บทที่ 1100

ในที่สุดหัวใจของเฉียวเนี่ยนก็เย็นชืดสิ้นหวังอย่าสิ้นเชิง

แม้เสียงร้องไห้อันน่าสงสารขององค์หญิงน้อย ก็มิอาจสั่นคลอนความมุ่งมั่นในการล้างแค้นของเต๋อกุ้ยเฟยได้

นางไม่รู้ว่าควรเกลี้ยกล่อมอย่างไร

จึงได้แต่สูดหายใจลึก ข่มความรู้สึกประหลาดในใจลง เตรียมทำความเคารพเพื่อขอตัวลา

แต่ยังไม่ทันที่นางจะได้ขยับ เต๋อกุ้ยเฟยก็เอ่ยต่อ “เจ้าเป็นศิษย์ของหมอเทวดา ย่อมต้องมีวิธีทำให้จือเนี่ยนหลับใหลไปโดยไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายใช่หรือไม่?”

เฉียวเนี่ยนหาได้อยากเข้าไปพัวพันกับเรื่องเหล่านี้ไม่ “หม่อมฉันไร้ความสามารถเพคะ”

เมื่อได้ฟัง เต๋อกุ้ยเฟยก็พยักหน้าอย่างช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังประตูที่ปิดสนิท แต่ราวกับมองทะลุออกไปยังคนด้านนอก “ในเมื่อเจ้าไม่มีวิธี เช่นนั้นก็ให้เราทำเองก็แล้วกัน เพียงทำให้เด็กคนหนึ่งหลับใหลไป จะยากเย็นอะไรนัก?”

สิ่งที่ยาก คือการทำให้องค์หญิงน้อยปลอดภัยไร้ทุกข์ภัย

แต่ในเมื่อเฉียวเนี่ยนไม่ยอมช่วย นางก็ได้แต่ใช้วิธีที่อาจทำลายร่างกายองค์หญิงน้อย

ถึงเวลานั้น องค์หญิงน้อยจะเหลือโรคติดตัว พิการ หรือถึงขั้นสิ้นชีพ

ก็หาใช่สิ่งที่นางจะควบคุมได้

คิดถึงตรงนี้ เต๋อกุ้ยเฟยถึงกับหลุดยิ้ม “หากจื