"รถม้าไม่มีสิ่งใดน่าสงสัยขอรับ"

นายทหารชั้นผู้น้อยที่ตรวจค้นรถม้าคันอื่นเสร็จได้เอ่ยขึ้นมา เมื่อได้ยินเช่นนั้นนายทหารผู้นี้จึงไม่คิดสงสัยสิ่งใดอีก

"เข้าใจแล้ว เปิดประตูได้!"

ขบวนรถม้ากว่าสี่คันจึงได้เคลื่อนตัวออกจากเมืองหลวงมุ่งหน้าสู่เมืองอู่เฉิงตามกำหนดการเดิม

"มีสิ่งใดหรือ?"

จางเสี่ยวมี่เอ่ยถามสารภีด้วยความสงสัย การหยุดรถม้าครานี้ใช้เวลานานกว่าปกตินัก

"ได้ยินว่าทางการกำลังเร่งจับตัวคนร้ายที่เข้ามาทำร้ายตระกูลขุนนางขั้นสี่ขอรับคุณหนู เมื่อครู่นี้ทหารจึงต้องตรวจค้นรถม้าของเราอย่างละเอียดขอรับ"

"เช่นนี้เอง...หวังว่าจะจับตัวคนร้ายได้ในเร็ววันนะ"

จางเสี่ยวมี่พึมพำเสียงเบา นางค้นในความทรงจำเดิมก็พอจำได้ว่ามีเหตุการณ์ที่จวนขุนนางถูกปล้นฆ่า แต่ได้ยินว่าสุดท้ายแล้วก็สามารถจับคนร้ายได้ ที่น่าตกใจก็คือคนบงการที่อยู่เบื้องหลังหาใช่คนอื่นคนไกลไม่ แต่กลับเป็นสหายที่รู้ใจกันมานานนับปี เพราะความอิจฉาริษยาและความโลภแท้ ๆ เชียวถึงกับสังหารสหายที่รู้ใจกันได้ ต้องชื่นชมในความสามารถของคนผ๔้นั้นผู้นั้นที่ตามจับคนร้ายมาจนได้!

หญิงสาวเปิดหน้าต่างรถม้าก่อนจะยื่นใบหน้าออกไปด้านนอกเล็กน้อย นางเหลียวหลังกลับไปมองประตูเมืองหลวงเป็นครั้งสุดท้าย เพราะการจากไปในครั้งนี้นางคงไม่มีโอกาสได้หวนกลับมาอีกครั้งเป็นแน่...

เหนือขึ้นไปที่ป้อมกำแพงเมืองอันสูงใหญ่นั้นได้มีบุรุษผู้หนึ่งยืนนิ่งดั่งหินผา สายตาคมกริบดั่งนัยน์ตาเหยี่ยวมองไปทางหน้าต่างของรถม้า ในขณะที่รถม้ากำลังเคลื่อนตัวออกไปนั้น เขาก็ได้เห็นใบหน้าของสตรีผู้หนึ่งที่ยื่นใบหน้าออกมา...

ดวงหน้าที่งดงามนี้สะกดสายตาให้เขาเผลอไผลไปชั่วสามลมหายใจ นางกำลังคลี่ยิ้มออกมาขณะที่มองประตูใหญ่ของเมืองหลวง รอยยิ้มของนางงดงามราวกับบุปผาแรกแย้มในวสันตฤดู แต่สายตาที่มองมานั้นหาได้ยิ้มด้วยไม่ เพราะรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาคู่สวยนี้เองที่ทำให้ภายในใจของเขารู้สึกคลางแคลงใจ ความสงสัยใคร่รู้ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นภายในใจของเขาโดยไม่รู้ตัว...

"เรายังตามหาตัวคนร้ายไม่ได้เลยพ่ะย่ะค่ะ รถม้าที่ผ่านเข้าออกก็เป็นเพียงรถม้าธรรมดาเท่านั้น ไม่พบผู้ต้องสงสัยเลยพ่ะย่ะค่ะ"

บุรุษผู้นี้หันหน้าไปมองผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา เขาขมวดคิ้วจนหว่างคิ้วผูกกันเป็นปมก่อนจะนึกสิ่งใดได้

"ขอทาน"

"พ่ะย่ะค่ะ?"

นายทหารผู้นั้นมีสีหน้างงงวย แค่คำเดียวที่พระองค์เอ่ยออกมาเขาหาเข้าใจไม่ องครักษ์ข้างกายผู้เป็นทั้งคนสนิทและสหายร่วมรบจึงได้กระแอมไอออกมา

"พระองค์หมายถึงให้ส่งทหารไปค้นหาตามแหล่งอาศัยของพวกขอทาน มิแน่ว่าคนร้ายอาจจะซ่อนตัวปะปนอยู่กับขอทานก็เป็นได้"

"อ้อ...เข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

นายทหารผู้นั้นเผลอยิ้มออกมาก่อนจะล่าถอยไปทำตามคำสั่ง

'เฮ้อ...พระองค์ช่างประหยัดถ้อยคำเสียเหลือเกิน โชคดีนะที่ได้ท่านหย่งหมิ่นมาอธิบายแทน มิเช่นนั้นข้าคงมิอาจทำงานได้เป็นแน่'

นายทหารผู้นั้นคร่ำครวญกับตัวเองในใจ ทุกคนในแคว้นอวี้ต่างรู้กันดีว่าพระองค์เป็นบุรุษที่พูดน้อยยิ่งนัก ทั้งยังมีกลิ่นอายที่แสนเย็นชาราวกับตกอยู่ในเหมันตฤดูด้วย หากไม่ใช่เพราะมีความจำเป็นเขาเองก็อยากจะหลีกหนีไปให้ไกลแสนไกลเช่นกัน