บทที่ 601

หัวของเฉียวเนี่ยนเริ่มปวดตุบ ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

นางหันไปมองเซียวเหิงพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้ารู้จักแม่ทัพเซียวมามากว่าสิบปี ท้ายที่สุดก็ยังไม่อาจไว้ใจท่านได้ เช่นนั้น ความไว้ใจระหว่างผู้คนจึงไม่อาจตัดสินได้ด้วยระยะเวลา ใช่หรือไม่?”

ฉู่จืออี้และองครักษ์พยัคฆ์ยอมละทิ้งชีวิตอันสงบสุขที่ปิดบังตัวตนไว้เพื่อมาหานาง นางจะไม่มีทางทำให้พวกเขาผิดหวังแม้แต่นิดเดียว

เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดเช่นนั้น เซียวเหิงก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนฟันกรามแทบจะแหลก

จากนั้น ก็ได้ยินเสียงฉู่จืออี้เอ่ยเรียบ ๆ “เจ้ามีของอะไรต้องเก็บหรือไม่?”

เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า ก่อนจะพูดเสริม “ข้ามีสาวใช้คนหนึ่ง แต่นางตากฝนเมื่อคืน เป็นไข้สูงยังไม่หาย ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้ก็พยักหน้า “เช่นนั้น ข้าจะให้คนมารับนางทีหลัง เราไปกันเถอะ”

กล่าวจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป

เฉียวเนี่ยนก็เดินตามไปทันที

ทว่า ขณะเดินผ่านฮูหยินหลิน กลับถูกดึงแขนเสื้อเอาไว้

เฉียวเนี่ยนหันกลับไปมอง เห็นดวงตาของฮูหยินหลินเต็มไปด้วยความสับสน “เนี่ยนเนี่ยน เจ้าจะไปไหน? แม่ไปกับเจ้าด้วยดีไหม?”

อาการของฮูหยินหลินเริ่มเลอะเลือนขึ้นทุกที

เฉ