บทที่ 1186

ได้ยินดังนั้น บนใบหน้าองค์รัชทายาทก็เผยความตกตะลึงขึ้นมาทันที

เขามองไปยังฮองเฮาอยู่เนิ่นนาน ในที่สุดก็ถามออกมา “เช่นนั้น ในใจของเสด็จแม่ ลูกเทียบกับซูหยวนไม่ได้เลย ใช่หรือไม่?”

ฮองเฮาชะงักไปครู่หนึ่ง

เหมือนเพิ่งตระหนักว่าเมื่อครู่ตนพูดอะไรออกไป จึงสูดลมหายใจเข้าลึก น้ำเสียงอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว “ลูกรัก แม่มิได้หมายความเช่นนั้น แต่เฉียวเนี่ยนเอาชีวิตตัวเองเป็นประกันแล้ว การเปลี่ยนถ่ายเลือดจะไม่อันตรายหรอก! เจ้าจะสามารถทนมองซูหยวนตายต่อหน้าต่อตาได้จริงหรือ?”

“เสด็จแม่ไม่ต้องพูดแล้ว!”

องค์รัชทายาทขัดฮองเฮาขึ้น หันกายไป ไม่มองฮองเฮาอีก เพียงเอ่ยว่า “เราอยากพบเฉียวเนี่ยน!”

ฮองเฮาเข้าใจดีว่าองค์รัชทายาทยอมตกลงเรื่องเปลี่ยนถ่ายเลือดแล้ว เพียงแต่ต้องพบเฉียวเนี่ยนเพื่อถามให้แน่ชัดเท่านั้น

ในทันทีจึงพยักหน้าช้าๆ “ได้”

พูดจบ ก็หันกายจากไป

ประตูห้องทรงอักษรเปิดแล้วก็ปิดลง

ซูกงกงยื่นถ้วยชาร้อนบนโต๊ะมาให้ “ฝ่าบาททรงระงับโทสะเถิด”

องค์รัชทายาทรับถ้วยชามา หางตามองซูกงกงหนึ่งทีจึงกล่าว “ไม่น่าแปลกใจที่ซูกงกงได้รับใช้ข้างกายเสด็จพ่อตลอดมา”

เขาช่างรู้กาลเทศะในการปลอบอารมณ์นัก

ซูกงกงก้มหน้า รอจน