เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 205
บทที่เกี่ยวข้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 206
เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันนั้นทำเอาจิ่งเหยียนตื่นตกใจ เมื่อเห็นว่าเป็นหลินยวน ก็รีบคำนับในทันใด "คำนับคุณหนูหลิน"หลินยวนเดินเข้ามาหาจิ่งเหยียน ชำเลืองมองถังตักน้ำก่อนจะเอ่ยถาม "เหตุใดท่านพี่จิ่งถึงมาอยู่ที่นี่?""ผะ...ผ่านมาน่ะขอรับ..."จิ่งเหยียนลนลานอย่างเห็นได้ชัดหลินยวนเม้มปากยิ้ม "แต่นี่มันประตูหลัง จะผ่านมาทางนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย! ท่านพี่จิ่งมาหาพี่สาวใช่ไหมเจ้าคะ?"เมื่อได้ยินดังนั้น จิ่งเหยียนมองหลินยวนอย่างตื่นตระหนกแถมหลินยวนยังเอ่นต่ออีกว่า "พี่ใหญ่บอกเรื่องท่านพี่จิ่งกับข้าแล้ว!"ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เองจิ่งเหยียนครุ่นคิด หลินเย่ว์และหลินยวนสนิทสนมกันปานนั้น จะเล่าเรื่องที่เขาชอบพอเฉียวเนี่ยนให้หลินยวนฟัง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกยามนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำ เขาเอ่ยอ้ำอึ้ง "ข้า...ข้ายังมีธุระต่อ ขอตัวก่อนขอรับ"ว่าจบก็เดินออกไป แต่หลินยวนเอ่ยรั้งเขาไว้ "ท่านพี่จิ่งจะยอมแพ้เช่นนี้หรือเจ้าคะ?"ได้ยินดังนั้นจิ่งเหยียนก็ชะงักฝีเท้าลงโดยไม่รู้ตัวจากนั้นก็ได้ยินเสียงหลินยวน "ข้าได้ยินมาว่า สองสามวันนี้พี่ใหญ่ให้คนเอาไส้ใหญ่หมูไปส่งที่เรือนพี่สาวตลอด แต่พี่สาวกลับไม่กินแม้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 207
หลายวันต่อมาเฉียวเนี่ยนเพิ่งกินข้าวเย็นเสร็จ ก็เห็นหนิงซวงหิ้วกล่องอาหารเดินเข้ามา "คุณหนูดูนี่สิเจ้าคะ!"เฉียวเนี่ยนยิ้มบางอย่างจนใจ "นี่เจ้าคิดจะให้ข้าจุกตายหรือย่างไร? ไปเอาของอร่อยมาจากไหนอีก?""เจอที่มุมรั้วในเรือนน่ะเจ้าค่ะ!" หนิงซวงยิ้มอย่างมีเลสนัย "คุณหนูไม่รู้สึกว่ากล่องอาหารนี้คุ้นตายิ่งนักหรือเจ้าคะ?"ได้ยินดังนั้นเฉียวเนี่ยนก็จ้องมองกล่องอาหารนั้นอีกครั้งอย่างอดไม่ได้คุ้นตาอย่างที่ว่าจริงๆ ในห้องนางก็มีกล่องหน้าตาเช่นนี้เหมือนกันเป็นกล่องที่จิ่งเหยียนเอามาให้กลางดึก จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่ได้เอากลับไปเช่นนั้นแล้วกล่องตรงหน้านี้...ไม่รอให้เฉียวเนี่ยนเอ่ยถาม หนิงซวงก็วางกล่องอาหารลงบนโต๊ะ จากนั้นจึงเปิดออกแล้วยกจานไส้ใหญ่หมูออกมาน่าตาน่าอร่อย กลิ่นหอมเตะจมูกสองคนที่ดมกลิ่นคาวจนชินชามาหลายวันก็กลืนน้ำลานอึกใหญ่อย่างอดไม่ได้หนิงซวงสูดน้ำลายเสียงดังอย่างไม่เขินอาย หยิบตะเกียบขึ้นมา ก่อนจะขมวดคิ้วมองเฉียวเนี่ยน "คุณหนูจะชิมไหมเจ้าคะ?"เฉียวเนี่ยนอดรนทนไม่ไหวตั้งนานแล้ว นางรับตะเกียบมาแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อยหนิงซวงก็เคี้ยวตุ้ยๆ เต็มปากน้อยของตัวเอง แต่ก็ยังอดพู
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 208
"ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับเขา" เฉียวเนี่ยนเอ่ยเสียงนิ่งตัดบทหนิงซวงนางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา เช็ดมุมปากของตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอ่ย "ครั้นตั้งใจจะกล่าวโทษ เหตุใดต้องหาเหตุผล ท่านโหวน้อยจะตราหน้าข้าว่าอย่างไร ก็สุดแล้วแต่ท่าน"หลังจากทะเลาะกันคราวก่อน นางก็เข้าใจแล้วในใจของหลินเย่ว์ นางนั้นสกปรกสมโมมเพียงใด นางเกิดมาชั่วช้า เพราะอย่างนั้นต่อให้นางจะพูดอะไร เขาก็ไม่ฟังทั้งนั้นเช่นนั้นแล้วจะอธิบายให้เปลืองแรงไปเพื่อเหตุใด?เมื่อเห็นท่าที 'ต่อให้ผิดแล้วอย่างไรเล่า' ของเฉียวเนี่ยน หลินเย่ว์ก็ยิ่งโมโห "ข้าตราหน้าเจ้าอย่างนั้นหรือ? หรือว่าไส้ใหญ่หมูมันลอยเข้ามาเอง? ข้าล่ะสงสัยนัก เจ้าของสิ่งนี้มันดีอย่างไร? สู้ขนมของหลี่จี้ได้หรือ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าขนมนั่นต้องต่อแถวข้ามคืนถึงจะซื้อได้!"ที่หลินเย่ว์เอ่ยถึง คือขนมที่เซียวเหิงวางไว้บนรถม้า ทว่านางไม่ยอมแตะต้อง ต่อมาเซียวเหิงลงมือทำให้นางเองกับมือ นางก็สั่งให้คนเอากล่องนั้นไปให้หลินยวนอีกเฉียวเนี่ยนหัวเราะ "ต่อให้ต้องต่อแถวเป็นปีแล้วอย่างไรเล่า? ข้าไม่ชอบกินก็คือไม่ชอบกิน"ก็เหมือนที่เซียวเหิงคิดกับนางเมื่อก่อน ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ต่อให้นางเอา
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 209
เหม่อมองแผ่นหลังของหลินเย่ว์ หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็ร่วงหล่นจ่มดิ่งลงเหวลึกนางมองไส้ใหญ่หมูที่ยังกินไม่หมดบนโต๊ะ สุดท้ายก็สูดหายใจลึก เอ่ยเสียงหนักแน่น "หนิงซวง เอาของพวกนี้ไปคืนรองแม่ทัพจิ่งบัดเดี่ยวนี้""เจ้าบอกเขาว่า เขาทำรสไม่ถูกปากข้า ก่อนหน้านี้เห็นว่าเขามีบุญคุณต่อข้าถึงได้พูดเช่นนั้น ขอเขาอย่าได้เข้าใจผิด"พูดถึงเพียงเท่านั้น ริมฝีปากของเฉียวเนี่ยนก็สั่นเครืออย่างห้ามไม่อยู่ คำบางคำไม่อาจพูดออกไป แต่ก็ต้องพูด"แล้วก็บอกเขาว่า แม้ข้าจะเป็นเพียงลูกเลี้ยงของจวนโหว แต่ก็ไม่ใช่ฐานะที่คนเช่นเขาจะไขว่คว้าได้ ขอเขาอย่าได้ทำเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงแก่ข้าเช่นนี้อีก ไม่เช่นนั้น..."พูดถึงเพียงเท่านั้น แต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกสำหรับคนที่ทุ่มเทความจริงใจให้แก่นางคนหนึ่ง คำพูดเหล่านั้นของนาง ไม่ต่างอะไรกับมีดคม แทงลึกกลางดวงใจอีกฝ่ายครั้งแล้วครั้งเล่าแต่นางหมดหนทางแล้วนางเคยเห็นหลินเย่ว์เอาจริงมาแล้วแม้แต่น้องสาวสุดที่รัก เขายังทำเรื่องเช่นนั้นได้ลงคอ นางนึกภาพไม่ออกเลยว่า เขาจะลงมือเช่นไรกับจิ่งเหยียน!เขายังมีอนาคตอีกยาวไกลจะมาถูกทำลายเพราะนางไม่ได้!เพราะอย่างนั้น ต่อให้ต้อง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 210
"แน่นอนว่าเพราะเขาฐานะต่ำต้อย!" หลินเย่ว์ขมวดคิ้วแน่น "สำหรับคนทั่วไป คุณสมบัติอย่างจิ่งเหยียนนับว่าไม่เลว แต่สำหรับเนี่ยนเนี่ยนคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหวแล้ว จะแต่งงานกับรองแม่ทัพได้อย่างไร!"เนี่ยนเนี่ยน คือคุณหนูใหญ่แห่งจวนโหวไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด พอได้ยินคำนั้นแล้ว ใจของหลินยวนกลับรู้สึกอิจฉาริษยาขึ้นมาทว่าไม่นานนางก็กักเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ ส่งยิ้มหวานให้กับหลินเย่ว์ "พี่ใหญ่คือพี่ชายที่ดีที่สุดในโลก ไม่ว่าเรื่องใดก็เป็นห่วงเป็นใยพี่สาวไปเสียหมด!"คำพูดนั้นของนาง เหมือนสองมืออันอบอุ่น โบกพัดไฟโกรธในใจหลินเย่ว์ให้อ่อนแรงลงหลินเย่ว์มองนาง ลูบศีรษะของนางเบาๆ อย่างอดไม่ได้ "หากเนี่ยนเนี่ยนเข้าใจความยากลำบากของข้าได้เหมือนเจ้าก็คงดี""พี่สาวย่อมเข้าใจแน่นอนเจ้าค่ะ" หลินยวนยังคงยิ้มหวาน "ต่อให้ตอนนี้พี่สาวจะยังไม่เข้าใจ แต่วันหน้านางจะเข้าใจเอง!"หลินเย่ว์เค้นรอยยิ้มออกมา "ข้าก็หวังจะเป็นเช่นนั้น!"หลินยวนซบลงกับบ่าของหลินเย่ว์ "แต่ว่าพี่ใหญ่เจ้าคะ หากท่านกีดกันพี่สาวกับรองแม่ทัพจิ่ง พี่สาวต้องเกลียดท่านเป็นแน่"เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของหลินเย่ว์ก็พลันแข็งค้าง "ก็ไม่ถึงกับกีด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 211
สามวันให้หลังสาวใช้จากเรือนฮูหยินเฒ่าก็มาที่เรือนฟางเหอ เชิญเฉียวเนี่ยนให้ไปพบฮูหยินเฒ่ายังไม่ถึงวันปล่อยตัวนาง ฮูหยินเฒ่ากลับส่งคนมาเรียกตัวนาง เฉียวเนี่ยนหวั่นใจไม่น้อยนางครุ่นคิด คงไม่ใช่เพราะฮูหยินเฒ่าเจ็บเป็นป่วยไข้อันใดหรอกใช่ไหม ถึงได้รีบร้อนเรียกตัวนางเช่นนี้ จึงเร่งฝีเท้าราวกับจะโบยบินเมื่อมาถึงเรือนฮูหยินเฒ่า นางยังไม่ทันเข้ามาในห้องก็รีบเอ่ยเรียก "ท่านย่า!"น้ำเสียงเครือสะอื้นทว่าเมื่อเห็นคนในห้อง เฉียวเนี่ยนกลับพลันชะงักไปภาพที่เห็นคือฮูหยินเฒ่านั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ใบหน้าซีดเซียว แต่มุมปากยกยิ้มไม่หยุดนอกจากฮูหยินเฒ่าแล้ว ยังมีหลินเย่ว์และหลินยวนอยู่ด้วยนี่มันเกิดอะไรขึ้น?เมื่อเห็นเฉียวเนี่ยน ฮูหยินเฒ่าก็กวักมือเรียกนางในทันใด "เนี่ยนเนี่ยน เร็วเข้า มานี่เร็ว!"เฉียวเนี่ยนเดินเข้าไปหา นั่งลงข้างฮูหยินเฒ่า มองหลินเย่ว์อย่างระแวดระวัง ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อนหวานกับฮูหยินเฒ่า "ท่านย่าเรียกตัวข้ามาหาด่วนเช่นนี้ มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?""แน่นอนอยู่แล้ว" ฮูหยินเฒ่าตบหลังมือเฉียวเนี่ยนอย่างเอ็นดู "พี่ใหญ่เจ้าน่ะ ในที่สุดก็ทำเรื่องให้ท่านย่าไ้ด้ชื่นใจบ้างเสียที!"ไ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 212
หลินเย่ว์ยิ้มเอ่ย "แต่ไหนแต่ไรมา ยวนเอ๋อร์อ่อนหวานที่สุด จิตใจงามที่สุด รู้ความที่สุดอยู่แล้ว"ได้ยินคำชมของหลินเย่ว์และฮูหยินเฒ่า หลินยวนก็ก้มหน้าอย่างขวยเขิน สีหน้าพึงพอใจนักทว่าใบหน้าของเฉียวเนี่ยนยังคงเย็นชาดุจดั่งธารน้ำแข็งอาจเป็นเพราะเห็นว่าเฉียวเนี่ยนไม่พอใจ ฮูหยินเฒ่าจึงเอ่ยเสียงอ่อน "เนี่ยนเนี่ยน พวกเราก็แค่ไปดู หากไม่ถูกใจใครเลย เจ้าก็กลับมา"เฉียวเนี่ยนสูดหายใจลึกถึงจะฝืนตัวเองให้ยิ้มออกมาได้ ก่อนจะเอ่ยกับฮูหยินเฒ่า "ท่านย่าอยากให้เนี่ยนเนี่ยนออกเรือนเร็วปานนั้นหรือเจ้าคะ? เนี่ยนเนี่ยนยังอยากอยู่กับท่านย่าอีกหลายปีเลย!"เมื่อได้ยินดังนั้นน้ำตาก็พลันเอ่อคลอดวงตาของฮูหยินเฒ่านางยกมือขึ้นลูบหัวของเฉียวเนี่ยน แววตาสุดแสนเอ็นดู "ข้ารู้อยู่แล้วว่าเนี่ยนเนี่ยของข้าน่ะว่าง่ายที่สุด แต่ว่าท่านย่าคงอยู่กับเนี่ยนเนี่ยนได้อีกไม่นาน..."ดังนั้นนางถึงได้อยากฝากฝังเฉียวเนี่ยนกับใครสักคนยามนางยังมีชีวิตอยู่ หากได้เห็นว่าอีกครึ่งชีวิตของเฉียวเนี่ยนสุขสบายแล้ว นางถึงจะจากไปอย่างสงบได้ยินฮูหยินเฒ่าพูดดังนั้น หัวใจของเฉียวเนี่ยนก็พลันสั่นไหวนางรู้ดีว่าฮูหยินเฒ่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 213
หลินเย่ว์เดือดดาล ใบหน้าถมึงทึงแต่ใบหน้าถมึงทึงนี้ เฉียวเนี่ยนรู้สึกคุ้นเคยยิ่งนักท่าทางแสนอ่อนโยนเมื่อครู่นั้น เป็นเพียงหน้ากากอดีตพี่ใหญ่ ช่างน่าขยะแขยงเฉียวเนี่ยนแค่นหัวเราะ "ข้ารับปากท่านย่าแล้วไม่มีทางคืนคำ แต่ท่านโหวน้อยอย่าได้คาดหวังมากนัก"ว่าจบนางก็หันหลังเดินจากไปแต่หลินยวนกลับเดินจ้ำตามมา ขวางทางเฉียวเนี่ยนเอาไว้ "ท่านพี่ ยวนเอ๋อร์อยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่รู้ว่าควรพูดดีหรือไม่"เหมือนเห็นใบหน้าเสแสร้งทำเป็นคนดีนั้น เฉียวเนี่ยนก็ตัดบทนางอย่างไม่ใยดี "ไม่ควร"หลินยวนนิ่งอึ้ง คิดไม่ถึงว่ายามนี้เฉียวเนี่ยนจะไม่ไว้หน้าถึงปานนี้แต่นางยังดึงดันจะพูดให้ได้ภาพที่เห็นคือนางกัดริมฝีปาก ราวกับน้อยเนื้อต่ำใจเสียเหลือเกิน น้ำตาคลอเบ้า "ท่านพี่ไม่อยากฟัง แต่ยวนเอ๋อร์อยากพูด ข้ารู้ว่าท่านพี่เกลียดพี่ใหญ่ เกลียดข้า แต่อาการท่านย่าเป็นอย่างไรท่านพี่ก็เห็น ความปรารถนาหนึ่งเดียวของท่านย่าคือได้เห็นท่านออกเรือน หรือท่านพี่จะทำให้ท่านย่าผิดหวังได้ลงคอหรือ?"หลินยวนพูดพลางน้ำตาไหลพราก ท่าทางนั้นแสนจริงใจ ทำเอาหลินเย่ว์ที่อยู่ข้างกันปวดใจเหลือเกินเขาสูดหายใจลึก กักเก็บความเดือดดา
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 524
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ท่านโหวหลินตกใจมาก ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วฮูหยินหลินเองก็เบิกตากว้างอย่างกะทันหัน มองหลินเย่ว์ด้วยความไม่เชื่อหลินยวนก็ตกใจมากเช่นกัน ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมหลินเย่ว์ถึงทำตัวผิดปกติเช่นนี้ก่อนหน้านี้ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้หรือ?เพราะเฉียวเนี่ยนตายแล้วรึ?แต่ในขณะนี้ หลินยวนไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อยสิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงความตื่นตระหนกเท่านั้นเฉียวเนี่ยนตาย แล้วนางจะปัดความรับผิดชอบเรื่องของย่าเฉาได้อย่างไร?นางจะโยนความผิดให้ใคร?ทำเช่นไรดี?หลินยวนรู้สึกหวาดกลัวถึงขีดสุดแต่ไม่คิดว่าหลินเย่ว์จะพุ่งเข้ามาจับคอเสื้อของนาง “เจ้าเป็นใครกันแน่? พูดมา!”หลินยวนตกใจกลัวนางไม่เคยเห็นหลินเย่ว์ดุร้ายเช่นนี้มาก่อนน้ำตาไหลพรากออกมาไม่หยุด แต่ก็ยืนกรานว่าตัวเองเป็นบุตรสาวสายตรงแห่งจวนโหว“พี่ใหญ่ อย่าขู่ข้าเลย... ข้าเป็นน้องสาวของพี่นะ!”“หมอตำแยพูดเองกับปากว่า ข้าถูกนางสลับตัว! นางพูดเองกับปาก!”“ข้าหน้าเหมือนแม่มากเลยนะ พี่ใหญ่ ดูข้าสิ! ข้าจะไม่ใช่ลูกของแม่ได้อย่างไร!”นางปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองไม่ใช่!มิเช่นนั้น ด้วยสภาพของคนในตระกูลหลินยามนี้ พวกเขาจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 523
คิดไม่ได้แล้ว คิดต่อไม่ได้แล้ว...นางจะทนไม่ไหวแล้ว!ในขณะนั้นเอง มามาหลายคนคนที่พาหลินยวนลงไปก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็พาหลินยวนกลับมา "ทูลฮูหยิน เอวของคุณหนูรองไม่มีปานเจ้าค่ะ"เมื่อได้ยินเช่นนี้ ย่าเฉาจึงรีบเอ่ยว่า "นางไม่ใช่ตั้งแต่แรก จะมีได้อย่างไร!"หลินยวนร้องไห้ตะโกน "ท่านแม่ ไม่ใช่เช่นนั้น! ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของหญิงชั่ว!"ฮูหยินหลินราวกับโดนค้อนหนักทุบจนหัวเริ่มมึนงงนางไม่เคยสงสัยหลินยวนเลย เพียงแต่คนที่นางส่งไปไม่เคยได้เบาะแสอะไรกลับมาเลยก่อนหน้านี้มีช่วงหนึ่งที่นางสงสัยว่ายวนเอ๋อร์กับเนี่ยนเนี่ยนเป็นพี่น้องฝาแฝด และหมอตำแยที่ทำคลอดให้นางขโมยไปคนหนึ่งฉะนั้น นางจึงรักลูกทั้งสองคนและตัดใจจากลูกทั้งสองคนไม่ได้...นางอยากจะเชื่อว่านางคลอดลูกฝาแฝดมากกว่าที่จะสงสัยว่าหลินยวนไม่ใช่ลูกของนาง!หายใจเข้าลึกๆ หลายที ฮูหยินหลินก็ดูเหมือนจะมีแรงกลับมา จึงยกมือขึ้นและเรียกเด็กรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป "ไป ไปตามท่านโหวกลับมา! ตามท่านโหวน้อยกลับมาด้วย!"เรื่องนี้ นางทนรับคนเดียวไม่ไหวจริงๆเด็กรับใช้รีบรับคำและจากไปทันทีแต่หลินยวนยังคงร้องไห้ "ท่านแม่ ท่านไม่ควรเชื่อคำพูดของ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 522
ชาวแคว้นจิ้งเชื่อว่าเด็กๆ เป็นของขวัญจากสวรรค์เหล่านางฟ้าบนสวรรค์เลือกครอบครัวที่เหมาะสม แล้วส่งเด็กๆ ลงมาทีละคนเด็กบางคนซุกซน ไม่ยอมลงมา นางฟ้ากริ้วโกรธ ก็เลยต้องลงมือรอยปานเล็กๆ นั่นต้องเป็นรอยที่นางฟ้าจิ้มแน่นอนส่วนรอยที่ใหญ่ขึ้นมาหน่อย ต้องเป็นรอยที่นางฟ้าหยิกแน่นอนและรอยที่ใหญ่กว่านั้น อืม ต้องเป็นเด็กที่ซุกซนมาก นางฟ้าทนไม่ไหว จึงเตะลงมาฮูหยินหลินรู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่งเมื่อก่อน ยามที่นางดูแม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เนี่ยนเนี่ยน นางก็เคยพูดว่า เด็กคนนี้ต้องซุกซนมากแน่ๆ ถึงโดนนางฟ้าหยิกที่เอวเนี่ยนเนี่ยนมีปานที่เอวเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮูหยินหลินก็ค่อยๆ หันไปมองหลินยวน "เจ้ามีปานหรือไม่?"หลินยวนตกใจส่ายหัวไม่หยุด "ท่านแม่ อย่าฟังหญิงคนนี้พูดจาเหลวไหล..."แต่ก่อนที่นางจะพูดจบ ฮูหยินหลินก็ออกคำสั่ง "ใครก็ได้เข้ามาที! พาตัวนางออกไป ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วหาปาน!""เจ้าค่ะ!"มามาคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างตอบรับและพาหลินยวนออกไปหลินยวนไม่ยอมและดิ้นรน แต่นางจะสู้แรงเหล่ามามาได้อย่างไร?ในไม่ช้า ห้องโถงด้านหน้าก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งฮูหยินหลินแทบจะนั่งไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยัง
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 521
ขณะนั้น หลินยวนที่ถูกขังอยู่นอกเรือนลั่วเหมยก็เบิกตากว้างทันทีด้วยความไม่เชื่อด้านข้างมีสาวใช้กระซิบว่า "คุณหนู ท่านโหวน้อยเป็นอะไรไป ทำไมถึงดูเหมือนคนบ้าเช่นนี้? เกิดอะไรขึ้นหรือไม่?"หลินยวนขมวดคิ้วนิดๆ นางเองก็ไม่รู้แต่การที่หลินเย่ว์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอย่างกะทันหัน กลับเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนางโอกาสที่ดีที่จะไปแสดงความน่าสงสารต่อหน้าฮูหยินหลิน เพื่อให้ฮูหยินหลินสงสารนาง!นางรู้ดีว่าแม้ท่านโหวหลินและฮูหยินหลินจะช่วยชีวิตนางไว้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้รักนางเหมือนเมื่อก่อนบางที วันนี้นางอาจใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกความรักของพวกเขากลับคืนมาได้เมื่อคิดได้เช่นนั้น หลินยวนจึงไปหาฮูหยินหลินแต่ได้รับแจ้งว่า ฮูหยินหลินกำลังต้อนรับแขกอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อแสดงความน่าสงสารของตน หลินยวนจึงมาที่ห้องโถงด้านหน้า โดยตั้งใจไม่มองแขกคนนั้นเลย นางเพียงแค่น้ำตาคลอเบ้าเดินไปหาฮูหยินหลินและคุกเข่าลง "ท่านแม่ ได้โปรดให้ความเป็นธรรมแก่ยวนเอ๋อร์ด้วย! ท่านพี่ไม่รู้เป็นอะไร ไล่ยวนเอ๋อร์ออกจากเรือนลั่วเหมย! ฮือๆ ๆ พี่ใหญ่ยังผลักยวนเอ๋อร์ด้วย ข้อเท้าของยวนเอ๋อร์เคล็ดเลยเจ้าค่ะ!"ฮูหยินหลินมองหลินยวนที่คุ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 520
ไม่รู้ว่าตบหน้าตนเองไปนานแค่ไหน หลินเย่ว์ก็เหมือนนึกบางอย่างออก รีบรวบรวมเศษผ้าเหล่านั้นกลับเข้าไปซุกไว้ในอกของตนแล้วลุกขึ้นเปิดประตูออกไปข้างนอกเขาต้องไปหาเนี่ยนเนี่ยนออกจากประตู ก็เห็นต้นหวยขนาดใหญ่วัยเด็ก เนี่ยนเนี่ยนชอบปีนขึ้นไปเล่นบนต้นไม้มากที่สุดโขดหินจำลองที่อยู่ไม่ไกลก็เป็นสถานที่ที่เนี่ยนเนี่ยนชอบเล่นมากที่สุดเช่นกัน ครั้งหนึ่ง นางตกจากโขดหินจำลอง ทำให้เขาตกใจแทบแย่ แต่นางกลับยิ้มร่าเริง ไม่คิดอะไรมากศาลาหลังนั้น เขาเคยเล่นหมากรุกกับนางด้วยกันครั้นที่เด็กน้อยเพิ่งหัดเล่น นางชอบเล่นตุกติกมากที่สุด หมากกระดานหนึ่ง ต้องแก้เกมเป็นสิบๆ ครั้งต้นท้อเหล่านั้น ออกผลทั้งใหญ่และหวานมาก เนี่ยนเนี่ยนจะพาบ่าวรับใช้มาเก็บผลไม้ทุกครั้ง แล้วนำมาทำเป็นขนมหวานอร่อย ยกมาให้เขาที่ห้องหนังสือด้วยตัวเองทางเดินเส้นเล็กนี้ เป็นทางที่เนี่ยนเนี่ยนเดินบ่อยที่สุดเพราะเรือนของนางอยู่ใกล้กับเรือนของเขามากที่สุด ในวัยเด็ก หากนางฝันร้าย นางจะกอดหมอนของตน พาสาวใช้อีกกลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้ามาในห้องของเขา แล้วบังคับให้เขาต้องนอนกับนางให้ได้นางพูดว่า: มีพี่ใหญ่อยู่ข้างกาย เนี่ยนเนี่ยนถึงจะวางใจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 519
ร่างกายของหลินเย่ว์สั่นเทาราวกับว่าเขาสามารถเห็นภาพของเฉียวเนี่ยนเมื่อสามปีก่อนที่ถูกพาตัวไปยังกรมซักล้างและร้องไห้คร่ำครวญนางไม่ยอมจำนน ไม่ยอมอยู่ที่นั่น จึงถูกมามาในกรมซักล้างเฆี่ยนตีครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้น นางก็นอนคว่ำอยู่ในห้องที่มีทั้งลมและฝนรั่วฉีกเสื้อผ้าบนร่างกายที่ขาดหลุดลุ่ยใช้นิ้วจุ่มเลือดจากบาดแผลเขียนทีละตัวอักษรว่า:พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยหัวใจของเขาเจ็บปวดจนหายใจแทบไม่ออกหลินเย่ว์รีบพลิกเศษผ้าเหล่านั้นทีละชิ้นเกือบทุกชิ้นเขียนด้วยเลือดว่า: พี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยพี่ใหญ่ รับข้ากลับบ้านด้วยพี่ใหญ่ ช่วยข้าด้วยยยเป็นเวลาสามปีแล้วที่เศษผ้าเปื้อนเลือดเหล่านี้บันทึกทุกครั้งที่นางขอความช่วยเหลือ และทุกครั้งก็เป็นการขอความช่วยเหลือจากเขาหลินเย่ว์เพิ่งตระหนักว่า ในใจของเฉียวเนี่ยน พี่ใหญ่ของเขาสำคัญมากเพียงใดในใจของนาง มีเพียงพี่ใหญ่เท่านั้นที่สามารถช่วยนางได้!แต่เขาทำอะไร?ในขณะที่นางนอนคว่ำอยู่บนเตียงไม้เย็นเฉียบ ขอความช่วยเหลือจากเขาด้วยเลือดสด เขาทำอะไรอยู่?เขาจะเข้าวังขอความเมตตาจากฮ่องเต้ แต่ถูกพ่อขวางไว้ ให้เขายึดประโยชน์ส่วนรวมเป็นหลักส่วนรวม.
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 518
เขาไม่กล้าคิดต่อได้แต่บังคับตัวเองให้ดึงความคิดอันกระวนกระวายนั้นกลับมาเซียวเหิงใกล้ระเบิดแล้ว เขาจะบ้าตามไม่ได้!ดังนั้น เขาจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้า “ใช่ ต้องไม่เป็นอะไร”หลินเย่ว์ราวกับได้แรงกลับคืนมา เขาพยักหน้าและหันหลังเดินจากไปใช่ ต้องไม่เป็นอะไรรอให้เขากลับไปพักชั่วครู่ แล้วค่อยกลับมาหาเนี่ยนเนี่ยน...หลินเย่ว์ขี่ม้ากลับไป แต่ในหัวกลับปรากฏแต่ภาพขณะที่เฉียวเนี่ยนตกลงไปในแม่น้ำไกลจากเขามากไกลจนเขาไม่เห็นหน้านางชัดๆ ไกลจนเขาคว้าแม้แต่เงาของนางไว้ไม่ได้!แต่ทำไมพวกเขาถึงห่างกันได้ขนาดนี้?หรือว่าเขาค่อยๆ ผลักไสนางออกไปเอง?“ท่านโหวน้อย!”ทันใดนั้น เสียงหวานนุ่มนวลก็เรียกสติของหลินเย่ว์กลับคืนมาเขาชะงักไปครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ตกใจที่พบว่าตนมาถึงหน้าจวนโหวตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้“ท่านโหวน้อย!”เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง หลินเย่ว์จึงสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลเขาจำนางไม่ได้แต่เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวคนนั้นจำเขาได้ และเมื่อเห็นเขามองมาก็รีบวิ่งมาหาหลินเย่ว์ "คารวะท่านโหวน้อย บ่าวชื่อหลิ่วเหนียง เป็น...สหายของคุณหนูใหญ่ขณะอยู่ในวัง"คำว่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 517
"เนี่ยนเนี่ยน!""เนี่ยนเนี่ยน!""ไม่!"เสียงดังสามเสียงดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกันเซียวเหอและหลินเย่ว์ชักดาบออกมาพร้อมกัน ในขณะที่ชายหนวดเคราและเด็กหนุ่มยังไม่ทันได้ตั้งตัว พวกเขาก็ถูกปาดคอไปแล้วส่วนเซียวเหิงนั้น เขาไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นและกระโดดลงไปในแม่น้ำฉางหยางเมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวเหอและหลินเย่ว์จึงรีบคว้าตัวเซียวเหิงกลับพร้อมกัน"ปล่อย!" เซียวเหิงตะโกนเสียงทุ้มต่ำและดิ้นรนอย่างสุดกำลัง ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ผิวน้ำที่ราบเรียบไร้ระลอกคลื่น พยายามมองหาร่างของเฉียวเนี่ยนเขาพยายามกระโดดลงไปในแม่น้ำอย่างต่อเนื่องแต่สองมือที่อยู่ข้างกายเขาคอยคว้าเขาไว้และดึงเขากลับมาเขาจึงทำได้เพียงปัดมือเหล่านั้นออกเนี่ยนเนี่ยนยังอยู่ในแม่น้ำ เขาต้องไปช่วยเนี่ยนเนี่ยน!“เพียะ!”เสียงตบที่ดังสนั่น ทำให้เซียวเหิงได้สติเซียวเหอกำลังจับคอเสื้อของเซียวเหิงไว้แน่น เสียงแข็งกร้าวเริ่มสั่นคลอน และเอ่ยว่า “เนี่ยนเนี่ยนจะไม่เป็นอะไร! นางว่ายน้ำเป็น! สิ่งที่เจ้าต้องทำในยามนี้คือพาสมุนหานางที่ปลายน้ำ ไม่ใช่กระโดดลงไป!”หากแม้แต่เซียวเหิงก็กระโดดลงไปด้วย แล้วพวกเขาจะช่วยใคร ช่วยเซียวเหิงหรือช
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 516
“อย่าหุนหันพลันแล่น!” เซียวเหอลงจากม้าเป็นคนแรก พร้อมตะโกนใส่พวกโจรภูเขาเมื่อเห็นรอยเลือดสีแดงฉานปรากฏบนคอของเฉียวเนี่ยน หัวใจของเขาก็พลันบีบรัดเซียวเหิงและหลินเย่ว์รีบลงจากม้าตามมาติดๆสีหน้าของเซียวเหิงดูมืดมนอย่างยิ่ง และกำหมัดแน่นเขาโกรธตัวเองที่ยามนั้นทำไมไม่กำจัดพวกโจรภูเขาให้หมดสิ้น ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนตกอยู่ในอันตรายเช่นนี้ได้ยิ่งโกรธตัวเองที่หลงกลพวกโจรภูเขา!หลินเย่ว์มองเฉียวเนี่ยนที่ถูกจับเป็นตัวประกัน จิตใจว้าวุ่น เขาตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้าต้องการอะไร ข้าให้ได้ทุกอย่าง! ปล่อยน้องสาวข้า!"ดวงตาของเฉียวเนี่ยนหม่นหมองนางนึกไม่ถึงว่าหลินเย่ว์จะมาด้วยแล้วพลันพบว่า แม้ในสถานการณ์เช่นนี้ นางก็ยังไม่อยากเจอหลินเย่ว์ยิ่งไม่อยากได้ยินเขาเรียกนางว่า 'น้องสาว'ตั้งแต่เมื่อใดกันที่นางเกลียดพี่ใหญ่ถึงเพียงนี้?ก่อนที่นางจะครุ่นคิดมากกว่านี้ ก็ได้ยินเสียงของชายที่มีหนวดเคราตะโกนว่า "อยากให้พวกข้าปล่อยคนอย่างนั้นหรือ? ง่ายมาก! เอาหัวของเซียวเหิงมาให้พวกเรา!"เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเหอและหลินเย่ว์ก็ตกใจแต่ก็นึกไม่ถึงว่าเซียวเหิงจะชักดาบยาวที่เอวออกมาและวางไว้บนคอของตนโด
