Share

บทที่ 601

Author: โม่เสียวชี่
หัวของเฉียวเนี่ยนเริ่มปวดตุบ ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

นางหันไปมองเซียวเหิงพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้ารู้จักแม่ทัพเซียวมามากว่าสิบปี ท้ายที่สุดก็ยังไม่อาจไว้ใจท่านได้ เช่นนั้น ความไว้ใจระหว่างผู้คนจึงไม่อาจตัดสินได้ด้วยระยะเวลา ใช่หรือไม่?”

ฉู่จืออี้และองครักษ์พยัคฆ์ยอมละทิ้งชีวิตอันสงบสุขที่ปิดบังตัวตนไว้เพื่อมาหานาง นางจะไม่มีทางทำให้พวกเขาผิดหวังแม้แต่นิดเดียว

เมื่อได้ยินเฉียวเนี่ยนพูดเช่นนั้น เซียวเหิงก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจนฟันกรามแทบจะแหลก

จากนั้น ก็ได้ยินเสียงฉู่จืออี้เอ่ยเรียบ ๆ “เจ้ามีของอะไรต้องเก็บหรือไม่?”

เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า ก่อนจะพูดเสริม “ข้ามีสาวใช้คนหนึ่ง แต่นางตากฝนเมื่อคืน เป็นไข้สูงยังไม่หาย ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่จืออี้ก็พยักหน้า “เช่นนั้น ข้าจะให้คนมารับนางทีหลัง เราไปกันเถอะ”

กล่าวจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป

เฉียวเนี่ยนก็เดินตามไปทันที

ทว่า ขณะเดินผ่านฮูหยินหลิน กลับถูกดึงแขนเสื้อเอาไว้

เฉียวเนี่ยนหันกลับไปมอง เห็นดวงตาของฮูหยินหลินเต็มไปด้วยความสับสน “เนี่ยนเนี่ยน เจ้าจะไปไหน? แม่ไปกับเจ้าด้วยดีไหม?”

อาการของฮูหยินหลินเริ่มเลอะเลือนขึ้นทุกที

เฉ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Comments (4)
goodnovel comment avatar
RATTINAN TREERATANA
สม เหิงเอ๋อร์ ในที่สุดก็มีคนปราบแกได้ง่ายๆ
goodnovel comment avatar
Jaao Jutatip
ในที่สุดก็มีคนปกป้องเนี่ยนเนี่ยนจากอิเหิงได้สักที
goodnovel comment avatar
Rak Fah
ข้าละสะใจจริงๆเหิงเอ๊ยยยยย
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 804

    ทันทีที่คำพูดนั้นหลุดออกมา เฉียวเนี่ยนก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแต่นางก็ไม่แสดงอาการลนลานออกมาแม้แต่น้อย คิดเพียงแต่ว่า แม้สถานที่นี้จะอยู่ติดกับที่พักของฮองเฮา เพียงแค่มีผนังกั้นกลาง หากพูดคุยกันในเรือน ผู้คนในตำหนักของฮองเฮาก็ย่อมได้ยินชัดทว่าดมื่อคืน นางกับเมิ่งอิ้งจือพูดคุยกันอยู่ในห้อง ต่อให้ฮองเฮายืนอยู่กลางเรือน ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินเพราะฉะนั้น คำพูดขององค์หญิงซูหยวนคงไม่ใช่ได้ยินมาจากฮองเฮา หรือคนข้างกายฮองเฮา แต่เป็นนางกำนัลที่คอยปรนนิบัตินางกับเมิ่งอิ้งจือต่างหากในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ยังมีโอกาสที่จะแก้ต่างได้ทันใดนั้น นางจึงน้อมคารวะต่อองค์หญิงซูหยวนแล้วกล่าวอย่างเคารพ “ขอทูลองค์หญิง เมื่อคืนหม่อมฉันกับคุณหนูเมิ่งหาได้พูดคุยอะไรสำคัญไม่ เพียงแต่คุณหนูเมิ่งไม่คุ้นกับสภาพแวดล้อมใหม่ หลับไม่สนิท จึงมาหาหม่อมฉันเพื่อให้ปลอบให้หลับเท่านั้นเพคะ”องค์หญิงซูหยวนปรายตามองเฉียวเนี่ยนนางกำนัลที่มากราบทูลเรื่องดังกล่าวกับองค์หญิงก็ไม่ได้ยินว่าทั้งสองพูดอะไรกัน เพียงแต่บอกว่าอยู่ด้วยกันนานพอสมควร แต่หากว่าเฉียวเนี่ยนปลอบให้เมิ่งอิ้งจือนอนหลับ และเมิ่งอิ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 803

    เมิ่งอิ้งจือเบิกตากว้างทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความตระหนกกลัว “ปะ เป็นไปไม่ได้...”เห็นได้ชัดว่านางไม่รู้เรื่องพิษเยือกมรณะอะไรนั่นจริงๆเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว “ต้องเป็นเพราะพ่อของท่านผสมพิษเยือกมรณะลงในพิษสลายกระดูกแน่ ท่านไม่รู้ก็ไม่แปลก เขาตั้งใจจะหลอกท่านอยู่แล้ว...”เมื่อได้ยินดังนั้น น้ำตาของเมิ่งอิ้งจือก็ร่วงหล่นไม่หยุดกลับได้ยินเฉียวเนี่ยนเอ่ยถาม “แต่ว่า พ่อของท่านต้องมียาถอนพิษอยู่แน่ ท่านลองคิดดูให้ดีว่ามีวิธีไหนจะเอายาถอนพิษจากมือเขามาได้บ้าง?”เมิ่งอิ้งจือพยายามสูดหายใจลึกๆ จึงพอจะกลั้นเสียงสะอื้นไว้ได้ “พ่อข้า พ่อข้ามีช่องลับอยู่ในห้องหนังสือ พิษสลายกระดูกก็เป็นของที่เขาหยิบออกมาจากช่องลับนั้น! แต่ข้าไม่รู้ว่ายาถอนพิษจะอยู่ในช่องลับนั้นด้วยหรือไม่ คงต้องลองไปหา”การจะไปหานั้น สิ่งแรกที่เมิ่งอิ้งจือต้องทำคือ การกลับไปยังตระกูลเมิ่งให้ได้ และกระทั่งต้องเข้าไปถึงในห้องหนังสือของใต้เท้าเมิ่งด้วย!เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตอนนี้ท่านพักอยู่ในวัง จะกลับไปตระกูลเมิ่งได้ก็ต้องรอให้หายป่วยเสียก่อน แต่ใต้เท้าเมิ่งต้องสงสัยแน่ว่าท่านผูกใจเจ็บเรื่องที่ถูกหลอกให้แต่งงานในวันนั้น

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 802

    เฉียวเนี่ยนมั่นใจอย่างมาก ว่าเมิ่งอิ้งจือในตอนนี้มีสติแล้วจึงนั่งลงข้างๆ ทันที มองนางแล้วถามว่า “คุณหนูเมิ่งจำข้าได้หรือไม่?”“คุณหนูเฉียว เป็นหมอหญิงที่พาข้าออกจากคุกนรกของตระกูลวั่น”คำตอบของเมิ่งอิ้งจือเพียงพอที่จะพิสูจน์ว่า ตอนนี้นางมีสติจริงๆแต่เฉียวเนี่ยนกลับไม่เข้าใจ ว่าทำไมเมิ่งอิ้งจือที่ตอนกลางวันยังเหม่อลอยอยู่ดีๆ ถึงได้หายดีขึ้นมาอย่างกะทันหัน จึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณหนูเมิ่ง เมื่อครู่ได้กินหรือดื่มอะไรหรือไม่?”นางคิดว่า หรือว่าจะมีเซียนลึกลับในวัง แอบให้เมิ่งอิ้งจือกินยาในตอนที่นางไม่ทันสังเกต?แต่ไม่คาดคิดว่า เมิ่งอิ้งจือกลับส่ายหน้าช้าๆ “ข้าก็เป็นเช่นนี้มาตลอด กลางคืนจะมีสติมากหน่อย และจะจำเรื่องที่เกิดในตอนกลางวันได้ด้วย”ห้าปีที่ผ่านมา เป็นเช่นนี้มาโดยตลอดและเพราะเมิ่งอิ้งจือมีสติในเวลากลางคืน ทำให้นางจำได้ว่าเฉียวเนี่ยนมารักษานาง ดังนั้นตอนที่เหม่อลอยอยู่จึงยังจำเฉียวเนี่ยนได้สำหรับเฉียวเนี่ยนแล้ว นี่ไม่ต่างอะไรจากเรื่องน่ายินดีที่ฟ้าประทานมาแต่ในตอนนี้ นางกลับไม่มีเวลายินดีนัก จึงเพียงลดเสียงลงแล้วถามว่า “เช่นนั้น ข้าขอถามคุณหนูเมิ่งหน่อยเถิด ที่ท่า

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 801

    แต่เฉียวเนี่ยนเพิ่งจะรู้สึกตัวตอนที่เห็นเมิ่งอิ้งจือข่วนองค์หญิงซูหยวนเมื่อครู่นี้ ว่าเล็บของเมิ่งอิ้งจือไม่ได้ไว้เพื่อความสวยงามนางไว้เพื่อป้องกันตัวในตระกูลวั่นซึ่งแม้จะร้องเรียกฟ้าก็ไม่อาจได้ยิน ร้องเรียกแผ่นดินก็ไม่มีผู้ตอบสนองนั้น บางทีเล็บยาวทั้งสิบนี้ก็คืออาวุธที่สามารถปกป้องตัวนางได้คิดมาถึงตรงนี้ เฉียวเนี่ยนก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วข่มความสงสารที่ไร้ประโยชน์ลงไปในใจเฉียวเนี่ยนค่อยๆ ตัดเล็บของเมิ่งอิ้งจือออกอย่างระมัดระวังทีละนิด โดยเริ่มจากนิ้วโป้งข้างซ้ายตัวเองไม่มีความแข็งแกร่ง ต่อให้เล็บยาวแค่ไหนก็ไม่อาจปกป้องตัวเองได้อย่างรอบด้านรอเมิ่งอิ้งจือฟื้นตัวขึ้นมา บางทีนางอาจจะหาพบอาวุธที่ดีกว่า แข็งแกร่งยิ่งกว่าดังนั้นตัดไปเสียเถอะ!ในกลางดึกเฉียวเนี่ยนนอนอยู่บนเตียง เวลาผ่านไปยาวนานนักก็ยังไม่หลับและไม่ใช่เพราะเตียงไม่สบาย ในตำหนักของฮองเฮา ไหนเลยจะมีของที่คุณภาพไม่ดี?และก็ไม่ใช่เพราะเปลี่ยนสถานที่หลังจากผ่านการฝึกฝนที่กรมซักล้างแล้ว นางจะยังมีความอ่อนไหวแบบนั้นได้อย่างไร?อย่าว่าแต่วันนี้ได้เปลี่ยนมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สะดวกสบายเลย ต่อให้เป็นเตียงไม้ผุเก่า

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 800

    สิ่งที่องค์หญิงซูหยวนได้ยิน ทำให้รู้สึกว่าขณะนี้เฉียวเนี่ยนนับว่าอ่อนน้อมมากแล้วดังนั้นนางจึงเชิดคิ้วขึ้นอย่างพึงพอใจ ไม่กล่าวสิ่งใดอีกได้ยินเพียงฮองเฮาตรัสว่า “วันนี้เราเพิ่งให้พาอิ้งจือมาอยู่ดูแล แต่แล้วเจ้าก็จะสั่ังตัดมือของนาง หากเสด็จพ่อของเจ้ารู้เข้า ไม่รู้ว่าจะลงโทษเรายังไง! เจ้าบอกมาสิ ว่าเจ้ากำลังคิดก่อเรื่องใช่หรือไม่?!”น้ำเสียงของฮองเฮาค่อนข้างจะเข้มงวดองค์หญิงซูหยวนดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาทันที แล้วก็จ้องฮองเฮาด้วยแววตาน้อยใจ “เสด็จแม่ ลูกเพียงแค่โมโหชั่วขณะ! ตั้งแต่เล็กจนโต แม้แต่เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ก็ยังไม่เคยตีลูกเลย!”ระหว่างที่พูด น้ำตาขององค์หญิงซูหยวนก็ไหลลงมาในฐานะเสด็จแม่ของนาง ฮองเฮาก็รู้สึกสงสาร รีบยื่นมือออกไป “เร็ว มานี่มา ให้แม่ดูหน่อย!”องค์หญิงซูหยวนรีบโน้มตัวเข้าไป พลางร้องออดอ้อนว่า “เสด็จแม่ดูสิเพคะ ใบหน้าของลูก...”แล้วก็เห็นว่าใบหน้าขาวผ่องขององค์หญิงซูหยวนมีรอยเลือดเส้นหนึ่งที่ดูเด่นชัดเป็นพิเศษทำให้ฮองเฮาขมวดคิ้วขึ้นทันที “ทำไมถึงได้รุนแรงอย่างนี้? ใครก็ได้! รีบไปเรียกหมอหลวงมา!”มีเลือดออกแล้ว หากเกิดเป็นแผลเป็นขึ้นมา ไม่เท่ากับว่าเสียโฉ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 799

    นางไม่คาดคิดเลยว่าเมิ่งอิ้งจือจะมีปฏิกิริยาไวต่อชื่อของท่านพี่เซียวถึงเพียงนี้ เมื่อครู่ก็แค่ได้ยินสองคำนี้จากปากขององค์หญิงซูหยวน นางกลับเริ่มร้องเรียกขึ้นมาอีกแล้วหากฮองเฮากับองค์หญิงซูหยวนพาลโกรธท่านพี่เซียวขึ้นมาจะทำอย่างไรดี?องค์หญิงซูหยวนก้าวเข้ามา ตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าช่างไร้ยางอายเสียจริง ดูท่าทีเอ๋อๆ เซ่อๆ แต่กลับมีปฏิกิริยาแค่กับเซียวเหอเพียงคนเดียว หรือว่าทั้งหัวใจเจ้าตอนนี้มีแต่เซียวเหอ?!”เมิ่งอิ้งจือไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าสิ่งที่องค์หญิงซูหยวนพูดหมายถึงอะไร สำหรับนางแล้ว ตรงหน้านี้ก็มีแต่ความขาวพร่าไปหมด มีเพียงชื่อเดียวที่ชัดเจนเป็นพิเศษ“เซียวเหอ… เซียวเหอ…”นางอดไม่ได้ที่จะพึมพำเบาๆ ขึ้นมาเห็นดังนั้น องค์หญิงซูหยวนก็ยิ่งโกรธจัด ก้าวเร็วๆ เข้าหาเมิ่งอิ้งจือ ยกมือขึ้นโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ฟาดฝ่ามือลงไปอย่างแรง “ข้าบอกให้เจ้าหยุดเรียก!”เฉียวเนี่ยนถึงกับร้องออกมาอย่างตกใจ “องค์หญิงเพคะ!”เพียงแต่ไม่ว่าจะร้องว่าอะไรก็สายไปเสียแล้วเสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังกังวาน ราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ผ่าเข้าไปในเส้นประสาทเส้นหนึ่งในสมองของเมิ่งอิ้งจืออย่างแม่นยำนางกรี

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status